Logboek 2012/2 (Egypte+Gorcum IV)

Direct naar

het laatste

verslag

                                                Duitse kaart uit 1914 van het Suezkanaal. De rode cirkels van zuid

                                                     naar noord: Suez, Ismailia (overnachting) en Port Saïd.

Een vreemde, vale dageraad boven de Sinaï. Later zal de hemel helemaal dichttrekken

Zondag 01-04-2012

We sukkelen door de nacht op de rand van de noordgaande traffic lane. Af en toe loopt een zeeschip ons op. Ze zijn lastig te zien tegen de felverlichte achtergrond van de boorplatformen op de El Tor Bank en verder noordelijk: twee bewegend lichten, de voorste lager dan de achterste, en (meestal) een groen navigatielicht. Groen betekent dat hij je aan bakboord zal passeren. Soms is zo'n schip al naast je, eer je hem in de gaten hebt. Dan hoor je een donker gebrom van de scheepmotoren en schuift er een groot, aardedonker vlak langs, dat de lichten op de westelijke oever afdekt. Maar ze passeren steeds op ruime afstand, zo'n tweehonderd meter of meer. We weten dat ze ons zien op hun AIS en dat ze kunnen vaststellen dat we een kwetsbaar zeiljachtje zijn. Geweldig apparaatje, die AIS! Het wordt steeds kouder, we zitten te rillen in de kuip en trekken steeds meer lagen kleding aan. De wind blijft tegen en blijft Bf 3 - 4, de zeegang is houdbaar. De nacht duurt lang als je zit te wachten, we tellen ieder uur. Rond half vijf zal het licht worden. Dat klopt: om kwart voor vijf kleurt de hemel boven de bergen van de Sinaï, een vreemd vale, bleekrode dageraad (foto hierboven) Bovendien zijn er wolken, die in omvang toenemen, met donkergrijze hangbuiken aan de onderkant. Er vallen zelfs af en toe druppels uit, hier, in dit land waar nooit regen valt! We motoren verder, we zijn al over de helft van de 200 mijl naar Suez. Nog steeds volgen we de rand van de noordgaande traffic lane (foto hier), hoewel het voor de zichtnavigatie niet nodig is, maar we gaan ervan uit dat hij de kortste weg volgt en het minste risico geeft op botsingen met ongekarteerde obstructies onder water - die in de Golf nogal eens voorkomen.

De dag sleept zich voort en wij slepen onszelf voort met hem. In de loop van de ochtend draait de wind naar het zuiden tot zuidoosten, zoals voorspeld. Toch ziet de hemel er vreemd uit. Hij is nu helemaal overdekt met een zandkleurige sluiering, waarin de zon niet meer is dan lichtgrijs oplichtende vlek. We peinzen erover om zeil te zetten als de zuidenwind, die trouwens koud aanvoelt, aantrekt. Wat ook aantrekt, is de zeegang. Die neemt meer toe dan bij de wind past. Hoge, schuimende golven lopen ons achterop, lichten het achterschip hoog op en lijken het naar voren te duwen, dan bruisen ze onder ons door, waarbij het schip afremt en in het opvolgende golfdal lijkt te zakken. Maar we gaan wel hard: als de golven ons opduwen registreren we regelmatig 7 tot 8 knopen snelheid. Onze mobieltjes hebben nu weer een netwerk. We sturen onze vriend Karkar van de Suez Yacht Club een SMS dat we rond vier uur vanmiddag denken aan te komen.

Om een uur of half twee zijn we in het laatste grote bassin van de Golf. Daarop volgt de kleinere Baai van Suez die als een grote trechter zich geleidelijk versmalt tot de ingang van het Suezkanaal. Bij het inlopen van de Baai neemt de kille zuidenwind geweldig toe, tot over de 30 knopen met uithalen boven de 40. De zeegang gaat navenant woester achter ons oplopen. We zijn blij dat we geen zeil hebben gezet, alleen op de wind die de buiskap en de bimini vangen, surfen we met een rotgang de baai in. Het is nu zaak om te verhinderen dat een oplopende golf het schip zijwaarts doet uitbreken, doordat het achterschip sneller wil dan het voorschip. Dan is kans dat je omslaat. Gespannen sta ik te sturen. Overal om ons heen zijn nu joekels van zeeschepen, sommige geankerd, anderen noord- of zuidwaarts varend. Juist op dit moment kiest een van de zeilbandjes, die het grootzeil op de giek fixeren, ervoor om het te begeven. Gevolg: die ernaast knapt ook. Een grote flap grootzeil zakt naar beneden, samen met een tweetal lussen van smeerrepen. Het geheel dreigt voor de vensters van de buiskap te zakken en me het uitzicht te benemen. Nu op het stampende dek gaan om het zeil weer op de giek te knopen is, zelfs aangelijnd, gekkenwerk. Ans bedenkt een list: ze ristst het doorzichtige voorpaneel van de buiskap van binnenuit los en probeert, staande op de kajuittrap, de flap zeil en lijnen vast te binden aan de grootzeilschoot. Dat lukt aardig; als er door de spanning niet meer zeilbandjes knappen, halen we de haven wel.

Hoe verder we in de trechter komen, hoe erger het wordt. Terwijl huizenhoge en soms brekende golven zich van achter tegen het schip storten, zie ik op de windmeter regelmatig vlagen van 40 tot 45 knopen. Er heeft zich een heuse zuiderstorm ontwikkeld. De tientallen zeeschepen om ons heen geven het gevoel dat je een mier bent, die in een kudde dansende olifanten verzeild is geraakt. Ze veroorzaken hoge kruiszeeën die de golfgang nog hoger en onvoorspelbaarder maken. Wat een ellende! Een hoge, grijsgele tanker loopt vlak langs ons heen. Ik sta zo gespannen te sturen dat ik een pijnlijke kramp rechts in mijn nek voel opkomen. Ans zit bleek in de kajuitgang en steunt door de opengeritste buiskap de grote flap uitgezakt grootzeil. De slingerende smeerrepen weet ze aan de bakboord lier onder de kap vast te binden. Het hele schip slaat wild heen weer, stort in plotseling zich openende golfgaten en lijkt soms bijna op zijn kop te staan. Eén moment bedenk ik dat het mogelijk is dat we in dit helse tumult vergaan. Het is een ronduit beangstigende heksenketel waarin we hier, op een paar mijl van de ingang van het Suezkanaal, zijn beland. En wat doe je dan? Je blijft doorgaan met sturen, klappen opvangen, uitbreken voorkomen en de hoogste golven ontwijken.

Na wat uren lijkt te duren zien we aan stuurboord de uiterton van het kanaal. Ans ontwaart verderop de eerste groene en rode tonnen. Langzaam worstelen we ons de aanloop binnen. Het is hier rond 24 meter diep en de achterop lopende zeegang neemt iets af. We zijn de meeste zeeschepen nu wel voorbij maar voor ons is uitvaart. Ik probeer zo dicht mogelijk bij de groene tonnen te varen, zonder dat een van de hoge golven ons er tegenaan slaat. De uitvarende vrachtvaarder - dank aan de AIS! - gaat zo ver mogelijk aan de andere zijkant varen om ons ruimte te bieden. Zo volgen er meer, terwijl we langzaam in de aanloop vorderen.

Om half vijf we binnen. In het kanaal is het, afgezien van de snoeiharde wind, rustig. Ans gaat de stootwillen hangen en de meerlijnen klaar leggen. Een enorm containerschip voor ons neemt een loods aan boord, het blokkeert de aanloop van de haven. We wachten tot hij weg is en steken het kanaal over naar de invaart van de Suez Yacht Club. Daar komt een dinghy aanstormen, het is Karkar die ons wild zwaaiend welkom heet. Hij leidt ons naar de club en geeft ons een mooie, beschutte plaats met de neus aan de clubsteiger. We zijn doodmoe van de nacht zonder slaap en de angsten die we de laatste uren hebben doorsteen, maar we ontkurken meteen een fles en nemen een glas wijn. Proost! Dat hebben we overleefd, zelfs zonder schade! En...we zijn eindelijk weg uit Hurghada! Wat hebben we - achteraf gezien - niet gedaan? Op de barometer of de barograaf kijken. Grote luchtdrukverschillen zijn hier zeldzaam (ook niet bij de gebruikelijke harde noordenwind) De instrumenten tonen echter een plotselinge, forse val van de luchtdruk. Die waarneming had ons kunnen waarschuwen en dan hadden we kunnen vluchten naar de beschutting van Mersa Thelemet, waar we op de heenweg hebben overnacht. Maar we hebben niet gekeken.

We ruimen de omgevallen rommel binnen op, douchen en eten hap-snap wat lekkere dingen. Om half tien komt Karkar nog even op visite. Hij pakt de dingen uit die we voor hem hebben meegenomen (foto hier): kleurige t-shirts, een bermuda en een horloge. Hij is er erg blij mee. Inkomen heeft hij nauwelijks en meestal verdient hij wat op de jachten die langskomen: leveren van diesel, schoonmaken, en dergelijke. Maar er komen nauwelijks jachten meer. Nu is zijn moeder ziek geworden en ziektekostenverzekeringen kennen ze hier niet. Om half elf houden we het voor gezien en gaan slapen. Terug naar boven

Dulce aan de steiger van de Suez Yacht Club (voordat ze gekeerd werd) Op de achtergrond het Suezkanaal, waar geen zeeschip vaart

Maandag 02-04-2012

We slapen vast, allebei. Om zeven uur ben ik wakker, maar ik draai me nog een keer om. De ochtend besteed ik aan het maken van de verslagen van gisteren en eergisteren. Ondertussen ontbijten we. Ans laat Karkar alle RVS aan boord poetsen. Natuurlijk, het joch verdient graag wat. Tussendoor ontbijten we. De wind is weer gedraaid naar de vertrouwde noordhoek en daardoor zitten we in de kuip nogal koud en winderig. Karkar helpt ons de boot te draaien. Er is hier een oude mannetje, die ons steeds probeert te kussen (vooral Ans) daarom noemen we hem Habibie, Arabisch voor 'liefje'. Hij lobbyt voor het doen van boodschappen, maar nu helpt hij een handje mee de boot te keren. Daarbij laat de sukkel een lijn in de schroef komen. Zucht. Karkar gaat met een mes te water en weet de lijn eraf te krijgen. Ik zet de motor weer aan: de schroef draait zonder ongebruikelijke trillingen. Gelukkig.

's Middags aan het klussen. Onze problemen moeten opgelost worden. Allereerst haal ik het vloeistofkompas uit zijn houder op de stuurstand. Wat ik vergat te vertellen is dat het lampje stuk is. Daardoor was het in de afgelopen dagen in het donker moeilijk af te lezen. Dat is lastig als je koers moet houden. Ik haal het getwiste draadje met het piepkleine lampje los en vraag Karkar of hij ergens in de stad een nieuwe kan vinden. Dat zal hij gaan proberen. Ik bel Fons op en leg hem het Seatalk-probleem nog eens voor. We spreken af dat ik foto's zal mailen van de doos met relais van de stuurautomaat, die in mijn kleerkast zit. Mogelijk is er een draadje los geraakt. Als ik het systeem nog eens aanzet, doet het 't, inclusief de GPS, maar niet de stuurautomaat. Dat pleit ervoor dat het probleem inderdaad in die doos zit. Foto's gemaakt en aan Fons gemaild.

Eind van de middag. Samen in de luwte achter de buiskap. Wind NNW 4. Kijken naar de uitvaart van grote zeeschepen in het Suezkanaal. Ze schuiven op een afstand van een halve kilometer majestueus en langzaam voor ons langs. Terug naar boven

Op de schrijfrol van de barograaf is duidelijk de plotselinge depressie zichtbaar, die ons parten speelde bij de tocht naar Suez

Dinsdag 03-04-2012

Hierboven een foto van de schrijfrol van onze barograaf. Fraai kun je de plotselinge depressie zien (gele pijl) die ons parten speelde. Een depressie die we niet gezien hebben, want we keken niet op de barograaf. Stom! Les: elk uur even op je barometer kijken! Normaliter deed ik dat ook, maar de lange periode in de haven heeft het doen wegzakken. Terwijl onze 'Red Sea Pilot' nota bene een duidelijke waarschuwing voor dit gebied geeft: "Watch the barometer. Small fluctuations, as small as 2mb, haven big consequences!"

Gisteravond hebben we een erstig gesprek. Ans maakt zich zorgen dat we, als we verder varen door het kanaal en oversteken naar Cyprus, misschien moeite hebben om een vertrouwde plek te vinden om de boot achter te laten. Dergelijk plaatsen zijn inderdaad schaars op Cyprus, zeker nu er veel extra boten liggen die voor de winter vanwege de politieke onrust zijn uitgeweken uit de vele overwinterhavens in Tunesië. Dan lopen we risico om niet op tijd terug in Holland te zijn voor de bevalling van Ans' jongste dochter Tessa. Bovendien: vanwege de storm van eergisteren heeft mijn geliefde het even gehad met varen.

Ze heeft gelijk. Hier uit Suez kun je ook later in het seizoen altijd vertrekken naar het noorden. Je zit hier niet klem zoals het grootste deel van het jaar in Hurghada. Bovendien is de haven betrouwbaar en onze vriend Karkar is graag bereid toezicht te houden op onze boot. Natuurlijk, ik zou het liefst verder varen, maar tegen zulke redelijke argumenten kan ik niet op.

Vanmorgen is mijn nuchtere bloedsuiker 5,8 mmol/l. Fraai. Ik vervang een kapot halogeenlampje in de leeslamp van Ans. Daarna span ik een drooglijn voor de was en beleg de landvasten aan de achterkant beter op de steiger. De loodsboten varen doorgaans onbekommerd op hoge snelheid langs en veroorzaken hevige golven, die de lijnen met veel gekraak en geschok op moeten vangen. Daarna boeken we een vlucht naar Holland op 11 april a.s., voldoende tijd voor de bevalling van Tessa. Per SMS vraag ik ons handelaartje in Hurghada of hij kans ziet om twee dozen Grand Marquis rood in Suez af te leveren. Vervolgens zet ik het Seatalk-systeem aan en dat functioneert net als gisteren, inclusief GPS, maar helaas exclusief stuurautomaat. Per email heeft Fons inmiddels op de foto's van gisteren gereageerd:

"Het losse gele draadje van de foto is een reserve-ader van een NMEA kabel of anders data verbinding naar de VHF of dergelijke. Je zal eens de autopilot-bedieningsunit uit moeten bouwen en daar achter kijken of er iets mis met de gele draad (Seatalk verbinding) Anders kabel volgen naar volgende aansluiting. Het kan ook corrosie in de Seatalk stekkertjes zijn."

Juist. De bedieningsunit is het display op de stuurstand, waarmee je de stuurautomaat bedient. Ik schroef het vloeistofkompas los en licht het eruit. Dan maak ik de schroeven van de bovenplaat van de stuurstand los en til de plaat op en zet hem rechtop tegen het stuurwiel (foto hier). Nu zie ik de achterkanten van de apparaten. Ze zijn allemaal aan elkaar verbonden door Seatalk-draden en -stekkers. Ik maak ze schoon met contactspray maar ik zie nergens corrosie. Dan maak ik de aanvoerend kabel, die drie draden (rood = voeding, grijs = aarde, geel = data), rechtstreeks vast aan het bedieningspaneeltje van de stuurautomaat. Die blijft echter 'STLK FAIL' melden. Bij het loshalen van die kabel maak ik waarschijnlijk per ongeluk kortsluiting, want nu valt het hele systeem uit. In telefonisch overleg met Fons ga ik op zoek in mijn kledingkast naar een kapotte zekering op de processor van de stuurautomaat. Inderdaad, er is een 5-ampère zekering stuk (foto hier). Daar heb ik geen reserve van, maar Karkar - die langskomt - denkt dat hij ze vanavond in de stad wel kan vinden. Dus daar strandt mijn reparatiepoging voorlopig: ik ben nog verder van huis geraakt. Ans maakt op de steiger de landvasten schoon, die in in een jaar tijd in Hurghada ernstig vervuild zijn. Zij heeft meer succes (foto hier).

De flemende oude man Habibie (schatje) komt langs. Boodschappen nodig? Ans vraagt hem om fruit, sla, tomaten en magere yoghurtjes. Na een halfuur komt hij het trouwhartig brengen voor een prikje. Ik ga maar een middagdutje in de kuip doen. Als ik wakker wordt, zie ik de twee vissers die hun boot schuin aan de overkant van de steiger hebben liggen, knielend hun religieuze plichten vervullen (foto hier). Daarna gaan ze vissen. Vervolgens komt Karkar langs met heerlijk eten: gekruid vlees, gekruide kip, scherpe salade en broodflappen, met een heerlijke humus (foto hier). De telefoon gaat: het wijnhandelaartje meldt dat hij bij de marina staat. Welke marina? Die in Hurghada. Het misverstand wordt opgeruimd, maar in Suez kan hij helaas niet leveren. Je begrijpt, het is vandaag een weinig rustige dag met veel geklungel. Ik had willen schrijven. Morgen dan maar. Terug naar boven

Overhevelen van 200 liter diesel via brandstoffilter in de hoofdtank

Woensdag 04-04-2012

Gisteravond belt Fons. Hij heeft de foto van de processor van de autopilot (die in mijn klerenkast zit), die ik hem mailde, nog eens bekeken en ontdekt dat het bij het rijtje van drie zekeringen aan de linkerkant om reserve-zekeringen gaat. Kijk eens aan! Aardig van hem om dat even door te geven. Meteen haal ik er die van 5-Amp eruit en plaats hem op de plaats van de doorgebrande zekering. En zie: er is weer stroom in het circuit van klokken en van Seatalk. Daarmee is het oorspronkelijk probleem niet opgelost, maar ik kan weer verder zoeken.

Onlangs kregen we bericht dat mijn Tante Marie is overleden in haar verpleeghuis in Heerenveen. Ze leed al jaren aan een diepe dementie van vasculaire oorsprong. We zijn vorig jaar zomer nog een keer bij haar op bezoek geweest; communicatie was niet meer mogelijk. Ze was mijn moeder haar middelste zuster, hoe oud ze is geworden weet ik niet precies, maar zoals gezegd: ze deed al jaren niet meer mee. Jammer dat we nu net naar de begrafenis kunnen. Die is morgen.

Gisteren vroeg ik Karkar of hij 200 liter diesel zou kunnen regelen. Dat zal niet meevallen, zei hij, er is in Egypte sinds enige maanden een groot gebrek aan brandstof. Speciaal hier in Suez, waar de vissers - volgens Karkar - gewend waren om tienduizenden liters per keer goedkoop in te kopen en voor een fikse winst aan de grote zeescheepvaart op de wachtplaatsen voor het kanaal te verkopen. Maar hij zou zijn best doen. Tegen middernacht zit ik achter de laptop te schrijven aan mijn boek en probeer een plotselinge, nachtelijke inval van inspiratie te verwerken. Ik hoor wat gescharrel buiten en ga kijken. Het blijkt Karkar die bezig is een zestal jerrycans in de kuip te zetten. Hij kon bij toeval 200 liter diesel op de kop tikken en heeft niet geaarzeld om ze voor ons te kopen. Dat is heel mooi, daarmee hebben we voldoende diesel om in juni desnoods helemaal naar Cyprus te motoren. Morgen zullen we het in de hoofdtank overhevelen.

Wakker om zeven uur. Half acht eruit. Nuchter bloedsuiker: een verrassende 7,3 mmol/l. Waarschijnlijk het gevolg van de broodflap, die ik nuttigde bij de Arabische maaltijd van Karkar. Na het ontbijt beginnen we de jerrycans een voor een over te hevelen, hetgeen met de nodige omzichtigheid moet geschieden anders heb je zo gemene vlekken in het teakdek. De diesel ziet er helder en schoon uit maar toch gieten we het voor de zekerheid door ons Fuel Filter Funnel van Shurhold Industries (foto hierboven). Zeer geruststellend dat we in deze tijd van brandstofschaarste in Egypte onze dieseltanks vol hebben! Karkar brengt vanmorgen ook een getwist draadje voor de kompasverlichting mee, dat wil zeggen: iemand heeft een nieuw lampje aan het draadje gesoldeerd. Ik probeer het uit en het brandt. Enthousiast ga ik het in het kompas aanbrengen maar dan blijkt het lampje helaas nét te groot voor het gaatje in de kompasrand. Enig beheerst geweld helpt niet. Dan maar de andere route: ik knip bij de aansluitstekkertjes de draadjes door en steek ze vanaf het kompas  door de gaatjes naar beneden; dan maak ik ze weer aan elkaar met een kroonsteentje. Resultaat: lampje brandt.

's Middags heb ik geen zin om verder te zoeken naar de storing in het Seatalk-systeem. Er vaart een Amerikaans marinekonvooi langs ons door het kanaal naar het zuiden. Het grootste schip is een vliegdekschip met nummer 65, de naam kan ik niet vinden (foto hier). Ik zet me tot schrijven. Ik werk het begin van hoofdstuk 22 om, ik vond het niet bevredigend. Het sluit nu beter aan bij het vorige hoofdstuk. De stand aan het eind van de middag: 132.700 woorden over 297 bladzijden. Op de Egyptische televisie zien we beelden van lange rijen mensen met jerrycans voor de benzinestations in Caïro. Het is niet helemaal duidelijk waar die brandstoftekorten vandaan komen. Lees hier een artikel in The Guardian van 23 maart jl. Vermoedelijk toch een kwestie van onvoldoende buitenlandse geldmiddelen. Ik geloof dat we erg veel geluk hebben gehad dat we onze dieseltanks vol hebben! Al is het nog niet duidelijk wat we ervoor moeten betalen, maar Karkar zegt dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Een uurtje later blijkt dat hij ons vertrouwen niet beschaamt: buitenlanders betalen nu 3 tot 5 euro per liter diesel, maar voor ons is het 1,20 euro. Terug naar boven

Donderdag 05-04-2012

De maandelijkse update van de grafiek van de gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere troposfeer toont over maart een stijging, op zich niet spectaculair. En er kunnen geen verdere trendmatige conclusies aan worden ontleend, zoals iedereen weet.

De hemel is wat gesluierd vanmorgen. Mijn nuchter bloedsuiker: 6,6 mmol/l. Vannacht is er een Grieks jacht, een Gib'Sea 442, binnengebracht met motorpech. Het ligt nu op de kopse kant van de steiger. Het schip was een jaar geleden onderweg naar de Indische Oceaan, in feite net als wij toen, en gestrand in Aden wegens de piraterij bij de Hoorn van Afrika en wordt nu door de eigenaar en twee Jemenieten terug naar Griekenland gebracht. De eigenaar heet Nikos en ze komen bij ons koffie drinken. Het zijn aardige mensen. Ze hebben ook zwaar op hun donder gehad in de Baai van Suez. Zonder motor tussen al die zeeschepen, brrr.

De oude flemende man Habibie, die overigens Saïd heet, komt vragen of hij boodschappen voor ons kan doen. Ans geeft op: flesjes Cola Zero, mals rundvlees, kippenpoten, waspoeder en rode wijn. Ik ben benieuwd of hij aan wijn kan komen in het veel Islamitischer Suez. De sluierbewolking is ondertussen verdwenen, het wordt een warme dag. Een uur later is Saïd terug met de boodschappen en hij heeft zowaar een doos met 12 flessen wijn bij zich! Weliswaar geen Grand Marquis maar de wat mindere Omar Khayam rood, gemaakt van de Bobal-druif, maar vooruit! Ik schrijf ondertussen verder aan mijn boek.

's Middags is het drukkend warm. Geen wind en 32^o. Schrijven schiet niet erg op. Stand aan het eind van de middag: 133.600 woorden over 299 bladzijden. Terug naar boven

Suez Yacht Club. Het wordt een warme dag

Vrijdag 06-04-2012, Goede Vrijdag

Vanmorgen vroeg zijn het dek en de ramen nat. Dauw. Dat is een zeldzaamheid hier. In onze 'Red Sea Pilot' staat daar iets over: "If you have dew on the deck in the morning, expect a day of S winds or light to moderate sea breezes" Inderdaad, er staat nauwelijk wind, NW 1, en het zal een warme dag worden. Mijn nuchtere bloedsuiker is in orde: 6,5 mmol/l.

We spannen de zonwering, die we jaren terug in Malta lieten maken, voor de ramen en installeren de ventilator in de kajuit. Dat geeft straks enig soelaas boven de dertig graden. Een aantal uren zit ik te de handleidingen van het autopilot system en de Autopilot Control Unit van Raymarine te bestuderen. Ik probeer een aantal calibratries uit zonder succes, behalve dat het scherm van de stuuratomaat nu, op de stand van 'Standby' hardnekkig een koers van 349^o in plaats van de correcte 004 graden aanwijst. Hoe dat nou weer komt? De laatste koers kwam tenminste nog overeen met die op het vloeistofkompas, 349 slaat nergens op. Ik heb overigens de indruk dat er misschien iets mis is met 'rudder control'. Waarom? Omdat op het display van de stuurautomaat aan de onderkant van het scherm 'Standby' allemaal aan de linkerkant blijven staan en niet reageren op draaien van het stuurwiel. Ik verwissel - op gezag van de handleiding - de groene en de rode draden van 'rudder' op de processor in de klerenkast. Zonder resultaat, gefrustreerd geef ik het voor vandaag maar op. Ondertussen doen de imams in de moskeeën in de omtrek hun best om via de luidsprekers elkaar in volume en vurigheid te overtreffen. Het vrijdaggebed. Als ze tenslotte er het zwijgen toe doen, is het tijd voor het middagdutje.

's Middags is het 35^o. Ik probeer te schrijven en kom moeilijk op gang. Peinzen, ijsberen, in de kuip gaan zitten, je kent dat wel. Dan komt er ineens vaart in, hoe dat werkt snap ik niet goed, maar dat dondert niet, het gaat lekker en ik ben zomaar een aantal bladzijden verder. In het boek is nu het jaar 1973 aangebroken. Terwijl de zon 'ter kimme neigt' en het wat koeler wordt, is de stand aan het eind van de middag: 135.100 woorden over 303 bladzijden. Terug naar boven

Op de voorgrond de aandrijfstang van de motor van de autopilot. Daarachter het roerkwadrant en daarboven de roerstandsensor. Alles in orde

Zaterdag 07-04-2012

Rustige nacht. Nuchter bloedsuiker: 5,9 mmol/l. Lichte wind Bf 2 - 4 uit ZZO. Opnieuw een weervenster om uit Hurghada te ontsnappen. Van diverse kanten krijg ik suggesties om het probleem met het Raymarine-systeem aan te pakken, waarvoor veel dank. Ook Fons reageert: 'Denk dat het in de roerstandaanwijzer zit. Kan je een foto van deze maken en ook van de aandrijfmotor van de pilot?' Dat is een mooi taakje om mee te beginnen. Ik schakel het systeem in en net als gisteren geeft het display van de autopilot op de stuurstand de 'Standby'-stand (met dezelfde miswijzing van 25 graden west als gisteren). (Overigens terzijde: als je gisteren op de AUTO-knop drukte, gaf het scherm de tekst 'AUTORELSE', ofwel Autorelease. Volgens de handleiding is dat een ALARM MESSAGE, die inhoudt: "Possible fault with rudder position sensor - check connections". In die richting zoekt Fons het dus ook). Goed, met het Standby-scherm op het display druk ik dus weer op de AUTO-knop, die de autopilot hoort in te schakelen. Anders dan gisteren verschijnt er nu geen 'AUTORELSE' maar.....de autopilot doet het!!! Snapt iemand het nog? Het zelfreparerend vermogen van de Raymarine-apparatuur is werkelijk verbluffend! Ik ga toch eens bij de aandrijfmotor kijken. Daarvoor moet er een paneel achter ons bed los. Aan de aandrijfmotor is niets te zien, de stang naar het stuurkwadrant beweegt (want de autopilot staat nog aan). Aan de roersensor zie ik niets, de verbindingsdraad die naar de processor in mijn kledingkast leidt, zit vast. Zie de foto hierboven.

Hieronder zie je twee displays van de autopilot. Op de eerste (Standby) staan de streepjes van de roerstandsensor (onderaan) helemaal links. Op de tweede - Autopilot aan - staat er nog eentje naast het midden, terwijl het stuurwiel fiks naar rechts gedraaid is. Ik verwacht daarom dat ik een gedeeltelijke SEATRIAL-calibratie moet uitvoeren om dit te corrigeren en ook de miswijzing van 25 graden weg te krijgen. Dat komt in juni wel.

Kapitein Nikos van het Griekse jacht en een een van zijn opstappers,de Jemenitische jongen, drinken koffie bij ons in de kuip. Nikos moppert. De jongen heeft gisteren zonder het te vragen zijn fotocamera gepakt en is ermee naar Caïro gegaan. Op het Tahrirplein werd zijn gezicht door een iemand met een of ander reukmiddel ingesmeerd en tegelijk werd de camera gerold. Later vond hij de dief terug, maar die ontkende in alle toonaarden dat hij de camera had. De Jemeniet dreigde de politie te hulp te roepen als het toestel niet binnen een halfuur teruggebracht werd. Wat niet gebeurde. We betrappen ons erop dat we geneigd zijn, net als Nikos, om te veronderstellen dat de Jemeniet de camera gewoon verpatst heeft. Ze zien er wel uiterst trouwhartig uit,maar zijn ze dat ook? Of denken wij te slecht over hen?

Het wordt vandaag erg warm:36^o. Binnen in de beschaduwde kajuit is het, met de ventilator aan, nog het beste uit te houden. Ik schrijf goed door. Aan het einde van de middag is de stand: 136.600 woorden over 306 bladzijden. Terug naar boven

Rust op de steiger van de Suez Yacht Club. Op de voorgrond onze 'Dulce'. Op de achtergrond passeert in Suezkanaal een containerschip van Maersk Lines zuidwaards naar de Golf van Suez. Dat gaat altijd door. 's Ochtends noordwaards,

Zondag 08-04-2012, Eerste Paasdag 

Rustige nacht. Nuchter bloedsuiker 6,0 mmol/l. Met 36^o in de middag opnieuw een warme dag. Lichte wind uit het zuiden. We brengen de dag grotendeels in de kajuit bij de ventilator door. Met het Raymarine-systeem wordt het steeds gekker. Fons wees me er per email op dat ik om de roergegevens weer keurig in het midden op het Autopilot-schermpje op de stuurstand te krijgen, niet de hele SEATRIAL-calibratie hoef te doorlopen, maar dat het eenvoudiger via de DEALER-calibratie kan. Mooi, dat is zo gebeurd. Als ik het systeem aanzet en boven op het schermpje ga kijken, staan de roergegevens echter al keurig in het midden! Eergisteren waren er helemaal geen roergegevens, gisteren waren ze er wel maar helemaal naar links verschoven (kijk maar op de foto in het verslag van gisteren) en vandaag staan ze keurig in het midden! Een onverklaarbaar fenomeen van 'autocalibratie'? Dit bestaat toch niet? Dit grenst aan tovenarij! Nietwaar? Alleen denk ik wel eens, dat wat je zo in de schoot geworpen krijgt, je ook zomaar weer kwijt kan raken. Maar goed, vooralsnog is het mooi. Ook de sturrautomaat doet het, alleen de miswijzing van 25^o is er nog. Je begrijpt dat ik verwacht dat die morgen ook vanzelf opgelost is.

Ik schrijf vandaag flink door. De stand tegen vijf uur is: 138.100 woorden over 309 bladzijden. Terug naar boven

Ans hangt het beddengoed te drogen

Maandag 09-04-2012, Tweede Paasdag

Kille zuidenwind in de kuip, gisteravond. Er klinkt nogal wat harde, Egyptische dansmuziek uit de paar uitgaanscentra die ter weerszijden van de Suez Yacht Club liggen. Van ingetogen luisteren naar de Matthäus Passion komt derhalve weinig terecht. Rustige nacht. De wind draait na een urenlange pauze van zuid naar noord. Vandaag staat er overwegend NW Bf 4 - 5. De nuchtere bloedsuiker is 6,4 mmol/l.

We beginnen geleidelijk aan de voorbereidingen voor vertrek. Ans wast het beddengoed en hangt het te drogen op de waslijn (foto hierboven). Het is in tien minuten droog. Ik zet me tot schrijven en schiet flink op tot na het middaguur. Dan heb ik er even genoeg van, het was nogal intensief en geïnspireerd, ik geloof dat het goed is en ben er doodmoe van.

Middagdutje in de kuip. Terwijl ik slaap en Ans beneden in de kajuit leest, is er een klein Engels jacht aangekomen. De crew van het Griekse jacht, die nog altijd wachten op de reparatie van hun startmotor, hadden het onderweg al zien worstelen met de zeeën. Het is de 'Complicity', een oude She 36 uit Hamble. Het ontwerp is uit de jaren '70. "Now highly sought after as very fast, very seaworthy cruiser-racers with impeccable handling", lees ik erover op Yachtsnet. Ik loop er nieuwsgierig eens even langs. Het kajuitdeurtje is dicht, ik denk dat de bemanning het goed voor de kiezen heeft gehad en ligt te pitten. Terug aan boord leg ik onze passerelle, de mooie loopplank die tegen de hekstoel zit vastgebonden, vast met een kabelslot. Je weet maar nooit. Ik check het Raymarine-systeem maar weer een keer: alles werkt. Ans vindt op de kuipvloer het kleine schroefbusje, dat gevallen was toen ik een aantal dagen geleden de dekplaat van de stuurstand verwijderde. Ik zet het weer op zijn plaats. Check op het oliepeil van de motor: iets aan de lage kant. Litertje erbij, nu zit er net weer iets teveel in. Nonchalence. Altijd wat. Nu heb ik wel eens gehoord dat teveel motorolie in je carter minstens zo slecht is als te weinig. Dus ben ik een uur lang bezig om met een slangetje mondjesmaat er een halve liter uit te zuigen, tot aan het hoogste streepje van de peilstok. Pfff... Nog wat sleutelen aan mijn boek, waardoor hoofdstuk 22 af is. Stand aan het eind van de middag: 140.100 woorden over 314 bladzijden. Er staat een koude wind uit het noorden, Bf 5 met uithalen naar 6.

Een halfuur later is de wind gaan liggen. Karkar komt langs met ijsjes. Mag ik niet hebben. Hij krijgt 100 euro en onze reservesleutel om tot onze terugkeer op 20 juni op onze boot te passen. Later loopt een van de oude Engelse mannen langs van de 'Complicity'. Ze zijn in de zeventig, schatten we, en komen uit Sri Lanka en zeilden vandaar rechtstreeks naar Aden en daarna de Rode Zee omhoog. Piraten? Niks van gemerkt. Maar we hebben ons nergens gemeld, 'not even to the coalition troups', zegt hij. De piraten luisteren alleen maar mee. En in de de Straat van Bab-el-Mandeb hielden ze het midden tussen Somalië en Jemen. Niks gezien. Typisch Engelsen, die doen zulke dingen. Sommigen komen er weg mee, denk ik, toch een beetje jaloers.  Terug naar boven

Karkar, de havenboy, die op ons schip zal passen. De bimini en de buiskap zijn er al af

Dinsdag 10-04-2012

Gisteravond geen party's in de beide centra. Rust, en daarom gelegenheid om de Matthäus Passion nog een keertje goed te beluisteren. Als altijd vlak voor een vertrek onrustig geslapen. Nuchter bloedsuiker: 6,6 mmol/l. Vanmorgen wat zitten schaven aan eerdere hoofdstukken in mijn boek, op basis van dingen die ik vannacht in de uren van wakker liggen bedacht. Beetje geschreven, stand: 140.200 woorden over 314 bladzijden. Het boek moet nu even wijken voor het opruimen van het schip.

Ik heb nog wel een tijd in de handleidingen van het Raymarine-systeem zitten studeren (dat het ook vandaag weer goed deed), naar aanleiding van een mailtje van Irene Baltus, een zeilster die ik van vroeger ken en die nu in de Caribian zeilt met haar man Theo in hun jacht Sotirius. Ze schrijft dat ze hetzelfde euvel hebben gehad met de stuurautomaat en dat de oorzaak gevonden werd in slijtage van de koolborstels in de electromotor van de drive-unit. Dat klinkt interessant genoeg om op onderzoek te gaan. Wat doen koolborstels? Lees het hier in Wikipedia. Helaas geven de handleidingen van Raymarine die ik bezit geen uitsluitsel. Er is maar één bladzijde over de drive-unit. Alleen lees ik wel dat je bij het uitvallen van de unit eigenlijk een ander alarm te zien zou moeten krijgen, namelijk 'DRIVE STOPPED' en niet 'AUTORELSE'. Wel vind ik op Internet een mooie diaserie van een Engelse zeiler, Tom Charron, die de hele drive-unit uit elkaar heeft gehaald (zie hier). Daar zie je de koolborstels zitten. Ik moet er eens met Fons over praten. Misschien kan ik nieuwe meenemen.

's Middags na het dutje halen we de bimini en de buiskap weg. De grootzeilschoot zet ik vast op de giek, met een aantal slagen om de kraanlijn, tegen het resoneren. Karkar, de havenboy die op onze boot gaat letten (zie foto hierboven), belegt een extra lijn van de boeg op een betonblok onder water. Van die kant - het noorden - komen doorgaans de zwaarste stormen en hij verwacht er eentje over tien dagen. Nou, het schip ligt nu als een huis. Tja, en verder volgen de bekende routine-werkzaamheden die ik dit keer maar eens niet ga opsommen. Karkar haalt shish kebab en geroosterde kip voor vanavond en hij heeft een chauffeur geregeld, die ons vannacht om half vijf voor 100 euro naar het vliegveld in Caïro zal brengen (circa 180 kilometer). Als alles goed gaat, landen we om 15.00 uur op Schiphol, waar de goede Herman Ursinus ons komt afhalen. En dan: bevallen maar, dames!  Terug naar boven

Schipper zit wat te suffen op Caïro Airport

Woensdag 11-04-2012

Ruim op tijd wakker. De laatste routine werkzaamheden: afsluiters dicht, laatste watertank leeg laten lopen, walstroom afkoppelen - de zonnepanelen houden de accu's wel bij - en dergelijke. Op advies van Karkar halen we ook alle stootwillen binnen, want een van de politieagenten op de haven is een notoire gauwdief. Toch kijk ik met weemoed en zorg naar het scheepje om, als we met de koffers in het donker de steiger aflopen. Je laat toch heel wat achter! Enfin, Karkar zal er goed op passen, daar hebben we alle vertrouwen in.

De chauffeur is er om half vijf; hij is eerst voor het ochtendgebed naar de moskee geweest. Karkar rijdt zelf ook mee en kletst steeds met de chauffeur, zodat we lekker achterin kunnen zitten suffen. Al snel buiten Suez wordt het licht. We rijden zo'n 150 kilometer door een lege, kale zandbak en zijn mooi op tijd op Caïro Airport. Een summiere veiligheidscontrôle, douane, het gaat allemaal vlot. Ans schaft taxfree wat reukmiddelen aan voor haar dochters. We ontbijten met gebakken eieren en geroosterd brood en zitten daarna wat te suffen  (foto hierboven) tot het tijd wordt om naar de gate te gaan.

De Airbus 320 van Egypt Air vertrekt op tijd. Het is een vlotte vlucht van 4 uur en 50 minuten. Onderweg is er een fraai gezicht op de Turkse kust. We zien Kastellorizon en de Baai van Fethiye liggen en even later Rhodos en de Mandraki-haven naast de oude stad (foto hier) en nog weer later de eilanden Kos, Chios, Oinoussa, Lesbos en Efstratios. De laatste drie hebben we destijds op de terugweg vanuit Istanboel bezocht, nee, de laatste was op de heenweg naar de Dardanellen. Ook Limnos komt in beeld. Allemaal helder te zien. Boven het noorden van Griekenland is het bewolkt en ook verder boven de Balkan. Alleen waar sneeuw op de bergtoppen ligt, doet de reflexie van het zonlicht de bewolking oplossen (foto hier). We zitten de knikkebollen. Buiten zie ik opeens op vrij korte afstand, schuin beneden ons, een ander vliegtuig (foto hier) dan komt de warme maaltijd, die bij Egypt Air altijd goed is. daarna geslapen. Om drie uur landen we op Schiphol, waar tegen de verwachting in de zon schijnt. De goede Herman staat bij de uitgang en rijdt ons naar Gorcum. De kersenbomen staan in bloei, en de perenbomen beginnen. Verder overal pril, uitlopend groen. Zó raar om opeens weer in eigen land te zijn!

Thuis is alles in orde. De CV gaat aan en in een rustig tempo ruimen we de koffers uit, zoals we dat gewend zijn. Thee en later een glas wijn. Om zes uur zijn we klaar, alles weer op orde. Opnieuw flink wat boeken meegenomen. Het was een lange dag, we zijn behoorlijk moe. Buiten regent het nu wel. Zalig, dat snelle internet dat je hier hebt. Straks om zeven uur gaan we samen eten bij de Griek op de Langendijk. Terug naar boven

Gorinchem. In de Hoogstraat

Donderdag 12-04-2012

We maken allebei een slechte nacht. Veel wakker, onwennig op de andere matras. Zal wel overgaan. Nuchtere bloedsuiker is 7,1 mmol/l. Waarschijnlijk het gevolg van koolhydraatrijk eten in het vliegtuig (aardappels) en gisteravond bij de Griek (frietjes) Vanmorgen hervatten we de gewoonte om na het opstaan samen met een kop thee naar de nieuwsuitzendingen van de NOS en RTL4 te kijken. Daarna beginnen we de dag. Omdat het weerbericht voor vanmiddag regen en hagel voorspelt, doen we nu de zon nog schijnt, ontspannen boodschappen in de binnenstad (foto hierboven), bij ondermeer de nieuwe viswinkel, de Citymarkt en de Marokkaanse groenteman ernaast (foto hier), allen in de Westwagenstraat. Daarna drinken we heerlijk in de zon koffie op het terras van Hugo op de markt.

Mijn maat Fons van Jachtwerf Numansdorp is het uiteindelijk toch niet helemaal eens met de mogelijkheid dat het probleem met mijn autopilot veroorzaakt zou worden door versleten koolborstels in de electromotor. Hij mailt:

Vanmorgen vroeg hangt er mist over de Lingehaven

Vrijdag 13-04-2012

Gisteravond gezellig geborreld met Wiger & Arina. Arina gaat mijn manuscript in de komende week lezen. Vanmorgen vroeg op. Het is mistig in de haven (foto hierboven). Nuchter bloedsuiker: 6,1 mmol/l. Voor het ontbijt brengt Ans haar dochter Barbara naar haar werk in Hardinxveld. Vanaf nu hebben we het autootje weer tot onze beschikking. Rond half negen heeft de warmte van de zon de mist tot verdwijnen gebracht. Zonneschermen voor de ramen laten zakken en aan het werk. Het vlot niet erg.

Rond één uur serveert Ans als lunch vleeskroketten van de FEBO in de Hoogstraat. Heerlijk! Ik verdiep me wat in de vondst van het Majorana-deeltje, kennelijk een neutrino dat zijn eigen anti-deeltje is. Ik herinner me niet er ooit eerder over gelezen te hebben, hoewel de Italiaanse fysicus Ettore Majorana (1906-1938) het al in 1937 voorspelde. De fysicus verdween een jaar later tijdens een boottrip van Palermo op Sicilië naar Napels. Zijn lichaam is nooit teruggevonden. Mogelijk pleegde hij zelfmoord.

Daarna verder geploeterd aan mijn boek. Soms krijg je het niet cadeau! Stand om half vier: 142.000 woorden over 318 bladzijden. Zometeen op weg naar de wijnliefhebbers in Heukelum! Terug naar boven

Lente in de Lingehaven

Zaterdag 14-04-2012

Een mooie, frisse en zonnige lentedag (zie foto hierboven). Nuchter bloedsuiker te hoog: 7,3 mmol/l. Gisteren kroket en patat. Wordt onmiddelijk bestraft. Vroeg aan het werk, vooral uitzoekwerk want het schrijven gaat moeizaam. Ans is naar haar moeder. Tussen de middag de stad in voor wat boodschappen. Boekhandels vermeden.

Ans liep gisteren een oud Peruaans kleimasker, dat ik meer dan vijfenveertig jaar geleden kocht, van de muur. Het viel in gruzelementen op de vloer. Ze kan soms zó....nou ja, laat maar. In de Wereldwinkel op de Langendijk zie ik een mooi masker ter vervanging, dit keer uit Ghana. (Ik ken iemand die van zulke dingen zegt: 'Derde wereld meuk.' Nou, en?). Even koffie bij Rijk & Joke in het antiquariaat. Ze vertellen het laatste nieuws uit Gorcum, onder andere over de succesvolle presentatie van de Poëzieroute bij de gemeente. (Ik kom er nog wel op terug in de komende dagen). Bij thuiskomst tref ik Barbara en haar dochter Esri, op bezoek bij hun moeder/oma. Ze zitten lekker te leuteren. Een halfuurtje later komt Tessa ook binnen, dat wil zeggen eerst zie je een buik en dan komt de rest binnen. Het gezellige leuteren raakt nog meer op stoom en duurt uren. Ondertussen hang ik het nieuwe masker op.

Aan het eind van de middag komt het schrijven goed op gang. Zo goed, dat ik het gebruikelijk bezoek aan het Heukelums Wijnhuis vandaag maar laat zitten. Stand van boek: 143.000 woorden over 320 bladzijden. Vanavond kookt Ans verse asperges; daar ben ik verzot op. Terug naar boven

De herbouw van het BlueBandhuis vordert. Foto vanuit de Haarstraat

Zondag 15-04-2012

In Egypte gaat het de verkeerde kant op, geloof ik. Een week of wat geleden stelde de voormalige vice-president en veiligheidschef van Mubarak, Omar Suleiman, zich kandidaat voor de presidentsverkiezingen van mei. Die man heeft zonder twijfel onschuldig bloed aan zijn handen. Het leidde tot de uitspraak van het nieuwe, democratisch verkozen parlement, dat leden van het oude regime tien jaar lang geen presidentskandidaat kunnen zijn. Nu heeft op zijn beurt de kiescommissie tien kandidaten geschrapt, waaronder de belangrijkste kandidaat van de Moslimbroederschap, de multimiljonair Khairat al-Shater, de salafistische sjeik Hazem Abu Ismail en een andere oppositiepoliticus, Ayman Nour. Mogelijk als een soort tegenwicht heeft de commissie ook Omar Suleiman geschrapt. Dat is erg doorzichtig. Overigens gaf de kiescommissie geen enkele reden voor de uitsluitingen. De geschrapte kandidaten kunnen nog in beroep gaan, maar ik vrees dat vooral de uitsluiting van de twee islamisten tot grootscheepse protesten in het land zullen leiden.

Vanmorgen vroeg uit de veren. Buiten valt regen. Nuchter bloedsuiker is op zijn retour: 6,8 mmol/l. Uitgebreid zondagochtendontbijt, uitgebreid in bad. Samen wandeling gemaakt: een halve wallenloop langs de oostkant. Het is grijsbewolkt, droog en kil vanwege een koude noordenwind. Na de Korenbrug slaan we de Kortendijk in, en rechtsaf bij de Rosmolensteeg. De herbouw van het BlueBandhuis is al een eind opgeschoten (foto hierboven),

Bij de krant El Arabiya lees ik dat Egypte's militaire machthebber, veldmaarschalk Hussein Tantawi, een poging gaat doen om de apflakkerende crisis komende week te bezweren. Hij zal in overleg treden met alle politieke leiders. Dat zal een aardige spraakverwarring opleveren. Ook is er nu uitleg gekomen van de voorzitter van de kiescommissie, Tarek Abul Atta, over de uitsluiting van tien sleutelkandidaten. Volgens hem gaat het om het zonder onderscheid des persoons toepassen van de kieswet: Suleiman had niet de vereiste ondersteuning van minimaal 15 provincies, Shater heeft in de gevangenis gezeten wegens terrorisme en witwassen terwijl presidentskandidaten eerst zes jaar op vrije voeten moeten zijn geweest of hun zaag geseponeerd (datzelfde geldt - or, ironie - Nour die door het regime Mubarak gevangen werd gezet), Ismail tenslotte heeft een buitenlandse moeder, hetgeen de kieswet verbiedt. "The elimination of the three most powerful and controversial candidates could go in two directions with just weeks to go before the vote, observers said. It could plunge the Arab world’s most populous nation into a new political crisis, or just the opposite, defuse it.", schrijft de krant. Ja, het kan vriezen en dooien, met dat soort analyse schiet je niet veel op.

In kringen van mijn voormalige vrienden, mensen met wie ik ooit gebroken heb, is gisteren iemand gestorven. Een gemeenschappelijke vriend belt het nieuws door. Ik wist dat ze ernstig ziek was en het niet lang zou maken. Het raakt me meer dan ik dacht. Iedereen die je eens goed kende en later niet meer wilde kennen, sterft ook. En de meningsverschillen, de ruzies en de teleurstelllingen sterven met hen. We komen met steeds minder te staan.

Tamelijk veel geschreven. Stand om half zes: 144.100 woorden over 323 bladzijden. In Hurghada lijkt sprake van een nieuw weather window: zuidoostenwind. Een kans voor de Second Life, de Duitse tweemaster die er onze buurman was, om te ontsnappen. Terug naar boven

Maandag 16-04-2012

Een aantal dagen geleden ontving ik een volledige beschrijving van de aanstaande Poëzieroute in Gorcum, van een van de initiatoren Rijk van Kooy. Hieronder een plattegrond van de route met alle - tot dusver - goedgekeurde 38 lokaties. Die op ons huis is nummer 19, middenonder, bij de sluis en het zeilbootje dat de jachthaven aangeeft. De route begint op het station, voert dus langs 38 lokaties met een gedicht en eindigt bij Restaurant Metropole aan het Melkpad. Vandaar is het niet ver lopen naar het station terug. In de bundel die ik van Rijk kreeg, staan ook foto-impressies van alle lokaties, met hun gedichten. Die van ons zal ik morgen laten zien.

                                    Plattegrond van de Poëzieroute Gorinchem, die ook langs ons huis voert (nr. 19)

Vanochtend vroeg op. Nuchter bloedsuiker terug op 6,4 mmol/l. Frisse, zonnige dag. Ik fiets naar de Praxis aan de Spijksepoort om voor onze keuken een nieuwe TL-buis te kopen. Daarna aan het werk. Ans gaat 's middags met het autootje naar Barbara, om samen langs Oma Steers (haar moeder) te gaan en daarna boodschappen te doen. Ik werk tamelijk stug door. Op zeker moment valt zomaar opeens het programma 'Word' uit, waarin werk. Ik zoek in 'Documenten' mijn tekst weer op, maar het stuk dat ik het laatst schreef, blijkt er niet in te staan. Ik had het toch opgeslagen? Hoe vervelend! Dat dat zomaar kan! Enfin, ik had het fragment nog voldoende in mijn hoofd om het nog eens te schrijven en snel op te slaan. Stand einde van de middag: 145.500 woorden over 326 bladzijden. Terug naar boven

Dinsdag 17-04-2012

Ik had gisteren beloofd een foto-impressie te tonen van lokatie 19 van de Gorcumse Poëzieroute-in-de-maak, de muur van ons huis. Die zie je hieronder, inclusief de gefotoshopte tekst van het gedichtfragment van de Gorcumse dichter Jozef Eijckmans. Helaas heeft de fotoshopper in het tweede fragment de woorden 'lieve wrede' vergeten voor 'vrouwtjes' en dat is bepaald een verarming, maar mij is verzekerd dat het bij de uitvoering - mogelijk in september a.s. - helemaal in orde gaat komen. De tekst zal op de muur geschilderd worden.

           Foto-impressie van de tekst van Jozef Eijckmans, zoals hij naast ons slaapkamerraam zal worden aangebracht

Vanmorgen weer vroeg op. Nuchter bloedsuiker: 6,1 mmol/l, ondanks snoepen van satékroepoek, gisteravond. Het is een frisse dag met weinig zon en een toenemende zuidenwind. Ik ga aan het werk en vorder goed. Zo steven ik op het einde van hoofdstuk 23 af.

Na het middaguur loop ik de stad in. Bij Boekhandel Cursief haal ik de foldertjes weg, die aanmoedigen om aandelen in mijn boek te kopen. Ze zijn niet meer nodig, zeg ik tegen de medewerkster (of is het de eigenaresse?), alle aandelen zijn verkocht. Ze feliciteert me. "Dat komt niet vaak voor", zegt ze. Ze kent het concept van TenPages. Ik trof haar voor de eerste keer een maand of wat geleden, tijdens de ochtend over een boek schrijven op de eerste etage boven de boekhandel. "Nou", zegt ze, "te zijner tijd willen we hier graag uw boek hebben!" Dat beloof ik natuurlijk.

's Middags schrijf ik verder. Om half vijf komen Barbara en Esri langs. Barbara is vandaag jarig en Ans overhandigt haar het reukwater, dat ze op Caïro Airport voor haar kocht. De stand van vandaag is: 147.000 woorden over 329 bladzijden. Terug naar boven

Iedere dag leest Ans de nieuwe bladzijden in het manuscript

Woensdag 18-04-2012

Frisse, winderige dag, af en toe een bui. Nuchter bloedsuiker:7,0 mmol/l (gisteravond pastaschotel) Ans is vandaag veel op pad: naar de kapper, naar haar moeder en naar Tessa. Heb dus het rijk alleen. Goed gewerkt.

Aan het eind van de middag schijnt de zon. Ik loop even langs het Antiquariaat Gorinchem voor een kop thee bij Rijk & Joke. We zitten temidden van de dozen van een grote collectie boeken van een oude dame, die overleden is, en praten over het trieste lot van boeken. Waar begin je in godsnaam aan? Thuis leest Ans de bladzijden die ik vandaag schreef (foto hierboven). Altijd kijk ik met enige spanning toe. Ze is de eerste en tot dusver de enige die mijn boek leest. Iedere keer ben ik benieuwd wat ze zal zeggen. Als 'ja, leuk' zegt of iets van gelijke strekking, voel ik me opgelucht. Het is vandaag slecht weer in Suez: eerst een zandstorm, nu harde wind en mogelijk regen uit het westen. Karkar waakt. Stand van vandaag: 148.600 woorden over 333 bladzijden. Terug naar boven

Onze 'Dulce' zichtbaar op Google Earth in Marina Hurghada

Donderdag 19-04-2012

Onlangs wees een lezer me erop dat onze 'Dulce' zichtbaar is in de haven van Hurghada op een nieuwe luchtfoto van Google Earth. Natuurlijk meteen gekeken en zie: het klopt. Zie de uitsnede hierboven, bij de rode pijl. Leuk genoeg om even te tonen. Daar ligt ze, aan de D-steiger. Rechts naast ons ligt de Duitse tweemaster 'Second Life'. De andere boten zijn lokale boten, onder andere duiksafari's aan beide kanten van de rechter kade. Links is de boulevard met de bars, restaurants en winkels. Rechts van ons vaart het bootje van de marina-jongens naar het havenkantoor. De foto is niet lang geleden gemaakt. Misschien waren we toen wel aan boord.

Vanmorgen op tijd op. Nuchter bloedsuiker: 6,9 mmol/l. Koude dag. Er worden zware buien voorspeld. In Hurghada is een zandstorm uit het noorden, in Suez is het rustig. Ik loop, nu het nog droog is, de stad in naar de bakker om drie pompoenbroden te halen. Vriezen we in. Daarna aan het werk. Moeizame start. Ik ben niet zo content met wat ik vandaag schrijf, maar tegen het eind van de middag lukt het om de tekst behoorlijk op te knappen. De voorspelde zware buien hebben ons nog niet bereikt. De stand is een klein mijlpaaltje: 150.000 woorden over 336 bladzijden. Terug naar boven

Vrijdag 20-04-2012

Vanmorgen opnieuw harde noordenwind Bf 7 in Hurghada. In Suez is het net als gisteren beduidend rustiger. Zie hieronder. Wat ben ik blij dat we daar weg zijn!

Weer voor Hurghada, Qesm Hurghada, Egypte

27 °C | °F

vr

za

zo

ma

Onbewolkt

Wind: N - 50 km/h

Luchtvochtigheid: 23%

29°

20°

31°

18°

31°

19°

31°

21°

Vanmorgen hetzelfde weer als gisteren en als eergisteren en de dagen daarvoor. Het is een kille aprilmaand, gemiddeld ruim twee graden lage dan normaal, aldus het KNMI. Nuchtere bloedsuiker vanmorgen: 6,8 mmol/l. Na het ontbijt lopen we de stad in voor de weekendboodschappen bij de Citymarkt en de Marokkaanse groenteboer in de Westwagenstraat (foto hier). Die heeft een bak met nispero's. Verse nispero's! Hij importeert ze rechtsstreeks uit Marokko. We kopen een zak. Wat zijn nispero's? Wie dat niet weet, leze het verhaal van de kathedraalboom en de vervolgen erop. Koffie op het overdekte terras van Hugo op de Grote Markt (foto hier).

Thuis aan het werk. Goede voortgang. Het blijft 's middags ook droog. Halverwege de middag schrijf ik hoofdstuk 23 af. Weer een mijlpaaltje. Stand: 151.000 woorden over 339 bladzijden. Even naar Inge in Heukelum en vanavond naar de verjaardag van Barbara. Terug naar boven

De 'Rhine Princess', afgemeerd aan de kade van Buiten de Waterpoort

Zaterdag 21-04-2012

Waterkoude dag, het is een voorjaar van niks. Nuchter bloedsuiker: 6,4 mmol/l. We drinken koffie aan boord van een van de riviercruiseschepen, de 'Rhine Princess', waar Ans' zoon Derrick op werkt. Hij is hotelmanager bij Rederij Rivercruise-Line AG. Het lange schip ligt afgemeerd aan de kade van Buiten de Waterpoort (foto hierboven). Er zijn allemaal Engelsen aan boord, die voor een paar uur de binnenstad in drentelen. Tegen het middaguur vertrekt het schip weer. Wij drentelen ook maar de binnenstad in. Op de Langendijk staan allerlei stalletjes met streekproducten (foto hier). We kopen een Hollandse blauwaderkaas en een bolletje kaas met fenegriek. Maar het valt allemaal niet mee, steeds vallen er buien.

In de Haarstraat heeft zich sinds kort een Turkse kleermaker gevestigd. We brengen er twee van mijn broeken om - eh - uit te leggen. De broek van mijn krijtstreepjeskostuum, dat ik heb bewaard voor begrafenissen e.d., en een grijze broek voor bij een colbert. Het kost slechts 8 euro per broek en na een uurtje zijn ze klaar en ze zitten weer - eh - aangenaam.

Schrijven. Ik zit te worstelen met het begin van hoofdstuk 24. Vannacht bedacht ik twee dingen: een aangepast einde van hoofdstuk 23 en de eerste alinea van hoofdstuk 24. Vanmorgen direct na het opstaan genoteerd, maar ik voel me er nog niet helemaal zeker over. We zullen zien of het 'houdt'. Stand even voor vier uur: 151.600 woorden over 342 bladzijden. Op de valreep hoor ik dat na vijftig dagen de onderhandelingen op het Catshuis zijn gestrand. Daar gaat iemand voor betalen; wie, is onduidelijk. Opvallend: terwijl ik me opmaak om nog even naar Heukelum te gaan, begint buiten de zon te schijnen. Terug naar boven

Piraterij in 2011.Rood is een daadwerkelijke aanval, geel een poging tot aanval. Cijfers: ICC/IMB

Zondag 22-04-2012

De piraterij op de Indische Oceaan breidt zich uit naar de Malediven en de Seychellen, schrijft het vertrekkersforum van Zeilen. "Voor wereldzeilers houdt deze laatste ontwikkeling in dat niet alleen het bekende piratengebied ontweken moet worden, maar dat daarnaast ook de Seychellen en nu de Malediven tot (groot) risico gebied behoren. Commerciële schepen zullen zich steeds beter bewapenen en beveiligen waardoor de bemanning van jachten de eerstvolgende keuze wordt."

Vandaag vallen er malse buien. Nuchter bloedsuiker: 6,9 mmol/l. Na het zondags bad aan het werk, verder met hoofdstuk 24. dat komt wel op gang. Zon en buien wisselen elkaar nog steeds af. Ik kijk nog eens op Tenpages: nu, een maand na mij, bereikt de volgende auteur de eindstreep: Estelle van der Ploeg met haar fantasy-novel 'De Muziekdoos'. Om haar te helpen kocht ik nog tien aandelen. Straks gaan we naar de BBQ met borrel van onze buurtvereniging KNAKE. Die vindt plaats bij het voorzieningengebouw voor passanten op de Derde Waterkering. De kans is groot dat het allemaal in het water valt. Tegen vijf uur hangt er een donkere lucht in het oosten. We zien het even aan. De stand van mijn boek: 152.900 woorden over 344 bladzijden. Terug naar boven

Op de buurtbarbecue van KNAKE op de Derde Waterkering

Maandag 23-04-2012

Dat was een erg gezellige BBQ met borrel, die de buurtvereniging KNAKE gisteravond belegd had op het hoofd van de Derde Waterkering oostzijde. Zie foto hierboven. Het weer werkte mee, het front van buien passeerde steeds meer aan de oostkant en de zon scheen vriendelijk op de buurtbewoners, die waren komen opdagen.

Vanmorgen om acht uur op. Nuchter bloedsuiker: 6,6 mmol/l. Mijn huisarts belt; hij vindt dat er ook nog 40 mg Simvastastine bij moet. Dat is standaard, ongeacht of het cholesterol in je bloed hoog of laag is. Bovendien vindt hij (terecht) dat ik maar eens voor contrôle naar de oogarts moet. Ok, ik zal het allemaal keurig nakomen. Bij onze bank zie ik dat mijn eerste AOW is gestort. Weer een mijlpaaltje. Het is uiterst weinig, want op 1 april jl. ging een maatregel in, waarbij de AOW niet meer op de 1e van de maand ingaat, maar op je verjaardag. Het zij zo.

Dan gaat de telefoon, het is Karkar, de havenboy uit Suez. We schrikken: is er iets mis met de boot? Nee, maar de Egyptische marine wil erin om te zoeken naar wapens. Uiterst vervelend. Een SMS'je van Karkar maakt meer duidelijk: 'The egyption navy want to see the boat again, because they discovered guns on yacht in Hurghada". Wat moet hij doen? De boot openen of niet? Ik spreek af dat we geen toestemming geven aan boord te gaan totdat we op 20 juni terug zijn. Als ze desondanks de boot willen openbreken, dan zal hij onder protest het slot openmaken en samen met ze naar binnen gaan. We zien al beelden voor ons van een volledig overhoop gehaald schip. Wat een gedonder!

Ik schrijf nog een beetje aan mijn boek (stand: 153.100 woorden over 344 bladzijden) en kleed me dan keurig aan in grijze pantalon, colbert, wit overhemd en stropdas, voor de algemene ledenvergadeing van Nestores, de club van oud-bestuurders in de zorg, in Utrecht. Een bijeenkomst met een hoog reüniegehalte. Helaas, dat valt eigenlijk wat tegen. Uiteraard ontmoet ik wat oude bekenden en dat is leuk, maar er zijn er minder dan verwacht. De meeste oud-bestuurders zijn nog bezig met interimklussen, coachings- en advieswerk. Waar ze zin in hebben? Ik merk vooral hoezeer het mijn wereld niet meer is. Laat mij maar lekker mijn boek afschrijven. Om half vijf vertrek ik vóór de afsluitende borrel. Om half zes weer thuis. Niets meer van Karkar gehoord. Terug naar boven

De Nestores-lunch van grijze heren gisteren bij Cap Gemini in Utrecht. Vlnr. Bert Ploeger, Teun van den Akker, Jos de Beer en Bert Kool

Dinsdag 24-04-2012

In het pakket bezuinigingsmaatregelen van Rutte & Verhagen staat ondermeer deze:

"De AOW leeftijd wordt versneld verhoogd naar 66 in 2015 (opbrengst 600 miljoen). Bovendien zal het

kabinet een voorstel doen om de AOW leeftijd op den duur te koppelen aan de levensverwachting. Een

overgangsregeling kan de omvang van de inkomensgevolgen beperken voor mensen die weinig tijd hebben

om zich op de wijziging voor te bereiden en die weinig mogelijkheden hebben om het verlies te

compenseren door te werken of te sparen. Hiervoor is in 2015 200 miljoen beschikbaar."

Dat is niet zo leuk voor iemand die in 1950 is geboren en in 2015 65 jaar zal worden, zoals Ans. Dat zou dus betekenen dat haar AOW bijna tien maanden later ingaat. Tien maanden verlies van AOW is niet niks, temeer waar tevens dreigt dat het pensioenfonds de ingangsdatum van het ouderdomspensioen mee verschuift - en ondertussen de uitbetaling van haar pre-pensioen wél staakt op haar 65e. Tien maanden geen AOW, geen pre-pensioen en geen ouderdomspensioen is een bizarre aderlating! Dat is voor Ans tien maanden geen enkel inkomen! Een aderlating die we onmogelijk kunnen even snel kunnen compenseren met werken of sparen. Hoe die overgangsregeling eruit gaat zien, is nog volledig onbekend. Ondertussen lijkt het of de zogenaamde 'Kunduz-coalitie' bereid is om deze bezuiniging daadwerkelijk uit te voeren.

Ik heb kamerlid Wouter Koolmees van D'66 per email van dit probleem op de hoogte gesteld en gevraagd welke oplossing hij voor ons heeft. Hij en zijn partij vinden namelijk dat de AOW-verhoging er al in 2015 moet komen.

Vanmorgen is mijn nuchtere bloedsuiker 7,3 mmol/l. Sinaasappel voor het slapen gaan gegeten. Nu ga ik nuchter naar het priklab in het ziekenhuis om een hele cocktail aan bloedonderzoek te laten prikken, aangevraagd door mijn huisarts. Ik haal bij de apotheek ertegenover de nieuwe medicijnen. Terwijl Ans naar haar moeder is, ga ik aan het werk. Zoals vaker als ik er even uit ben, vlot het moeizaam. Ik geef er tenslotte de brui aan en ga naar de live-uitzending van het kamerdebat over de mislukking van de Catshuisonderhandelingen kijken. Dat valt tegen vuurwerk blijft uit. Opnieuw tekenen zich twee richtingen af: wel of niet voldoen aan de 3%-tekorteis in 2013 van de EU. Eigenlijk wordt het pas donderdag interessant. Dan kijken de politieke partijen of ze het eens kunnen worden over een pakket bezuinigingsmaatregelen.

Om vier uur houd ik het voor gezien en ga weer verder met schrijven. Stand om 18.00 uur: 154.000 woorden over 346 bladzijden. Terug naar boven

Joke Ravensbergen interviewt Peter Buwalda in de Gorcumse bibliotheek

Woensdag 25-04-2012

Gisteravond zijn we bij een avond met auteur Peter Buwalda, die de bestseller 'Bonita Avenue' schreef. De avond vindt plaats in de bibliotheek op de Grote Markt en is georganiseerd door de SLAG, de Stichting Literaire Activiteiten, een samenwerkingsverband van de bibliotheek en enige Gorcumse boekhandels (Antiquariaat Gorinchem, De Mandarijn en Cursief). Zie foto hierboven, waar Joke Ravensbergen Buwalda interviewt. Hoewel ik het boek niet heb gelezen - sinds ik schrijf lees ik geen boek meer - wilde ik eens weten hoe het op zo'n avond toegaat. De auteur blijkt een onderhoudend causeur en ik steek er allerlei wetenswaardigheden op. Zoals de manier waarop hij zijn personages ent op bestaande mensen, net zoals ik dat doe. Zo baseerde hij zijn hoofdpersoon Siem Sigerius op Frans van Vught, in mijn Twentse tijd rector van de Universiteit Twente. Ik had toen regelmatig met hem te maken over een plan om samen, MST en UT, een medische faculteit op te richten. Dat is niet gelukt. In het boek pleegt Sigerius zelfmoord, maar dat is niets voor Frans.

Interessant was ook het volgende advies: Bemoei je niet met de vormgeving van je boek. Dat is het vak van de uitgever. Boeken met op de omslag een familiefoto uit het verleden hebben een ticket linea recta naar De Slegte. Hm. Het is dan wel geen familiefoto, die op mijn in elkaar gefröbelde omslag prijkt, maar wel een oude foto.

Vanmorgen om half acht op. Nuchter bloedsuiker: 6,8 mmol/l. Vele felicitaties bereiken me via de telefoon, mail en Facebook. Later ook over de post en een grote doos met wijn en bloemen van Jaap & Diana. Ik krijg zelfs een felicitatie uit Latakia van Nourairi, de chauffeur van het busje waarmee we in september 2010 - ruim voor de huidige troebelen - door Syrië reden. ('Go Tango!', riep hij elke morgen enthousiast bij het vertrek). Vandaag ben ik namelijk jarig en word 65 en exact vandaag staat ook mijn eerste ouderdomspensioen op onze bankrekening. Naar de bakker in de Gasthuisstraat voor stokbroden ten behoeve van de borrel vanavond. Daarna naar een fietsenwinkel om een driewielertje te kopen voor de verjaardag van mijn kleinzoon Thijs overmorgen. De rest van de tijd probeer ik te schrijven. Het boek vordert, niet snel maar het vordert. Stand om half vijf: 154.700 woorden over 348 bladzijden. Om vijf uur verwachten we wat vrienden voor mijn verjaardagsborrel. Ans heeft heerlijke hapjes gemaakt. Terug naar boven

Mijn verjaardagsborrel. Vlnr. Inge Hogerdijk, Erik de Haan en ikzelf

Donderdag 26-04-2012

Het is een zeer vrolijke, gezellige verjaardagsborrel, gisteravond (zie foto hierboven en een andere hier). Om vijf uur komt de eerste gast, mijn oude zeilmaat Erik, ooit mijn buurman in Deil. Hij heeft me zeezeilen geleerd op de Hallberg Rassy 352 'Frihet', die hij toen bezat. Geleidelijk druppelen de anderen binnen. Helaas zijn een aantal goede vrienden verhinderd vanwege ziekte. Degenen die er wel zijn, laten zich hierdoor niet uit het veld slaan en de gezelligheid duurt tot middernacht. De verrukkelijke hapjes van Ans vinden gretig aftrek. Zulke avonden zou je willen terugfilmen om vast te leggen wat iedereen gezegd heeft en waar we niet allemaal om gelachen hebben. Vriend Wil, die in Schelluinen woont, laat wijselijk zijn auto staan en neemt een taxi naar huis.

Goede nacht. Nuchter bloedsuiker: 5,9 mmol/l. Voor acht uur brengen we de auto van Wil naar zijn huis in Schelluinen. het is een zeer winderige, kille dag. In vijftien jaar was de maand april niet zo koel, lees ik. Om tien uur loop ik naar het station om Klaas & Hinke op te halen, familieleden van mij uit het Friese Veenwouden. Hinke was het jongste zusje van mijn moeder, zóveel jonger dat we nooit geleerd hebben om 'tante' tegen haar te zeggen. We maken een mooie wandeling over Buiten de Waterpoort, waar het de wind snoeihard uit het zuiden waait (foto hier) en over de wallen en een deel van de binnenstad, waar het een stuk luwer is. Gelukkig is het droog. Na de lunch vertrekken onze gasten weer naar het station. Ik zet de TV aan om naar het kamerdebat over bezuinigingen in 2013 te kijken, maar het blijkt uitgesteld tot 19.30 uur. Dan maar een tukje.

Op Internet lees ik dat er een bezuinigingsaccoord zou zijn bij de 'Kunduz-coalitie', waarbij het overheidstekort in 2013 naar de Europese norm van 3% wordt teruggebracht. Dat is een goede zaak. De PvdA schijnt er niet mee in te stemmen. De eerdere verhoging van de AOW-leeftijd schijnt er deel van uit te maken. In het Gastenboek zijn er enige criticasters van het feit, dat ik niet sta te juichen dat Ans dan bijna tien maanden zonder inkomen komt te zitten. Ja, als je zelf niet meer dan alleen AOW hebt, snap ik dat ik wel. Maar toch - we hadden met ons eigen geld bij ons pensioenfonds een aaneensluitende regeling voor haar getroffen, die dan zomaar, zonder meer de grond in geboord wordt. Daar mag je best boos over zijn, vind ik. Uit een citaat van PvdA-leider Diederik Samson leidt ik af dat hij ondermeer tegen de eerdere verhoging van de pensioenleeftijd is: "Er is jaren over gedaan over een akkoord voor een hogere pensioenleeftijd en nu wordt dat in één week opgeblazen." Hij zal vanavond tijdens het Kamerdebat nog proberen om dingen in het akkoord te veranderen.

In Egypte is opwinding over een wetsvoorstel, waarin mannen toestemming krijgen om tot zes uur na de dood van hun echtgenote 'afscheidsseks' met haar te hebben. Het zou afkomstig zijn van een fatwa van een Marokkaanse fundamentalistische prediker, Mustafa al-Adawi. Je weet niet wat je leest! Ook is er een voorstel om de huwbare leeftijd voor vrouwen te verlagen tot 14 jaar. Over het voorstel moet nog gestemd worden in het parlement. "Kenners verwachten niet dat de wet wordt aangenomen", schrijft de Volkskrant. Laten we het hopen.

Niet veel geschreven, vandaag. Stand is: 154.800 woorden over 348 bladzijden. Terug naar boven

Mijn kleinzoon Thijs en zijn moeder Floor

Vrijdag 27-04-2012

Diederik Samson krijgt gisteravond in de Tweede Kamer helemaal niks voor elkaar. De vraag is wie wie een loer heeft gedraaid: heeft de Kunduz-coalitie hem buitenspel gezet of wilde de PvdA zélf niet meedoen aan het bezuinigingsaccoord? Misschien komt het ooit uit. Enfin, in het slechtste geval zit in 2015 Ans niet tien, maar negen maanden zonder inkomen. Maar het kan ook allemaal heel anders lopen.

Vanmorgen is mijn nuchtere bloedsuiker 7,2 mmol/l. Gisteren twee boterhammen teveel gegeten, plus rijst. Er vallen vandaag weer malse buien maar het is wat minder koud. We halen de auto op en rijden naar mijn dochter Floor in Amsterdam. Onlangs hebben zij en Pijke hun appartement in de binnenstad weten te verkopen. Daar was onvoldoende ruimte voor hun aanstaande tweede kind. Nu hebben ze - voorlopig - een grotere woning gehuurd in het nieuwe stadsdeel IJburg. Het is gemakkelijk te vinden, je moet over die curieuze brug die op een BH lijkt. Helemaal niet slecht, die nieuwe woning, en bovendien is er vlakbij een tramhalte waar je iedere vier minuten naar de binnenstad kan. In acht minuten. Ron & Liesje (moeder van Floor) zijn er ook. Want ons - van Liesje en mij dus - kleinkind Thijs is vandaag twee geworden. Zie foto hierboven. We hebben een mooie driewieler met laadbak en duwstok voor hem meegenomen, die zeer in de smaak valt (foto hier). Over een goede maand verwacht Floor haar tweede kind.

Om een uur of twee zijn we terug in Gorcum. Tukje gedaan en wat geschreven. Stand is: 155.100 woorden over 349 bladzijden. Om vier uur even naar Heukelum. Het verhaal van gisteren over een wetsvoorstel in Egypte omtrent 'afscheidsseks' binnen zes uur na het overlijden van een echtgenote lijkt een hoax, een broodje-aap-verhaal te zijn. Of dat ook voor het huwen van een twaalfjarig meisje geldt, staat er niet bij. Terug naar boven

Zalmschouwen uit Woudrichem en Werkendam meren af onder ons venster

Zaterdag 28-04-2012

Gisteren beter op de koolhydraten gepast. Resultaat: nuchter bloedsuiker 5,9 mmol/l. Samen boodschappen in de stad. Koffie bij Hugo op de Grote Markt. Bij terugkeer zien we dat de sluisdeuren van de Derde Waterkering dicht zijn. De Lingesluis zelf staat helemaal open en achter elkaar varen talrijke zalmschouwen uit Woudrichem en Werkendam vanaf de rivier de havenkom binnen en meren af (foto hierboven). Het ziet er erg gezellig uit, zeker als er een oude aak binnen vaart met een shantykoor op het voordek. Het maakt allemaal deel uit van de jaarlijkse Teer- Lijnolie en Ouwe Klare Race, een roei- en zeilwedstrijd voor zalmschouwen op de Merwede en de Afgedamde Maas. Om één uur vertrekken ze weer.

Het weer valt mee. Het is weliswaar bewolkt maar er valt geen regen. Aan het werk, uurtje middagdutje, weer aan het werk. Ans gaat ondertussen naar haar moeder, met wie het de laatste dagen minder goed gaat. Maar nu gelukkig weer wat beter, zegt ze bij terugkomst. De bel gaat: Tessa komt theedrinken. Ondertussen bereik ik eindelijk de doorbraak in hoofdstuk 24 die ik nodig heb. Stand is om half vijf: 156.000 woorden over 351 bladzijden. Terug naar boven

Spiedende reiger op dukdalf

Zondag 29-04-2012

Zondagochtend. Nuchter bloedsuiker 6,2 mmol/l. Bad. Internetbankieren. Verveling. Op een dukdalf voor het raam staat een reiger te spieden (foto hierboven). Later houden de passanten van een motorjachtenclub, die in de tweede havenkom liggen, een verregende borrel op het terras tegenover ons. Ik zou wel weer in Suez aan boord willen zijn. Straks, rond drie uur, komen alle kinderen, zowel die van mij als de meiden van Ans, met aanhang, kleinkinderen en zwangere buiken, bij ons op bezoek. Nog voor mijn 65e verjaardag. Dan is het huis vol en wordt het wel weer leuk.

In het Gastenboek reageert weer een lezer - Jesse - teleurgesteld dat er nauwelijks meer gezeild wordt op deze 'zeilerssite'. Alsof zeilers alleen maar zeilen. Bovendien heb ik vanaf het begin, in 1996, besloten dat ik zou trachten eerlijk te vertellen wat ons allemaal overkomt. Sindsdien is er veel veranderd; ondermeer schrijf ik al een halfjaar aan een boek. Dus, Jesse, ik zal dat beginsel niet veranderen! Kom op 20 juni maar terug, dan zeilen we weer.

Barbara brengt kleinkind Esri al aan het eind van de ochtend. Ze gaat met Ans kleuren. Een paar uren werk ik lekker door aan mijn roman. Na die doorbraak van gisteren is er nu ruimte voor ontwikkeling gekomen. Stand tegen half drie: 156.800 woorden over 353 bladzijden. Ik sluit nu af, het weer is wat opgeklaard, over een halfuur komt de meute. Terug naar boven

Floor (l) en Tessan, beiden hoogzwanger. Tessa is het eerst aan de beurt

Maandag 30-04-2012, Koninginnedag

Nou, we hebben het geweten, gisteren met al die kinderen in huis. Vermoeiend, maar vreselijk gezellig om er zoveel weer eens bij elkaar te zien. Tessa en Floor, de twee aanstaande moeders, keuvelen over hun zwangerschap (foto hierboven). Kleine Thijs spurt door ons appartementje en raakt in alle staten van opwinding als hij het Hornby opwindtreintje uit mijn eigen jeugd ziet. Hij proeft voor we er erg in hebben van een wassabi-cracker en roept verbaasd 'au' als hij de scherpe smaak gewaar wordt. Rommert en Bas arriveren rond half vijf. Dan zijn Barbara en haar gezin al even aanwezig. Derrick is er niet, hij moet werken op een van de cruiseschepen van zijn rederij, Kate is met Liam en Caelan nog in Tsjechië en Jeffrey moet drummen bij een optreden van El Kroppo in Hardinxveld. Mijn beide zoons heb ik al een tijdje niet gezien, maar ze maken het goed. Bas - over wie ik me het meest zorgen maakte - heeft de eerste toelatingsronde voor het Haagse conservatorium achter de rug; op 22 mei is de tweede ronde. Hij is vol zelfvertrouwen. Ondertussen werkt hij 's nachts nog in die pastabar op Hoog Catharijne. Hier nog een foto van mijn deel van het nageslacht. Als de laatsten weg zijn, doen Ans en ik de mega-afwas en tuimelen om negen uur zeer vermoeid in bed.

Vanmorgen is mijn nuchter bloedsuiker 7,3 mmol/l. Ik kon gisteren natuurlijk niet van het heerlijke stokbrood afblijven. Koninginnedag is zeer zonnig en het wordt zelfs een graad of vierentwintig. We schuiven voor het eerst dit seizoen de ramen van onze nieuwe schuifpui open (foto hier) en drinken koffie in het zonnetje, terwijl over de sluis stoeten wandelaars voorbij lopen. Hans, de havenmeester, heeft het druk met jachtjes schutten. Het terras op de Derde Waterkering West zit vol mensen. Ik loop de stad even in. Overal grote drukte: kinderen proberen hun overtollig speelgoed te verkopen in de winkelstraten, er is een drukke kermis op de Groenmarkt en de meeste winkels zijn open. Hier en daar staan kraampjes waar men lekkere broodjes verkoopt, hamburgers bakt en saté'tjes roostert. Ik bezwijk niet. Als rechtgeaard republikein houd ik verder geen vrije dag en ga aan het werk. Het gaat met wat horten en stoten, maar ik kom wel verder. Mijn liefste - enkele smakeloze muppets menen dat ik haar verslijt voor een 'dom gansje' en een 'keukenslaaf' (zie hier) - is even kijken hoe haar moeder het maakt. Die is gelukkig weer uit bed en aangekleed, vertelt ze als ze terug is. De stand aan het eind van de middag: 157.900 woorden over 355 bladzijden. Terug naar boven

Bouwmeester, de watersportwinkel naast ons

Dinsdag 01-05-2012

Urenlang regen in de vroege ochtend. Een aantal onweerklappen. Als we opstaan is het droog. Nuchter bloedsuiker is te hoog: 7,5 mmol/l. Ik moet me nóg beter aan koolhydraatarm houden, anders de dosis metformine verhogen. Morgen gaan we bij onze huisarts langs. We doen boodschappen bij de Plusmarkt op Oost. Er liggen veel passanten in de haven en de watersportwinkel naast ons heeft goede klandizie (foto hierboven). Het bootjesvolk zit altijd aan de scheepjes te knutselen, ik weet er alles van.

Aan de arbeid. Vlot wel. Schoondochter Kate keerde gisteravond met Liam en de kleine Caelan uit Tsjechië terug. Daar heeft Liam twee maanden lang een intensieve revalidatiebehandeling gehad. Ans is vanmiddag naar hen toe. Bij terugkomst vertelt ze dat Liam alerter en helderder was dan voorheen en ook iets meer coördinatie over zijn bewegingen leek te hebben. En hij was vrolijk. Kleine Caelan ook. Om half zes stop ik met schrijven. Ik ben goed opgeschoten, stand is: 159.400 woorden over 358 bladzijden. Buiten schijnt zowaar de zon. Terug naar boven

Krommenhoek. De nieuwbouw van Bastion 7 past goed in zijn omgeving.

Woensdag 02-05-2012

Nuchter bloedsuiker iets gezakt: 7,0 mmol/l. Later vanmorgen zijn mijn huisarts en ik het erover eens dat ik de dosering metformine ophoog met een halve tablet 's ochtends en 's avonds. Mijn bloeddruk is als van een jonge meid: 130 - 75 mm Hg. Op mijn hoofdhuid brandt hij een onrustig plekje weg met vloeibare stikstof. Ans heeft ook zo'n plekje, maar bij haar is het niet nodig.

Het is bewolkt, rustig en droog weer. Er is niets spectaculairs te melden. Een rustig en geregeld leven is goed als je een boek schrijft. Hoe minder er gebeurt, hoe beter. Om half drie maken we ons op om een bezoek te brengen aan Cees, de broer van Ans, en schoonzusje Mieke, in het onzalige Papendrecht. Stand van mijn boek: 160.000 woorden over 360 bladzijden. Terug naar boven

Utrecht. Het Willem Arntsz Huis in 'de jaren '70. Thans gesloopt en vervangen door nieuwbouw (foto: Utrechts Archief)

Donderdag 03-05-2012

Onrust in Egypte. Althans, in Caïro. Salafisten hadden een protestkamp in de stad gebouwd bij het Ministerie van Defensie, vanwege de uitsluiting van hun kandidaat voor de aanstaande presidentsverkiezingen. Ongeregelde knokploegen slaan het kamp in duigen. Dat is aanleiding voor de ordetroepen om in te grijpen. Dergelijke knokploegen werden vaker ingezet door het regime zelf. Kwestie van uitlokking.

Langzaam neemt de desintegratie in de samenleving toe. Op straat is veel illegale handel en de zwarte markt tiert welig. Zulks ten koste van de bonafide winkeliers. Het militaire regime doet er niets aan.

Hierboven een foto van het Willem Arntsz Huis in Utrecht uit het begin van de jaren '70. In die periode werkte Lucas er, de hoofdpersoon van mijn roman "Soms priemt een lichtstraal". Hij was toen arts van de opnameafdeling B4. Ik schrijf nu over die periode.

Nuchter bloedsuiker vanmorgen weer in orde: 6,3 mmol/l. Nieuwe cartridges voor mijn printer gekocht in de stad. Veel geschreven. Ondertussen is Ans naar haar moeder, die helaas weer achteruit gaat. Later, als ze weer thuis is, komt Tessa even langs. Stand van boek: 161.300 woorden over 363 bladzijden. Terug naar boven

Header van Marina Aghios Nikolaos op Kreta

Vrijdag 04-05-2012

Onlangs vernemen we via de website van zeiler Peter Tazelaar, die met zijn Second Lady in het Turkse Finike overwintert, dat de Turkse overheid de regels voor langer verblijf in ongunstige zin veranderd heeft. Tot dusver kreeg je een visum voor drie maanden; dan moest je even een dag het land uit - bijvoorbeeld met de snelle ferry naar Rhodos - en dan kreeg je bij terugkeer een nieuw 3-maanden visum. In het kader van de strijd tegen de talrijke illegale vreemdelingen heeft men nu besloten dat je na drie maanden eerst drie maanden het land uit moet, voor je een nieuw visum krijgt. Dat maakt overwinteren in Turkse havens zeer lastig en de hele marina-sector heeft dan ook heftig geprotesteerd. Waarschijnlijk komt er wel een aanpassing, maar dat kan een tijd duren. Ondertussen mag je verwachten dat de druk op Griekse en Italiaanse overwinterhavens, die toch al groot is doordat velen de marina's in Tunesië mijden vanwege de politieke onrust, nóg veel groter.

Daarom hebben we gisteren voor de zekerheid alvast een overwinterplek gereserveerd (met een aanbetaling van 30%) in Marina Aghios Nikolaos op Kreta, de haven waar we in de winter van 2009/2010 verbleven. Het is ons daar goed bevallen. Ons plan is om straks, na 20 juni, de zomermaanden rustig te zwerven langs de Turkse baaien en de Griekse eilanden en in oktober de boot naar Aghios Nikolaos te brengen.

Vanmorgen bloedsuiker 6,4 mmol/l. Opnieuw een grijze dag. Barbara en Michel brengen Esri, hun kleinste, langs. We moeten een halve dag op haar passen. Zwager Cees belt: met Ma Steers gaat het vandaag een stuk beter. Ik schrijf weer aardig wat. Stand om 16.00 uur: 163.200 woorden over 367 bladzijden. Vriend Herman komt me halen, samen gaan we even naar Wijnhuis Heukelum. Terug naar boven

Het manuscript van mijn boek, nu 6 cm. hoog. Rechtsonder een koffievlek

Zaterdag 05-05-2012

Dodenherdenking, we kijken er gisteravond naar op TV. Jammer dat het gedicht van die scholier over zijn foute oom niet voorgelezen mocht worden. Het was een goede uitdrukking van het universele slachtofferschap van mensen. Vroeger ging ik in Utrecht als regel naar de herdenkingsbijeenkomst bij het bevrijdingsmonument op het Domplein. Nu doet het me niet meer zoveel, deels omdat de oorlog al zo lang geleden is, deels omdat het me moeilijk valt mijn aandacht tot andere zaken te bepalen dan mijn boek en de hoofdstukken die nog voor me liggen. Het manuscript is nu een turf van zes centimeter hoog (foto hierboven). Deze week sloot ik hoofdstuk 24 af. Ik schat dat ik uiteindelijk op 30 hoofdstukken uitkom.

Nuchter bloedsuiker vanmorgen 6,8 mmol/l. Terwijl Ans naar haar moeder is, doe ik de laatste weekendboodschappen in de stad. Het is een kille, grijze dag. Op de terugweg drink ik een kop koffie bij Rijk in de winkel. Er heerst een aangename rust in het antiquariaat. Bij terugkeer meldt Ans dat haar moeder op was, in de kleren was en aan tafel zat te eten. Goed, dus. Later komt Tessa langs. Ze is uitgerekend op 8 mei, nog drie dagen. Moeder en dochter draaien dagelijks wat om elkaar heen, de een is nooit ver van de ander, want de bevalling kan ieder moment aanvangen. Evengoed kan het nog twee weken duren.

Ondertussen schrijf ik stug verder. Er zit vaart in het verhaal. Waar ik die genade aan te danken heb? Ik kan nu een groot deel van de rest van het boek overzien. De stand aan het eind van de middag: 164.400 woorden over 370 bladzijden. Terug naar boven

Altijd leuk als er een zeiljachtje onder je raam ligt. De eigenaren komen net aanlopen met boodschappen uit de stad

Zondag 06-05-2012

Nuchter bloedsuiker: 6,7 mmol/l. Frisse dag, hoewel weinig wind. Samen een halve wallenloop gemaakt. Geschreven. Hoe kort kan een dag zijn?

Mooie muziek gevonden, die ik alsmaar draai. Een CD uit de Glenn Gould Edition, waarop de meester nu eens geen Bach speelt, maar stukken van Byrd, Gibbons en Sweelinck. Vooral de Fantasia in D van Sweelinck is zeer het beluisteren waard. Perfecte muziek om bij te schrijven.

Vandaag worden met minstens drie belangrijke verliezingen de democratie en de euro zwaar op de proef gesteld. In Frankrijk lijkt een man te worden gekozen, die de Europese budgetregels wil versoepelen, met alle ellende van dien. In Griekenland is het goed denkbaar dat er partijen aan de macht komen, die het land uit de euro willen halen, hetgeen ook veel ellende zal veroorzaken. Niet in de laatste plaats voor de Grieken zelf, als een faillissement onafwendbaar gaat worden. En in Servië is er een kans dat anti-europese partijen aan de macht gaan komen. Af entoe volg ik het nieuws, maar er is nu nog weinig te zeggen. Pas in de loop van de avond komen de uitslagen; dan zal blijken of Europa gewonnen of verloren heeft.

Stand van boek: 165.200 woorden over 372 bladzijden. Straks bezoek van een wederzijdse vriendin uit onze ziekenhuisperiode, met wie we na de borrel bij de Griek op de Langendijk zullen gaan eten.

Zojuist komt het bericht dat journalist Gerard van Westerloo is overleden. Hartstilstand. 69 jaar geworden. Ik kende hem uit de tijd (1971 -1973) dat we samen in de redactie van het landelijk maandblad 'Student' zaten. Een in-vriendelijk mens en een begenadigd journalist. Een tijd geleden hadden we nog even contact. 'Gelinkt' op LinkedIn. Daar bleef het bij.  Terug naar boven

Tessa met haar pas geboren dochter Vajèn in het ziekenhuis

Maandag 07-05-2012

Gezellige avond bij Grieks restaurant 'Mykonos' op de Langendijk, gisteravond (foto hier). We zitten met zijn drieën in de erker boven het water van de Lingehaven. Beneden zwemt een fuut voorbij met de jongen op de rug, veilig tegen roofvissen en reigers (onduidelijke foto hier). Terug thuis kijk ik naar de verkiezingsuitslagen. Helaas, Europa heeft niet gewonnen, in Frankrijk niet en in Griekenland ook niet. Het volk weet niet wat het doet, ben je geneigd te zeggen. Grote kans dat de eurocrisis in de komende periode weer helemaal terug is.

Vanmorgen om 6.55 uur gaat de telefoon van Ans. Jeffrey meldt dat bij Tessa de vliezen gebroken zijn. Na een snel ontbijt spurt Ans er naar toe. Ik ruim op en een dik halfuur later belt Ans om door te geven dat ze naar het ziekenhuis vertrekken. Nu houd ik het niet meer, want het zal nu snel gaan. Ik loop door de stad naar het ziekenhuis en wacht vanaf negen uur in de wachtruimte op de verlosafdeling. Ans houdt me af en toe op de hoogte en een uur later komt ze vertellen dat er een meisje is geboren. Maar het duurt nog anderhalf uur voor ik de boreling mag bewonderen. Die ziet er fantastisch lief uit, ze heet Vajèn en ze weegt ruim 8 pond en is 52 cm. lang (zie foto hierboven en nog twee hier). Googelen levert op dat de naam Vajèn nieuw is in Nederland en dat de herkomst onbekend is. Hoe komen ze erbij?

Om twaalf uur loop ik terug naar huis. Ans blijft voorlopig nog bij haar dochter. Na de lunch doe ik een dutje en ga dus pas laat aan het werk. De Duitse bondskanselier Angela Merkel heeft vandaag in elk geval gezegd dat er over het gesloten begrotingspact niet te onderhandelen valt. Ze zei ook dat een nieuwe Griekse regering ervoor moet zorgen dat de afgesproken bezuinigingen en hervormingen worden doorgezet.

Om kwart over vijf komt Ans terug. Tessa is inmiddels weer thuis. Vanavond gaat ze er nog langs. Stand van mijn boek: 165.900 woorden over 373 bladzijden. Terug naar boven

De stoomsleepboot 'Jan de Sterke' ligt in de sluis

Dinsdag 08-05-2012

De dag begint met zon maar om tien uur regent het. Nuchter bloedsuiker7,0 mmol/l. Ans gaat naar de jonge moeder Tessa toe. De stoomsleepboot Jan de Sterke, die hier een vaste ligplaats heeft naast de sluis, stookt al een paar dagen zijn ketel op. Vanmorgen vaart hij uit (foto hierboven en een andere hier) en verlaat de Lingehaven, waarschijnlijk om plaats te maken voor de drukke Open Havendag die a.s. zaterdag gehouden wordt. Maar twee uur later keert hij weer terug om tegenover ons aan de wachtsteiger bij de Derde Waterkering Oost te gaan liggen.

In Griekenland is de eerste poging om een regering te vormen, gesneuveld. Nu mag de leider van de linkse partij Syriza het proberen. "Griekenland heeft eind juni 30 miljard euro nodig om pensioenen en lonen te betalen. Als de geldschieters niet kunnen vergaderen met een handelingsbekwame regering, zouden ze de geldkraan kunnen dichtdraaien. Dan is Griekenland eind juni failliet", schrijft de Volkskrant. In dezelfde krant staat een goede analyse van de huidige fas in de eurocrisis van Pieter Hilhorst, onder de titel 'De Grieken mogen hooguit kiezen hoe ze ten onder gaan'. Hilhorst analyseert de gemakzucht die bij de Griekse kiezers heerst. Hij zegt dat ze willen dat er wordt gebroken met de keiharde bezuinigingseisen van Europa, maar een meerderheid wil ook de euro houden. Dat kan natuurlijk niet allebei. Ook de nieuwe Franse president Hollande wil iets soortgelijks. En dan zegt Hilhorst iets heel belangrijks:

"De financiële crisis in Europa is een democratische crisis geworden. De onderlinge afhankelijkheid van de Europese landen is zo groot, dat onze toekomst ook in handen ligt van Griekse en Franse regeringen. Maar die regeringen mogen wij niet kiezen. Ook over de koers van de Europese Centrale Bank of de Europese Commissie hebben we weinig te vertellen. De enige manier om daar wel greep op te krijgen is om de monetaire unie om te vormen tot een politieke unie. De Verenigde Staten van Europa. Dan bepalen alle inwoners van de EU samen wie de baas is en wat de economische koers moet worden."

Daar ben ik het nou gloeiend mee eens! Maar de meerderheid van de burgers wil niet meer macht aan Brussel geven. Terwijl de crisis juist meer en niet minder 'dictaten uit Brussel' vergt. Toch wil de meerderheid van de burgers niet dat de euro valt en de eurozône uit elkaar spat. Maar door al dat euroscepticisme krijgen ze - o ironie! - precies datgene wat ze niet willen. Wat valt er nog tegen te doen?

De stand van mijn boek aan het eind van de middag: 168.000 woorden over 379 bladzijden. Terug naar boven

De nieuwe kleertjes voor baby Vajèn moeten eerst gewassen worden. Dat doet oma Ans wel.

Woensdag 09-05-2012

Gisteravond komen buren Wiger & Arina langs om Ans te feliciteren met haar nieuwe kleinkind. Vanmorgen om 7.15 uur op. Nuchter bloedsuiker: 6,3 mmol/l. Het regent vanmorgen hard. Sinds eergisteren hangt er voor de radiator op onze badkamer een wasrekje met aandoenlijke babykleertjes (foto hierboven). Dat zijn nieuwe kleertjes voor Tessa's baby, die eerst gewassen moeten worden voordat Vajèn ze aan mag.

Met de gewassen kleertjes in een tas gaat Ans vanmorgen weer naar haar dochter Tessa toe. Later op de dag zal ze ook bij haar moeder langsgaan. Het is inmiddels droog. Ik loop de stad in om bij Bakker Bart drie pompoenbroden te halen, die ik gisteren besteld had. Die vriezen we in, ze zouden geschikt zijn in een koolhydraatarm dieet. Op de terugweg laat ik mijn haar knippen bij Kapsalon Lok II op de Langendijk. Het zaakje wordt gerund door een paar aardige Marokkanen en is zowel goed als goedkoop (Knippen € 15) Thuis ga ik aan het werk, Ans verwacht ik niet eerder terug dan tegen half vijf.

Stand tegen vijf uur: 168.700 woorden over 380 bladzijden. Zometeen komen onze achterburen Lourens & Joke op de borrel. Terug naar boven

Vajèn, de dochter van drummer Jeffrey. De appel valt zo te zien niet ver van de boom.

Donderdag 10-05-2012

Een treurige dag, niet alleen vanwege het winderige, regenachtige weer, maar ook omdat dit een van de laatste dagen is dat Radio Nederland Wereldomroep in het Nederlands uitzendt. We waren aan boord gewend om overal waar we geen internet hadden, bijvoorbeeld op ankerplaatsen, naar de nieuwsuitzendingen te luisteren. Dat kan helaas niet meer. De Wereldomroep zal voortaan alleen maar uitzendingen richten op landen zonder vrije pers, en dan ook nog in de taal van die landen. Een nobel doel, maar hoe verzint men het toch om het Nederlands nieuws voor vrachtwagenchauffeurs, expats en zeevarenden af te schaffen? Dat zijn er heus niet weinig.

Gisteravond zien we op Facebook een fraaie, geïnspireerde foto, gemaakt door Jeffrey, per slot een professioneel drummer, van zijn dochter Vajèn (zie hierboven). Vanmorgen om zeven uur op. Nuchter bloedsuiker 6,4 mmol/l. Na het ontbijt vertrekt Ans weer naar haar kramende dochter en ik ga aan het werk.

Gedurende de dag vallen er veel buien. Verder is er niets te vertellen. Ik schrijf goed door en aan het eind van de middag is de stand: 170.500 woorden over 385 bladzijden. Terug naar boven

Vrijdag 11-05-2012

De maandelijkse update van de UAH-grafiek van de gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere atmosfeer is verlaat (zie hierboven). Hij toont verdere opwarming in april, zoals verwacht mag worden. Het gaat om +0.30°C., met opwarming in zowel de noordelijke als de zuidelijke hemisfeer, terwijl licht koelere omstandigheden zich handhaven in de tropen. Verder kun je er niets over zeggen, zoals iedereen weet.

Vandaag een redelijk droge dag. Het wordt weer kouder, maar het weekend lijkt zonnig te worden. Het schrijven aan mijn boek moet vandaag wijken voor boodschappen doen en een klusje. Ik ben er namelijk achter gekomen dat je op het Ziggo-modem meerdere computers kunt aansluiten. Er zitten liefst vier LAN-aansluitingen op. Iedereen weet dat natuurlijk al lang, maar ik ben soms niet zo snel. Dus trek ik een UTP-kabel van de modem in de meterkast door twee muren heen naar het kleine notebook-computertje, dat ik in de woonkamer wil gebruiken om muziek op de geluidsinstallatie mee af te spelen. (Tot dusver deed ik het via het draadoos betwerk, maar een LAN-verbinding is natuurlijk veel sneller) Het lukt allemaal wonderwel en er is zelfs nog even tijd over voor schrijven: een aantal verbeteringen en een alinea in mijn boek, voordat ik om vier uur Ans bij Tessa ga afzetten en doorrijd naar Heukelum om wat wijn te proeven en te kopen. Stand van boek: 170.700 woorden over 385 bladzijden. Terug naar boven

Open Havendag 2012

Zaterdag 12-05-2012

Het belooft een mooie, zonnige dag te worden. Fris weliswaar, maar zeer geschikt voor de festiviteit die hier vandaag in de Lingehaven voor onze deur plaatsvindt: de Open Havendag 2012. Tussendoor: nuchter bloedsuiker vanmorgen 5,6 mmol/l. Al vroeg zijn velen bezig met het opzetten en inrichten van talrijke kraampjes. Voor onze deur verkoop men Griekse producten, petten, lidmaatschappen van de PvdA, en oude rotzooi. Naast ons is een tentje van de VVV (foto hierboven en een andere hier). Het is al snel zeer druk en gezellig, de mensen schuiven in dichte drommen langs over de voetgangersbrug en de sluis.

Na een laatste boodschap ga ik toch maar even aan het werk. Niet lang want aan het begin van de middag verwachten we Gert & Anjès Reedijk uit Zwolle, mensen die we tijdens onze overwintering 2007-2008 in het Portugese Lagos leerden kennen. Daarom beëindig ik het verslag vroeg. Stand van boek tegen één uur: 171.100 woorden over 387 bladzijden. Terug naar boven

Kunstwerk 'Lichttrechter' onder de toren van de Grote Kerk in Gorcum

Zondag 13-05-2012

Het bezoek van Gert & Anjès Reedijk was gisteren zeer gezellig. 's Middags lopen we door de binnenstad; een frisse wandeling langs de vele kraampjes van de Open Havendag 2012 (foto hier). We drinken thee e/o witte wijn in het Museumcafé en lopen langs de scheve toren van de Grote Kerk. Binnen in de hoge ruimte onder de toren bewonderen we het (letterlijk) schitterende kunstwerk 'Lichttrechter'' van Corrie van de Vendel (foto hierboven en een andere hier). Over de Schuttersgracht lopen we terug. Gert kan zich niet inhouden en klimt op de scherpe keermuur die de Duveltjesgracht van de jachthaven scheidt. Voor onze voordeur omt hij erachter dat hij zijn dure zonnebril verloren is. We lopen de hele route vanaf het Museumcafé nogmaals en ja hoor, hij ligt in het gras bij de keermuur. Uit zijn borstzakje gevallen. Gert is erg blij uiteraard. Thuis hebben we een fijne avond met veel luim, bijpraten en discussie bij de voortreffelijke vissoep van Ans.

Vanmorgen 8.00 uur op. Tamelijk brak, vanzelfsprekend. Nuchter bloedsuiker: 6,4 mmol/l. Ik doe veel achtergrondresearch voor mijn boek en schrijf ook nog wat. Ans gaat even bij haar moeder langs en 's middags komen Barbara, Michel en Esri en Kate met haar beide kinderen bij ons voor Moederdag. Stand boek eind van de middag: 171.500 woorden over 388 bladzijden.  Terug naar boven

Geboortekaartje van de dochter van Tessa & Jeffrey

Maandag 14-05-2012

De rente in Nederland is de afgelopen maand sterk gezakt en heeft nu een historisch dieptepunt onder de 2% bereikt. Dat komt ondermeer door de financiële problemen van Spanje en de toenemende kans dat de Grieken failliet gaan en de europese muntunie moeten verlaten. Beleggers vluchten in staatsobligaties van noordelijke economieën als Duitsland en Nederland. het gevolg is onder meer dat de dekkingsgraad van de pensioenfondsen verder zakt. Bij het PFZW is het nu 94%, hetgeen betekent dat we er ernstig rekening moeten houden met een afstempeling van ons pensioen. Steeds weer verbaast het me hoe snel de desintegratie van Europa verloopt.

Vanmorgen om zeven uur op. Nuchter bloedsuiker is 6,5 mmol/l. Zonnige dag, wel fris. Vanmiddag zullen onze vrienden Jaap & Diana van de Kiara langskomen, maar ze bellen af omdat ze allebei ziek zijn. Hopelijk vinden ze nog een gelegenheid voor ze weer naar hun boot in Kreta terug vliegen. Ans gaat naar Tessa en haar baby. Het is de laatste dag van de kraamhulp. Ik heb nog niet het geboortekaartje van Vajèn laten zien, derhalve bijgaand.

Vandaag goede voortgang met mijn boek geboekt. Stand eind van de middag: 173.700 woorden over 395 bladzijden. Zo schiet het op. Terug naar boven

Buienradar KNMI. Zware buien boven het midden van het land.

Dinsdag 15-05-2012

Gisteravond samen bij 'Mykonos' op de Langendijk gegeten. Vannacht regen. Op om half acht. Nuchter bloedsuiker 6,2 mmol/l. om half tien komt Yvonne, de zuster van de Zoladex Thuisservice, me de driemaandelijkse hormooninjectie geven. Ze demonstreert Ans hoe het moet, want er is een gerede kans dat we medio augustus, als de volgende gezet moet worden, nog aan boord zijn. Dan moet Ans het doen en daarom geeft Yvonne ons een injectie mee. Dat wordt dan de voorlaatste. De laatste injectie is in november. Daarna is het afwachten wat mijn PSA gaat doen.

Ans gaat naar dochter Tessa en haar baby. Ik zet me aan de schrijverij. Wisselende voortgang. Ik ben nog steeds in hoofdstuk 25 en geloof dat het veel te lang wordt. Misschien moet ik gewoon doorgaan en het daarna in tweeën hakken. Af en toe wordt het aardedonker en moet het licht aan vanwege flinke regen, onweer en hagelbuien (zie buienradar hierboven). In Griekenland mislukt de laatste poging om een regering te vormen. Dus komen er over een maand nieuwe verkiezingen. De beurzen zakken verder in. Misschien dat de Grieken voor de verkiezingen tot bezinning komen, maar ik vrees dat het einde verhaal is. Er begint paniek bij de Grieken te ontstaan. Ze zijn terecht bang voor een bankroet en hebben intussen 800 miljoen tot een miljard euro van de bank gehaald.

Om vijf uur komt Ans terug. Alles gaat prima met baby Vajèn en haar moeder. Ans gaat vanavond 'Bacalhau à la Portuguesa' maken. Ik ben benieuwd. Destijds, ruim vijfendertig jaar geleden, toen ik als dokter in de Angolese provincie Cabinda werkte, was er drie maanden niets anders te eten dan gekookte stokvis (= bacalhau). Het eten was allang geen genoegen meer en ik kon geen stokvis meer zien. Maar misschien valt het mee, want bij Ans komt de stokvis uit de oven.

Vandaag een nieuwe klap voor de boekenbranche: de groothandel Libridis is failliet. Er worden steeds minder boeken in boekwinkels verkocht. In de eerste week van mei was er een groteske omzetdaling van 33,6%. Oorzaken worden gezocht in economische crisis, ontlezing, e-books, maar vooral de concurrentie van internetboekhandels als bol.com. Het lijkt dus niet zo te zijn dat er minder gelezen wordt, maar dat de traditionele boekhandel de strijd aan het verliezen is. Stand van mijn boek: 175.100 woorden over 397 bladzijden.  Terug naar boven

Der Spiegel preludeert deze maand op een Griekse uittreding uit de euro

Woensdag 16-05-2012

Vannacht om kwart over twee kwamen de partijen van het Kunduz-accoord gereed met de uitwerking van het accoord. Vandaag wordt duidelijk wat het betekent voor de vervroeging van de AOW-leeftijd (zie dit stukje in De Volkskrant, waar overigens de term 'pensioenleeftijd' wordt gehanteerd; ik neem echter aan dat men ermee de 'AOW-leeftijd' bedoelt). Vanaf 2013 gaat die ieder jaar met één maand omhoog. Drie maanden geen AOW voor Ans in 2015 derhalve. Dat valt mee, temeer omdat ik als partner zolang voor haar een partnertoelage ontvang. Tenzij de 'echte' pensioenleeftijd mee omhoog gaat. Dan gaat haar ouderdomspensioen ook drie maanden later in en dan is het veel erger. Of daarvan sprake zal zijn, zullen de pensioenfondsen i.c. de sociale partners moeten beslissen. Tot dusver lijkt daarvan geen sprake. Zo schrijft ons pensioenfonds PFZW op zijn website: "De AOW gaat vanaf 2013 minimaal één maand later en maximaal twee maanden later in dan het Ouderdomspensioen." (De definitieve uitwerking van vannacht was toen nog niet bekend) We zullen zien. En verder? "De koopkrachteffecten blijven volgens berekeningen van de Kunduz-coalitie in 2013 over de gehele linie gemeten onder de -2 procent, met uitzondering van aow’ers met een aanvullend pensioen boven 10.000 euro. Zij zijn de klos en gaan er -3,25 procent op achteruit", schrijft De Telegraaf. Dat zij wij dus, je zou kunnen zeggen dat de babyboomers een fors deel van de rekening gepresenteerd krijgen. De aangekondigde afstempeling van de pensioenen zelf zit daar nog niet eens in. 

In Griekenland is de formatie van een zakenkabinet nu ook mislukt. De Grieken halen momenteel 700 miljoen euro per dag van hun bankrekeningen. De ECB steunt de Griekse banken niet meer met noodleningen. Zo zal het gauw voorbij zijn met het land. Op 17 juni zijn er nieuwe verkiezingen. Ondertussen heeft een ondergrondse Griekse terreurgroep in Potsdam een aanslag gedaan op de Duitser Horst Reichenbach, leider van de Griekenlandwerkgroep van de Europese Unie. Zijn auto werd in brand gestoken en zijn huis werd besmeurd met rode verf.

Vanmorgen pas tegen acht uur op. Nuchter bloedsuiker 6,7 mmol/l. Ans gaat weer de hele dag naar Tessa en baby Vajèn. Ik schrijf het grootste deel van de dag goed door. Stand tegen zes uur: 177.200 woorden over 402 bladzijden. Als mijn boek straks een bestseller wordt, zijn we helemaal uit de brand. Terug naar boven

Ans en haar moeder (92)

Donderdag 17-05-2012, Hemelvaartsdag

Hemelvaartsdag. Om acht uur op. Oh ja, er is geen Acht-uur Journaal vandaag. Nuchter bloedsuiker is 6,8 mmol/l. Het is zonnig en fris weer. De komende dagen zal het geleidelijk warmer worden. Na het ontbijt gaan we samen op de koffie bij de moeder van Ans in haar verzorgingshuis (foto hierboven). Ze is op en in de kleren en helder van geest. Over twee maanden wordt ze 93. Ik denk aan de regel van de dichteres M. Vasalis over haar oude moeder: "Dierbare sneeuwwitte astronaut, zo ver al van de aarde weggedreven"

Terug thuis maak ik in de kastjes onder het aanrecht ruimte voor de electrische broodbakmachine, die Ans van Tessa meenam. Die gaven we in de zomer van 2007 aan haar, omdat we hem niet mee aan boord wilden nemen. Maar ze gebruikt hem nooit. Dus nam Ans hem maar weer mee. Nu hebben we er twee, want we hebben er toch een aan boord, gekocht in de winter van 2008/2009 op Malta. Ik hoef slechts een plank te laten zakken en dan past hij keurig in het aanrechtkastje. Waarom vertel ik dit eigenlijk?

De helft van de Duitsers vindt blijkens een recente peiling de invoering van de euro een vergissing. Een Duitse  topeconoom, Hans-Werner Sinn, vindt dat  Griekenland zo snel mogelijk uit de eurozone moet stappen en de drachme invoeren. Volgens een vandaag gepubliceerde peiling van Maurice de Hond vindt 62% van de Nederlanders dat Griekenland uit de euro moet stappen. Het lijkt niet meer tegen te houden.

Het grootste deel van de dag schrijf ik aan mijn boek. Buiten veel wandelaars over de voetgangersbrug en de sluis. Stand van het boek eind van de middag: 178.800 woorden over 406 bladzijden. Terug naar boven

Platenhoes van 'Wozzeck' van Alban Berg met Evelyn Lear en Dietrich Fischer Dieskau

Vrijdag 18-05-2012

De Griekse banken melden een forse uitstroom van spaargeld. Grieken halen nu dagelijks één miljoen euro van de bank. Als het zo doorgaat, is het al voor de verkiezingen van 17 juni een chaos, meldt het Financieel Dagblad. Afhakende toeristen vormen de volgende ramp voor Griekenland. Veel mensen zijn bang dat ze er bijvoorbeeld straks niet kunnen pinnen of dat er grote stakingen zijn. Deze zomer reizen 30 procent minder Duitsers en 15 procent minder Nederlanders naar Griekenland, meldt de Volkskrant. De afname komt natuurlijk mede door de recessie. In de New York Times zegt Paul Krugman, winnaar van de (informele) Nobelprijs economie 2008, dat de ineenstorting van de europese muntunie - " that grand, flawed experiment in monetary union without political union"- nabij is. Het kan al binnen een paar maanden zover zijn, met enorme gevolgen en hoge kosten. Tenzij we tijdelijk hogere staatstekorten accepteren en een hogere inflatie. En dus de staatschulden laten stijgen en de rekening aan het nageslacht doorgeven. Wie willen dat? Bijvoorbeeld François Hollande in Frankrijk en de PVV en de SP in ons land. Is dat verstandig? Ik weet het uiteraard niet zeker, maar ik neig ertoe om de strenge lijn te kiezen en de staatsschuld niet te laten groeien.

Op om 7.15 uur. Nuchter bloedsuiker 6,3 mmol/l. Het is zonnig. We kopen twee nieuwe spijkerbroeken voor mij bij Van Rijswijk en doen boodschappen bij Albert Heijn in het Piazza Center. Grote drukte. Daarna aan het werk. 's Middags hoor ik dat de bariton Dietrich Fischer Dieskau op 86-jarige leeftijd is overleden. Een van de grootste zangers van de 20e eeuw. Dieskau was een van mijn meest geliefde zangers. Ik heb opnames van zijn diverse vertolkingen van Schubert- (Winterreise!) en Mahler-liederen. Wat mij betreft zong niemand ooit mooier "Die zwei blauen augen" uit de 'Lieder eines fahrenden Gesellen' van Mahler. En dan die weergaloze Wozzeck van hem! De titelrol in de opera van Alban Berg is voor mij het meest indrukwekkende die hij ooit zong. Hierboven de platenhoes. Op Radio 4 draait men Schubertvertolkingen van Dieskau.

Barbara en haar jongste dochter Esri komen thee drinken. Daarna breng ik ze naar huis en rijd door naar Heukelum voor een borrel, pardon, een glas wijn. Stand van boek (kleine mijlpaal): 180.200 woorden over 409 bladzijden. Terug naar boven

In de zon op het terras van de Derde Waterkering West

Zaterdag 19-05-2012

Gisteravond piept mijn mobieltje: een SMS-bericht uit Egypte.

"How are you mr tomik and mdam ana? I am Karkar brother he aske about your health. weather in Suez is very good for the boat every thing is good. Krkar late to call you because his telephon losed in the sea and he wait you with my best wishes"

Dat is goed om te horen! We sturen een vriendelijk dankbericht terug.

Vannacht kan ik niet slapen. Ga eruit en maak een outline van de resterende hoofdstukken van mijn boek. Naar schatting worden het in totaal 30 hoofdstukken, maar het kunnen er iets meer zijn. Daarna val ik in slaap. Op om 7.15 uur. Bewolkt maar later komt de zon. Nuchter bloedsuiker 6,8 mmol/l. Veel dagjesmansen op de sluis. De haven ligt vol. We slenteren de stad in. Op de Langendijk staan kraampjes. Bij het stalletje van een ambachtelijke kaasboer kopen we twee bolletjes kaas met fenegriek. Eentje is voor Tessa; fenegriek schijnt de borstvoeding te stimuleren door de productie van prolactine te bevorderen. Men beweert dat het volop gebruikt werd in de harems van de sultans in het Midden-Oosten.

We zitten een uurtje prinsheerlijk in de zon op het terras van de Derde Waterkering West (foto hierboven) naar ons appartementje en de voorbijvarende jachtjes te kijken. Peinzen over mijn boek. Later schrijf ik hoofdstuk 26 af. Straks lever ik Ans bij Tessa af, waar ze voor ons vieren zal koken. Ik ga eerst nog even in bij Inge in Heukelum langs. Stand van het boek: 181.200 woorden over 412 bladzijden. Terug naar boven

Optreden van El Kroppo in 'De Teerkamer' in Woudrichem. Achterin drumt de jonge vader Jeffrey

Zondag 20-05-2012

Ans serveert een heerlijke Vietnamese schotel bij Tessa thuis. Natuurlijk fotootje van baby Vajèn gemaakt, nu bijna twee weken oud, waarop ze zoet ligt te slapen (zie hier). Jonge vader Jeffrey moet later op de avond met Ron Krop ('El Kroppo') spelen in 'De Teerkamer' in Woudrichem. Ans blijft bij Tessa tot hij pas diep in de nacht zal terugkeren. Ik krijg een idee. Na het eten loop ik naar huis, zit nog een uurtje te frunniken aan mijn boek en neem dan de watertaxi naar Woudrichem. In de Teerkamer is de band nog aan het opbouwen. Het is vanavond niet erg druk, er schijnt een belangrijke voetbalwedstrijd op TV te zijn. Ik vind het prima en met een glas wijn zit ik lekker op mijn eentje, vooraan aan een tafeltje gezeten, te genieten van het optreden (foto hierboven). Volgens drummer Jeffrey gaat het overigens niet zo goed, maar daar merk ik niets van en swing lekker mee. Heerlijk om weer een keer in een café met muziek te zitten! Een mooie meid toont haar prachtige benen, nauwelijks bedekt door een hotpant in microformaat. Ze gaat in de pauze druk zitten praten met Ron Krop (foto hier). Ach, de vrouwelijke belangstelling voor musici! Dat begrijp ik best. Grappig, het lijkt wel of ikzelf in een vroeger patroon verzeild ben, anders dan gebruikelijk heb ik totaal geen slaap op dit late tijdstip, ik voel me zeer op mijn plaats in dit café, zeker na het vierde glas wijn, EN IK HEB NIEMAND NODIG! Om kwart over twaalf maken de musici zich op voor een tweede ronde, het café is nu aardig vol met een gemêleerd publiek, jong en oud, maar ik vertrek lopend om de allerlaatste watertaxi naar Gorcum te pakken. De aangename zachtheid van de avond op de rivier verwondert me. Daar stap ik uiterst tevreden aan wal.

Om een uur of drie word ik wakker van Ans, die thuis en in bed komt. Buiten regent het hard, het onweert zelfs. Vanmorgen om kwart over zeven uit bed. Het is droog maar bewolkt. Nuchter bloedsuiker: 6,2 mmol/l. Ontbijt. Bad. Aan het werk. Ans ondertussen naar haar moeder, waar alles in orde is. Grotendeels zonnige dag, af en toe een bui. Eerst wijd ik me aan het schrijven van een bijdrage aan de epiloog van het boek 'Nooit meer bacalhau' van Jarl Chabot. Hij zat met mij in het medisch-verpleegkundig team, dat vanaf 1975 uitgezonden werd naar Angola door het Medisch Komité Angola. Daar gaat zijn boek over. Als het klaar is, mail ik het stuk (700 woorden) aan Jarl. Grappig dat we in deze tijd allebei over Angola schrijven. Zijn boek is er helemaal aan gewijd, bij mij is het ongeveer een kwart.

Ik doe daarna veel voorwerk voor de nieuwe hoofdstukken van mijn boek. Een nieuwe fase gaat in hoofdstuk 27 van start. Ik zie daar wel naar uit, maar hoe te beginnen? Ik weet het niet en schrijf nog wat extra scènes in vorige hoofdstukken. Zometeen gaan we naar Wijk & Aalburg, op bezoek bij Herman & Marjan Ursinus. Stand van boek: 181.400 woorden over 413 bladzijden. Terug naar boven

Noodweer gisteravond boven Brabant (foto: Brabants Dagblad)

Maandag 21-05-2012

We zaten gisteravond heerlijk in de zon in de tuin van Herman & Marjan Ursinus en zagen hoe geleidelijk een indrukwekkend, donker regen- en onweersfront op ons af kwam. Felle bliksems sloegen met kartelkoers door het wilde firmament (foto hierboven). Niet ver van ons vandaan waren enkele luide inslagen. Net op tijd ruimden we alles op en zetten onze vrolijke conversatie binnen voort. Op de terugweg regende het af en toe hard op de A27. Hoe dat in zijn werk gaat, weet ik niet, maar opeens wist ik hoe ik hoofdstuk 27 in mijn boek moest beginnen. Thuis tik ik het snel in het manuscript. Vervolgens mail ik - zoals afgesproken - het hele manuscript naar TenPages. Met enige aarzeling, ik geef het toe, want het voelt even alsof je een kind uit handen geeft. Maar ja, uitgeefmanager Eva de Visser moet de tijd hebben om het te lezen, voor we over een week onze afspraak hebben op hun kantoor in Amsterdam. Mijn jongste zoon Bas wens ik per email (zijn telefoon is kapot) veel succes voor de tweede ronde van het toelatingsexamen voor het Haags Conservatorium, morgen.

Onrustige nacht. Nu ik het begin van hoofdstuk 27 heb, bedenk ik voortdurend vervolgscènes. Die moeten natuurlijk snel genoteerd worden op het schrijfblok, dat op mijn nachtkastje ligt. Eindelijk slaap ik na drie uur in. Vanmorgen iets later op, acht uur. Nuchter bloedsuiker: 7,2 mmol/l. Gisteravond bij de borrel teveel gesnoept. Het is zacht en redelijk zonning weer. We lopen samen de stad in naar de maandagochtend markt. Ans ziet een leuke bloes (foto hier) en bezwijkt er terecht voor. We drinken koffie op het terras bij Hugo op de Grote Markt. Wat is het toch een genot om in de binnenstad te wonen! Ans gaat daarna naar Tessa en baby Vajèn en ik zet me aan het verwerken van de ideeën van vannacht.

Er is bericht van Tenpages. Eva de Visser schrijft dat ze het manuscript ontvangen heeft: "Ik zal ernaar kijken zodat ik je in grote lijnen kan bijstaan bij het verdere schrijfproces." Spannend! Ik ben benieuwd. Het verdere schrijfproces gaat vanmiddag gewoon verder. Om vier uur heb ik er even genoeg van. De zon is wat versluierd geraakt, maar het is nog steeds warm weer. Zelfs wat benauwd. Ik loop maar eens de stad in, handen op de rug, langs de terrassen op de Grote Markt, langs Boekhandel De Mandarijn. Even binnen kijken. Daar tref ik een boek van Jan van Mersbergen, een auteur die in Gorcum geboren is. Het is een heruitgave van zijn debuut 'De Grasbijter' uit 2001. Ik heb nooit iets van hem gelezen, nooit van hem gehoord zelfs, totdat Rijk van Kooij laatst over hem begon. Kortom, ik schaf het maar eens aan. Terug via de Langendijk, glas witte wijn op het terras op de Derde Waterkering. Ik hoop dat Ans langs komt en bij me komt zitten, maar om half zes is ze er nog niet. Ik loop de resterende veertig meter naar huis. Even later hoor ik de sleutel, daar is ze. Stand van boek: 182.400 woorden over 415 bladzijden. Terug naar boven

Dinsdag 22-05-2012

Laatst ontdekte ik eindelijk weer een keer mooie muziek, die ik niet kende. Het is het 7e Strijkkwartet, opus 59, van Mieczyslaw Weinberg. Ik hoorde het op Radio 4 en was er meteen voor gewonnen. Prachtige, verstilde muziek. Later bleek dat ik toch muziek van hem had, een CD met ondermeer zijn 4e Symfonie in A klein, opus 61 ,en een Vioolconcert in G klein, opus 61. Alleen heet hij op die CD Moishe Vainberg. Hij was een sovjetrussische componist van Pools-Joodse komaf. Weinberg schreef veel, liefst 22 symfonieën en 17 strijkkwartetten. Sommigen noemen hem een van de grootste sovjetcomponisten, naast Prokofief en Schostakovich. Met de laatste raakte hij nauw bevriend. Maar dat 7e Strijkkwartet, dus. Prachtige, meditatieve muziek. Aanbevolen!

Om 7 uur op. De zon schijnt al uitbundig door de ramen. Het wordt een warme dag. Nuchter bloedsuiker weer terug op 6,5 mmol/l. De schuifpui kan open. Uit de kelder haal ik de bamboe vliegengordijnen, die ik vorig jaar kocht, en hang ze op in de deuropeningen van de kamer en mijn studeerkamer. Vroeg aan de schrijfarbeid. Ans gaat weer naar Tessa en baby Vajèn. 

In het nieuws de voortdurende farce rond het lijsttrekkerschap van Groen Links. Nu wil een van de andere twee 'ongeschikte' kandidaten ook mee kunnen doen aan de lijsttrekkersverkiezing. Het kan daar alleen maar verkeerd gaan, maar uit beginsel blijf ik op ze stemmen. Ondertussen verliest het Kunduz-accoord van de zes partijen steeds meer steun. Eind april stond nog 51 procent van de kiezers achter het akkoord, nu nog 31 procent. "Met kiezers die van Den Haag leiderschap eisen maar daar ook in tijden van crisis geen enkele last van willen hebben, valt een land niet te besturen", schrijft Raoul du Pré, politiek commentator van De Volkskrant, vandaag terecht.

Spannende dagen! Vandaag doet mijn jongste zoon Bas de belangrijkste stap in de toelatingsprocedure voor het Haags Conservatorium. Zojuist mailt hij: "Net weer terug uit Den Haag. Het gesprek ging erg goed, ze zeiden dat 
ze konden zien dat ik er enorm serieus in ben. Uiteindelijk hebben ze  gemeld dat ik "Toelaatbaar" ben en over een week krijg ik definitief  te horen of ik ben toegelaten." Kijk eens aan! Morgen is het ook spannend. Dan wordt de bevalling van mijn dochter Floor ingeleid in het AMC. Ans is intussen terug. We gaan een glas wijn drinken op het terras op de Derde Waterkering. Stand van boek: 148.000 woorden over 418 bladzijden. Terug naar boven

'Woestijn met enge beesten'. Kindertekening van Bas, toen hij vijf jaar oud was

Woensdag 23-05-2012

Gisteren lag er een grote enveloppe in de brievenbus. Een collega van vroeger had bij het opruimen van mappen twee kindertekeningen gevonden. Ze werden in 1996 gemaakt door mijn jongens. Heel attent om me die toe te sturen! Hierboven eentje van Bas. Hij was toen 5 jaar oud. Grappig dat hij zijn eigen naam in spiegelschrift schrijft. De oud-collega heeft hem kennelijk gevraagd wat alles precies voorstelt en dat erbij geschreven. Het is een ' Woestijn met enge beesten', en je ziet van links naar rechts: een bijtgrage plant, een gifslang, een grote dracula, een grot en een vleermuis. Bij twee vlekjes staat 'Rommert', de naam van zijn ouder broertje. Zou die de vlekjes hebben gemaakt? Ach, een fraaie tekening!

Vandaag een spannende dag voor mijn dochter Floor! Daarom om 7 uur op. Het wordt een prachtige, zomerse dag. Ans gaat bij haar moeder langs en ik ga aan het werk. Om half twee is ze terug en gaan we lunchen. Met moeder is alles in orde. Nog niets van Floor gehoord.

Om kwart voor vier zit ik voor een kopje thee bij Rijk in het antiquariaat, als de telefoon gaat. Floor! Een meisje! Vanmiddag om twee uur is Lisa Roos geboren, 3200 gram, een kerngezonde baby met een flinke bos donker haar. Ze kwam om negen uur in het ziekenhuis. De bevalling verliep vlot, inleiden was aanvankelijk niet eens nodig, behalve toen de weeën afnamen. Floor mag nog voor de avond naar huis. Dus: nu twee kleinkinderen: Thijs en Lisa. Geweldig! Ans ik lopen snel de stad in om bij Prénatal op de Langendijk een beeldig babyjurkje te kopen. Morgen gaan we naar Amsterdam. Stand van boek: 185.300 woorden over 422 bladzijden. Terug naar boven

Mijn dochter Floor toont trots Lisa, haar tweede kind. Nu al een stuk van jewelste!

Donderdag 24-05-2012

Vanmorgen is het al vroeg stralend zonnig en warm. We rijden om tien uur naar IJburg, de nieuwe wijk van Amsterdam aan het IJ, waar mijn dochter Floor met haar gezin woont. Als we arriveren is ze net baby Lisa Roos aan het voeden. Wat een mooie baby! Hierboven een foto van de trotse moeder met haar tweede kind, en hier nog twee foto's. Ach, die haartjes! En die handjes! Die grote voeten heeft ze natuurlijk van Pijke. Af en toe probeert ze te kijken. Kijkt ze een beetje scheel, of vergis ik me? Waarschijnlijk kijken pasgeboren baby's allemaal scheel. Ze reageert in elk geval wel op geluiden. Dan draait ze het hoofdje ernaar toe. Het wordt helemaal gezellig als Annelies, de moeder van Pijke met een vriendin langskomt. Ja, baby Lisa is naar haar vernoemd, maar niet alleen naar haar, ze is in één keer ook vernoemd naar Liesje, de moeder van Floor. Handig, maar los daarvan vinden we 'Lisa' ook een mooie naam.

Om kwart over twee zijn we terug in Gorcum. Weinig tijd meer om te schrijven. Nou ja, op zo'n dag mag dat wel. Stand van boek: 186.100 woorden over 423 bladzijden. Terug naar boven

Morgenrood, vanmorgen omstreeks half zes.

Vrijdag 25-05-2012

Vanmorgen om half zes een mooie ochtendhemel (foto hierboven). Toch maar even terug naar bed. Om zeven uur op. Naar het ziekenhuis voor een bezoek aan het priklab, in verband met de bezoeken aan mijn uroloog en interniste in de komende weken. Terug thuis pas ontbijt, want ik moest me nuchter laten prikken. Daarna, terwijl Ans vertrekt naar haar moeder en daarna naar Tessa, de regelmaat van des schrijvers werkdag. Ik ben iedere keer verbaasd dat je, na een aanvankelijk aarzeling, toch steeds weer op dreef raakt. Omstreeks de middag breek ik er even uit om de lege flesen naar de glasbak te brengen en een kop koffie bij Rijk te drinken. Er staat een stevige oostenwind en het is lang niet zo warm als in de voorafgaande dagen. Ik doe wat boodschappen in de stad en koop drie poloshirts. Bij terugkeer arriveert Ans ook juist. Ze heeft toevallig ook boodschapen gedaan en twee lekkere salades voor de lunch meegebracht.

In Egypte lijkt de vreedzaam verlopen eerste ronde van de presidentsverkiezingen een tweede ronde op te leveren; een strijd tussen een gematigde kandidaat van de Moslimbroederschap en eentje, die gesteund wordt door het militaire regime. Weer een paar uur aan de arbeid. Nu is het vier uur en ik ga even een glas wijn drinken bij Inge in Heukelum. Vaste gewoontes, daar gedijt een auteur bij. Stand van boek: 187.600 woorden over 427 bladzijden. Terug naar boven

Geboortekaartje van Lisa Roos Oostra

Zaterdag 26-05-2012

Gisteravond gaat de telefoon. Wiger. "Is het leuk als Arina en ik langskomen om je te feliciteren?" Natuurlijk. Het gezellige feliciteren duurt tot bij half twee. Dan hebben we ondermeer alle in- en outs van operatiekamerplanning doorgenomen.

Vanmorgen niet te vroeg op. Dom hoofd van gisteravond. Nuchtere - wat heet 'nuchter'? - bloedsuiker 6,2 mmol/l. Het is een stralende dag. Op de fiets ga ik naar het Piazza Center om bij Van Rijswijk mijn twee nieuwe spijkerbroeken op te halen. De broekspijpen moesten wat korter gemaakt. Later lopen we samen de stad in om de laatste boodschappen voor het Pinksterweekeinde te halen. Het is stralend zonnig met een dartele oostenwind. In de brievenbus ligt het geboortekaartje van Lisa Roos (zie hierboven). Het is gemaakt door Annelies, de moeder van Pijke, net als de vorige, die van Thijs. Het jongetje met de ballon is Thijs, zei ze eerder van de week.

Ik ga aan het werk en vrees dat er door mijn 'domme hoofd' niet veel van terecht zal komen. Maar dat valt mee. Als je maar eenmaal weer op gang bent. Stand eind van de middag: 188.400 woorden over 428 bladzijden. De Lingehaven ligt weer aardig vol jachtjes.

In Egypte presenteert Ahmed Shafiq, waarschijnlijk een van de twee kandidaten voor de de tweede ronde van de presidentsverkiezingen, zich als de perfecte windvaan. De oud-luchtmachtcommandant en persoonlijke vriend van Mubarak zegt nu: "dat er geen terugkeer naar en herstel van het oude regime zal plaatsvinden. Egypte is veranderd en de klok zal niet worden teruggedraaid. We hebben een glorieuze revolutie gehad. Ik prijs deze glorieuze revolutie en beloof trouw te zijn aan de roep om rechtvaardigheid en vrijheid.” Ik geloof er niks van. Deze man zal zonder meer de belangen van het oppermachtige leger dienen. Er zal een harde strijd komen met de andere kandidaat, Mohammed Morsi, van de Moslimbroederschap.

Terug naar boven

Nieuwmarktrellen, 1975 (foto: Nederlands Politiemuseum)

Zondag 27-05-2012, 1e Pinksterdag

Met het schrijven van mijn roman "Soms priemt een lichtstraal" ben ik nu gevorderd tot maart 1975. Lucas, de hoofdpersoon, neemt deel aan de demonstraties tegen de sloop door een links stadsbestuur van delen van de Amsterdamse Nieuwmarkt ten behoeve van de bouw van de metro. "Geen buizen, maar huizen!", riepen we. De ME trok fel van leer met waterkanonnen en traangas. Ik heb er nog levendige herinneringen aan, die bij het schrijven goed van pas komen.

Vandaag is het een stralende Pinksterdag. Uitgeslapen, uitvoerig ontbijt, uitvoerig bad. Ans is een uurtje naar haar moeder. Straks komen Piet & Carla van ons zusterschip 'Everjoy' op bezoek. We hebben ze in 2002 op het eilandje Omø in Denemarken ontmoet. Later, in 2007, had de boot van Piet & Carla hetzelfde, gevaarlijke euvel met een zwabberende kiel als wij. Bij ons viel het nog onder de garantie en de boot werd door Jeanneau naar Frankrijk gehaald voor reparatie. Bij hen voerde Jachtwerf Numansdorp de reparatie uit op kosten van de verzekering. We hebben elkaar jaren niet gezien, waarschijnlijk wel vier.

Ik schrijf tot half vier. Stand van boek: 189.100 woorden over 430 bladzijden. Terug naar boven

Drukte in de Lingehaven

Maandag 28-05-2012, 2e Pinksterdag

Wat betreft het bezoek van Piet & Carla van ons zusterschip 'Everjoy': we hebben ons een dag vergist. Ze komen vandaag. Opnieuw een zeer stralende dag. Nuchter bloedsuiker: 6,9 mmol/l. Gisteren een tablet vergeten. De aandelenbeurzen zijn open, ook het Damrak, en maken winst. Peilingen in Griekenland wijzen uit dat er bij de verkiezingen van 17 juni mogelijk toch een meerderheid ontstaat voor de twee partijen, de Conservatieven en de socialisten van Pasok, die verdere bezuinigingen willen. Het zou mooi zijn als de Grieken tot inkeer komen.

De hele dag is het druk met bootjes en voetgangers (foto hierboven). Ik zet me tot schrijven totdat Tessa & Jeffrey langskomen met baby Vajèn. Die is al aardig gegroeid. Tegen vier uur gaan ze weg. dan komen Piet & Carla. Stand van boek: 190.600 woorden over 433 bladzijden. Morgen naar Floor in Amsterdam, daarna naar TenPages voor eerste gesprek.  Terug naar boven

Met uitgeefmanager Eva de Visser op het kantoor van TenPages. Mijn manuscript bevindt zich - net als de borrel - tussen ons in.

Dinsdag 29-05-2012

Wekenlang gebeurt er weinig belangwekkends, en dan heb je opeens zomaar een rare dag met allerlei ontwikkelingen. Plussen en minnen. Dat zie je uiteraard niet aankomen. De dag begint gewoon met opstaan, in ons geval om 7.30 uur. Nuchter bloedsuiker uiterst bevredigend: 5,9 mmol/l. Daarna zetten zich diverse processen in gang. Ik ga het hier even summier aanduiden, verdere beschrijvingen volgen wel in de komende dagen. In elk geval is het een zonnige dag, zij het koeler dan eerder.

Het begint met een bericht in de Twentse Courant/Tubantia over de zaak Jansen-Steur. De neuroloog van Medisch Spectrum Twente die ik in begin 2004 wegens disfunctioneren uit het ziekenhuis heb gegooid. Ik kom nog terug op dat bericht. Daarna rijden we naar Amsterdam voor een bezoek aan mijn dochter Floor, haar man Pijke en kleinzoontje Thijs en vooral aan de piepjonge Lisa, bijna een week oud. Hier twee leuke foto's. Het is er een komen en gaan: de verloskundige voor de contrôle van de moeder, een medewerkster van de GG&GD voor de gehoortest (in orde) en de hielprik (van schrik janken) en een transportbedrijf dat de picnictafel komt afleveren voor het grote balkon van mijn dochter haar huis. Cadeautje van haar vader. Die tafel is een bouwpakket en dat zetten Pijke en ik dan maar meteen in elkaar.

Om 14.45 uur vinden Ans en ik een parkeerplaats op de Herengracht, niet ver van nummer 340, waar TenPages is gehuisvest op de eerste etage van een fraai grachtenpand. We ontmoeten er Valentine van der Lande, de oprichter/directeur en Eva de Visser, de uitgeefmanager. Met de laatste hebben we een stimulerend gesprek (foto hierboven). Ik vertel daar later deze week meer over. Vlak voor het gesprek krijgt Ans plotseling telefoon: haar moeder is ziek en wordt in het ziekenhuis opgenomen. Ze heeft acute ontstekingsverschijnselen, mogelijk een ileus, in de buik. We maken het gesprek nog af en gaan z.s.m. naar Gorcum terug.

Om vijf uur zijn we in het ziekenhuis. Schoonzus Mieke en Ans' dochter Barbara zijn er al. Later horen we de diagnose: obstructie van de galwegen met een of meerdere stenen en ontsteking. Morgen zal een ERCP worden gedaan. Dat is niet zonder risico's; ze is al 92. Ondertussen is er ook nog een SMS van onze Egyptische boatboy Karkar, waarin hij meldt dat het met ons scheepje in orde is. Het is tegen achten dat we thuis zijn. We besluiten nog snel wat te eten in 'Mykonos' op de Langendijk. Morgen meer. Terug naar boven

Ganzen met hun jongen in de haven beneden ons huis.

Woensdag 30-05-2012

Laat ik beginnen met Ernst Jansen-Steur. Dezer dagen werd bekend dat de ex-neuroloog, die van 1998 tot 2004 in het Medisch Spectrum Twente mensen voor verkeerde diagnoses behandelde, pas eind van dit jaar zal voorkomen. Althans, dan wordt de regiezitting gehouden. Gisteren berichtte Tubantia dat justitie nog niet weet of de toenmalige bestuurders van het MST ook zullen worden vervolgd. Dan gaat het om Ruud Ramaker en ikzelf; eerdere bestuurders, die in elk geval wél hebben zitten slapen, gaan wegens verjaring vrijuit. Letselschade-specialist Yme Dros dringt op vervolging aan:

"„We kunnen er niet om heen dat door hun stilzitten van de toenmalige verantwoordelijken in het ziekenhuis, maar ook bij de inspectie, er onnodig veel slachtoffers zijn gevallen. Dat maakt hen in mijn ogen medeverantwoordelijk.” Het gaat dan met name om de voorzitter van de Raad van Bestuur destijds Ruud Ramaker, die tot op heden aan geen enkel onderzoek naar de affaire heeft willen meewerken. Maar ook om bestuurslid Tom Zijlstra, die Jansen Steur persoonlijk wegstuurde. Hij vindt dat hij naar eer en geweten heeft gehandeld en werkte wel mee." Hoe aardig van Dros om dat laatste erbij te zeggen. Overigens komt vandaag het bericht, dat de ex-neuroloog ook nog 80.000 euro heeft verduisterd.

Zonnige dag, frisser dan eerdere dagen. Nuchter bloedsuiker: 6,7 mmol/l. De stad in voor boodschappen. Ans is de hele dag in het ziekenhuis bij haar moeder. Rond twee uur belt ze dat bij de ERCP de galsteen eruit is gehaald. Haar moeder ligt nu bij te komen van de verdoving.

Ja, en dan over dat gesprek van gisteren bij TenPages in Amsterdam. Uitgeefmanager Eva de Visser had delen van het manuscript gelezen (op een e-reader). Ze vond het goed geschreven en gemakkelijk leesbaar. Maar ze had ook drie A4'tjes voor zich liggen met een fors aantal op- en aanmerkingen. Dat was even wennen, maar toen ik merkte dat het echt opbouwende kritiek was, was het ijs gauw gebroken en zaten we geïnspireerd verbeteringen in het manuscript door te nemen. Omdat ze niet het volledige manuscript had gelezen, kon het niet anders dat ze een aantal verhaallijnen niet gezien had. Dus dat viel ook mee. Alle op- en aanmerkingen zijn goed bruikbaar voor de volledige revisie, die ik ga uitvoeren als de eerste versie van het manuscript af is. Vandaag heb ik een voorzetje gemaakt voor een bericht aan de aandeelhouders, dat Eva zal verzenden. Ik schat dat ik nog twee maanden nodig heb om het boek af te schrijven. In augustus/september volgt dan de revisie. Dan is het hopelijk klaar. Ik heb er dan bijna een jaar aan gewerkt.

Het SMS-bericht van Karkar, onze boatboy, van gisteren: "Dear friends, Everything is good and every time the Egyptian Navy asks about the boat, I tell him I am responsable about the boat and every thing arranged in order. There is not any problem. Karkar"

Om half zes belt Ans uit het ziekenhuis. Haar moeder is zojuist bij kennis gekomen. Nu is het afwachten of ze er weer bovenop komt. Als de galblaas ontstoken is, moet ze misschien toch nog geopereerd worden.

Stand van mijn boek: 192.000 woorden over 437 bladzijden. Terug naar boven

Mijn vuurwapenpas

Donderdag 31-05-2012

Grijze, bewolkte dag. Ik rijd vanmorgen naar de politie van Dordrecht, afdeling Bijzondere Wetten. Jarenlang vergat ik mijn vuurwapenpas - de er van afgeleide Europese Vuurwapenpas (zie hierboven) - te verlengen. Die is bedoeld voor het seinpistool dat we aan boord hebben. Nog nooit heeft enige buitenlandse autoriteit ooit naar dat document gevraagd, maar je zult zien dat het een keer gebeurt als het document niet in orde is. 'Hebt u wapens aan boord?', is een vraag die wel regelmatig gesteld wordt. Daar antwoord ik altijd met 'nee' op. Een seinpistool is eigenlijk geen wapen, hoewel je er op een afstand van een paar meter iemand behoorlijk mee beschadigen kan, lijkt me. In Israël heb ik het destijd wel aangegeven. Met de Israëliërs moet je beslist niet spotten. Maar ze haalden hun schouders op: "An alarmpistol is no weapon", zeiden ze in Haifa. Enfin, nu is het document weer geldig voor de komende twee jaar.

Na Dordrecht rijdt ik door naar Yachting Willemstad. Ik heb een lijstje met boodschappen bij me, zoals kabelschoentjes, vlaksteekzekeringen, balletjeselastiekjes, 5V halogeenlampjes, een kompaslichtje met een getwist voedingsdraadje, en zeilopbindbandjes (tijdens de storm bij Suez knapten er twee). Het enige dat ik niet kan vinden, later ook niet bij Praxis en Gamma, is een goede kabelschoentang. Er zijn wel van die platte, maar die werken niet goed. Je moet er eentje hebben met een dubbele bek (aldus Fons).

Na Willemstad rijd ik naar Numansdorp voor een bak koffie met Fons. Leuk weerzien. Walter Jan, de polyesterman, is er ook. De jongens hebben nieuwe chefs, Benno & Judith Rexwinkel, want Waldi & Jeannet Wiedmer wilden het rustiger aandoen en hebben de zaak verpacht. Maar Fons en Walter Jan hebben ze in dienst gehouden.

Om half twee terug in Gorcum. Ans vertrekt juist naar Tessa en gaat daarna naar haar moeder in het ziekenhuis. Ik lees dat het militaire regime in Egypte vandaag de noodtoestand heeft opgeheven, die in 1981 door Mubarak werd ingesteld. Volgens een correspondent "werpt het leger af en toe de bevolking een bot toe als de druk toeneemt." Een andere correspondent meent dat door de uitsluiting van de liberale kandidaat Hamdeen Sabbahi, die derde werd in de eerste ronde, een kans is op oplaaiend geweld bij de tweede verkiezingsronde op 16 en 17 juni: "“Dat Sabbahi de eerste plaats heeft behaald in Kairo, Alexandrie en Port Said had niemand voor mogelijk gehouden. Daardoor zullen veel kiezers zich nu wel uitgesloten voelen. De eerste ronde is heel gemoedelijk verlopen. Het is niet uitgesloten dat er in de aanloop naar de tweede ronde wel geweld zal zijn.” 

Om vijf uur komt Ans terug. Haar moeder is nog flink in de war, zoals verwacht mocht worden. Hoogbejaarde mensen reageren moeizaam na een verdoving. Dat kan zelfs wel even duren. Wat er verder moet gebeuren, is nog onbekend.

Stand van boek eind van de middag: 193.700 woorden over 440 bladzijden. Terug naar boven

Amrobank, Nobelstraat 4, Utrecht, 1974. (foto: Utrechts Archief)

Vrijdag 01-06-2012

Gisteravond hoosbuien. In de  haven was bij de Peterbrug een soort waterbalconcert, maar het was ons te kil en te nat om erheen te gaan. Vanmorgen 7.30 uur op. Nuchter bloedsuiker: 7,2 mmol/l. Het regent. Als het droog is doen we samen in de binnenstad de weekendboodschappen. Koffie bij Hugo op de markt. Daarna aan het werk. Bronnenonderzoek. Dat kost veel tijd en ik ben er ook nog niet mee klaar.  Van verder schrijven komt vandaag niks. Het is echter puur noodzakelijk. Straks om drie uur gaan we naar Ans' moeder in het ziekenhuis. Daarna zet ik Ans bij Tessa af en ga zelf even naar Inge in Heukelum.

Hierboven een foto uit het Utrechts Archief van de vroegere Amrobank in de Utrechtse Nobelstraat. Ongeveer tegenover de nachtkroeg 't Pandje van Cor Netto. In maart 1975 neemt mijn alter ego Lucas, hoofdpersoon van de roman "Soms priemt een lichtstraal", deel aan een actie om dit gebouw te kraken. Het stond al jaren leeg. Met zijn kameraden sluipt Lucas 's nachts via een poortje aan de Keizerstraat door de tuinen, klimt over schuttingen en benadert het pand aan de achterkant. Met meegebrachte ladders klimmen ze naar boven. Daar is een ruitje. Lucas heeft geleerd dat hij met behangplaksel een krant op de ruit moet plakken. Dan kun je de ruit inslaan zonder dat de scherven met veel gerinkel op de grond vallen. Dat lukt niet, met veel misbaar en gerinkel slaat hij het ruitje in. Overal in de huizen om hen heen gaan lichten aan. Snel kruipen ze naar binnen. In een annex van het gebouw woont een conciërge. Die slaat alarm. Ze klimmen naar de hoogste verdieping en hangen uit de ramen. Beneden heeft de politie de Nobelstraat inmiddels afgezet. De klanten van 't Pandje staan met hun volle glazen op straat de 'wouten' uit te jouwen. Na een halfuur heeft de politie Lucas en zijn kornuiten uit het pand gehaald. Kraak mislukt. Maar...dat was juist de bedoeling, want de actie moest de aandacht afleiden van een tiental andere kraken in de stad. Daar ging het om goed bewoonbare huizen, die leegstonden. Kraak mislukt, maar actie geslaagd. Op Google Earth zie ik dat het gebouw er nog steeds staat. Wat nu de bestemming is, kan ik niet zien.  Terug naar boven

Mubarak verlaat op een stretcher de rechtszaal na de uitspraak.

Zaterdag 02-06-2012

Vandaag is oud-dictator Mubarak van Egypte tot een levenslange gevangenisstraf veroordeeld. Met tranen in de ogen zou hij hebben gesmeekt niet naar de Torah-gevangenis in Caïro gebracht te worden (foto hierboven). Het gaat vreemd toe in Egypte, want een vroegere steunpilaar van zijn regime, Ahmed Shafiq, is kandidaat in de tweede ronde van de presidentsverkiezingen. Mubarak heeft hoger beroep aangetekend.

Vandaag een redelijk zonnige dag. Nuchter bloedsuiker: 6,9 mmol/l. In het Gastenboek plaatste ene 'vincent' een eigenaardige bijdrage inzake de rechtszaak tegen Jansen-Steur. Eerst dacht ik er niet op hoeven reageren, zo mal is die inzending; later heb ik het toch maar gedaan.

Ans is vanmorgen naar haar moeder in het ziekenhuis. Die is nog steeds erg in de war. Ans is voor de lunch weer terug. Ik drink even koffie bij Rijk in de winkel. Vanmiddag komen Tessa en baby Vajèn (ziet er geweldig uit) en Ans haar jeugdvriendin Jannie langs. Ik doe opnieuw veel bronnenonderzoek voor de laatste fase van mijn boek. Een moeilijke fase, want hierin culmineren alle verhaallijnen en dat moet goed in elkaar zitten. Het is ook een indringende, emotionele fase, en dat valt niet mee. Het meeste materiaal zal ik waarschijnlijk mee aan boord moeten nemen, om daar deze zomer het boek af te schrijven. Wel iets geschreven vandaag: nu 194.000 woorden over 441 bladzijden.  Terug naar boven

3 juni 2012. Bijna de hele dag regen

Zondag 03-06-2012

Een dag vol regen (zie foto hierboven). Nuchter bloedsuiker te hoog: 7,2 mmol/l. Met de moeder van Ans gaat het niet goed. Ans gaat twee keer naar het ziekenhuis, 's ochtends en 's middags.

Ik ben grotendeels klaar met de rest van het bronnenonderzoek voor mijn boek en schrijf vandaag behoorlijk door. Daarom is er verder niks te vertellen. Het is zomer 1975. Lucas, mijn hoofdpersoon, is in Ierland. Je moest eens weten wat hem daar overkomt! Een sleutelscène in het boek.

Stand van boek: 196.500 woorden over 446 bladzijden. Wie nog meer wil weten over de malloot 'vincent', moet in het Gastenboek kijken. Ik ga er niet meer op in.  Terug naar boven

Oudegracht 371. JAC-Utrecht in 1971 (rechts van de fiets) Bij de start dus (foto: Utrechts Archief)

Maandag 04-06-2012

Een nare, kille dag met voortdurend regen. Het lijkt wel herfst. Nuchter bloedsuiker weer te hoog: 7,6 mmol/l. Gisteravond erg lekkere nasi gegeten. Rijst is helaas niet goed voor me, het bevat teveel koolhydraten. Morgen zal het wel beter zijn.

Toch nog verder bronnenonderzoek moeten doen. Daarna schrijven. Lucas werkt in 1975 acht maanden lang op het Jongeren Advies Centrum (JAC) op de Oudegracht in Utrecht als huisarts (foto hierboven). In september vertrekt hij hals over kop naar Angola. Dat wordt een boeiende episode om te beschrijven.

's Middags gaan Ans en ik naar het ziekenhuis. Oma Steers is verbluffend veel beter dan gisteren! Ze is wakker, heeft een heldere oogopslag en is goed bewust van haar omgeving. Morgen is er een bespreking over de vraag of ze terug zou kunnen naar haar verzorgingshuis. Op de ziekenboeg, wel te verstaan.

Ans gaat vanwege de regen de meisjes van Barbara naar de balletles brengen op Oost. Ik loop naar huis en zet me weer aan het schrijven. Stand van boek: 197.200 woorden over 448 bladzijden.  Terug naar boven

Dinsdag 05-06-2012

De gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere atmosfeer stijgt over de maand mei met 0,29^o Celsius. Dat toont de maandelijkse grafiek van klimaatscepticus Roy Spencer, gebaseerd op satellietmetingen (zie hierboven). Dat is nauwelijks een verschil met de maand april (+ 0,30^o)

Vanmorgen om 7.00 uur op. Nuchter bloedsuiker terug op 6,3 mmol/l. Droge dag, nu en dan wat zon. Naar de polikliniek urologie voor de halfjaarlijkse contrôle. Alleszins bevredigend: mijn PSA is opnieuw onmeetbaar (< 0,01 µg/l ). Het is nu 2,5 jaar geleden dat de diagnose 'prostaatkanker' bij me werd gesteld. Overmorgen moet ik voor contrôle naar de internist (suiker en bloeddruk) Tot zover het medische bulletin.

Na de lunch gaat Ans naar haar moeder in het ziekenhuis. Over de post ontvang ik de op internet bestelde, degelijke kabelschoentang. Die is voor aan boord. Ik ga schrijven en het vlot goed. Stand eind van de middag: 199.000 woorden over 452 bladzijden.  Terug naar boven

De venusovergang, vanmorgen gefotografeerd op Ameland. Het stipje rechtsboven is de planeet

Woensdag 06-06-2012

Het is vanmorgen vroeg helaas zwaar bewolkt met miezerregen. Geen schijn van kans om de planeet Venus voor de zon te zien langsschuiven. Alleen op de Waddeneilanden was het intrigerende verschijnsel te zien. Op Ameland heeft iemand er een mooie foto van gemaakt (zie hierboven). Het piepkleine stipje is Venus. Je realiseert je pas dan weer hoe enorm groot onze zon eigenlijk is. Hij bevat dan ook bijna 99,9% van alle massa in het zonnestelsel.

Nuchter bloedsuiker vanmorgen 6,6 mmol/l. Boodschappen in de stad gedaan. Ans is vanmiddag uiteraard weer naar haar moeder. In het ziekenhuis weten ze nog niet precies hoe het nu verder met haar moet. Ze eet nauwelijks meer. Ik zet me aan het schrijven. Net als gisteren schiet het goed op. Stand: 200.400 woorden (mijlpaaltje!) over 455 bladzijden.

Ik lees dat ruim zes miljoen wachtwoorden van de sociale website LinkedIn zijn gehackt. Dat lijkt me 'link'. Terstond een nieuw wachtwoord aangemaakt.  Terug naar boven

Donderdag 07-06-2012

Droge, bewolkte dag. Nuchter bloedsuiker 7,3 mmol/l. Even schrikken. Gisteravond had Ans een bijzondere erwtensoep gemaakt. Behalve erwten zaten er ook kikkererwten in en schijfjes uitgebakken chorizo. Erg lekker, maar in erwten zitten veel koolhydraten. Hm, vooruit. Een enkele keer is dat geen bezwaar.

Vanmorgen naar Ginette, mijn interniste. Tevoren zit ik twintig minuten lang aan de Dinamap. Die meet op ongeregelde tijdstippen mijn bloeddruk. Blijkt uitstekend te zijn: gemiddeld 120/75 mmHg. De uitslagen van bloed en urine zijn ook prima. HbA1c, nuchter glucose, cholesterol, lipidenprofiel, nierfuncties, leverfuncties (alleen triglyceriden licht verhoogd), alles in orde. Geen eiwit in de urine. Geweldig! Ze geeft een recept voor een halfjaar medicijnen mee (micardis, plaspil, metformine, simvastatine) Mét de hormoontherapie en de Androcur, tegen de opvliegers, voel ik me een bionische man. Ik neem afscheid van mijn interniste. Ze gaat naar een ander ziekenhuis. Over een halfjaar zal ik me bij haar opvolger/opvolgster moeten melden. Bij de apotheek lever ik het recept in. Waarom zoveel?, vragen ze. Ik leg het uit; morgen kan ik alles ophalen. Bij Vishandel Van Lopik in het Piazza Center koop ik vier Hollandse Nieuwe met uitjes en kom er trots mee thuis. Helaas, vergeten dat Ans ze niet lust.

's Middags aan het schrijven. Na een moeizame start schiet het op. Het is september 1975. Mijn alter ego Lucas bereidt zich voor op zijn uitzending naar Angola door het Medisch Komité Angola (zie logo hierboven), waar de drie bevrijdingsbewegingen in een burgeroorlog verwikkeld zijn. Eind van de middag regent het. Ans keert terug van het ziekenhuis. De situatie van haar moeder is nog steeds complex. Zoals ze nu is, kan ze niet terug naar haar verzorgingshuis. Wat dan wel? Dat is nog niet duidelijk.

Vanmiddag publiceert de PvdA zijn verkiezingsprogramma. De partij wil pas in 2017 (en niet volgend jaar) aan de 3%-norm voldoen. Ondanks een aantal aantrekkelijke punten (b.v. AOW-leeftijd pas in 2017 omhoog), zal ik daarom niet op die partij stemmen (als we tenminste in het land zijn) Angela Merkel bepleit de vorming van een politieke unie in Europa, anders is het niet mogelijk om de monetaire unie te handhaven. Eindelijk! Eindelijk een regeringsleider die verstandig wordt! De eurocrisis bewijst opnieuw het failliet van het systeem van nationale staten. De Nederlandse politiek reageert afhoudend. Kortzichtig. Alleen D'66 is gematigd positief. Vroeger waren we een gidsland, nu lopen we ver in de achterhoede.

Stand van boek: 202.000 woorden over 459 bladzijden. Terug naar boven

Het bestuur van de Stichting Poëzieroute Gorinchem vergadert. Vlnr. Rijk van Kooij (op de rug gezien), Paul van Rooijen en Bert van't Land. Liesbet Klop is verhinderd.

Vrijdag 08-06-2012

Een winderige, frisse dag. Begint met zon maar vanaf tien uur is het bewolkt. Voor vanmiddag wordt regen verwacht. Nuchter bloedsuiker weer normaal: 6,4 mmol/l. Na het ontbijt loop ik naar de Appeldijk. Daar is bij Bert van't Land thuis een vergadering van het bestuur van de Stichting Poëzieroute Gorinchem (foto hierboven). De voorbereidingen liggen op schema. In 2013 moet de route gereed zijn, maar in september a.s. wil men alvast een zestal gedichten plaatsen, waaronder dat van Jozef Eijckmans, op ons huis.

Ans is uiteraard weer naar haar moeder in het ziekenhuis. Waarschijnlijk is pas maandag bekend wat er verder met haar moet gebeuren en of ze weer terug kan naar het verzorgingshuis - met alle bezwaren van dien. We denken dat men het daar niet aan kan. De tijd gaat natuurlijk ook dringen. Over twaalf dagen moeten we terugvliegen naar Egypte. Om half één komen er twee journalistes van het AD langs om me te interviewen over wat ik van de persoon Jansen Steur weet, de disfunctionerende neuroloog die ik eind 2003 uit het Medisch Spectrum Twente zette. Het is een indringend en vermoeiend interview, niet in de laatste plaats omdat mijn herinneringen aan die tijd sinds het begin van de affaire in januari 2009 vager geworden zijn.

Daarna aan het schrijven. Om vier uur komt mijn vriend Herman Ursinus me halen om samen een glas wijn in Heukelum te gaan drinken. Stand van boek: 203.100 woorden over 461 bladzijden. Terug naar boven

Hotel Avenida Palace, Avenida da Liberdade, Lissabon

Zaterdag 09-06-2012

Vanmorgen gaan we de stad in om aankopen te doen voor Karkar, de havenboy in de Suez Yacht Club die op onze boot past. Hij heeft besteld: een duikhorloge, een bermuda en bootschoenen. Lukt alledrie. Ondanks het nogal gure weer is het druk in de stad, want er is een braderie in de Hoogstraat en de Gasthuisstraat. Bij de Citymarket kopen we twee zakken kroepoek voor vanavond bij de TV. Hoezo? Nou dan ga ik naar de eerste EK-wedstrijd van Nederland kijken, de wedstrijd tegen Denemarken. Jij? Jij zegt toch altijd dat voetbal voor de dommen is? Hoe zit dat? Ja, dat is zo. Ik heb vooral een gloeiende hekel aan al die oranje ophef, die versieringen, dat gebral, enzovoorts. Maar ach, een mooie wedstrijd....

Thuis achter de schrijftafel. Ans gaat naar haar moeder in het ziekenhuis. Ik schrijf verder aan hoofdstuk 28. het is september 1975. Mijn hoofdpersoon Lucas vliegt naar Lissabon, op weg naar Angola. In de Portugese hoofdstad heerst nog de geest van de aprilrevolutie van tweeëneenhalf jaar eerder. De luchthaven en de stad zijn afgeladen met bijna een miljoen retornados, vluchtelingen uit de (voormalige) Afrikaanse koloniën. Ze hebben geen inkomen en geen onderdak. De organisatie die hotels, fabrieken en sporthallen rekwireert om ze onder te brengen, de IARN, brengt ook Lucas onder. Dat kan in het revolutionaire Lissabon. Hij komt terecht in een van de duurste hotels, het Hotel Avenida Palace, aan de brede Avenida da Liberdade (foto hierboven). In de chaos kost het hem vijf dagen om een ticket te bemachtigen naar Luanda, de Angolese hoofdstad. Hoe beleeft hij dat? Lees te zijner tijd het boek.

Even na vier uur is hoofdstuk 28 af. Lucas is op weg naar Angola. Daarmee is de laatste fase van mijn boek ingezet. Mijlpaaltje. Stand: 204.200 woorden over 463 bladzijden. Terug naar boven

Kleinkind Liam, twee dagen voor zijn zesde verjaardag

Zondag 10-06-2012

Wat een vreselijke wedstrijd gisteren! Nederland verliest van Denemarken, omdat het er niet in slaagt te scoren. Enfin, het voordeel is dat de oranje-gekte nu misschien snel over kan zijn. Vanmorgen vroeg wakker. De zon schijnt stralend door de ramen. We hadden een slechte nacht. Om een uur of drie worden we wakker van de herrie van dronken jongelui op het Eind en vlak voor ons raam. Een hoop gescheld en geschreeuw. Sommigen staan tegen de gevels te plassen. Anderen hebben bebloede koppen, kennelijk is er ook gevochten. Op zeker tijdstip verschijnt de politie. Dan nokken ze af. Verderop, waar de Langendijk begint, blijft het nog lang onrustig. Afreageren van de nederlaag van het Nederlands elftal?

Na ontbijt en bad aan het werk. Lucas raakt zoek in de Angolese hoofdstad Luanda. Ondertussen is het buiten fraai, zonnig weer. Veel wandelaars op de sluis. De schuifpui staat open. Ik maak een kuier over de haven en schrijf weer verder. Tegen vier uur gaan we naar de Weverstraat, waar de zesde verjaardag van de ongelukkige Liam gevierd wordt. Hierboven een foto van hem, die zijn moeder Kate gisteren maakte.

Stand van mijn boek: 205.200 woorden over 466 bladzijden.  Terug naar boven

Een recente foto van Hotel Tivoli in Luanda, Angola. Het casino was er toen nog niet

Maandag 11-06-2012

Vandaag heb ik via TenPages een tussentijds bericht gestuurd aan de 200 aandeelhouders in mijn boek "Soms priemt een lichtstraal" Hier kun je bericht lezen. Het is niet de bedoeling dat zij de moed verliezen. Integendeel! Het boek vordert gestaag en als we straks weer aan boord zijn, schrijf ik gewoon verder. Vandaag, na een boodschap in de binnenstad, hervat ik de schrijfarbeid. Lucas, de hoofdpersoon, verblijft in het desolate Luanda van eind september 1975 in Hotel Tivoli in de Rua da Missāo, gelegen in de Europese benedenstad, vier huizenblokken van de baai. Een hotel dat, zo leert Google, nog steeds bestaat (foto hierboven). Een van de hotelgasten die ik toen ontmoette, was de schrijver-journalist Ryszard Kapuscinski. Daarover schreef ik al eens eerder op deze website. Hij overleed in 2007. Ik ben nooit terug geweest in Angola. Misschien wel om de hevigheid van het échec, de set van teleurstellende ervaringen die ik er opdeed in de eerste helft van 1976. Komt allemaal in het boek.

Ans is het grootste deel van de dag op pad. Naar haar moeder in het ziekenhuis, uiteraard, en naar Tessa en later nog naar Barbara, om de meisjes naar balletles te brengen. Het is lang zonnig , maar tegen vieren wordt het donker, de hemel trekt dicht en even later regent het.

Stand van mijn boek: 206.600 woorden over 469 bladzijden.  Terug naar boven

Op de oprit van het ziekenhuis in Cabinda-stad. Waarschijnlijk eind 1975. Rechts mijn Angolese collega Luïs Campinos

Dinsdag 12-06-2012

Vandaag vernemen we dat Ans' moeder een indicatie heeft gekregen voor revalidatie in een verpleeghuis. Dat geldt voor zes maanden en gedurende die tijd blijft haar kamer in het verzorgingshuis voor haar beschikbaar. Dat is een opluchting en het betekent dat we volgende week naar Suez kunnen vertrekken om ons schip uit Egypte te halen.

Schrijven. Lucas, mijn alter ego, bereikt vandaag de enclave Cabinda, een stukje van Angola tussen Zaïre en Congo-Brazzaville in. Het is 1 oktober 1975. De provincie heeft grote strategische waarde, vanwege de olie die voor de kust gewonnen wordt. Het gebied is op dat moment vast in handen van de MPLA, maar kan elke dag worden aangevallen door FNLA en huurlingentroepen van de Zaïrese dictator Mobutu. Die hebben zich aan de grens samengetrokken. In Cabinda-stad treft Lucas een redelijk geoutilleerd ziekenhuis aan. Over twee weken gaan de Portugese legerartsen echter weg vanwege de dekolonisatie. Direct daarna wordt de aanval verwacht en staat hij er alleen voor met zijn Angolese collega Luïs.

Hoe beleeft Lucas dat alles? Dat heb ik vandaag beschreven.

Ans keert terug van een bezoek aan haar moeder. Gaat redelijk. Stand van boek: 208.100 woorden over 472 bladzijden.  Terug naar boven

Cabinda, oktober 1975. Lucas (r) wordt bewaakt door twee soldaten en een tovenaar

Woensdag 13-06-2012

Vannacht een tijd wakker gelegen. Peinzen over mijn boek. Ineens weet ik hoe ik het boek moet afsluiten. De laatste alinea. Iedereen weet dat de eerste regel van een boek van groot belang is. Minder bekend, maar niet minder waar,is dat het ook voor het slot geldt. Uit bed en opschrijven. Aan de keukentafel zit ik verwoed te pennen. Ik kijk op de klok: het is half vier. In wezen is het boek nu af, het moet alleen nog opgeschreven worden. Werk genoeg, overigens.

De foto hierboven toont Lucas, medio oktober 1975, op het balkon voor zijn huis in Cabinda-stad. Hij wordt bewaakt door twee soldaten van de FAPLA, de militaire arm van de bevrijdingsbeweging MPLA. De derde figuur is een oude man, gekleed in het zwart. Hij heeft een vuilwit petje op. Het is een tovenaar uit de Mayombe, het dichte regenwoud dat de noordelijke helft van de provincie Cabinda bedekt.

Een mooie, droge dag vandaag. Ik schrijf verder. Wat ik vannacht noteerde, het eind van mijn boek, lijkt in het ontnuchterend daglicht wat minder van kaliber, maar met een omwerking is het wel bruikbaar. Dat komt wel als ik er over een paar maanden aan toe ben.

In de emailbox vind ik een bericht van mijn jongste zoon Bas. Hij schrijft dat hij vandaag een mail van het Haags Conservatorium kreeg, waarin staat dat hij niet is toegelaten. "Wel een schok." Verdorie, dit is inderdaad erg, dunkt me. Vier jaar na zijn HAVO-diploma is hij nog geen meter verder gekomen. Wat moet je nou met zo'n jongen? Ik zal hem vanavond bellen. Daarna schrijf ik verder, maar ik moet voortdurend aan Bas denken.

Om vijf uur is er een nieuw emailtje. Van Bas. Een doorgestuurd bericht van het Haags Conservatorium. Met klimmende verbazing lees ik:

"Beste X, Y en Bas,
Door een vergissing hebben jullie alledrie mogelijk een afwijzingsbrief van het conservatorium gehad. Dat is onjuist. Jullie zijn alledrie toegelaten tot de vooropleiding van de  compositieafdeling van het KC en krijgen spoedig een officiële brief.
Gefeliciteerd, het wordt een mooi jaar!"

Ik geloof niet wat ik lees, maar het staat er echt! Meteen bel ik Bas om hem geluk te wensen. Zo opgelucht ben ik in jaren niet geweest, zegt hij. Zondag komt hij bij ons langs. Het kan verkeren op een en dezelfde dag!

Stand van boek: 210.100 woorden over 477 bladzijden.  Terug naar boven

Gele plompebloem tussen het vuil in de haven onder ons appartement

Donderdag 14-06-2012

Een zonnige dag. Wat laatste boodschappen in de stad. We moeten niet teveel levensmiddelen kopen, over een dag of vijf gaan we immers weg. Ans hoort in het ziekenhuis dat haar moeder aanstaande maandag tijdelijk naar de revalidatie in verpleeghuis Waerthove in Sliedrecht zal verhuizen. Dat hoort ook in de Rivas-organisatie. Ze kan daar blijven tot er een plaats beschikbaar is op de revalidatieafdeling in het Gasthuis, dat hier in Gorcum direct naast het ziekenhuis ligt. Ans is zorgelijk. Hoewel alles rond haar moeder geregeld is, zou ze het liefst volgende week niet weggaan en in de buurt van haar moeder blijven. Maar ja, hoe lang kan dat niet duren? Moeilijk dilemma. Want ons schip moet nu echt uit Egypte weg. Je mag verwachten dat de tweede ronde van de presidentsverkiezingen een onrustige nasleep zal hebben. De keus is immers tussen twee kwaden, een islamiet en een representant van het oude regime. Weinigen zullen tevreden zijn.

Juist als ik dit schrijf, komt het nieuws dat het Constitutionele Hof in Egypte heeft uitgesproken dat het huidige Egyptische parlement onwettig is en moet worden ontbonden. Er moeten nieuwe verkiezingen komen. Een tijd geleden heeft het parlement een wet aangenomen, waarin staat dat functionarissen van het regime Mubarak geen politieke functies mogen vervullen. Het Hof heeft die wet nu ongeldig verklaard. Er zouden nu nieuwe parlementsverkiezingen moeten komen. Die zijn waarschijnlijk in het nadeel van de Moslimbroederschap, die momenteel de helft van de zetels in het parlement bekleedt. Sommigen spreken al van "een volledige staatsgreep", maar door wie dan? De chaos wordt steeds groter.

Tussen het vuil dat in de haven drijft, komen de gele plompebloemen uit (foto hierboven). Ans is met een vriendin in de stad lunchen. Schrijven. Het schiet gelukkig weer goed op. Stand van boek: 122.200 woorden over 481 bladzijden. Terug naar boven

Multiculti in de Lingehaven

Vrijdag 15-06-2012

Vanmorgen bij een benzinestation de spanning van de banden van ons autootje gecontroleerd. De linkervoorband leek wat slap te staan, sinds ik een paar weken geleden ietwat onzacht een trottoirband raakte. Gelukkig valt het mee. Het is een regenachtige rotdag. Pas in de loop van de middag wordt het droog. Goed weer om te schrijven, overigens. Geen afleiding door bootjes die door de sluis komen of wandelaars die over de loopbrug lopen. Slechts de twee moslima's die vredig op een kankje zitten te praten, vallen op. Multiculti in de Lingehaven (foto hierboven).

Ans is vanmorgen naar een vriendin toe en 's middags naar haar moeder. Geleidelijk aan harken we alle spullen bijeen die we mee willen nemen naar Egypte. Ondermeer scheerzeep, waxinelichtjes, rookworsten en droge worsten. Morgenochtend volgt er meer.

Schrijven gaat vandaag redelijk. Stand tegen vier uur: 213.900 woorden over 485 bladzijden. Zometeen even naar Inge in Heukelum, mogelijk de laatste keer, voorlopig.  Terug naar boven

AD van vandaag. Bovenin, bij 'Kersverse vaders', staat een foto van Jeffrey en baby Vajèn

Zaterdag 16-06-2012

Voor wie het niet gezien heeft - maar iederéén heeft het vast gezien -, hierboven een van de twee foto's van Jeffrey met zijn dochter Vajèn die vandaag in de weekendbijlage van het AD staan, bij een artikel over jonge vaders. Zulks in verband met vaderdag.

Het is een aardige dag, droog en soms zonnig. We lopen wat melancholiek de binnenstad in. Voorlopig voor het laatst. Broodmix gekocht voor aan boord, die Arabische broodflappen zijn niet te eten. USB-stickje gekocht voor het boek. In Egypte is het vandaag de eerste dag van de 2e ronde van de presidentsverkiezingen. Verkiezingen voor een president die in feite nog geen macht heeft, want de nieuwe grondwet is er nog niet en het nieuwe parlement is ontbonden. Tot dusver zijn er geen berichten over betogingen of ongeregeldheden.

Ans naar haar moeder. Gaat goed. Schrijven. Gaat ook goed. Stand van boek: 215.100 woorden over 488 bladzijden. Vanavond gaan we samen romantisch eten in Bon'Apart, hier op het Eind.  Terug naar boven

In het achterzaaltje van Brasserie Bon'Apart

Zondag 17-06-2012

Een fijne avond met zijn tweetjes, gisteravond bij Brasserie Bon'Apart hier op het Eind. De zaak was vol en lawaaierig, maar we kregen een tafel in het rustige achterzaaltje, waar de avondzon met een mooi, nostalgisch licht naar binnen scheen (foto hiernaast) Lekker gegeten. Later namen we nog koffie met konjakkie (ik) op de Grote Markt bij de De Hoofdwacht, op het overdekte terras, verwarmd door gasbranders. Afscheid van Gorcum.

Vanmorgen laat ontbijt. Bad. Schrijven. Verder niets te melden. Nog drie nachten slapen en dan vliegen we naar Egypte. Benieuwd naar de uitslag van de 2e ronde presidentsverkiezingen. Ongeregeldheden bleven tot dusver uit, maar de toekomst van het land is ongewis. Natuurlijk ben ik ook benieuwd naar de uitslag van de verkiezingen in Griekenland. Ik hoop dat de Grieken een meerderheid geven aan Nieuwe Demokratie plus de Pasok, partijen die zich willen houden aan de afspraken met de Europese muntunie. Die uitslag zal vanavond wel komen. Straks komt mijn jongste zoon Bas langs. Stand van boek: 217.100 woorden over 492 bladzijden.   Terug naar boven

Oktober 1975. Het medisch-verpleegkundig team in Angola. Vlnr. Pepita en Dina (buren), Anneke, Luïs, Hidde, Martins, Lucas (NB: namen uit mijn boek)

Maandag 18-06-2012

Gisteravond op Bas zitten wachten. Die zou bij ons komen eten, maar hij kwam niet opdagen. Even was ik woest. Zal ik bellen? Ja of juist niet, je kent dat wel. Tenslotte bel ik, maar er wordt niet opgenomen. Misschien is hij toch nog onderweg. Nee, dat is hij niet. Het is acht uur geweest, hij komt niet meer. De woede ebt af. Hij zal zich waarschijnlijk wel een keer melden als hij straks geld voor zijn studie nodig heeft. Jongens.... Meisjes (dochters) zijn heel anders.

Vroeg op. Het regent profuus. Ans moet snel weg, want vanmorgen gaat haar moeder naar de revalidatie-unit van Verpleeghuis Waerthove in Sliedrecht, tot er plaats is in Het Gasthuis, hier in Gorcum. Het gaat overigens beduidend beter met haar, godzijdank, want anders konden we niet eens weg. Ik stuur een SMS aan de havenboy Karkar in Suez, met de precieze aankomsttijd in Caïro. Hij zal ons daar met een chauffeur afhalen. vanavond zal ik hem nog een keer bellen. Aan het werk. Ik wil vandaag hoofdstuk 29 van mijn boek af hebben en het opnieuw helemaal laten printen. Dubbelzijdig, dan is het niet zo'n dik pakket. Sedert ik begon te schrijven heb ik er al zoveel wijzigingen in aangebracht, dat de eerder geprinte versie sterk verouderd is.

Het lukt om tijdig het hoofdstuk af te schrijven. Het speelt zich af in oktober 1975, toen ons medisch-verpleegkundig team in een bungalow woonde bij het ziekenhuis van Cabinda-stad. Daar is de foto hierboven gemaakt. De namen van de afgebeelde personen zijn de namen, die ze in het boek hebben. Het is inmiddels droog en ik breng de USB-stick met het manuscript erop naar Cindruk in de Burgstraat. Een tip van Rijk van Kooij. Daarna even de stad in voor laatste boodschappen. Op de terugweg is bij Cindruk de klus geklaard: ik neem een keurig, dubbelzijdig geprint manuscript mee, opgeborgen in een ordner, voor nog geen veertig euro.

Ans komt even thuis. De verhuizing van haar moeder verliep goed. Om vier uur komen Marian & Herman Ursinus langs om afscheid te nemen. Ans vertrekt weer om kleindochter Esri op te halen, die terugkeert van een schoolreisje. Stand van boek: 219.000 woorden over 497 bladzijden.

Ik bestudeer vanaf vandaag de weer- en windvoorspellingen voor het oostelijk bekken van de Middellandse Zee. Ziet er rustig uit. Het is daar al wekenlang mooi weer. In Egypte is de politieke situatie tot dusver verrassend kalm. Beide presidentskandidaten, Safiq en Morsi, claimen de overwinning.  Terug naar boven

'Credencial' uit 1975, Cabinda, Angola

Dinsdag 19-06-2012

De laatste dag voor ons vertrek. We rijden naar IJburg, Amsterdam, om afscheid te nemen van mijn dochter Floor en de twee kleinkinderen Thijs en Lisa. De laatste in nu bijna een maand oud. Voor Thijs (2) hebben we een mooie kiepauto bij ons. Hij stormt op het pakket af en weet al snel wat erin zit: een 'ga-ge', dat is in zijn taaltje een vrachtwagen. Het jochie is er bijna een uur zoet mee, zodat wij onze aandacht op baby Lisa kunnen richten. Nou, die ziet er prima uit en moeder Floor ook (zie 2 foto's hier).

Eve  na één uur zijn we weer thuis. Lunch en middagdutje. Er is een SMS-bericht van Karkar dat hij ons morgenavond zal ophalen van Caïro International Airport. Ans gaat afscheid nemen van haar moeder in Waerthove en daarna nog bij Tessa langs. Vanavond komt Barbara het autootje halen. Ze kan het de komende periode gebruiken. Ik ga aan het werk, voorlopig voor de laatste keer. In de komende dagen zal er niet veel van schrijven komen. Ik begin aan hoofdstuk 30. Het is 8 november 1975. De grote aanval vanuit Zaïre (zoals het toen heette) op de provincie Cabinda begint 's ochtends met een bombardement in het oosten, dertig kilometer van de stad. Hierboven zie je het fraaie 'Credencial' dat Lucas, pardon mij, het recht gaf om door de hele regio te reizen.

In Egypte gaan de militairen door met de sluipende staatsgreep. Ze draaien alle resultaten van de revolutie van anderhalf jaar geleden terug. Het leger komt vandaag met een nieuwe grondwet, waarbij de regering en de aanstaande, nieuwe president niets over het wijd vertakte militaire apparaat te zeggen krijgt. Dat hebben ze al eerder geprobeerd, maar onder druk van demonstraties trokken ze het ontwerp toen in. Nu is het er opnieuw. Dat er verzet van belangrijke delen van de bevolking zal komen, staat wel vast.

Ans zal zo thuiskomen, maar ik sluit af. Vanavond gaan we nog even bij Wiger & Arina afscheid nemen. Stand van boek: 220.300 woorden over - mijlpaal! - 500 bladzijden. Terug naar boven

SMS-bericht van Karkar, vannacht ontvangen

Woensdag 20-06-2012

Gezellig afscheid bij Wiger & Arina aan de overkant. Tevoren Rommert nog even aan de telefoon gehad. Twaalf uur naar bed. Vannacht om twee uur piept er een SMS-bericht van Karkar binnen. Alles in orde, hij haalt ons in Caïro af met een auto (zie hierboven).

Het is droog weer. Af en toe zon. In Suez is het al 27^o. Volgen de bekende rituelen. Koffers pakken. Er hoeft weinig kleding mee. Stofzuigen, laatste geld pinnen, Egyptische ponden van de vorige keer opzoeken. Alle materiaal voor mijn boek inpakken. De laptop en het notebook opladen. Mijn broer Wiebe belt om goede reis te wensen.

In het nieuws: de toestand van Egyptische ex-president Mubarak is gisteravond verder verslechterd. Hij heeft opnieuw een beroerte had gehad en zou 'klinisch dood' zijn, maar andere bronnen spraken dat tegen. Gisteravond riep de Moslimbroederschap mensen op te betogen tegen de staatsgreep van het leger. Duizenden demonstreerden op het Tahrirplein.

Straks om half één komt Joke, een kennis van Ans, ons halen. Ze brengt ons naar Schiphol. De vlucht van Egypt Air vertrekt om 16.00 uur. Om half negen landen we in Caïro. Als het vlot gaat zijn we nog voor middernacht aan boord in Suez. Mogelijk laat het verslag van morgen op zich wachten, want ik moet mijn data-SIMkaart van Mobinil eerst zien op te waarderen. Terug naar boven

Ons scheepje vanmorgen, voordat we aan de slag gaan

Donderdag 21-06-2012

Gisteravond stipt om half negen geland op Caïro International Airport na een rustige vlucht van 4,5 uur vanaf Amsterdam. De warmte valt als een zware deken over ons heen. Het duurt een halfuur voor we Karkar gevonden hebben. De chauffeur waar hij mee is gekomen, neemt een lange omweg over zanderige secundaire wegen, helemaal om het vliegveld heen. Hij vermijdt de grote uitvalswegen, want daar staan al te enthousiaste Egyptenaren. Ze houden de auto's aan en vragen de inzittenden wie hun voorkeur heeft als president van Egypte: Shafiq of Mosri. Die lieden komt onze chauffeur liever niet tegen, het geeft een hoop oponthoud. Overigens zeg je, als ze baarden dragen 'Morsi' en als ze geen baarden dragen 'Shafiq'. Dan mag je meestal doorrijden. Bij het verkeerde antwoord moet je auto aan de kant en volgt er een langdurige discussie.

Kwart over twaalf arriveren we in het aardedonker bij de Suez Yacht Club. Onderweg in Suez was er veel uitgaanspubliek op de promenade langs de Baai van Suez. Drommen mensen zitten op de bankjes, op de balustrade langs de baai of in het gras. Diverse kleine amusementparken zitten vol bezoekers, ijscomamnetjes, ballonverkopers en eetstalletjes doen goede zaken. Rijen vrouwen zitten met kinderen op schoot langs de weg. Iedereen heeft zo te zien een auto. Duidelijk is dat men hier in Suez niet bij de pakken neerzit.

Bij de douaneman, die zich dag en nacht zit te vervelen in zijn hokje, moeten we onze visa laten zien. In orde. Karkar en een nachtwaker sjouwen onze spullen aan boord. Verlichting aan, walstroom erop. De zonnepanelen hebben de overigens de accu's goed gevuld gehouden. Alles ziet er op het eerste gezicht goed uit. Koelkast aan. Helaas: het lukt me niet om de afsluiter van het voorste toiletje open te draaien. Het ding zit muur- en muurvast en zit op een dermate ongelukkige plaats, dat je ook niet veel kracht kunt zetten. Hetzelfde verhaal als de vorige keer bij het achterste toilet. Maar dat kunnen we godzijdank wel gebruiken, omdat we toen de afvoer met een driewegkraan op de vuilwatertank hebben gezet. We zijn békaf. Geen puf meer om uit te pakken of de tanks te vullen. Alleen een glas wijn gaat er nog in. Het is half twee en nog 27 graden.

De ventilator houdt de slaaphut aanvaardbaar koel. We slapen tot half negen. Na een provisorisch ontbijt aan het werk. Nog een vergeefs epoging de afsluiter van het voorste toilet open te draaien. Karkar helpt bij het opzetten van de buiskap en de bimini. Nu hebben we schaduw. Er staat een fikse wind uit het zuiden. We drinken koffie. Karkar heeft ons schip brandschoon gepoetst. Zelfs de mast heeft hij schoon gemaakt. 'Look as if new', zegt hij trots. We hebben bootschoenen, een duikhorloge en een bermuda voor hem meegebracht. Hij vertelt verhalen over de Egyptische marine. Ze hadden wapens aangetroffen op een Brits jacht en op verschillende vissersboten en wilden ook ons schip openbreken. Dat heeft Karkar weten te verhinderen. Waarschijnlijk komen ze nog wel langs, nu we weer aan boord zijn.

De boef Abdu, de agent van Felix Maritime Agents, is er ook weer. Hij grijnst over zijn hele gezicht en bedenkt alvast hoeveel hij ons af kan zetten, want er komt vrijwel geen enkel jacht meer langs en zijn inkomsten zijn drastisch teruggelopen. De oude man Saïd komt ook eens kijken. Hij haalde altijd boodschappen voor ons. Zo ook dit keer, dus we hebben weer een aardige voorraad fruit, groenten en andere levensmiddelen. Ik neem een taxi naar de stad. Bij de winkel van Mobinil laat ik mijn data-SIMkaartje opladen: 7 Gb voor een maand mobiel internet voor 150 Egyptische ponden, nog geen 20 euro. In de middag is het 37^o, dan doe je niet veel meer. Alleen alvast dit verslag. Morgen verder. Terug naar boven

Een Amerikaans marineschip passeert op weg naar de Rode Zee

Vrijdag 22-06-2012

Vanmorgen motorafsluiter opengezet, de motor gestart en een halfuur laten lopen. De eerste minuut komt er bruin koelwater uit, daarna wordt het helder. De motor loopt rustig. De vaanstandschroef reageert adequaat. de boegschroeven werken allebei. De electrische ankerlier werkt ook en - warempel - de stuurautomaat doet het ook. Dat is alles zeer bevredigend. Minder bevredigend, of liever: helemaal niet, is het feit dat een nieuwe poging de afsluiter van het voorste toiletje open te draaien, mislukt. Helaas!

De weer- en windsituatie in het oostelijk bekken van de Middellandse Zee is rustig. We besluiten om zondag of uiterlijk maandag te vertrekken en vertelen dat tegen onze agent Abdu. Hij zal de vereiste papieren in orde maken.We zijn benieuwd waar hij ditmaal mee komt. Het lijkt overigens of er ook veel minder grote zeescheepvaart door het Suezkanaal vaart. Is de terugval in de wereldhandel de oorzaak daarvan? Vanuit de kuip zien we rond het middaguur een Amerikaans marineschip passeren, richting Rode Zee (zie foto hierboven).

Na het middaguur betrekt de hemel. Het is tijdelijk, om half drie wordt het weer helder. Ik zet me tot schrijven. Om vier uur komt Karkar met zijn duikuitrusting. Hij zal de aangroei van het onderwaterschip schrappen. In Caïro demonstreren tienduizenden op het Tahrirplein tegen de legertop. Die heeft een interim-grondwet aangenomen waarin de militairen alle macht behouden, ongeacht wie er president wordt, Shafiq of Morsi. Morgen komt misschien de uitslag van de presidentsverkiezingen, maar nu is al duidelijk dat de nieuwe president bijna niets te zeggen heeft. Met name zal hij geen opperbevelhebber van de strijdkrachten zijn. De militairen lieten weten bovendien 'hard op te treden' tegen 'pogingen om het algemeen belang te schaden'.

Kwart voor zes. Karkar is al anderhalf uur onder het schip bezig. Het schoonmaken van de scheepshuid zal waarschijnlijk beduidend grondiger zijn dan de laatste keer in Hurghada. Ondertussen haal ik het logwieltje uit de bodem. Ik was in april vergeten het eruit te halen en het zit vol kalk-aangroei en beestjes. Ik schrap het schoon; overmorgen zal ik het er weer in zetten. Stand van boek: 221.300 woorden over 502 bladzijden. Terug naar boven

Printen van de updates van de pilots voor Turkije, Cyprus en Griekenland

Zaterdag 23-06-2012

Gisteravond braadt Ans de kippenlendenen die Saïd een dag eerder bracht. "Het ruikt vreemd, die kip", zegt ze. Ik ruik ook. "Welnee, die kip ruikt prima."

"Nou, ik hoef hem niet. Ik eet wel een hard gekookt ei", zegt ze beslist.

Een uurtje later komt Karkar mee-eten. "That is an old chicken", zegt hij, "I can smell it"

Ik heb dan al twee stuks gegeten, overigens met smaak. Ook Karkar eet een stuk op. 's Nachts nergens last van gehad en vandaag ook niet. In het partycentrum naast de haven is het feest. Snoeiharde Arabische muziek schalt over het water. Mensen joelen en dansen, de vrouwen stoten de opzwepende triltonen uit zoals Arabische vrouwen plegen te doen. Het is iedere avond feest daar, maar gelukkig houden ze steeds keurig om twaalf uur op. Dat is in de Med wel anders. Egypte feest dus nog, ondanks de politieke onrust en de economische terugslag. Want die is groot. Het nabijgelegen Red Sea Hotel is gesloten, de rode reclameletters op het dak branden 's nachts niet. Jachten zien ze hier nauwelijks meer.

Vanmorgen nog een vergeefse poging de afsluiter van het voorste toiletje open te krijgen. Ik dub op een andere aanpak. Verder zoek ik bij Imray de updates op van de 'Turkish Waters & Cyprus Pilot' en de 'Greek Waters Pilot', allebei van Rod Heikell, en print ze uit (zie hierboven). Het oude Canon i70-printertje doet het na de laatste reparatie nog steeds goed. Daarna internetbankieren en de weerkaartjes bekijken. Een rustig beeld, de komende week in de oostelijke Med. Karkar komt om de schoonmaak van het onderwaterschip te voltooien. Ik duik hem na om de zaak in ogenschouw te nemen. Prima gedaan! Snel check ik de staat van de offeranodes: half weggevreten. Gaat dus nog wel even, lijkt me. Karkar maakt de voortros los van het betonblok onder water. Even later pingelt hij meer dan we van hem gewend zijn. Wel begrijpelijk, als we zometeen weg zijn komt er niet zo snel weer een ander jacht. Gisteravond gaven we hem 1575 euro voor drie maanden ligplaats in de jachtclub; hij zou het wel even regelen. Vandaag blijkt dat hij ermee naar de zwarte markt geweest is, om het voor hemzelf voordelig te wisselen. Het verschil wou hij in zijn zak steken. We dringen op een kwitantie van de marina aan. Voor de onderwaterklus wil hij ook meer hebben (150 euro) dan we hadden verwacht.

Iedereen wacht hier op de uitslag van de presidentsverkiezingen, terwijl de nieuwe president weinig of niets te vertellen zal hebben. Daar heeft het leger met zijn interim-grondwet wel voor gezorgd. De uitslag van de verkiezingen wordt morgen verwacht. Gisteravond waren er opstootjes in het centrum van Suez, vertelt Karkar, daardoor liep zijn bezoek aan de zwarte wisselmarkt gisteravond op niets uit.

Middag. Het is 38^o. We slapen wat. Daarna laat Ans de zware klep van de koelkast op haar rechter middel- en wijsvinger vallen. Bloeduitstorting en veel pijn. Om half vijf komt Karkar langs met twee grote visschotels. Overstelpend, dit gedoe, uiterst vriendelijk bedoeld maar zoveel honger hebben we nu ook weer niet. Bovendien heeft Ans al vlees gebraden voor vanavond. Enfin, we peuzelen het toch maar samen met Karkar op. Hij verdwijnt weer en komt even later met de beloofde kwitantie terug. Nu is het wachten op onze agent Abdu. Al eerder heeft hij gezegd dat ons schip niet opnieuw hoeft te worden gemeten; ze hebben de gegevens van een jaar geleden nog, denkt hij. Wel komt er inspectie van de douane mee. Het is zes uur en ze zijn nog niet geweest. De wind steekt op uit het noorden. Morgen wat ons betreft in elk geval weg! Terug naar boven

Opkomende scheepvaart op het Suezkanaal

Zondag 24-06-2012

Abdu, onze agent, verschijnt pas tegen negen uur. Hij heeft de passage door het Suezkanaal geregeld voor morgen, "unless there is a war ship." In dat geval moeten we een dag wachten, oorlogsschepen gaan nu eenmaal voor, nietwaar? Maar als er geen oorlogsschip is, dan kunnen we om half elf weg. Later zit ik in de kuip. In het partycentrum wordt een film vertoond. Dat verhult niet het hevige, unisone geluid van claxons, buiten op straat. Altijd hetzelfde in de hele wereld: pappap-pappap-pappapapap-papap. Nog later vertelt Karkar dat er vanavond een bank bestormd werd, niet ver van het Mobinil-kantoor, omdat de ATM geen geld meer gaf.

De volgende dag zijn we op tijd gereed. De tientallen klusjes voor een vertrekkend schip zijn achter de rug. De instrumenten doen het allemaal, alleen de windmeter geeft 180 graden de wind verkeerd. Zoek ik nog wel uit. Logwieltje terug geplaatst, enzovoorts. We zitten al een tijd klaar, als om 11.00 uur Abdu en Karkar komen zeggen dat we met tien minuten weg kunnen. Abdu heeft de clearance voor Egypte bij zich en onze uitgestempelde paspoorten. Even later arriveert de loods, een oudere man die Ali heet. Een kwartier later maken we los. Eindelijk! Karkar maakt er godzijdank geen dramatisch afscheid van. Ik vaar de haven uit en Ali neemt het stuurwiel over. Harde noordenwind Bf 6, maar we hebben stroom mee, zeker 2 knopen extra. Opkomende vloed in Suez. We varen aan bakboordzijde, geheel tegen de gewoonte in. Meer stroom mee, zegt Ali. Daardoor zijn we al om 13.00 uur bij de Bittermeren. Die naam alleen al! De meren smaken bitter, vandaar waarschijnlijk de naam. Er is veel tegenliggende scheepvaart (foto hierboven). Langs de beide kanten van het kanaal zijn om de kilometer militare uitkijkposten. Zielepieten met geweren staan in de brandende zon bovenop de zandwallen op wacht (foto hier). Aan de westkant liggen overal vlotbruggen gereed om in geval van oorlog de Sinaï zo snel mogelijk vol troepen te zetten (foto hier). We zien dat ze nog steeds van die bruggenlanceerplaatsen bij bouwen. Opnieuw, net als de vorige keer, heb je een groot gevoel voor de hiistrische plek die dit kanaal is. We hebben dus, zoals ik eerder zei, stroom mee. We maken 7.7 knopen. Dat schiet goed op, Ali is dik tevreden (foto hier).

Op de Bittermeren veel gepieker over mijn boek. Met name over het einde. Dat is uiteraard essentieel, maar juist daarom niet zo gemakkelijk. Ondertussen is het op deze meren paaltjes prikken, net als op de heenweg. Aan de zuidelijke oever zijn de buitenplaatsen van de Egyptische elite, in een kunstmatig aangelegde, bosrijke omgeving. Er zijn veel vissersbootjes actief, sommige nog met de lat van het oorspronkelijke latijnzeil (foto hier). Om 17.00 uur varen we de Bittermeren uit. Het is niet ver meer. Hier een foto van een van de typische militaire posten en van een aanlegplaats van een veerpont (bij het dorp Sarabiyum) met idem zo'n post. Om 17.45 uur laten we het anker vallen voor de gebouw van de Ismailia Yacht Club in 4,5 meter water. daar ligt een verlaten Amerikaans zeiljacht. Wie weet wat die mensen voor onheil gepasseerd is. Een bootje komt langs om een crewlist te vragen. waarom weet niemend. Er zijn tot onze verwondering geen kosten. Als er morgen geen war ship komt, kunnen we om zes uur verder naar Port Saïd. en anders? Ja, dat kan wel even duren.

We zitten in de kuip. Het koelt aangenaam af. De kandidaat van de Moslimbroederschap, Morsi, is uitgeroepen tot winnaar van de presidentsverkiezingen. Het is donker geworden. Op de wal horen we een enorm getoeter van claxons. Jawel, hetzelfde ritme als gisteravond in Suez. De kinderen op de stranden om ons heen spelen gewoon door. Wat deze uitslag voor Egypte betekent, weten ze niet, en wij ook niet. Als de meeloper Shafiq had gewonnen, was hier en elders de hel uitgebroken. Nu is het even afwachten hoe het bloedserieuze spel zich verder ontwikkeld. Ondertussen slippen wij graag het land uit.

NB: Het is niet duidelijk wanneer het volgende bericht verschijnt. Als we morgen aan het eind van de dag in Port Saïd zijn, moeten we - helaas - in die smerige en woelige haven 30 minuten aan de kant voor een of andere idiote inspectie, en dan gaan we terstond op weg naar Cyprus. Het kan dus enige dagen duren. Terug naar boven

Vroege ochtend in het Suezkanaal. Een mastodont nadert en gaat wat opzij voor de talrijke vissersbootjes

Maandag 25-06-2012

Om half vijf wordt Ans wakker van motorgeluid. ‘Het zal toch niet de loods zijn?’, denkt ze. Jawel, hoor. Een besnorde man stapt aan boord en stelt zich voor als Arabiya. Het is net een halfuur licht (foto hier). Snel kleden we ons aan en halen het anker op. Er hangen wolken in het oosten. Op het kanaal is het wat wazig, zo vroeg in de morgen (foto hier). In de wazigheid nadert een groot containerschip uit het noorden, die iets afbuigt voor de talrijke vissersbootjes (foto hierboven). Het noordelijk deel van het Suezkanaal is niet bijster interessant. Daarom sleutel ik de diesel-aanzuigbuis uit de hoofdtank. Inderdaad, verstopt. Met de fietspomp blazen we hem door en plaatsen hem terug in de tank. Het logwieltje zit ook weer vast, dus dat moet er even uit. Het is tien uur als we Port Saïd naderen. Het bekende gebouw van de Suez Canal Authority ligt links (foto hier). Arabiya zegt: ‘Do you want for ten minutes ashore or go directly to sea?’ Nou dat laatste natuurlijk. Hij herhaalt zijn vraag nog een paar keer, tot ik begrijp dat ‘or’ bij hem ‘and’ is. Zuchtend leggen we langszij aan in de smerige Port Saïd Yacht Club, waar we een dik jaar geleden ook lagen. Zenuwachtig schreeuwende mannen komen op ons af. Dit hadden we willen vermijden. Ze roepen om papieren en we begrijpen niet welke. Het is allemaal bedoeld om ons geld uit de zak te kloppen. We zeggen dat Abdu van Felix Maritime Agents alles voor ons geregeld heeft en dat we af willen varen. Voor twee pakjes Marlboro mogen we Port Control oproepen op VHF 13. Daar zeggen ze dat er een pilot boat voor ons aankomt. Ook dat hadden we willen vermijden, je kunt hier zonder enig probleem rechtuit de Middellandse Zee invaren. Helaas, een dikke man in wit uniform stapt over en zegt ‘You know how to leave port?’ Uiteraard weet ik dat, hij grijnst en houdt zijn hand op. ‘My present, please’. Hij wekt niet eens de indruk zijn werk als loods te willen doen. Hij aanvaardt twee pakjes Marlboro en onze laatste ponden en stapt meteen weer over. Samen met een aantal vissersboten motoren we de smerige haven uit. De vissers willen ons vis verlopen of een ‘present’. We hebben het helemaal gehad met Egypte. Het is kwart over elf. Wat een genot om dit te land te kunnen verlaten!

We motoren naar de uiterton. De zee is nogal woelig en de wind is NNW Bf 2 – 3. Ik zet een koers op Paphos, Cyprus uit: 358 graden, 205 mijl. Net niet bezeild, maar ik weet dat wind later meer naar het westen zal gaan. We hijsen het grootzeil met twee riffen erin, als steunzeil tegen het slingeren. De stuurautomaat werkt zelfs! Langzaam verdwijnt Port Saïd achter de horizon. Een blik op de meter van de dagtank leert dat de diesel-opzuigbuis wéér verstopt is; er komt niets bij uit de hoofdtank. Ik verwens mezelf dat ik volstond met alleen doorblazen; ik had de buis met een stukje ijzerdraad even goed moeten doorraggen. Als we niet kunnen zeilen, zal ik het alsnog moeten doen, tenzij we wel kunnen zeilen.

Dat kan later inderdaad (foto hier). Het is vroeg donker, vanwege de Egyptische tijd die gelijk is aan die in Nederland, maar het land ligt veel oostelijker. Van 19.00 – 23.00 uur zeilen we vorstelijk op NW 5 – 6 met een moyennne van liefst 7,5 knopen per uur. We zien geen reden om de riffen uit het grootzeil te halen, want helaas zijn we allebei behoorlijk zeeziek. Het schip stamt flink en hangt natuurlijk permanent flink scheef. Zoals gewoonlijk hebben we totaal geen zin in eten, alleen drinken en dan liefst water. Tja, je moet het nu eenmaal uitzitten. Amechtig liggen we op de kuipbanken, Ans aan lij en ik aan loef (foto hier). Een flinke golf gooit me op de bodem van de kuip; ik pak de kussens erbij en blijf liggen. Zo zeilen we door de nacht. Terug naar boven

Empty sea (MTC)

Dinsdag 26-06-2012

Om half vijf wordt het licht. Het is bewolkt en het dek is nat van buiswater. De wind is nog steeds NW, maar zwakker. We vorderen prima. Scherp aan-de-wind is een prima, snelle koers voor onze Dulce. Wel erg oncomfortabel. De zee is al die uren volkomen leeg, MTC: ‘empty sea’ (foto hierboven). Wel schitterend blauw. Vanaf de uitloop van Port Saïd hebben we geen schip, geen vis, geen vliegende vis, geen dolfijn en geen zeevogel gezien. Alleen een eenzame dolfijn tussen de aanlooptonnen bij Port Saïd. We lopen uren aaneen 6 tot 7 knopen. Ans is nog steeds volledig immobiel door de zeeziekte. Het is een marteling als ze naar het toilet moet. ‘Ik wil nooit meer zeilen’, kreunt ze. In elk geval zijn er ook voordelen: we maken een snelle overtocht en als het de rest van de dag zo doorgaat, is ons probleem met de beperkte hoeveelheid diesel in de dagtank opgelost. Dan halen we Cyprus gewoon op het zeil. Met liefde beschouw ik onze grote Genua; die fungeert nu echt als een motor, een zeil dat ons vooruit sleurt. Door de twee riffen in het grootzeil is de boot ook niet meer zo loefgierig als anders op aan-de-windse koersen.

In de loop van de middag neemt de NW-wind weer toe. En dus de snelheid waarmee de resterende mijlen worden afgeteld. Ik maak me wat zorgen over de aankomst. Dat zal niet morgenochtend bij daglicht zijn, maar midden in de nacht. Rod Heikell adviseert in zijn pilot om Paphos bij voorkeur niet ’s nachts aan te lopen, vanwege rotsblokken onder water bij de ingang. De haven is deels gebouwd op oude muren van een haven uit de tijd van de Phoeniciërs. Maar om nu snelheid te minderen… ‘We zien wel’, besluit ik. Zee en wind zijn flink wilder dan vanochtend en de zeeziekte wordt erger, ook bij mij.

Aan het eind van de middag schrikt een rare knal ons op uit onze lethargie. Het lijkt wel of er iets aan bakboord tegen het achterschip aan botste. Er is echter niets te zien. Als ik omhoog kijk, zie ik dat het windgeneratortje als een dronkenman op zijn paal staat te zwabberen. Als anderhalve dag houdt het onze accu’s honderd procent gevuld, maar kennelijk is het teveel geweest. Misschien iets gebroken in het mechaniek van overbrenging? Ik zet hem in elk geval snel af. Er is meer schade, blijkt later. De rand van het achterlijk van onze onvolprezen genua begint aan de bovenkant af te scheuren. Zeer vervelend. Ik stel hem iets bij met lijoog zodat het achterlijk nog strakker (en rustiger) staat.

Opnieuw wordt het donker. We tellen de mijlen af in tientallen, nog 40 mijl, nog dertig mijl, nog twintig mijl, nog tien mijl. Dan zien we de verlichting van steden op Cyprus. Op vier mijl draaien we de genua in en zetten de motor aan. Langzaam kruipen we op de kust af en proberen orde te scheppen in de zee van lichten. Waar is die verdomde haveningang? Pas op een halve mijl zien we hoe het zit: een kademuur met aan het eind een rood knipperlichtje. Een groen zien we echter niet. De zeegang is zo vlak voor de kademuur rustig, dus we laten eerst maar gauw het grootzeil zakken. Daarna koersen we uiterst zachtjes naar rechts an het rode lichtje. Vlakbij loopt de dieptemeter scherp op: 0,6 meter, 0,5 meter, 0,4 meter…. Daarna is het opeens weer 1,5 meter. Een drempel. Opeens zie ik een miniem groen knipperlichtje. De ingang is nu duidelijk, direct erna stuur ik scherp naar links, rechts is de helft van het haventje vol rotsen. Het is vol schepen, nauwelijks jachten, wel toeristenboten. Nergens een plaatsje. We droppen het anker in het midden op 2,5 meter en houden de ketting kort om onze draaicirkel zo klein mogelijk te maken. Er is hier geen wind. Het is half twaalf Egyptische tijd. We zijn ontzettend moe en laten de boel de boel en gaan slapen. Morgen zien we wel verder. Terug naar boven

Geankerd in het haventje van Paphos. Op de achtergrond de Frankisch/Ottomaanse burcht

Woensdag 27-06-2012

Het is alweer licht om half vijf, Egyptische tijd. Welke tijd hebben ze eigenlijk op Cyprus? Halverwege de havenmuur zie ik een brokkelige steenhoop en iets verder naar de wal een oud fort (foto hierboven. Het is uit de tijd van de Frankische koningen van Cyprus, lees ik in de pilot, later versterkt door de Ottomanen. Om zeven uur komt een motorsloep naar ons toe. Port Police, staat erop. Ik schiet een broek en een shirt aan en pak de map met documenten. Ze brengen me naar een steiger. Na een viertal stoffige kantoortjes is alles geregeld: inklaring, douane, port police, havenmeester. We krijgen een plaatsje aan het eind van een steigertje bij een toeristencatamaran. Iedereen is erg vriendelijk. Er is geen water en walstroom op de steiger, maar we mogen de waterslang van de toeristencatamaran gebruiken. We spuiten het zout van de boot af en mesten de bende benedendeks uit. Als je zeeziek bent, heb je geen lust om dingen op te bergen.

We gaan de wal op. Het ziet er gezellig uit: restaurantjes, taveernes, winkeltjes en tamelijk veel rondslenterende mensen. Het bekende beeld van de rood verbrande, buikige en getatoeëerde westerse toeristen, het stoort ons niet. Het is vertrouwd. We zijn het enige buitenlandse jacht in de haven. ’s Middags maken we een kuiertje over de boulevard, eten in een taverna tegenover onze steiger en slapen een aantal uren. Buiten kijk ik nog eens naar de windgenerator; opeens is duidelijk wat er gebeurd is: een van de wieken is verdwenen. Nieuwe wiek bestellen als we weer thuis zijn. Ik repareer het loszittende paneel aan Ans’ kant van ons bed. ’s Avonds eten we lekker in dezelfde taverna. Internet is nog niet geheel opgelost. Sommige taverna’s hebben WiFi, maar dat is erg langzaam. Overigens, in Cyprus is het een uur later dan in Egypte (en dan bij ons) UTC + 2 uur, dus. Terug naar boven

Ans met levende pelikaan voor Pelican Restaurant

Donderdag 28-06-2012

De eerste klus van vandaag is het maken van de drie achterstallige verslagen. In Word, want de onbeveiligde WiFi-netwerken die ik aan boord kan ontvangen, zijn te zwak voor een directe internetverbinding. Na een uurtje of wat zijn ze klaar. We lopen naar het Hobos Café aan het begin van de steiger, waar je redelijk WiFi hebt. Niet snel genoeg voor foto’s, wel voor tekst. Met veel geduld krijg ik de foto’s bij de drie verslagen geplaatst. Inmiddels is het middag en we nemen er een lichte lunch. Vervolgens lopen we naar het stadje en vinden er een rijk voorziene supermarkt. Verder kopen we een stadsplattegrond en een boekje met foto’s van het Turkse luchtbombardement van dit haventje in juli 1974, “Pafos Harbour 1974, a true story” van de plaatselijke fotograaf Michalis Haritos. Aandoenlijke zwart-wit opnames van beschadigde en verbrande huizen aan de kade. Opvallend is dat het veelal om souvenirshops en taverna’s gaat, die er vandaag de dag nog steeds zijn: Pelican restaurant, Theo’s Restaurant en Castle Restaurant. Ook waren er magazijnen aan de kade, waar veel munitie lag. Als door een wonder werden die niet geraakt. Alles werd weer herbouwd. Of er slachtoffers zijn gevallen, vermeldt het boekje niet. Wel is het kritisch op de Grieks-Cypriotische putschisten, die het regime van aartsbischop Makarios omver wierpen, op aandringen van het Griekse kolonelsregime. Onverantwoordelijke lieden. De actie van Turkije om de lokale Turks-Cypriotische minderheid te hulp te komen, was dan ook niet onbegrijpelijk. Nu is het land deel van de Europese Unie en zelfs (moeizaam) van de Europese muntunie, maar het probleem van het diep verdeelde eiland is nog lang niet opgelost.

Thuis, aan boord, doen we op het heetst van de dag een lekker tukje. ’s Avonds gaan we op zoek naar een ander restaurant dan gisteren. Bij Pelican Restaurant staat een heuse pelikaan (foto hierboven). Maar we eten elders op de eerste verdieping van een taverne, waar je een fraai uitzicht over het haventje hebt. We lopen terug. Aan het eind van de kade is een kunsthandel in zo’n voormalig magazijn. Mooie, te dure sieraden. We bestijgen een heuveltje om over zee uit te kijken. Het is een klein amfitheater en te laat merk ik dat in het duister onder me een trapje naar beneden is. Ik donder eraf en val onzacht op mijn gezicht. Op mijn neus, om precies te zijn. De fles wijn die ik had meegenomen om op dit mooie uitzichtspunt met mijn geliefde op te drinken, is nog heel, maar mijn neus is dik door fikse bloeduitstortingen. Alsof ik gevochten heb. Het doet pijn, dus we gaan maar naar de boot. Daar doet Ans er jodium op, nu is hij nóg kleuriger. Terug naar boven

Sinds ik gisteravond op mijn neus viel, heb ik een drankneus

Vrijdag 29-06-2012

Vanochtend ontwaakt de geestdriftige klusser in mij. Het is half acht en nog niet erg warm. De wind is oost en het briesje duikelt door de luiken naar binnen. Ik begin met het voorste toiletje. De vastzittende afsluiter van de toiletafvoer. Fons adviseerde via de e-mail de slag los te koppelen van de slangtule en WD40 tegen de afsluitkogel te spuiten en een dag te laten intrekken. Dat lijkt niet zo moeilijk. Echter, er is een complicatie. Als ik de slang eraf heb, staat er water in het eindstuk. Eerst probeer ik het met een slangetje af te zuigen, maar dat gaat niet, het water blijft zachtjes doorstromen. Ik proef het: zout, zeewater dus. Dat is ernstiger, de afsluiter lekt, alleen merk je dat niet als de afvoerslang erop zit. De slang maakt een lange bocht boven de waterspiegel, dus loopt niet af in het toilet. Net als in het achtertoilet moet er ook hier een nieuwe afsluiter in, als we in Marmaris zijn. Een betere. Ik herinner een artikel in ‘Zeilen’ van een paar jaar geleden, over ondeugdelijke afsluiters van messing. Eigenaars ontdekten na een jaar of 8 tot 10 dat hun schip langzaam vol water liet. Kennelijk heeft Jeanneau er bij ons ook twee van dat type ingezet.

Volgende klus: de opnieuw verstopte opzuigbuis van de diesel-hoofdtank. Inderdaad, opnieuw verstopt. Ditmaal rag ik hem goed door met een stukje rafelig staaldraad. Er komt een dot zwarte viezigheid uit, daarna is hij goed doorblaasbaar. Na terugplaatsing zet ik het pompje aan dat metterdaad diesel begint over te pompen van de hoofdtank naar de dagtank.

Derde klus(je): de bevestiging van ons dienblad tegen het keukenblok vernieuwen. Hij viel er almaar af. Vierde klusje: het bijbootje ophijsen, zodat het voorluik open kan voor de broodnodige ventilatie. Eigenlijk geen klusjes. Daarna ontbijten we. Ondertussen het vijfde klusje: het starten en draaien van de dieselgenerator om de wasmachine te draaien. De generator start vlot maar hij ‘trekt’ de wasmachine onvoldoende. Niet omdat de belasting te groot is, maar om iets anders. Hebben we al vaker gehad. Op een of andere manier krijgt de wasmachine de trommel niet aan het draaien, hij valt steeds onmachtig terug, behalve als er heel weinig was in zit. Raar, met walstroom hebben we daar nooit last van. Zou de frequentie van de geproduceerde stroom wel goed zijn? Of beter: stabiel genoeg zijn? Maar waarom doet hij het wel met weinig was? Raadsel.

We gaan lezen in de kuip. Na een middagdutje zet ik me eindelijk weer aan het schrijven. Stand van boek: 222.000 woorden over 504 bladzijden. Terug naar boven

Het eind van onze steiger. Links Dulce. Vooruit de toeristencatamaran

Zaterdag 30-06-2012

Vroeg op, want het wordt een warme dag. Ans repareert een losgetornde naad van de buiskap, terwijl ik de zonnepanelen van woestijnzand ontdoe. Scheelt fors in de stroomopbrengst. Tot dusver houden ze de accu's goed bij, inclusief koelkast en omvormer. Daarna klappen we de buiskap neer en spannen het zonnezeil uit Malta over de giek. Tegen die tijd zijn we aardig bezweet. Toch loop ik nog met het ouden-van-dagen boodschappenkarretje naar de stad voor boodschappen in de supermarkt.

Het personeel van de toeristencatamaran naast ons heeft vandaag een vrije dag. Zaterdag. Wel helpen ze ons aan een zekere Toni, van wie de watertanks mogen vullen voor tien euro. Hij vergeet echter het bedrag op te halen. Onder de bimini en de giektent waait een verkoelend westenwindje. Ik schrijf een aantal uren aan mijn boek. Stand is: 223.000 woorden over 506 bladzijden. De rest van de dag bestaat uit tukjes en lezen. Er is naast de haven een archeologisch park, zelfs een World Heritage Site, maar de puf ontbreekt ons vooralsnog. Om zeven uur werk ik bij Castle Tavern het weblog bij. Straks ergens lekker eten. Het leven is kalm en mooi. Terug naar boven

Vanaf hier gaat het logboek verder op Logboek 2012/3.