Logboek 2014/1 Gorinchem

Zeilen en boeken, wenskaart van Wim van Heel

 Direct naar

 het laatste

 verslag

Nog drieëneenhalve maand overwinteren in Gorcum voordat we zullen terugvliegen naar Sicilië om ons eindelijk weer in te schepen. We hebben een week of wat nodig om het schip weer vaarklaar te maken. Dan komen onze vrienden Wiger & Arina aan boord voor een tocht rond Sicilië. Of naar Malta, we zien wel. Daarna gaan we op weg naar het westen. Eerst naar Sardinië dat we oversloegen op de heenweg. Dan de overtocht naar de Balearen en vervolgens naar Spanje. Langs de kust naar Gibraltar en verder naar Lagos of Portimão in Portugal voor de winter van 2014 op 2015. En dan in 2015 terug naar Nederland.

Kerstkaart van Peter, Yvonne en Woezel van de 'Ilja' uit Marina di Ragusa

Woensdag 01-01-2014, Nieuwjaarsdag

Oudjaarsavond met zijn tweeën. We kijken met plezier naar de oudejaarsconference van Theo Maassen. Een wat omstreden cabaretier voor wie ik altijd een zwak heb gehouden. Niet ten onrechte, zo blijkt. Fraaie, snedige uitspraken en passages komen langs, zoals waar hij 'schaamluisvader' op de crèche van zijn kinderen is. '"Hoezo?", zeggen mensen me, "die baby's hebben helemaal nog geen schaamhaar?" Dat maak ik zelf wel uit! Ik ben per slot de schaamluisvader!' Over de recente discussies over Zwarte Piet: 'De verdedigers zeggen dat er meer mensen plezier van hebben dan die er last van hebben. Dat is net een argument pro groepsverkrachting!' Over vrouwen die een orgasme faken: 'OK, maar waarom doe je dat pas na een halfuur? Lig ik daar al een tijd een doorligplek te beffen!' Het tempo van de show ligt hoog en wordt steeds hoger. 'Friso unplugged'. Over premier Rutte, die dit jaar in een voordracht zei: 'Visie is als een olifant die het zicht belemmert'. Een uitspraak waar ik geneigd ben het mee eens te zijn. 'Hoe vaak zie je in Nederland een olifant?' Over mensen die hun kinderen niet willen vaccineren omdat de mazelen van God komen, zei Rutte: 'God bedacht de mazelen, maar hij bedacht ook het vaccin.' Alweer, zou ik ook gezegd kunnen hebben. Maassen is genadeloos: 'God bedacht de aambeien en hij bedacht ook Sperti.' Geweldig! Aan een vrouw op de eerste rij in het publiek vraagt hij een cijfer voor zijn kop, tussen 0 en 10. Hij krijgt een 7 à 8 en is daar zichtbaar mee ingenomen. 'Maar bij de Neanderthalers zou mijn kop een 9 krijgen.' En tenslotte bekend hij zich tot een koning, die een mongool zou moeten zijn. Die koning richt zich tot het volk en stamelt vol emotie: 'Landgenoten, ik vin lullie liéééf!!'

De show eindigt een kwartier voor middernacht. Samen zitten we het jaar uit met twee flessen champagne. Kussen elkaar (best lang) en klinken op het nieuwe jaar. We schuiven de gordijnen open en kijken naar het vuurwerk. Het regent en er zijn weinig mensen op straat. Er drijven een aantal feloranje lichtfakkels over; een zeiler die zijn verlopen noodsignalen afvuurt. Mijn broer Wiebe belt om nieuwjaar te wensen. Aangezien er verder weinig spectaculairs gebeurt, sluiten we de gordijnen weer en kijken nog op TVWest naar de conference van Sjaak Bral waar Gorcums oud-burgemeester Piet IJssels nog even in voorkomt. Wel geestig, maar om twee uur houden we het voor gezien.

Vanmorgen uitgeslapen tot tien uur. Uitvoerig ontbijt. Ik bel mijn kinderen. We hebben het jaar 2014 gehaald. Enige klusjes verricht, de eerste van het jaar, zoals het bijvullen van het CV-circuit en het repareren van de schakeling van wasmachine/droger. Buiten is het zonnig en helder. Veel Gorcumers op de been. Ik maak een halve wallenwandeling. Aan het eind van de middag komt de Steers-tak op nieuwjaarsbezoek: Ans' dochters Barbara en Tessa met mannen en kinderen. Gezellig. Onderwijl is het gaan regenen. Terug naar boven

Donderdag 02-01-2014

De dag verloopt geheel anders dan verwacht. We brengen een bezoek aan de moeder van Ans (waar alles redelijk in orde is). Op de terugweg krijgen we bericht dat Ans' kleindochter Nikita (14) in mijn oude ziekenhuis is met haar ouders. Wij er naartoe. De hele rest van de dag gaat heen met laboratoriumtesten, ECG, gesprekken en oneindig lang wachten. Tenslotte wordt ze opgenomen op verdenking van acuut reuma na een doorgemaakte keelontsteking. Ze had koorts en verspringende gewrichtspijnen, ze kreeg al antibiotica, maar de pijnstillers hielpen onvoldoende. Acuut reuma komt niet zo vaak meer voor in Nederland en als het voorkomt, is het vooral  bij kinderen. Gelet op het risico van complicaties aan de hartkleppen, wordt ze bewaakt en krijgt hoge doses prednison. Moeder Barbara kan bij haar op de kamer blijven slapen. Morgen komt de kindercardioloog, die een echo-onderzoek gaat doen.

We zijn er de hele dag bij geweest. Ik neem aan dat de lezers begrijpen dat ik verder geen verslag doe over de dag. Terug naar boven

Vrijdag 03-01-2014

Het maecenaat bestaat nog! In dit geval voor de Gorcumse Poëzieroute. Vandaag gaan medebestuurslid Willeke Kentie en ik met uitvoerend coördinator Bert van 't Land mee naar Ottoland in de Alblasserwaard. Daar wonen een voormalig industrieel en zijn vrouw, beiden bevlogen kunstliefhebbers. Ze hebben een stichting opgericht die met donaties de uitvoering van kunstprojecten wil bevorderen. Het is een erg plezierig gesprek (zie foto hierboven), dat erin resulteert dat de stichting de plaatsing van liefst vier gedichten in de route zal subsidiëren. Welke? Onder andere eentje met een regel van de Vlaamse dichter Paul van Ostaijen bij de kruidmagazijntjes op de Dalemwal. Een zeer toepasselijke regel voor de lokatie (hierboven weergegeven in de originele typografie uit zijn bundel 'Bezette stad' (1921)).

Voor de voltooiing van de route resteerden 9 gedichten, binnenkort zijn het er nog vijf.

Even na twee uur ben ik thuis. Het is droog, er schijnt een wat aarzelende zon tussen trage wolken. De harde wind van gisteren is weg. Die hoorde overigens bij een nieuw lagedrukgebied, dat de volgende storm in Engeland bracht met veel overstromingen en andere overlast in Cornwall en Wales. Nu is het hier echter rustig en het wordt met bijna 12^o de warmste 3e januari sinds het begin van de metingen. Vaker extreem weer. Er is nog geen enkel uitzicht op winterse temperaturen.

We wachten vol spanning op nieuws over Ans haar kleinkind Nikita. Om half vier telefoon uit het ziekenhuis van moeder Barbara: de echografie van haar hart toont geen afwijkingen. De opluchting is groot. Bovendien reageert ze goed op de behandeling met prednison. Die hoeft nog maar een week voortgezet te worden. Wel moet ze een jaar lang profylactisch penicilline slikken. Maar ze mag in elk geval naar huis!

Kwart over vijf. Het regent met bliksem en donder. 't Kan verkeren. Terug naar huis

Zaterdag 04-01-2014

De update van de gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere atmosfeer over december 2013 van klimaatscepticus Roy Spencer: + 0,27^o Celsius t.o.v. het langjarig gemiddelde. Vorige maand was het nog + 0,19^o (zie hierboven). Je kunt goed zien dat de aarde sedert 1979 ongeveer 0,6 graden is opgewarmd.

Het is een aangename dag met temperaturen tegen de 10^o. Vijf graden boven de gebruikelijke temperatuur. In een Marokkaans kraampje op de Groenmarkt haal ik olijven met knoflookvullig en halloumi en bij de Marokkaanse kruidenier op de Westwagenstraat een pak bacalao (stokvis) Na de boodschappen drink ik een kop koffie bij Rijk in de winkel. Het nieuws over de financiering van vier gedichten in de Poëzieroute weet hij al. In een van de kasten vind ik een Afrikaans kookboek, waar ik Ans mee hoop te verrassen - zodat zij mij weer kan verrassen. Ook vond ik een boekje met foto's uit het oude dorp Dalem, dat aan de oostkant aan Gorcum vast ligt. Ans' moeder is er geboren en getogen.

Later zitten we met Oma Steers (94) het boek te bekijken (foto hier). Ze herkent veel mensen op de oude foto's (uit de jaren '20 en '30) feilloos. We laten het boek bij haar achter. Thuis zie ik dat collega-TenPagesauteur Marion Poeste-Thomas een leuke recensie over deel 2 van mijn boek op Bol.com en enige andere online-boekensites heeft geplaatst. De zaterdagavond valt vroeg in. Nog steeds leveren harde wind en hoogwater in het zuidwesten van Engeland problemen op. We mogen van geluk spreken dat de Britse eilanden voor ons land een prima stormvloedkering vormen.

Met Ans' kleinkind Nikita gaat het goed. Ze is weer op en, al kan ze nog niet goed lopen, de gewrichtsontstekingen verminderen snel. De prednison werkt bij haar als een paardenmiddel. Als het zo doorgaat, kan ze maandag weer naar school. Terug naar boven

Zondag 05-01-2014

Al avonden lang zijn we tot laat gekluisterd aan de TV. Meestal tot bijna half twee. Dat komt door de Britse detectiveserie die de KRO uitzendt: 'Luther' met de acteur Idris Elba in de hoofdrol als inspecteur John Luther. De Britse actrice Ruth Wilson speelt de intrigerende rol van een psychopathische moordenares, die steeds op cruciale momenten Luther te hulp schiet. Er zijn 3 seizoenen en in totaal 14 afleveringen; iedere avond zijn er om kwart over elf twee van. Duivels spannend! Tot en met aanstaande donderdag loopt het door.

In het universum bestaat slechts één magnetisch veld, als ik het goed begrijp (en vermoedelijk ook één zwaartekrachtveld). De magneetvelden van alle afzonderlijke magneten worden bij dat ene veld opgeteld. Hoe curieus! Altijd gedacht dat een magneet, hoe klein ook, zijn eigen magnetisch veld had. Beter is: electromagnetisch veld, omdat electriciteit en magnetisme kanten van dezelfde medaile zijn. Dat ene veld heeft op elke plek in het heelal een bepaalde waarde; ook al is die nul, het veld is er toch. Steeds opnieuw merk je dat de werkelijkheid volkomen anders is, dan wij hem waarnemen. Ook al 'zie' je het niet, het electromagnetisch veld is overal. Net als het zwaartekrachtveld en het Higgsveld. Het universum is gemaakt van velden. Soms zien die velden eruit als deeltjes, afhankelijk van de eigenaardigheden van de quantummechanica, maar in wezen zijn er alleen maar velden. Dichtbij een magneet is het electromagnetisch veld sterker dan op afstand, net zoals de zwaartekracht dichtbij massadeeltjes sterker is dan veraf. Er zijn nog meer velden, zoals voor de sterke en zwakke kernkrachten. Samen heten ze quantumvelden, de bouwstenen van de kosmos. Dieper kan je niet gaan (misschien met uitzondering van de snaartheorie). Maar wat zijn deeltjes dan? Deeltjes zijn vibraties of rimpelingen in een veld. In de werkelijkheid geldt: niets is wat het lijkt.

Het weer is kalm en zacht. Morgen schijnt het een op deze datum nog nooit vertoonde 14^o te kunnen worden (vanaf het begin van de metingen in 1901 natuurlijk). Ans gaat even naar Barbara om bij haar kleindochter Nikita te kijken. Hoewel Rommert ziek is (hij kwam snotverkouden uit Praag terug) en zijn optreden op het Gorcums Akoestisch Open Podium moest afzeggen, ga ik toch even luisteren in Café 'De Keizer'. Ik schuif aan op een kruk aan de bar en kijk naar het kleine podium aan het eind van het zaaltje. Er treedt een singer/songwriter uit Schiedam op met nummers van John Fogerty. Geen gerook hier en de koffie en de thee zijn gratis. Het is gezellig en later neem ik (voor de verandering) een glas Four Roses met ijs. Mmmm, dat is lang geleden! Ondertussen is er een mooi, aanstekelijk optreden van Elrieke van Gelderen & Leopold Geldtmeijer. Na mijn tweede whisky houd ik het voor gezien, hoewel juist de bluesartiest Ron Krop binnenkomt. Gewoon naar huis, Ans zal onderhand terug zijn.

Het huis is echter leeg en donker. Ze is er nog niet. Een glas wijn en dit verslag afmaken. Vanavond laat weer twee afleveringen van 'Luther'. Terug naar boven

De Gorcumse Poëzieroute. Sokkel met tekst van Rudie van Meurs op de binnenplaats van Bastion 7.

Maandag 06-01-2014

In De Bilt is het vandaag de warmste 6e januari sinds de start van de metingen in 1901. De komende dagen kunnen er nog meer warmterecords sneuvelen. Wie zei een aantal maanden geleden ook weer dat de winter dit jaar erg streng zou worden? Ja, dat was in september. Toen zeiden Duitse meteorologen op basis van kaarten en modellen: ' Der kommende Winter kann für Europa der kälteste in den letzten 100 Jahren werden.' Maar het kan nog komen, want 'Die stärksten Fröste sollen auf Januar und Februar fallen.' Warm wordt het pas in april. Hm. De straalstroom blijft hardnekkig warme lucht aanvoeren en van een blokkade van oceaandepressies is geen sprake. Integendeel, de volgende is alweer op komst. Maar het kan dus nog helemaal omslaan.

Het is een dag van snel jagende wolken en wind. Na een bezoek aan de kapper en het doen van de boodschappen op de maandagochtendmartkt maak ik een begin met de correctie en het gedeeltelijk herschrijven en aanvullen van deel 3 van mijn boek. Een intensieve klus. Aan het eind van de middag heb ik de eerste twintig pagina's gereed. Dit deel wordt dikker dan de andere, ruim 260 bladzijden.

Tussendoor een korte wandeling. De bewolking toont kortdurende openingen voor de zon. Op de binnenplaats van het appartementencomplex Bastion 7 staat een van de nieuwe aanwinsten in de Poëzieroute, een sokkel met een tekst van Rudie van Meurs over het voormalige Rivas-verpleeghuis ''t Nieuwe Gasthuis', dat hier stond. De tekst staat hier.

In het avondlijk donker staat een jonge vrouw op ons raam te tikken. Ik gebaar dat ze om moet lopen, naar de voordeur. Ze is lichtelijk in paniek. 'Ik heb iets stoms gedaan', zegt ze, 'Ik heb mijn auto op het parkeerterreintje van de havendienst gezet en nu kan ik er niet meer uit. Er staat een paaltje voor de uitrit. Dat is op slot. En ik moet over een halfuur mijn kinderen van school halen in Sleeuwijk!' Het is een bekende vergissing. Het onooglijke bordje dat ervoor waarschuwt, ziet iedereen over het hoofd. Wat nu? De havendienst is al naar huis en de employé die op de sluis woont, is niet thuis. Maar op de deur staat het telefoonnummer van de bedrijfsleider. Met onze telefoon belt ze die en haar man, die hun kinderen van school zal halen. Een kwartier later komt de employé chagrijnig aansloffen om het paaltje weg te halen. Tja. Die afgesloten en gereserveerde parkeerplaatsen van de havendienst zijn alle bewoners hier al jarenlang een doorn in het oog. Waar is dat privilege voor nodig?

Vanavond weer detective-avond. 'The Blacklist' en daarna 'Luther'. Terug naar boven

Goudsbloemen bloeien in begin januari 2014

Dinsdag 07-01-2014

De nieuwe, dure belasting voor plezierjachten, langer dan 7 meter, in de Griekse wateren is op 1 januari jl. van kracht geworden. Kijk hier voor de tarieven en uitvoeringsregels. Hier is het vertaalde document van de Griekse overheid. De wereld van boaties, marina's en haventaverna's heeft er grote moeite mee. De laatsten vrezen dat de klandizie het land gaat verlaten. Jachten langer dan 12 meter betalen 100€/meter per jaar. Voor ons zou het dus 1321 euro zijn. Maandelijks betalen is overigens mogelijk. Als je de port police of de kustwacht geen betalingsbewijs kunt tonen, bedraagt de boete 100% van het verschuldigde bedrag. Zonodig kunnen ze je schip aan de ketting leggen. We kennen nogal wat yachties die al jaren in Griekenland rondvaren omdat het er zo goedkoop is. Velen leven van een klein pensioentje en hebben geen cent te makken. In elk geval is er voor permanent verblijf een korting van 30% op de belasting. Voor zover ik kan zien is er geen extra verhogende factor voor catamarans.

Opnieuw een ongewoon warme dag. De thermometer buiten het raam wijst 13^o aan. Sommige bomen en struiken lopen uit en bloemen staan in bloei: winterakonieten, goudsbloemen, sneeuwklokjes en berenklauw.

In Hurghada werden onlangs twee Zwitserse toeristen beroofd en vermoord. Nu blijkt dat er op oudjaarsdag ook een Nederlander is omgebracht door 7 messteken. Hoewel het leger de macht terug heeft gegrepen, zijn het tekenen van desintegratie. We zijn er niet te vroeg weggegaan.

In de media duikt naar aanleiding van een casus aan de Vrije Universiteit een (voor mij) nieuw begrip op: zelfplagiaat. Dat betekent, vermoed ik, dat je in een wetenschappelijke studie uit je eigen werk citeert. Zonder bronvermelding, neem ik aan. Hergebruik van eigen teksten dus. Waarom mag dat niet? En waarom zou iemand dat doen? De NRC geeft de reden: het scheelt tijd en levert daardoor méér publicaties op en derhalve een hogere score op de citation-index. Okay, maar dat zou ook mét bronvermelding het geval zijn - en dan is er niks tegen, lijkt me. Of zou een artikel met veel kenbaar gemaakte citaten uit eigen werk niet meetellen en zonder wel?

Vanmiddag gaat Ans bij haar moeder kijken en daarna bij haar kleinkind Nikita. Ik wil me wijden aan de correcties van deel 3, maar steeds komen er interupties. Eerst mijn advocaat (a.s. vrijdag is de uitspraak van het regionaal tuchtcollege) en dan mijn zoon Bas vanwege problemen met een huurachterstand. Nondeju. Tenslotte komt ook Herman U. langs voor een kop thee, een welkom bezoek natuurlijk, maar het is al vier uur als ik achter de laptop kan zitten werken. Zo kom ik aan bladzijde 24. Terug naar boven

De bovenste helft van een gecorrigeerde bladzijde uit deel 3

Woensdag 08-01-2014

Vandaag goed en hard gewerkt aan deel 3. Ik heb de eerste 2 hoofdstukken nu af en ben op bladzijde 49. Zo schiet het goed op en ik geniet ervan. Verder niets te melden.  Terug naar boven

Delen 1 en 2 van mijn boek op een apart krukje bij de ingang van Boekhandel De Mandarijn. Daarachter de 'kerstboom' van 2e hands boeken.. Een dezer dagen wordt hij afgebroken en verkocht.

Donderdag 09-01-2014

Aan het eind van de middag liep ik gisteren even door de stad, om de benen te strekken na urenlang ingespannen schrijven en corrigeren. Even in de Gasthuisstraat bij Boekhandel De Mandarijn kijken, dacht ik. Laat ze daar beide delen 1 en 2 van mijn boek prominent op een krukje bij de ingang hebben gezet! Voorwaar, een fraai gezicht (zie foto hierboven), zo verkoopt een boek wel, dunkt me.

Gisteravond hebben we alvast onze terugreis naar Sicilië geboekt. Goedkoop! Een enkele reis naar Catania in een directe vlucht met Ryanair vanaf Eindhoven op 15 april, voor slechts 97 euro p.p.. Natuurlijk komt er nog een toeslag bij ('dossierkosten', € 9,50), terwijl je ook moet bijbetalen voor ruimbagage (20 euro per koffer van 20 kg). Met het oog op de kwetsbare situatie van Ans' moeder hebben we ook een annuleringsverzekering afgesloten.

Vandaag veel wind en jagende wolken. Ik wijd me weer aan deel 3. Om tien uur belt een ANP-journalist of ik morgen naar de uitspraak van het regionaal tuchtcollege in Zwolle ga. Mag hij me dan na afloop interviewen? Nou, zeg ik, laten we eerst maar eens de uitslag afwachten, dan zie ik wel. Maar u bent er morgen wel? Ja.

Ik heb de hele dag het rijk alleen. Ans past vandaag op de kinderen van Barbara, dat wil zeggen op de nog zieke Nikita en ze haalt Esri van school. Hun moeder werkt op donderdag. Ik werk ondertussen flink door en voeg dialogen toe ('Show it, don'tell') en herschrijf hele passages. Het gaat weer lekker. Radio 4 staat zacht op. Tussendoor maak ik een rondje door de binnenstad. Nog steeds zacht weer, overwegend droog maar harde windvlagen. De komende dagen gaan de temperaturen zakken. gaat die winter toch komen? Om vier uur ben ik op bladzijde 62. Tijd voor het verslag en om Ans op te gaan halen. Terug naar boven

Wachten op de uitspraak in het gerechtsgebouw in Zwolle, met in het midden mijn advocaat Willemien Kastelein en naast haar de gemachtigde van Kingma

Vrijdag 10-01-2014

Wekker om kwart over zes. Buiten is het aardedonker. Mijn oude vriend Herman U. is stipt op tijd. Onderweg geen files. Door een vergissing rijden we de stad binnen over de Meppelerstraatweg. Hier heb ik vroeger gewoond, zeg ik, op van mijn 7e tot mijn 10e in een flat op nummer 22. het moet de voorste zijn. Dat klopt, we stoppen even voor een foto (die zet ik morgen op de site). Om half elf parkeren we de auto voor het kille, ongenaakbare gerechtsgebouw. Twee uur te vroeg, dat geeft tijd om rustig de binnenstadin te lopen en koffie met gebak te nuttigen in een koffiehuis.

Twaalf uur, we lopen terug. Ik ben gespannen. De uitspraak betekent veel voor me, ik stond nog nooit voor het medisch tuchtcollege en als het een maatregel oplegt zal dat als een ernstige smet op mijn blazoen voelen. Dit keer mag de camera mee door de veiligheidscontrôle. We melden ons bij de balie. RTV-Oost journalist Rob Vorkink komt me tegemoet. 'Zenuwachtig?', vraagt hij. 'Niet zo weinig.'

Mijn advocaat Willemien Kastelein is er ook. We gaan aan een tafel zitten en nemen door wat ik zal zeggen bij vrijspraak en bij een strafmaatregel (foto hierboven). Kingma is er niet; Ramaker ook niet, maar die heeft nog nooit ergens zijn gezicht laten zien. Ruud vindt het beter om te duiken, het kan hem allemaal niet schelen en het waait wel weer over. En Kingma? Ik denk dat hij tegen een belegering door de pers opziet. Verderop groepen de slachtoffers van Jansen Steur samen rond de letselschadespecialist Yme Drost, die hen hier vertegenwoordigt. Een paar van hen komen naar me toe om me de hand te drukken. Het is net alsof we reisgenoten zijn geworden, spelers in een absurd en kwaadaardig toneelstuk.

Om half één gaan de deuren van de zittingszaal open. Ans en Herman schuiven in een bank voor de toehoorders. Willemien beduidt me dat wij vooraan in de bank voor de verdediging moeten gaan zitten. In de lange bank ernaast nemen de klagers plaats met Drost aan het uiteinde. Een rijtje camera's staat achter me. Een bode kondigt het tuchtcollege aan, we hebben de neiging te gaan staan zoals bij een rechtbank maar dat hoeft hier niet. Voorzitter Alex Smit neemt plaats met naast hem de secretaris, een vrouw die ernstig en gereserveerd kijkt. Nu gaat het beginnen. De voorlopige culminatie van een affaire die nu al vijf jaar duurt. Of twintig jaar, als je vanaf het eerste disfunctioneren van de onzalige neuroloog telt.

De voorzitter gaat de hoofdlijnen van de drie uitspraken voorlezen. Eerst die van mij. Ik houd de adem in. Een paar keer kijkt Smit in mijn richting. De zinnen rijgen zich aaneen en ik heb geen enkel idee welke kant het opgaat. De geschiedenis, de klachten en mijn verweer slaat hij over. Nu verklaart hij namens het college de klagers in hun kachten ontvankelijk. Daar gaat onze eerste verdedigingslinie. Het (wel dan niet) handelen van een bestuurder heeft volgens het college wel een weerslag in de individuele patiëntezorg. Dat was onze tweede verdedigingslinie. Ook de verjaring geldt niet, behalve voor de klacht over JS' wetenschappelijk onderzoek. Dat was in de uitspraak van december over JS zelf ook al het geval. De derde linie valt dus ook. Dit gaat niet goed, denk ik. Naast me maakt Willemien ijverig notities. Ik kijk even om naar Ans, ze kijkt strak naar de voorzitter.

Dan zegt Smit dat de toetsing van mijn handelen als bestuurder moet plaatsvinden in het licht van wat me bekend was of bekend kon zijn. Hij stelt dat er tot mei 2003 geen aanleiding voor mij bestond om in te grijpen. Ik heradem een beetje, misschien komt het toch goed. Maar nu gaat hij zeggen of ik actie had moeten nemen toen JS Dormicum van de afdeling wegnam. Gespannen hang ik aan de lippen van Smit, die zegt dat het aannemelijk is dat er op dat tijdstip nog geen bewijs was van een verslavingsprobleem bij JS. Dat was er wel in november 2013 wel: de vervalste recepten. Toen heb ik meteen actie ondernomen en JS gedwongen zich ziek te melden en hem de toegang tot het ziekenhuis ontzegt. Het gaat de goede kant op! Smit zegt dat het in die tijd gebruikelijk was om een specialist met een regeling te laten vertrekken. Hij acht het verwijt van Lemstra II dat ik ernstig tekort ben geschoten, onjuist. Ik ga wat rechterop zitten.

'Het staat vast dat verweerder contact heeft gehad met de Inspectie', leest Smit voor. Dat punt is binnen, denk ik. 'Het gaat goed!', fluister ik tegen Willemien. Ze knikt. Smit leest verder en zegt dat ik de foute inlichtingen van Ramaker aan de Inspectie heb gecorrigeerd. Het staat ook vast dat ik contact heb gehad met het Openbaar Ministerie. Mooi! Daar zal het OM nog een aardige dobber aan hebben in een eventuele strafzaak. Dan komt de conclusie: 'Uit al het voorgaande volgt dat de klacht, voor zover niet verjaard, in alle onderdelen ongegrond is en moet worden afgewezen.' Een golf van vreugde schiet door me heen. Op het gezicht van de overigens voortdurend streng kijkende secretaris zie een kort zweem van een glimlach, als ze me aankijkt. Willemien en ik geven elkaar een hand. 'Wees niet al te vrolijk', zegt ze. Smit gaat intussen verder met de uitspraken over Ramaker, die een berisping krijgt voor het vals voorlichten van de Inspectie, en Kingma, die op het nippertje geen maatregel krijgt opgelegd.

Smit pakt zijn papieren en verlaat de zaal, gevolgd door mevouw de secretaris. Drost komt naar me toe en feliciteert me. Zijn cliënten kijken triest en praten met elkaar. Ans kust me, Herman omarmt me. Op weg naar de uitgang zie ik het echtpaar Damink. 'Wij zijn niet blij, maar dat begrijpt u wel', zegt Ineke Damink. Zeker begrijp ik dat, ze staan nu met lege handen. 'Toch feliciteer ik u', zegt ze. Dan komt de pers. Rob Vorkink voor RTV Oost, het ANP en nog een krant waarvan ik de naam niet versta. Ik zeg wat ik voel, dat me recht gedaan is, dat ik erg opgelucht ben en dat ik compassie voel voor de slachtoffers. Voor hen is het niet voorbij. Willemien luistert kritisch, maar ze vindt het in orde. Dan is het voorbij. We halen thee en gaan even zitten. Drost komt weer langs. We gaan in hoger beroep, zegt hij. Het is dus nog niet voorbij voor mij. 'So be it', zeg ik tegen Drost; het kan me op dit moment even niet schelen. Bij de grote trap naar beneden komt een dame naar me toe, een van de slachtoffers. Ook zij feliciteert me. 'Ik ben degeen die een aantal jaren geleden met u een email-wisseling hebt gehad'. Dat herinner ik me nog goed, we voeren toen in de Zwarte Zee, geloof ik en we waren het uiteindelijk niet eens maar er was wel een dialoog waarin we elkaar verstonden. 'Ik wil u even zeggen dat ik het niet eens ben met het instellen van hoger beroep', zegt ze. 'Dat wilde ik u graag laten weten.'

Tijdens de terugrit feliciteren familieleden en vrienden me per telefoon, per berichten en per email. Handig, zo'n smartphone. Nu pas valt me op wat een stralende dag het eigenlijk is. Een vlucht trekvogels (eenden? ganzen?) trekt in V-formatie over naar het noorden. Die denken dat het lente is. Net voor de dagelijkse file passeren we Utrecht. Thuis scannen we kranten en de nieuwsberichten (hier en hier wat beelden). Nog steeds telefoontjes en berichten, ook van oud-ziekenhuiscollega's. Wat leefden veel mensen mee waarvan ik het niet wist! 'We gaan naar de Griek', zeg ik. Herman wil echter naar huis, dus 's avonds zitten we met zijn tweeën op ons vaste plekje achterin, bij het grote raam dat op de haven en de Appeldijk uitkijkt. Later thuis komen onze buren Wiger & Arina langs om het te vieren. We praten over de zaak. Velen hebben me gezegd dat het nu moeilijker is voor het Openbaar Ministerie om een strafzaak te beginnen tegen ons als ex-bestuurders. Ik hoop het. Terug naar boven

In de gele cirkel Meppelerstraatweg 22 in Zwolle, waar ik van mijn 7e tot mijn 10e woonde

Zaterdag 11-01-2014

Vanmorgen lekker uitgeslapen. Van Biblion, een serviceorganisatie voor bibliotheken in Nederland, ontvang ik (desgevraagd) een opgave van de verkoop van mijn boek. Er zijn 30 exemplaren van deel 1 aangekocht, deel 2 is zojuist in behandeling genomen. Dat is mooi.

Ook vanmorgen nog telefoontjes van mensen die me feliciteren. Iemand stuurt me een bericht uit Tubantia van een paar weken geleden: 'Bestuur MST neemt afstand van ex-bestuurder'. De huidige bestuursvoorzitter Bas Leerink heeft zich in een verklaring, die alleen op het Intranet van MST verscheen, van mij gedistantieerd. In De Stentor van 16 december jl. had ik gezegd het raar te vinden dat de neurologen van MST vrijuit gaan. 'Als die hun plicht hadden gedaan was Jansen Steur eerder aangepakt. Dan was een aantal patiënten veel ellende bespaard.' Inderdaad. Ik vroeg ze destijds vele malen tevergeefs hoe het zat met JS en of ze wel vertrouwen in hem hadden. Pas nadat ik JS de laan had uitgestuurd, werden ze dapper. Vermoedelijk zijn de neurologen onlangs boos naar Bas Leerink gestapt in plaats van naar mij. Niet flink, of preciezer: achterbaks. Enfin, Leerink verkoos kennelijk de lieve vrede te handhaven. Wat zei het tuchtcollege gisteren over de vakgroep neurologie in de uitspraak over mij? In paragraaf 5.3. staat: '.....kwamen eventuele twijfels over de door hem (JS) geleverde zorg sinds het eind van de jaren '90 niet meer buiten de vakgroep.' Dat valt ze dus tuchtrechtelijk te verwijten, dunkt me, maar ik snap dat Bas Leerink daar geen zin in heeft.

In Tubantia lees ik de reacties van lezers op de uitspraak. Ze zijn allemaal van het kaliber dat je kon verwachten: Schandalig, de hoge heren houden elkaar de hand boven het hoofd. Buiten maakt de regen intussen plaats voor opklaringen. Ans gaat bij haar moeder kijken en ik schrijf ondertussen het verslag van gisteren. Daarna doe ik boodschappen in de stad. Bij de Citymarket in de Westwagenstraat moet ik rechtsomkeert maken, ik heb mijn portemonnee niet meegenomen. Nog wat verward after the night before. Bij het Marokkaanse kraampje op de Groenmarkt koop ik een bakje lekkere olijven met knoflook en koriander. Daarna krijg ik in de winkel van Rijk een kop geurige koffie. Uiteraard feliciteert hij me ook.

Gisteren beloofde ik de foto van de flat aan de Meppelerstraatweg in Zwolle, waar ik van mijn 7e tot mijn 10e woonde op nummer 22. De foto staat hierboven. In de gele cirkel is de flat. De omgeving is nu helemaal anders. Het gebouw van de voormalige garage aan de straatweg is er nog en het kerkhof verderop ook. De rij flats was in de jaren '50 de jongste uitbreiding van de stad. De weilanden van toen zijn nu volgebouwd en in de Indische buurt tegenover de flat staan gedeeltelijk nieuwe huisjes. Door die wijk liep ik dagelijks naar school. De flat komt ergens in mijn boek voor, in hoofdstuk 22 (deel 2) als Lucas in Bangla Desh een stage loopt. Grappig, het jongste dochtertje van onze toenmalige bovenburen, een aantal jaren jonger dan ik, stuurde me onlangs een mail. Ze is nu 60 en bleek in Utrecht te wonen en te zijn getrouwd met een antiquair. Die is voorzitter van Salon Saffier. Ze woont nu in De Bilt. Zonder het van elkaar te weten waren we beiden aanwezig bij de presentatie van nummer 8 van De Utrechtse Boekhouder op 15 december jl. Daarin las ze al eerder over mijn boek (in nummer 7). 'Beide delen heb ik in zeer korte tijd gelezen, het was een bijzonder prettig gebeuren. (...) Ik had jou daar helemaal niet verwacht. Anders had ik je zeker herkend van de blogs. (...) Tom, ik kijk uit naar je 3^e deel. Mocht je Wiebe (mijn broer - TZ) nog spreken, doe hem de groeten. Dat heb ik inmiddels gedaan. Bijzonder, nietwaar? Je kunt er zo een roman van maken. Terug naar boven

Herinneringstegels op het Bluebandhuis op de zijgevel in de Rosmolensteeg

Zondag 12-01-2014

Dezer dagen liep ik door de Rosmolensteeg op weg naar de Aldi. Op de hoek met de Arkelstraat staat het fraai gereconstrueerde Bluebandhuis. Een hele fraaie reconstructie, niet alleen van buiten maar ook binnen. Daar kom je niet zo gauw, dus zie hier een aantal foto's van de schitterende architectuur binnen. Pas toen ik onlangs langs het pand liep, zag ik dat er op de zijgevel, in de steeg dus, een aantal herinneringstegels zijn aangebracht. Rechts van de gele deur. Zie foto hierboven. Helemaal links staat de stadsboerderij die vroeger op deze plek was. In 1934 werd op de oude fundering het nieuwe pand gebouwd door architect Aart Nieuwpoort uit Sliedrecht als een fraai voorbeeld van het 'Nieuwe Bouwen'. Een foto ervan staat op de tweede tegel, met een van de gebrandschilderde ronde ramen erboven. Daarnaast foto's van de archeologische opgraving die in 2011 verricht werd, voor de reconstructie (foto midden rechts). Die opgraving volgde ik destijds bijna dagelijks op mijn weblog. Ik herinner me dat er ondermeer een afvalput uit de 14e eeuw tevoorschijn kwam, die door de archeologen enthousiast werd leeggehaald. Nu blijkt (op een webpagina van Archeologie Gorinchem) dat ze daarin een unieke kalfsleren handschoen vonden.

Wat is daar uniek aan? Wel, legt iemand op de webpagina uit, 'Kalfsleer is te zacht om als werkhandschoen toe te passen, Het gaat daarom waarschijnlijk om een statussymbool. Handschoenen in archeologische context zijn zeldzaam. Vergelijkbare vondsten van kalfsleer waren tot dusver enkel uit Zweden en Zwitserland bekend.' De handschoen is volledig afgedragen. Men vond overigens in de put nog twee voorwerpen van leer, waarvan de functie een raadsel is. Zie hier het artikel over de vondst: 'Two mystery objects and a calfskin glove' van onderzoekster Marloes van de Rijkelijkhuizen in Newsletter Archaeological Leather Group (ALG) 37; Maart 2013. Over de opgraving staat een interessant dagboek op Archeologie Gorinchem met heel veel foto's erbij. Je leert eruit dat er nog meer werd gevonden, zoals een 14e eeuwse kan die als muizenval werd gebruikt, een kleine dolk, een ruiterspoor, een bewerkt spiegeltje en een pelgrimsinsigne. Leuk om te weten.

Na een heldere ochtend wordt het een zonnige dag. Rijen sportvissers zitten langs de haven. In HP/De Tijd staat een stukje over Woordstroom, de nieuwe online-ebook verkoopsite waar iedere schrijver zijn boek op kan plaatsen. Mijn delen 1 en 2 staan er ook op. Het blad is er enthousiast over. 'Historische vergissingen van uitgevers zullen in de nabije toekomst niet of nauwelijks meer voorkomen omdat hun rol in het boekwezen voortaan een marginale zal zijn: de grootste omwenteling sinds eeuwen gaat dit jaar zichtbaar worden.' Zou het? HP/De Tijd beweert dat op Amerikaanse bestsellerlijsten 20% van de e-books 'self-published' is.

Om half vier lopen we naar Boekhandel 'De Mandarijn' in de Gasthuisstraat. Met een man of vijftig zitten we in de krappe ruimte te genieten van een optreden van Izak Boom (piano, gitaar) en Katell Chevalier (zang). Gedichten van onder andere Slauerhoff, Kopland, Wilmink, Van Ostaijen en Claus, door Boom op muziek gezet. Ook boekhandelaar Ro van Doesburg zingt een paar keer mee. De apotheose is 'Denkend aan Holland...', de klassieker van Marsman. De middag is een goed voorbeeld van het type activiteiten die een boekhandel aantrekkelijk houden in de strijd met Bol.com en e-books (zie hier een foto). Izak Boom is overigens de helft van het duo Boom & Poldervaart, van wie we voor de kerstdagen een geestige kerstrevu.e in De Nieuwe Doelen zagen. Na afloop ga ik nog even langs op de nieuwjaarsborrel voor onze buurt op de 3e Waterkering Oost. Morgen vroeg op voor een lange rit naar Twente. Waarvoor? Dat lees je morgen. Terug naar boven

Hotel-Restaurant 'De Zwaan' in Delden

Maandag 13-01-2014

Zoals ik gisteren aankondigde vandaag op en neer naar Twente. Met een plezierig gevoel van nostalgie rijd ik de route die ik vroeger vele honderden malen aflegde. Heen via de A15 en de A50, terug over de A1 via Utrecht. Geen files onderweg ontmoet. De bewolking begint op te lossen en maakt plaats voor uitbundig zonlicht. Ik heb een bespreking in Hotel-Restaurant 'De Zwaan' in Delden (foto hierboven), een etablissement dat ik nog niet kende. Een aangenaam Tukkerse sfeer van bruine balken en ander houtwerk, gelegen in het centrum van het dorp. Aardig voor een weekeinde weg, maar dat is nu niet aan de orde. Wat dan wel en met wie? In weerwil van mijn gewoonte in dit weblog verkies ik er nu niets over zeggen. Bij wijze van uitzondering moet de lezer het daar vooralsnog mee doen.

Tegen drie uur ben ik terug in Gorcum. Ans is niet thuis, ze is naar haar moeder. Haar gezondheidstoestand wordt steeds kwetsbaarder en geeft reden tot zorg. Thuis een late lunch en een kort slaapje. Ik word gewekt door de thuiskomst van Ans. Het ging gelukkig redelijk met haar moeder. Verder niets te melden, behalve beroerd nieuws uit de boekenwereld: het boekhandelconcern Polare krijgt geen boeken meer geleverd door het Centraal Boekhuis in Culemborg. Als dat maar goed afloopt, ik vrees het ergste. De Slegte nam een paar jaar terug de failliete Selexyz-boekhandelketen over en noemde ze Polare, o.a. die op de Utrechtse Stadhuisbrug. Morgen weer verder met deel 3 van mijn boek. Dat is wat ik momenteel het liefste doe.   Terug naar boven

Het voormalig brugwachtershuis bij de Korenbrug, pas gesloopt na 1974.

Dinsdag 14-01-2014

Dit karakteristieke woonhuis stond in de hoek bij de Korenbrug en de Havendijk, op de plek waar nu het beeldje van de Gorcumse zeevaarder Hendrik Hamel staat. Tegenover de Vijfde Uitgang, zeg maar. Lange tijd woonden er brugwachters in. Pas in 1974 zou het zijn gesloopt. Zonde! Het was het laatste huis in de lange reeks panden die vroeger tussen de Havendijk en de Appeldijk en aan de andere kant de Lingehaven stond, net als dat nu nog steeds het geval is op de Kortendijk en de Langendijk. Wat bezielde die stadsbestuurders toch? Ik vond de foto op een leuke Facebookgroep: Oud Gorinchem. In die snel groeiende groep zitten veel Gorcumers die oude foto's plaatsen. Nogal wat mensen zouden de vroegere Waterpoort wel terug willen halen uit het Rijksmuseum in Amsterdam. Misschien is er toch genoeg voedingsbodem voor?

Een druildag, ik ga de deur niet uit. Geweldig lekker aan deel 3 verder gewerkt. Behoorlijk wat veranderd en herschreven. Ik heb 3 hoofdstukken af en ben in hoofdstuk 27. Daarna pas ik de homepage van mijn website aan. Ans is de hele middag naar Barbara om ondermeer samen boodschappen te doen. Na het schrijven regel ik online de aanvraag voor een nieuw eigendomsbewijs voor de boot (ICP) en een wijziging in ons mobiel telefoonabonnement. Gemakkelijk! Daarvoor hoef je inderdaad de deur niet uit.

Vandaag valt het volgende slachtoffer in de boekenwereld, de boekenclub ECI is failliet. Opgericht in 1967. In de jaren '70 ben ik nog een poosje lid geweest.  Terug naar boven

Verkoop e-boeken 2012 (bron Nutech)

Woensdag 15-01-2014

In 2013 distribueerde het Centraal Boekhuis in Culemborg 1,95 miljoen e-boeken, in 2012 waren dat er 1,2 mln, in 2011 ca. 720.000 en in 2010 ca. 350.000, meldt het Boekblad. Een forse groei, denk je, maar omdat de prijs van e-books zo laag is, is het maar 3,2% van de totale boekenomzet. 'De groei valt mij persoonlijk een beetje tegen dit jaar', zegt de manager digitale media van het CB, 'ik had verwacht dat het aantal sneller zou groeien – deels door de overtuiging dat de bibliotheken afgelopen oktober al zouden beginnen met het uitlenen van e-boeken.' Toch denk ik dat het e-book een grote toekomst tegemoet gaat. In bovenstaande grafiek zie je dat de VS ons ver vooruit is (cijfers over 2012, bron: NuTech). Daar is ruim één op de vijf verkochte boeken een e-boek. E-boeken vallen trouwens niet onder de Wet op de vaste boekenprijs, dus verkopers mogen zelf de verkoopprijs bepalen. De totale verkoop van boeken is in 2013 5,5% gedaald. Vanaf vandaag wordt het wankelende Polare overigens weer van boeken voorzien door het Centraal Boekhuis. Kennelijk is er een tijdelijke oplossing gevonden.

Er staat een leuke recensie van deel 1 van mijn boek op de Boekensalon, een website die hoort bij Biblion. Dat is de service-organisatie van Nederlandse bibliotheken. Gerard Oevering, de recensent, schrijft ondermeer: 'Het geeft een goed beeld van het studentenleven met zijn vrije seksuele moraal, de studentenprotesten en de democratiseringsbeweging aan de universiteiten aan het eind van de roerige jaren zestig van de 20e eeuw. Een déjà vu voor generatiegenoten.'

Vanmorgen verzeil ik in een tijdrovende discussie van TenPages-auteurs op onze Facebookpagina. Dat is een besloten groep, dus die discussie kun je niet volgen. Velen zijn ontevreden over TenPages. De boekverkoop valt ze tegen en ook wat het oplevert voor de aandeelhouders. Zolang je boek geen bestseller is, kunnen ze naar winst op hun investering fluiten. Er werd voorzichtig positief gereageerd op mijn idee voor een exclusieve webpagina bij TP (of los van TP), waar je TP-auteurs kunt boeken voor presentaties bij leeskringen, lietraire café's, serviceclubs, boekhandels en wat je nog meer kunt verzinnen. TP heeft nog niet gereageerd en ik ga me nu eindelijk weer werpen op deel 3.

Eind van de middag. Terwijl buiten op de sluis de ene bui na de andere valt, werk ik intensief door. Tegen zes uur ben ik op bladzijde 91. Tevreden gevoel, het boek knapt er flink van op. Morgen verder. Terug naar boven

Iron Dome afweerraketstelling in de duinen bij Ashkelon

Donderdag 16-01-2014

Vanmorgen werden vijf raketten vanuit Gaza afgevuurd op de Israëlische kuststad Ashkelon. Ze werden alle vijf uit de lucht geschoten door het Iron Dome raketafweersysteem voor ze schade konden aanrichten. Het doet ons terugdenken aan de lange winter van 2010/2011 die we in Ashkelon doorbrachten. Toen werden er ook raketten op de stad afgevuurd (lees hier een verslag). Gaza is in feite een 40 kilometer lange gevangenis vol ellende, waarin anderhalf miljoen mensen al jaren zitten opgesloten. De helft van de bevolking heeft geen werk, Israël houdt de grenzen gesloten zolang Hamas er aan de macht is, hun situatie is uitzichtloos. Een kweekvijver van wanhopigen en terroristen. Geen van beide kanten in het conflict kan of wil de impasse doorbreken. De huidige vredespogingen van de Amerikaanse minister Kerry zijn - zo lijkt het - alleen op de Westoever gericht.

Weer zo'n grijze, regenachtige dag. De temperaturen in januari zijn nog altijd ongebruikelijk hoog. Vorig jaar vroor het hard: 18 graden onder nul. Nu is het + 8^o! Een voortdurende opeenvolging van lagedrukgebieden trekt over het noorden van de Atlantische Oceaan. Ze voeren vrijwel onafgebroken warme lucht naar onze regio. Een systeem dat ook de komende weken niet doorbroken lijkt te gaan worden. Het is mogelijk dat de winter dit jaar helemaal wegblijft.

Buurvrouw Joke volgt de gemeentepolitiek. Ze mailt nu over het nieuwe concept-bestemmingsplan voor onze buurt: 'Dan blijkt dat op ons volledige blok de bestemming "gemengd 2"  blijft liggen. Dat is kantoor en horeca (licht en middelzwaar)'. Moeten we reageren? Misschien. Het is van belang in verband met de winkelruimte op de begane grond van ons gebouw, waar tot voor kort een watersportwinkel zat. De ruimte staat nu te koop. Binnenkort praten we erover.

Een paar uur werk ik verder aan deel 3. Opnieuw gaat het lekker, ik ben op bladzijde 95. Ieder keer sla ik de bijwerkte eindversie op, niet alleen op mijn harde schijf maar ook op een website voor de opslag van bestanden. Je zult het toch kwijtraken! We maken ons op om met de bus naar Utrecht te gaan. Daar hebben we afgesproken met mijn oude vrienden Paul & Tine. Terug naar boven

Met Paul & Tine in Restaurant 'De 3 Vrienden' op 't Wed in Utrecht

Vrijdag 17-01-2014

Gistermiddag samen met de Q-liner naar Utrecht. Helaas regenachtig weer. Door de nog altijd in staat van verbouw verkerende stationstraverse en Hoog Catharijne lopen we naar de stad en werpen onderweg een blik op het imponerende gebouw van het nieuwe Muziekcentrum. Werklieden zijn bezig in de modder bezig om damwanden te plaatsen waar de stadssingel moet terugkeren. Achter Ans aan loop ik door de warenhuizen van V&D en de Bijenkorf en wacht geduldig in allerhande kledingzaakjes terwijl mijn geliefde kritisch de collecties keurt (foto hier). Ze vindt de mode van dit jaar maar niks, verkeerde kleuren, stomme modellen. We drinken thee op de Oudegracht bij King Arthur. Bij het grote raam gezeten kijken we naar de voorbijgangers en de kale, druipende bomen. Nom de Dieu, c'est triste, Utrecht. Tenslotte belanden we bij De Rode Winkel in de Lange Elisabethstraat. Daar kocht ik al in mijn studentenjaren mijn spijkerbroeken en mijn witte doktersjassen. Die laatste verkopen ze niet meer. Ans vindt er na oneindig passen twee perfect zittende spijkerbroeken en ik een lekker ruim overhemd. De winkelbdiende kent Gorcum goed (zijn moeder en zus wonen er) en hanteert virtuoos de staffelkorting (hoe meer je koopt, hoe hoger de korting).

Om half zes vinden we moeizaam een plaatsje in een overvol Café-Restaurant Graaf Floris op de Vismarkt. Paul & Tine arriveren een halfuur later. Zij zijn met de sneltram uit Nieuwegein gekomen. Daarna volgt een vreselijk gezellig avond op 't Wed in Restaurant 'De 3 Vrienden' (vooruit, weer eens een eetfoto, zie hierboven). Het restaurant is op de plaats van het vroegere Café 'De Vriendschap' waar we in onze Utrechtse jaren veel geweest zijn. Toen was er al een eethuisje op de 1e verdieping met een steevast straalbezopen eigenaar. Hij had vaak een slechte dronk. Als hij niet met zijn hond in de armen stomdronken beneden onder het biljart lag, zette hij uit ergernis soms al zijn eters de zaak uit. Dan hoefde je niets te betalen, ik heb het een paar keer meegemaakt. In 2007 schreef ik er al eens over. We brengen de avond door met veel gelach en discussie, zeer voor herhaling vatbaar. Met zijn vieren lopen we richting station. Op Busstation Oost bij de Jaarbeurs staat een bus naar Gorcum klaar, niet de Q-liner maar een bus die onder andere Meerkerk en Arkel aandoet en er langer over doet. Dat kan ons niet veel schelen, lang leve het Openbaar Vervoer! Nog voor half twaalf zijn we weer thuis.

Overwegend droge dag, vandaag. Ongeveer 10 - 11^o. Uurtje uitgeslapen. Vreemd nieuws in de kranten. Voor de Zeeuwse kust werd een reuzenhaai waargenomen. Die wordt bij ons zelden gezien, zeker niet in de winter. Misschien had hij het warm of meende hij dat het al zomer was? In Suriname viel een hagelbui, iets dat nooit eerder voorkwam. Het zou theoretisch zelfs onmogelijk zijn. Wereldwijd beleven we een van de gekste winters ooit: recordhitte in Australië, uitzonderlijke kou in Amerika en Canada en wij zijn op weg naar een ongewoon warme winter. Een kaart van de NASA toont de extremen. Echte kou in Nederland is nog altijd niet op komst, zo blijkt uit de 15-dagenvoorspelling van Weerplaza. De opwarming van de aarde rukt oude verbanden uit elkaar, of is dat overdreven?

Verder geschreven aan deel 3. Bladzijde 110, hoofdstuk 27 is af. Een lang hoofdstuk, misschien moet ik het in tweeën hakken. Terug naar boven

Zaterdag 18-01-2014

Droge dag. De ongewoon hoge temperatuur (> 10^o) geeft het gevoel dat het al lente is. Bij de viskraam op de Groenmarkt haal tussen de middag ik twee bakjes kibbeling voor de lunch. Het is niet gelukt een boekhandel te vermijden. Boekhandel De Mandarijn ditmaal. Van Ro krijg ik koffie. Er liggen weer teveel mooie boeken. Verzamelde Gedichten van Rutger Kopland, de 5e druk (Van Oorschot, 2013), nu uitgebreid met wat nagelaten gedichten. Een in het Nederlands vertaald brievenboek van de Engelse dichter Ted Hughes kan ik laten liggen. Is erg duur (45 EU). Twee van zijn echtgenotes pleegden zelfmoord, de eerste was de bekende dichteres Sylvia Plath.

Maar aan de historische roman 'Als de ratten het spek uitvreten' van Peter Blanker (Compaan, 2009) kan ik geen weerstand bieden. Het is een roman over De Lastdrager, een Nederlands VOC schip dat in 1653 verging voor de kust bij de Shetlandeilanden. Blanker woonde in de jaren '90 in Gorcum. Nu woont hij zelf op de Shetlandeilanden. Daar kan ik wel jaloers op zijn. Een boeiende figuur, een echte levenskunstenaar als je het mij vraagt. Hij is ondermeer de zanger van het lied 't Is moeilijk bescheiden te blijven', waarmee hij 1980 de top10 van de hitparade bereikte. Iedereen kent dat lied. In 1987 zong hij  een andere lied met de memorabele titel 'Alles heeft een einde (maar een worst wel twee) Op 5 april a.s. is er één van zijn schaarse optredens, in het Gorcumse Theater 't Pand. Boekhandelaar Ro wist een aantal exemplaren van de roman te bemachtigen bij de dochter van Blanker, die nog steeds in Gorcum woont. Toen Uitgeverij Compaan vorig jaar failliet ging, heeft zij de resterende oplage opgekocht.

De hele ochtend verder gewerkt aan deel 3. Hoofdstuk 28 is af. Het is september 1975. Lucas landt op het vliegveld van de Angolese hoofdstad Luanda. Dat is op bladzijde 130. Terug naar boven

De overkapte Botermarkt op de huidige Groenmarkt, circa 1910

Zondag 19-01-2014

Veel leuke posts en mooie foto's van oud Gorinchem op het gelijknamige Facebook-account Oud Gorinchem. In korte tijd kwamen er meer dan 3000 deelnemers. Een leuke discussie is er over een oude luchtfoto van de Groenmarkt, met de overkapping van de vroegere Botermarkt erop. Die stond tussen het Stadhuis (nu Gorcums Museum) en de kerk (zie hierboven). Later werd de overkapping gebruikt als wachtruimte voor het streekvervoer. De bussen stonden er schuin voor geparkeerd. Aan de kant van het vroegere postkantoor (nu de bibliotheek) was de eerste patatkraam van Gorcum, van Aafie Patat. Wanneer de gietijzeren overkapping werd gesloopt, weet ik niet.

Grappig is dat er op die Facebooksite ook weer het soort Broodje Aap verhalen opduikt als: er lopen allemaal onderaardse gangen onder de stad, ondermeer van het oude Stadhuis naar de Varkenmarkt, en zo. Dat is niet het geval, geloof ik. Wél was er een schuilkelder direct naast de overkapping van de Botermarkt gebouwd. Ik vond die op een plattegrond uit 1939. Zie hierbij. Behalve de contour van de Botermarkt en die schuilkelder, zie je ook resten van een ronde fundering. Zie hieronder.

De rode pijl wijst naar de schuilkelder. Rechts ervan is de langgerekte fundering van de Botermarkt. In de rode cirkel zie je een ronde fundering. Men veronderstelt dat het de fundering van een ringburcht was, met een donjon (woontoren) erin. Die werd nooit afgebouwd, mogelijk omdat er een andere burcht in Het Wijdschild werd gebouwd. Verder zijn er op de kaart geen onderaardse gangen te zien. Al die gegevens en de plattegrond vond ik in een rapport uit 2006 op de website Archeologie Gorinchem.

Een rustige en droge dag. Ik werk verder aan deel 3 en stop voor vandaag op bladzijde 142. Om twee uur komt mijn oudste zoon Rommert. Zometeen lopen we met zijn drieën naar Café 'De Keizer' in de Keizerstraat. Daar gaat hij optreden op het Akoestisch Open Podium. Morgen verslag daarvan. Terug naar boven

Maandag 20-01-2014

Ja, hoor, trots welde in mij op toen we gistermiddag in Café 'De Keizer' het optreden bijwoonden van mijn zoon Rommert op het Akoestisch Open Podium (AOP). Even na halfvier was hij aan de beurt. En daar staat hij dan en zingt zijn eigen liedjes met een aangename, warme stem. Zo te zien zonder zenuwen; het is duidelijk dat hij het vaker doet. Dat is op podia in Utrecht, waar hij woont. Veel café-geroezemoes, maar het is natuurlijk een kroeg. Ans' kleinzoon Jordin, ook een artiest in de dop, en schoonzoon Jeffrey waren komen luisteren. Ans kwam diverse bekenden uit het vroegere Gorcum tegen. Ik maakt een filmpje van Rommerts song 'December Saturdays' en plaatste het op YouTube (of klik hierboven). Hier staan nog 5 foto's.

Vandaag staat het verslagje van het AOP van gister op Facebook, gemaakt door organisator Hans Veen:

'Rommert Zijlstra dan. Vorige keer liet-ie verstek gaan wegens stemproblemen. Nu stond ie er, met gitaar. Creatief tiep, dat in het dagelijks leven ontwerper in digitale media is. Ook als singer/songwriter doet Rommert z’n naam eer aan, want hij speelt eigen werk. Er is veel te zeggen voor de wat obligate manier waarop singer/songwriters hun composities vertolken. Vaak balladeachtig en herkenbaar. Rommert verkiest een onorthodoxe aanpak. Dat kan linke soep zijn, maar hij kreeg het toch voor elkaar om interessant te blijven. Dat is knap. Zelfverzekerd liet hij het geroezemoes voor wat het was. Dank. En pa was trots als een ouwe aap.'

Zo is dat. Hoewel, 'oude aap'?

'Blue Monday' noemen ze deze dag. Radio4 zegt vandaag alleen maar vrolijke muziek te zullen draaien. Waar komt die onzin vandaan? Een Britse psycholoog zou het hebben bedacht. Het zou te maken hebben met het feit dat goede voornemens mislukt zijn en de vakanties ver weg lijken. Hm. vanmorgen na het uploaden van het YueTube-filmpje enz. boodschappen gedaan. Het is druilerig en fris. Ans is naar haar moeder. Daarna aan het werk aan deel 3. Hoofdstuk 29 is af en ik ben op bladzijde 164. Mooi. Vol spanning wacht Lucas op de aanval op zijn provincie in Angola. Terug naar boven

In de 'boottiek' van Pieter van der Werf in Made

Dinsdag 21-01-2014

Een grijsgrauwe morgen. We rijden naar over de A27 en via Geertruidenberg naar het industrieterrein van Made. De door UV-licht vergane zonwering voor de kajuitramen hebben we bij ons. We willen zeilmaker Pieter van der Werf vragen om nieuwe te maken. Om elf uur zijn we bij zijn bedrijf annex winkel ('boottiek') We hadden het plan om nu een donkergekleurde zonwering te laten maken; op de blankgekeurde zie je immers zo gauw vlekken. Maar Pieter ontraadt dat met klem. Het wordt een stuk warmer in de kajuit met een donkere zonwering. We laten ons overtuigen. In 2002 heeft Pieter nog onze buiskap gemaakt en die hebben we nog steeds. Hoeveel gaat de zonwering kosten? Ongeveer 150 euro, zegt Pieter. Je moet echter zelf ter plaatse de drukkers erop bevestigen, anders loop je het risico dat het niet past. Hij doet het voor, het lijkt niet moeilijk.

We lopen door de uitgestrekte winkel (foto hierboven) en voelen een groot verlangen om aan boord te gaan en weer te varen. Was het maar zover! Buiten is het lichter geworden, bijna alsof het lente is. Bij Herman & Marian U. In Wijk & Aalburg drinken we koffie. Vlakbij, in het naburige Veen, woedde met oudjaar zowat een oorlog tussen opgeschoten jeugd en politie. We bekijken onze 'kathedraalboom', de Japanse dwergmispel, die voor de winter bij hen in de schuur staat. Hij ziet er sterk en gezond uit. In de jaren '90 nam ik zaden ervan mee uit de botanische tuinen van Lissabon en liet hem opkomen in een broeibakje. Het boompje is nu bijna 20 jaar oud. Het is een bijzonder verhaal, dat je hier kunt lezen.

Om twee uur zijn we thuis. Ans gaat door naar haar dochter Barbara om te zien hoe het met haar zieke kleindochter Nikita gaat. Ik stuur Chris de Coninck, eigenaar van zusterschip 'Luna', een mailbericht. Hij heeft nog ergere problemen met lekkage van zijn waterslot/demper. Die lekt wel 10 liter per motoruur! Zo erg is het godzijdank bij ons lang niet (maar dat kan natuurlijk nog komen) Hij zou het ding deze winter vervangen; een lastige operatie omdat het ingebouwd zit in de bakboord motorsteun, zoals ik maanden geleden schreef. Hoever is hij ermee? Daarna ga ik aan het werk aan deel 3. Tegen zes uur ben ik op bladzijde 175, ver in hoofdstuk 3. Terug naar boven

Het waterslot/demper ligt op de werktafel.

Woensdag 22-01-2014

Een snel antwoord van Chris de Coninck van zusterschip Luna. Het is een heel verhaal en hij stuurt ook foto's mee. Zoals ik eerder zei was Chris ervan overtuigd dat je het waterslot/demper alleen onder uit de motorsteun kunt trekken, als je hele dieseltank (die onder de kajuitvloer zit) weghaalt. Dat heeft hij dus gedaan ( zie 1e foto hieronder). 'Dit is gelukt zonder de keuken te moeten demonteren. De tank is zo ontworpen dat hij eruit kan geschoven mits wegnemen van de vloerelementen', schrijft hij. (NB. Verbaas je niet over het taalgebruik, Chris is een Belg). 'De darminlaatmond van de waterlock was met locktite bevestigd en het was heel wat om deze los te schroeven. Vervolgens diende ook nog een stukje motorfundatie weggekapt om de waterlock passage te geven.'

'De waterlock bleek in goede staat, doch de lekken werden veroorzaakt door 4 minuscule (speldenprikgrote) gaatjes in het laswerk op de zwakste punten van lascontacten, veroorzaakt door electrolyse, een klassieker bij inox waterlocks van circa 10 jaar. Wegens de luchtdruk van de motor veroorzaakten deze minuscule gaatjes toch circa 10 liter lekwater per motoruur! Om de dikte van het plaatwerk na te gaan heb ik een gedeelte uitgeslepen. De dikte van de plaat zelf was nog intakt. Er werd een nieuw stuk ingelast en de lasnaden werden uitvoerig herlast. Thans zal ik de waterlock schilderen met een gepaste inoxprimer en vervolgens met een laag epoxyteer. Tevens zal ik onderaan de romp een extra anode bevestigen en motorblok+waterlock hiermee verbinden om electrolyse in toekomst te voorkomen.'

Chris heeft dus geen nieuw exemplaar gekocht (circa 1200 euro!) maar het oude gebruikt. Toch is hij achteraf niet helemaal tevreden. 'Eventueel had ik beter een epoxyexemplaar kunnen namaken zodat ik tot mijn 90e verjaardag zorgeloos kon verder varen.' Wonderlijk dat slechts 4 minuscule gaatjes zoveel lekkage konden geven! Ik heb het mailbericht doorgezonden naar Fons. Benieuwd naar zijn commentaar.

De morgen vangt grijs aan maar verkeert al gauw in een opvallend zonnige dag. Fris, dat wel. In kamerjas zitten we rustig te ontbijten. Er is telefoon voor Ans. Haar kleindochter Nikita is op school flauw gevallen en moeder Barbara past juist op de kleine Vajèn (Tessa werkt vandaag) Ans schiet in de kleren en vertrekt snel. Gelukkig blijkt het later allemaal mee te vallen. Bijwerkingen van de prednison.

Ik werp me weer op deel 3. Ans is nu naar haar moeder. Wat een zorgen. Eind van de middag een wandeling over de stadswallen. Fris, inderdaad. Ik heb hoofdstuk 30 af, bladzijde 192. Terug naar boven

Mijn moeder, waarschijnlijk 6 jaar oud

Donderdag 23-01-2014

Door een toeval nam ik deze week een boek uit de kast, dat ik wel twintig jaar niet had ingezien. 'Hemelum. Een dorp en haar bewoners in de Zuidwesthoek van Friesland', (Vereniging voor Dorpsbelangen Hemelum, 1994). Hemelum is een dorp in het Friese Gaasterland. Het komt diverse keren in mijn boek voor, onder andere in deel 1 als de plaats waar de 15-jarige Lucas de poëzie ontdekt. Mijn moeder is er in 1920 geboren. Bladerend door het boek kwam ik een klassefoto tegen waar ze op staat. Helemaal vergeten. De foto is gemaakt in de 'Openbare School' in ± 1925. Ze is daar waarschijnlijk zes jaar, want toen ging je op je zesde naar de lagere school (uitsnede van die foto hierboven). Je kunt lang naar zo'n foto kijken. Ongelooflijk, bijna honderd jaar geleden! Wat een schattig meisje! Prachtig krullend lang haar, zo te zien met een strik erin, wit jurkje met een gekleurde band om het middel, blote armen, zwarte kousen. Die gezichtsuitdrukking! Hoe moet je die duiden? Ze kijkt niet vrolijk, eerder afwachtend, misschien ook wel onder de indruk van het moment, geïmponeerd door de camera?

Het is een kille dag met drenzende regen. Omdat Barbara moet werken en geen oppas heeft, gaat Ans naar de zieke Nikita toe. Het gaat naar omstandigheden redelijk met haar. Ik gooi me weer op deel 3. Tussendoor lees ik wat in het boekje van Jelle Brandt Corstius over de Kaukasus, 'Van Bakoe tot Batoumi' (Prometheus, 2014) vermakelijke lectuur. Soms lijkt het of de auteur al net zo gek aan het worden is als de mensen die hij beschrijft. Zwaardere lectuur kan ik niet lezen als ik schrijf, dat zit in de weg en ik kan me er niet op concentreren.

Eveneens tussendoor loop ik even de stad in voor een boodschap. Bij Boekhandel De Mandarijn pik ik een dikke pil op, die boekhandelaar Ro voor me apart hield uit zijn 'kerstboom' van oude boeken. Het is, 1230 bladzijden dik, het Verzameld Werk van Simon Vinkenoog (Nijgh & Van Ditmar, 2008). Normaal gesproken zou ik niet gauw iets kopen van deze 'ongewassen deegsliert' (Jan Cremer), maar voor een tientje, vooruit. Wat ik ermee wil? Nou, af en toe wat bladeren.

Eind van de middag. Goed doorgewerkt. Ik ben in hoofdstuk 31, bladzijde 207.   Terug naar boven

De vroegere Lingesluis met de voorganger van ons huis

Vrijdag 24-01-2014

Gisteravond een gezellige avond met Herman & Marian U. bij Restaurant Mykonos op de Langendijk. Dat is uit dank omdat Herman me al die keren naar Zwolle had gereden voor de zittingen van het regionaal tuchtcollege inzake de affaire Jansen Steur. JS gaat overigens toch in beroep tegen de uitspraak van het regionaal college, lees ik in De Volkskrant. Zijn advocaat wil een aantal onderbouwingen van het vonnis aanvechten. Zo vindt hij de manier waarop het college omgaat met de verjaringstermijn onjuist.

Op de FB-site Oud Gorinchem vond ik van de week de fraaie foto die hierboven staat. Je ziet daarop de oude Lingesluis, die nog door de beroepsvaart gebruikt werd toen de grote sluis aan de westkant van de stad er nog niet was. Aan de rechterkant staat ons huis, althans zijn voorganger. Bij de nieuwbouw van ons appartementengebouw, begin jaren '90, werd de vorm van het oude gebouw gehandhaafd. Dat geldt ook voor het huis ernaast, waar je kunt zien dat er destijds al een glaspui zat op de plaats waar nu mijn studeerkamer is en de schuifpui van onze serre. Ook het voetgangersbrugje van het Eind naar de sluis was er al. Misschien dateert de foto van niet lang na de oorlog.

Hard gewerkt aan deel 3. Hoofdstuk 31 is af, nog twee te gaan. Ik ben op bladzijde 223. Terug naar boven

Ochtendgloren boven de stadswal vanmorgen

Zaterdag 25-01-2014

De dag vangt aan met een dieporanje gekleurde hemel in het oosten, boven de stadswal (foto hierboven). Het is om half acht nog stil op de sluis, op een enkele jogger na. Een vorm van fanatisme die mij wezensvreemd is. Morgenrood, water in de sloot, luidt een oude weerwijsheid. Maar het valt later mee, de hele dag blijft het droog. Klopt die wijsheid niet meer?

Vanmorgen niet schrijven, ik moet naar Stroe. Stroe is een dorp ten westen van Apeldoorn. De A1 loopt erlangs. Ik heb in het AC-wegrestaurant een afspraak met mijn tweede ex en onze jongens die allebei nog studeren. Het gaat over financiële aangelegenheden, die - sorry - verder niemand iets aangaan. Grappig om na zoveel jaren weer eens bijeen te zitten als het gezin dat we eens vormden. In elk geval zijn we er snel uit en maken nieuwe afspraken met onze zonen.

Rond half twee ben ik weer terug in Gorcum. Na de lunch snel aan het werk. Veel gedeelten herschrijf ik. Aan het eind van de middag ben ik op bladzijde 233, diep in het voorlaatste hoofdstuk. Dit deel wordt dikker dan de twee eerdere delen. Beter ook, voor mijn gevoel, maar we zullen zien.

De dochters van Ans komen even langs voor de thee. Vanavond zouden we bij vrienden uit eten gaan, maar een van hen is ziek. Dus blijven we thuis. Terug naar boven

Weerkaartje Meteo France zondag 01-02-2014. Even lijkt het of er winter komt

Zondag 26-01-2014

Met veel misbaar trekt er vannacht een front over. Felle buien, harde wind. Vandaag is het redelijk rustig. Kil, dat wel, maar droog. Vanmorgen weer verder gewerkt aan deel 3. Opnieuw kritisch door gedeeltes gebladerd die ik al gehad had, maar nog onvoldoende tevreden over was. We maken een lange zondagswandeling en gaan onderweg bij de moeder van Ans langs. Die is in de kleren en goed aanspreekbaar.

Waar blijft de winter? Steeds ligt het in deze periode gebruikelijke continentale hogedrukgebied boven Rusland vlakbij. Het doet zijn invloed af en toe voelen in het oosten van Groningen, maar het komt net verder. Integendeel, het wordt teruggedrongen in de komende week. Pas als het doorbreekt en verbinding legt met het Azorenhoog, kan er winter komen. Over een week, dus volgende week zondag, lijkt het er een beetje op (zie kaartje hierboven) maar in de dagen erop begint het Russisch Hoog weer te wijken. Dat becijfert een computer op grond van ingewikkelde weermodellen. Toch kan het natuurlijk altijd anders gaan.

Verder met deel 3. Bladzijde 241. Door het schrijven is er tijdelijk wat minder tijd en aandacht voor het weblog. Buiten klettert regen tegen de ramen. Terug naar boven

Op de maandagochtendmarkt

Maandag 27-01-2014

Vanmorgen een interessante reactie van Fons inzake het waterslot/demper. Hij zou het ding niet repareren (zoals Chris de Coninck deed), maar vervangen. Hij denkt dat het gehele waterlock, en zeker de lasnaden, door het zoute water en uitlaatgassen zijn aangetast. 'Een nieuwe gaat weer 10 jaar mee en gezien de lastige plaats moet je dat risico niet nemen.' De vervanging is bij ons trouwens nog lastiger dan bij Chris: 'Bij de Dulce moeten de generator en het brandstof omschakel/filter systeem, dat onder de vloer bij de trap zit, er ook uit om de brandstoftank te demonteren! Het alternatief, namelijk het installeren van een kunstof exemplaar achter de motor of in jullie slaaphut, gaat niet ivm met de hoogte. Misschien kan het wel onder de vloer voor de trap en dan de uitlaatslangen door de dan lege motorfundatie trekken. Nadeel is daarbij dat de slangen dan langer worden en het waterlock misschien nog groter moet zijn.' Hm, dat lijkt dan duidelijk.

Tot dusver was de lekkage gering, een halve liter water, alleen bij het starten van de motor. Tijdens het varen op de motor kwam er geen lekkage bij. We gokken erop dat het in het komend seizoen nog meevalt en dat we zonder problemen naar Portugal kunnen varen. Daar zien we dan wel verder. Maar als het tegenvalt, ja, dan moeten we eraan geloven.

Een kille dag. Wind uit het oosten, nu en dan wat regen. We halen verse vis op de maandagochtendmarkt en neuzen wat in de andere kramen (foto hierboven). Ans gaat daarna even naar Tessa om te helpen met Vajèn; Tessa heeft een  zeer pijnlijke, stijve nek. Ik wijd me aan deel 3. Een heel stuk dat ik gisteren herschreef, zint me niet. Opnieuw beginnen en doorwerken dus. Na een aantal uren is het beter.

Af en toe volg ik het nieuws in de Oekraïne. Zou er dit keer wel een omwenteling komen? Ik betwijfel het. De vorige keren liepen de massale protesten ook stuk. De tragiek van het land is dat het hopeloos verdeeld is. De westelijke helft spreekt Oekraïens en wil bij Europa horen. De oostelijke helft spreekt Russisch en wil bij Rusland horen. Daar zijn de belangrijke industriecentra en de mijnen (Charkov en het Donetsk-bekken). De arbeiders vormen de machtsbasis van Janoekovitsj. Hij hoeft ze maar op te roepen en ze marcheren naar de hoofdstad Kiev.

Ander nieuws: de derde Marlboro-man is overleden. Aan een longziekte, hij stierf aan COPD. Zijn voorgangers stierven in 1987 en 1995 respectievelijk aan emfyseem en longkanker. Je vraagt je af of de firma een gek kan vinden, die bereid is de vierde reclameman te zijn.

Polare sluit morgen alle boekhandels in Nederland. Dus ook die op de Stadhuisbrug in Utrecht. Het zou voor tijdelijk zijn bedoeld, 'een strategische heroriëntatie om het voortbestaan veilig te stellen.' Verder commentaar werd geweigerd. Dat ziet er somber uit.

Kwart voor zes, ik heb pijn in mijn rug van het gespannen typen achter de laptop. Het is mooi geweest voor vandaag. Bladzijde 255, het voorlaatste hoofdstuk is af. Nog een dertigtal bladzijden. Terug naar boven

Dinsdag 28-01-2014

Onlangs kreeg ik bericht dat het boek van Jarl Chabot is uitgekomen. Jarl was in 1976 net als ik lid van het Nederlands medisch-/verpleegkundig team dat door het Medisch Komité Angola naar Angola was uitgezonden, voor noodhulp en steun aan de bevrijdingsbeweging MPLA. Het grootste deel van het 3e deel van mijn boek handelt over die roerige episode. Bij het schrijven heb ik dankbaar geput uit het manuscript, dat Jarl me een paar jaar eerder welwillend had toegestuurd.

Nu is het boek dus uit. Ik bestelde het bij Bol.com. De titel bleef hetzelfde: 'Nooit meer bacalhau. Terugblik van een tropenarts op een heftig jaar in zich bevrijdend Angola' (BraveNewBooks, 2013) en het hier te koop op Bol.com. De uitgever BraveNewBooks is een selfpublishing-website van Bol.com zelf, vorig jaar opgezet in navolging van TenPages. De formule is heel anders dan bij TenPages; er is geen sprake van aandeelhouders en crowdfunding. Je boek wordt on demand geprint, dus pas als het besteld wordt. De verkoop verloopt niet via het Centraal Boekhuis, maar via een online-shop, Bol.com en eventueel via een website van de schrijver zelf. Je kunt tegen betaling ondersteuning krijgen bij de redactie, het ontwerp en de marketing. De uitgeverij houdt uiteraard van ieder verkocht boek een marge in.

De weergave van onze geschiedenis door Jarl verschilt op onderdelen van de mijne. Dat maakt het interessant om de twee boeken naast elkaar te leggen. Dat zal ik hier niet doen, de lezers moeten t.z.t. zelf die moeite nemen. Eén verschil is erg duidelijk: Jarl gebruikt onze echte namen; daar heeft hij destijds onze toestemming voor gevraagd. Niet iedereen ging akkoord; onder andere Henk Odink niet, de voorzitter van het Komité. Die was jarenlang radioloog in een Limburgs ziekenhuis en hij heeft dus een andere naam in het boek van Jarl, want hij dreigde met een rechtszaak. Misschien zou ik dat risico graag genomen hebben; per slot is betere publiciteit nauwelijks denkbaar. Maar daar ging het Jarl kennelijk niet om. In het geval van mijn eigen boek zijn vrijwel alle namen veranderd, omdat er sprake is van een roman en dus van fictie. 'Ruim omsponnen met fictie', noem ik dat in de verantwoording. Dus geen getrouwe weergave van de feiten, zoals bij Jarl. Overigens staan er aan het einde van zijn boek een aantal reacties van de teamleden, ook van mij, op het boek.

Wat doet het lezen van het boek van Jarl me? Nu niet zoveel als in augustus 2010, toen ik het manuscript las in het Turkse Marmaris. Bij het schrijven van mijn eigen relaas heeft het me niet erg beïnvloed. Daarvoor verschillen onze ervaringen teveel en bovendien overlappen ze elkaar maar gedeeltelijk (ik was er vier maanden eerder dan Jarl en vertrok ook eerder). Jarl is eveneens kritisch over de Angolese episode; bij mij liep het uit op een regelrecht fiasco. Hij beschrijft dat ook, al zat het deels anders in elkaar dan in zijn herinnering. Het had een grote impact op Lucas, mijn hoofdpersoon, en natuurlijk ook op mezelf. Een tijd die ons beiden is bijgebleven.

Zonnige dag, fris met wind uit het zuidoosten. Winter? Nee, bepaald niet. Ans schildert de kopvlakjes van de nieuwe plinten in de gang wit, daar waar ze doorgezaagd werden. Onderwijl doe ik de boodschappen. Bij de Turkse kleermaker in de Haarstraat lieten we gisteren een nieuwe zoom in de gordijnen van de woonkamer maken. Die haal ik nu op.

's Middags is Ans naar haar moeder en naar Barbara. Met haar kleindochter Nikita gaat het op en af. Urenlang werk ik aan het laatste hoofdstuk van deel 3. Een cruciaal hoofdstuk. Ik herschrijf vele bladzijden. Om half zes ben ik op bladzijde 270. Bijna aan het slot. Contact met Jan-Willem, mijn uitgever. Hij was van plan het 3e deel in mei uit te brengen. Maanden terug had ik hem verteld dat we dan weg zijn, maar de arme man heeft ook zoveel aan zijn hoofd. We besluiten dat het november zal worden, een jaar na het 2e deel. Terug naar boven

Woensdag 29-01-2014

De hele dag sluit ik me op in mijn kamer en werk aan het herschrijven van deel 3. Ik wil het vandaag af hebben. Er zijn nog 10 bladzijden te gaan, waarin grotendeels de essentie van de hele trilogie zit. Het komt er dus op aan. Maar eerst scan ik het hele boek op een uniforme interpunctie en gebruik van leestekens. Dat moet eigenlijk een redacteur doen, maar daar heeft uitgever Jan-Willem geen geld voor. Jammer.

Ans past de hele dag op de kleine Vajèn. Nou, dat is geen sinecure. Op zeker moment valt er een deurtje uit ons dressoir, waar ondermeer de DVD-speler in zit. Die speelt de kinderfilms van de kleine gast af, dus het deurtje moet nogal eens open - en het was al zwak. De scharniertjes, bedoel ik. Ik had ze al een aantal keren provisorisch gerepareerd, maar daarmee red je het niet lang. Tot nu, dus. Mopperend onderbreek ik mijn redactiewerk en pak een tube montagekit. De schroeven waarmee de scharniertjes vastzitten, zitten te ruim. Ze 'lubberen'. Is het nog interessant? Ik zet ze vast met kit. Eerst laten drogen. Terug aan het werk.

De laatste bladzijde is om kwart over vier af. Daarvoor nog een scène toegevoegd. Alles bijeen 288 pagina's. Met een tevreden gevoel hang ik het dressoirdeurtje terug. Het houdt, gelukkig. Even naar Rijk voor een kop thee. Daar ligt een bijzondere aanwinst uit een boedel die hij deze week binnenkreeg: de Atlas Maior van Blaeu uit 1665, de mooiste wereldatlas ooit, in een fraaie heruitgave van 2005 (zie afbeelding hierboven). Driehonderd fraaie kaarten, die je leren hoe de wereld er toen uit zag. Normaal gesproken zou ik er niet (meer) over denken zoiets aan te schaffen, maar de prijs is dusdanig dat ik hem niet kan laten liggen. Zeker niet op het moment dat Rijk nog een extra reductie weggeeft. Tja. De kartonnen draagcassette heeft hij ook nog.

Zo keer ik weerom. Intussen zijn ook Barbara, Nikita en Esri gearriveerd voor de thee. De hele damesschaar kijkt meewarig toe, als ik de atlas voorzichtig - hij is zwaar! - uitpak. 'Moet die mee aan boord?', vraagt een van hen. Ik zal niet zeggen wie (er zo stom is). Dat is het voor vandaag. Terug naar boven

De volledig vernietigde Masha' al-Arb wijk in de Syrische stad Hama. Even ten zuiden hiervan was ons hotel in september 2010

Donderdag 30-01-2014

'Dit is geen vernietiging, dit is stadsplanning', zegt de Syrische regering naar aanleiding van een een rapport van Human Rights Watch dat vandaag verscheen. Cynischer kan het niet. Het rapport 'Razed to the ground' inventariseert de bewuste en grootschalige vernietiging van hele stadwijken in de steden Damascus en Hama. Acties die geen enkel militair doel dienden, maar beoogden de burgers te straffen. Duizenden gezinnen zijn op die manier hen huis en bezit kwijtgeraakt. het rapport laat de wijken zien, voor en na de bombardementen. In september 2010 waren we in Hama We sliepen in het Ematha Hotel in de Al-Andalus straat. ('Ematha' is de aloude naam van de stad in het Aramees). Een van de vernietigde wijken (Masha`al-Arb) is er niet ver vandaan (foto hierboven). In Hama bezochten we de beroemde noria's, de eeuwenoude waterraden (zie foto hier). Nu is het 3,5 jaar later en je vraagt je af wat er nog van over is. Stadsplanning.

Vannacht vorst, vandaag is het zonnig en fris. We laten de kapotte ventilator van ons autootje repareren. Gewoon een kapotte zekering, ik had het bij nader inzien zelf kunnen doen. Daarna gaan we langs bij de moeder van Ans (95). Ze is aangekleed en helder. Het is leuk om met haar over vroeger te praten.

'Weet u nog de Botermarkt?'

'Wat zeg je?'

'Weet u nog de Botermarkt?'

'Ja, die was achter het stadhuis. We kochten er altijd friet bij Aaf Patat. Vooral Cees (broer van Ans) was daar helemaal gek op.'

'De Botermarkt is kort na de oorlog gesloopt.'

'Ach, is die er niet meer? Wat jammer.'

'Kende u die schuilkelder die ernaast was?'

'Wat zeg je?'

'De schuilkelder naast de Botermarkt. Kent u die?'

'Nee. Als de sirenes afgingen in de oorlog gingen we onder de trap staan. En dan klopte buurman Sander op de muur. "Ik ben zo bang", zei die, "mag ik bij jullie komen?" Dan ging die bij ons staan. Mijn broer vond het onzin. "We kunnen net zo goed in de kamer blijven zitten", zei hij. "Als er een bom valt, overleven we het hier ook niet."'

Grappig is dat ze een daverend goed humeur krijgt van zo'n gesprek en ik ook.

Vanmiddag nog zitten schaven aan deel 3. Je vindt altijd wel wat. Er was vandaag een aardbeving in de Ionische Zee bij het eiland Cephalonia van 5,8 op de schaal van Richter. Schade, maar geen slachtoffers. Om kwart over vier stop ik. Er zijn twee officiële gebeurtenissen waar ik heen ga, vanmiddag een en vanavond een andere. Daarover morgen. Terug naar boven

De onthulling van het gedicht van Deelder op de muur van het atelier van de clavecimbelbouwer op Buiten de Waterpoort

Vrijdag 31-01-2014

Gisteren, aan het eind van de middag, loop ik even naar Buiten de Waterpoort. Bij het kleurrijke gebouwtje van clavecimbelbouwer Boudewijn Verhoef is de onthulling van een van de nieuwe gedichten in de Gorcumse Poëzieroute. Ondanks de kou en de gure wind en de late uitnodiging zijn er toch heel wat mensen komen opdagen. Op het kleine terras van het gebouwtje dromt men kouwelijk samen rond glühwein en warme worst. Ik neem de gelegenheid te baat om even rond te kijken in het atelier, waar een aantal instrumenten in aanbouw staan. Merkwaardig dat de beoefenaar van een dermate schaars ambacht hiet terecht komt. Het gebouwtje zelf was vroeger een voorzieningengebouwtje van de gemeente, laat ik me vertellen. De clavecimbelbouwer gaf en beduidend wat kleur aan. De openingshandeling is kort: het wegnemen van een laken (foto hierboven). Het gaat zo snel dat de fotograaf van de lokale pers vraagt om het over te doen. Het gedicht op deze plaats is van Jules Deelder en gaat over Gorcum. Kennelijk is de Rotterdamse nachtburgemeester hier eens verzeild geraakt in het wietcafé, dat naast de Duveltjesgracht staat (en er steeds meer in lijkt te zakken).

als ik de waterpijp hoor borr'len

en Gorkum rijst van ver
zo voel ik mij gelijk een koning
mijn kroon een koude ster
en als dan nog van hier of ginder
muziek mijn alziend oor bereikt
dan is het of klaroenen klinken
en Nero zacht de snaren strijkt
zo voel ik mij als God in Frankrijk
een vorst van eeuwen her
als ik de waterpijp hoor borr'len
en Gorkum rijst van ver

Daar heeft hij zo te lezen een waterpijp gerookt en zich het aloude gedicht van Tollens herinnerd "Waar Maas en Waal tesamen spoelen en Gorcum rijst van ver". Het gezelschap dat de opening van het nieuwe gedicht bijwoonde nam nog even een afzakker in een minder obscuur etablissement aan de Merwede, 'Boulevard', het petit-restaurant 'met het mooiste uitzicht van Gorinchem' bij de afmeersteiger van de veerdienst.

Daarmee zijn mijn literaire activiteiten nog niet voorbij. 's Avonds rijd ik naar Arnhem, waar de boekpresentatie is van de thriller 'Tankstelle' van Auke van Stralen (Nieuw Amsterdam, 2014) het is zijn debuut. Auke herinner ik me als kind van de oom en tante van mijn eerste echtgenote. Een verlegen ochie, dat nu - 30 jaar later - behoorlijk is opgedroogd tot een zelfbewuste topmanager van SITA, een internationaal afvalbedrijf. Leuk om hem nu te zien. Die oom en tante woonden in het begin van de jaren '80 in een weinig inspirerend flatje in Hilversum. Auke was hun enig kind, zijn ouders zijn inmiddels overleden. Of ze er toen nog woonden, weet ik niet. Ik herinner me wel dat zijn vader (oom Anne) altijd de telefoon opnam met 'U spreekt met Villa Parkzicht.'

De uitgever van Auke heeft behoorlijk wat geld uitgetrokken voor de presentatie, constateer ik met enige jaloezie. Ik moet dat ieder keer zelf betalen. De bijeenkomst is in Rozet, een indrukwekkend, multifunctioneel kunstencentrum waar ook de plaatselijke bibliotheek in is ondergebracht. Het publiek op de presentatie heeft een hoog gehalte aan yuppen. Auke houdt een geestige speech met lichtbeelden. Voor de promotie verstrekt zijn uitgeverij gratis stickers uit, die de mensen op publieke plaatsen kunnen oppplakken. Goed idee! We deden het ruim 20 jaar geleden ook bij de kunstmanifestatie BRAIN/Internal Affairs. Misschien iets voor mij? Maar...op hoeveel publieke plaatsen kom ik eigenlijk? Niet veel. Moet ik voortaan 's avonds in allerlei steden uitgaan om te plakken?

Dan is de signeersessie, beneden in het restaurant. Een lange rij mensen staat voor de tafel, waar een plaatselijke boekhandel Auke's boek verkoopt. De boeken vliegen over de toonbank. Aan het eind zit hij te signeren. Ik slaag erin vooraan te staan. 'Gelijk oversteken, zoals afgesproken', zeg ik en overhandig mijn eigen gesigneerde boek aan Auke. Helaas kan hij zijn auteursexemplaren niet vinden, zodat ik zonder zijn boek vertrek. Maar hij zal het opsturen, belooft hij.

Om tien uur moet ik weg. Jammer, want het is gezellig. Maar de nabije parkeergarage gaat al om 22.30 uur dicht. Raar eigenlijk, in een uitgaanscentrum. Onderweg is die prachtige en zeer ernstige kamersymfonie opus 110A van Sjostakovitsj op de radio, een stuk dat is gebaseerd op zijn 8e strijkkwartet. Prachtig! De ernst van het stuk contrasteert erg met de blijmoedige yuppensfeer van daarnet. Thuis met Ans nog een glas wijn.

Vandaag is het zonnig. De temperatuur gaat weer omhoog, geen winter. Ik maak een aparte Facebookpagina voor mijn boek. Dat vergt een tijd geconcentreerd fröbelen, maar het lukt. Je kunt hem 'leuk' vinden. Wij zullen eens zien of het effect heeft. Het is ook mogelijk om een betaalde advertentie te plaatsen;dat houd ik nog even in beraad.

De middag is ook zonnig. Ik ga met Ans mee naar de borstkankerscreening. De bus staat bij CarpetRight op de Spijksedijk. Ans heeft een hekel aan het onderzoek; het pletten van de borsten is pijnlijk. Over twee weken uitslag. Straks een borrel bij onze buren Laurens & Joke. Die hebben de bovenverdieping van de voormalige watersportwinkel van Bouman gekocht, met hun appartement verbonden en er een woonkeuken in gemaakt. De eerste maand van 2014 zit er alweer op. Terug naar boven

Weerkaart Meteo France voor vandaag, een week geleden berekend door Meteo France. Daarnaast de werkelijkheid van heden.

Zaterdag 01-02-2014

Vorige week plaatste ik de berekende weerkaart van Meteo Consult France voor vandaag. Die staat hierboven met ernaast de werkelijke frontenkaart voor vandaag. De verschillen zijn evident, de overeenkomsten ook.

Allereerst zie je het vaste Azorenhoog op de oceaan op beide kaarten en de depressietreinen. Er zijn ook depressies bij Italië in beide plaatjes, alleen minder diep in de laatste. Het patroon is er dus wel, maar de lay-out is anders. De brug tussen het Azorenhoog en het continentaal Hoog boven Rusland is niet tot stand gekomen. Ergo geen winter bij ons en ruim baan voor depressies van de Atlantische Oceaan. Het enorme aantal viabelen maakt adequaat weervoorspellen nog steeds moeilijk. Het bekende butterfy-effect.

Vandaag wat humor. Van de week werden er bij de onthulling van een gedicht van Jules Deelder in de Gorcumse Poëzieroute wat korte, snedige gedichten van hem voorgelezen.Ik kende ze niet. Eentje luidde ongeveer zo:

'Een belangrijke les in mijn leven was deze:

je hoeft niet te trouwen om te kunnen kezen.'

Jelle Brandt Corstius boek 'Van Bakoe tot Batoemi' (Prometheus, 2014) staat ook vol met grappige anecdotes, zoals deze over de antitankhond van de Russen in de Tweede Wereldoorlog:

'Honden werden enige dagen uitgehongerd. Vervolgens legden soldaten voedsel onder een tank, waardoor de honden getraind werden om onder tanks te rennen. Daarna werden de honden opnieuw uitgehongerd en voorzien van een mijn met een palletje op de rug. In de frontlinie zouden de honden onder Duitse tanks rennen en zou de mijn ontploffen, was de gedachte. Het probleem was echter dat de honden waren getraind met Russische tanks en in plaats van onder de Duitse, renden zij onder Russische tanks.'

Is dit leuk? Vind ik wel.

Vanmorgen veel regen, later wordt het droog. Omdat Ans zich niet lekker voelt, doe ik alleen de boodschappen in de stad. Dat betekent een rondje langs de boekwinkels. Bij Anja van Cursief koop ik het onlangs door Connie Palmen in DWDD aangeprezen boek over drinkende schrijvers: 'Het uitstapje naar Echo Spring' van Olivia Laing (De Bezige Bij, 2014) Palmen zei ervan dat het boek het effect had dat ze weer wilde gaan drinken, maar ik dacht dat ze dat al deed. Anja heeft overigens op de website van haar winkel een tabblad aangemaakt over 'Schrijvers uit de regio', waar ze mij op heeft gezet.

Bij Boekhandel De Mandarijn zit Izak Boom aan de piano gedichten te zingen. Virtuoos, moet ik zeggen. Je vraagt je af of hij ieder gedicht op muziek kan zetten. Ik krijg een kopje thee en zit in een paar filosofische boeken te bladeren. Na een tijdje vind ik het absoluut nodig om ze aan te schaffen. Kijk, op die manier redt een boekhandel het wel in deze zware tijden! Op die boeken kom ik nog wel een keer terug. Izak Boom zegt dat ik weer genoeg heb om te lezen. 'Hm. Ik kan maar beter gaan schrijven dan lezen', zegt ik. Maar vandaag niet. Zometeen even naar Inge in Heukelum. Terug naar boven

De DVD-cover van het 2e seizoen

Zondag 02-02-2014

Al avondenlang kijken we naar de afleveringen van de Deens/Zweedse detectiveserie 'The Bridge' op DVD. Gisteravond zagen we het slot van het 2e seizoen. Zeer spannende films in de beste traditie van 'The Killing' en andere Scandinavische series. Het merkwaardige duo van een Deense en een Zweedse rechercheur draagt de handeling. Hij lijdt, zoals het in in het genre hoort, aan een ongelukkig huwelijk, en zij heeft een curieuze en soms grappige vorm van autisme. De schrijver van de serie Hans Rosenfeldt, zei pas geleden dat hij aan een 3e seizoen schrijft. Reken maar dat we dat ook gaan zien!

Curator Louis Deterdink noemt op Nu.nl de tijdelijke sluiting van de 20 winkels van de Polare boekenketen 'onzinnig'. Daarmee wordt een faillissement alleen maar versneld, zegt hij. 'Je moet namelijk je personeel gewoon doorbetalen. Je roept zo een bankroet versneld op je af.' Polare is nu aangeschoten wild. Volgens hem kunnen ze beter in stilte een herstart voorbereiden. Hm, ik weet het niet, misschien is er inderdaad sprake van paniekvoetbal, maar ik denk dat de oorzaken van de problemen niet veranderen: online kopen, e-books en de crisis.

Zon, egaal blauwe lucht, het is een mooie dag met temperaturen tot bijna 10 graden. Gorcum is massaal op de been en iedereen loopt over de sluis langs. Ook ik maak een halve wallenloop. Lentegevoel. In de loop van de middag trekt de hemel langzaam dicht. Ans' kleinzoon Jordin is met zijn vader naar een Open Dag van het conservatorium in Tilburg. Gisteren kwam hij al enthousiast terug van eenzelfde dag in Rotterdam. Daarom breng ik Barbara met Esri en Nikita naar een oefensessie van haar nieuwe band 'True Colors' in de Nieuwsteeg.'

Om vier uur loop ik naar Theater 'De Peeriscoop' voor een act van Roy Grünewald, stedelijk verteller van regionale verhalen en fabels. Ditmaal uit de Alblasserwaard. Het aantal verhalen is gering, misschien zijn er niet meer. In drie kwartier is de voorstelling over. Hm, mager. Ik drink een glas wijn aan de bar. Allemaal oudere mensen om me heen. Van mijn eigen leeftijd, vermoedelijk. Daar heb ik helemaal geen zin in. Ik trek mijn kuierlatten en loop naar Café 'De Keizer', voor het Akoestisch Open Podium. Nou zeg, daar is wél wat aan de hand. Morgen verslag. Terug naar boven

Maandag 03-02-2014

Opnieuw een aardbeving bij het Ionische eiland Cephalonia, aan de westzijde van het eiland. Het epicentrum was in zee, 12 kilometer westelijk van de hoofdstad Argostoli. Diverse naschokken van Richter 4,5 volgden. De Volkskrant noemt het een zware aardbeving, maar met een kracht van tussen 5,7 en 6,1 op de Schaal van Richter is het eerder een krachtige beving. De vorige beving van een week geleden was even krachtig. Die was op ruwweg dezelfde plaats in zee. Griekse websites melden gewonden en beschadigde gebouwen. Tussen de beide bevingen waren er vrijwel dagelijks aardbevingen van lager dan Richter 5,0. In de afgelopen jaren traden er sterkere bevingen op in Kreta, Karpathos, Rhodos en de Peloponnesos.

We hebben jaren in dat gebied rondgevaren en verschillende kleine aardbevingen meegemaakt. Aan boord merk je er nauwelijks iets van. Een boot is geen slechte plek bij een aardbeving. Veel mensen weigeren de komende nachten in hun huizen door te brengen. Daarom zijn er twee veerboten naar het eiland gekomen, waar 2000 inwoners onderdak kunnen vinden.

Mooie dag, net als gisteren. Weer zo'n egaal blauwe hemel. Samen naar de maandagochtendmarkt voor verse garnalen en fruit. Ik breng mijn notebook computer naar Ton Goud van Connect & Go op Papland. Het dingetje wil niet meer opstarten. Ik gebruikte hem in feite alleen maar als reserve, voor het geval onze electronische plotterkaart eruit ligt. Kaarten van alle wereldzeeën staan erop en met een GPS'je eraan gekoppeld, wordt je positie keurig erin geplot. Ik heb er destijds dankbaar gebruik van gemaakt. Nu heb ik weliswaar eenzelfde mogelijkheid op mijn iPhone, maar niettemin is het altijd goed om nog een alternatief te hebben. Als ze het computertje openen en de harde schijf testen, blijkt hij in de loop van de tijd behoorlijk beschadigd geraakt te zijn. Ze proberen alles over te zetten op een SSD-schijf. Die willen ze er vervolgens weer in te zetten. Dat kan wel even duren.

Update 17.30 uur: De stelling dat het bij een aardbeving veiliger is op een boot dan aan land, moet ik misschien toch rectificeren. Deze foto komt van de website van het blad Zeilen. Hij toont jachten die op de wal geworpen werden tijdens de aardbeving in Cephalonia vanmorgen. Mogelijk stonden ze opgebokt, dat stond er niet bij. eigenlijk is dat het meest waarschijnlijk. In dat geval gaat mijn stelling natuurlijk wel op. Het is de haven van Lixouri, dat aan een diepe baai aan de westkust ligt.  Terug naar boven

NB: temperaturen in graden Fahrenheit

Dinsdag 04-02-2014

Ongewone warmte in ons land in januari, ongewone kou in de VS. Wat is er aan de hand? De bovenstaande grafiek kwam ik tegen op de website van de Amerikaanse klimaatscepticus Roy Spencer. Inderdaad, de man die de maandelijkse update maakt van de grafiek van de gemiddelde wereldtemperatuur. Die komt een dezer dagen ook weer. In de grafiek hiernaast toont Spencer de temperaturen van de maanden december en januari van 1973 tot 2014, gemeten in 48 staten van de VS. Die van 2013-2014 waren de koudste in 30 jaar. 'An interesting feature is that 5 of the last 7 years have been below the 41-year average, which has happened only one other time in the 41-year period.'Is er sprake van een ombuiging in de opwarming van de aarde? Of beter: in de VS? Nee, zegt Spencer eerlijk. 'So, does the cold winter disprove global warming theory? No more than an unusually warm winter proves the theory. It’s just what we used to call “weather”.'

Ongemerkt overschreed het aantal lezers van deze website deze week de 5 miljoen. Vanmorgen zie ik het pas. het aantal staat onderaan de webpagina. Wat wordt er geteld? Volgens Maakum: 'Als iemand de website bezoekt wordt deze geteld. Als dezelfde persoon een uur later weer de website bezoekt wordt hij ook geteld.' Hm, dat zal wel per 24 uur zijn, neem ik aan. Mijn website is sedert 21 september 2006 on air. Dat is 7 jaar, 4 maanden en 13 dagen, ofwel ruwweg 2685 dagen. Dat zou opleveren dat er dagelijks (volgens de Maakum-definitie) ruim 1860 bezoekers per dag zijn. Dat lijkt me aan de hoge kant.

Een fraaie, lenteachtige dag. Net als gisteren. Opnieuw bijna 10^o. Ik zet het definitieve bestand van deel 3 op een USB-stick en laat het printen bij Cindruk in de Burgstraat. 'Over een halfuur klaar', zegt Cindy. Tijd om even de Hoogstraat en zijn verlengde, de Gasthuisstraat, in te slenteren en een kop koffie te drinken bij Boekhandel De Mandarijn. Dat had ik natuurlijk niet moeten doen. Gelukkig kosten de 2e handsboeken uit de kerstboekenboom van Ro maar twee euro per stuk, maar toch bezwijk ik ook voor de nieuwe bundel van de Vlaamse dichteres Miriam Van hee, 'Ook daar valt het licht' (De Bezige Bij, 2013) Prachtige gedichten! Ooit, ik schat dat het omtrend 1985 was, hoorde ik haar voordragen op de Nacht van de Poëzie in Vredenburg, Utrecht. Een tengere jonge vrouw, die verlegen op het grote podium met een donkere, melodieuze stem haar gedichten voordroeg. Ik was meteen getroffen door de kalme ernst en de krachtige regels van haar poëzie. Terecht, zo blijkt 30 jaar later opnieuw uit deze bundel.

Tijdens het lezen hoor ik weer die stem, dat zangerige Vlaams. Bij het eerste gedicht 'sur place' is het alweer raak (lees het gedicht hiernaast). Overigens herinner ik me van diezelfde Nacht in Utrecht een andere Vlaming, Johan Joos, heette hij, met de uitstraling van een voorgoed door het leven gekwetste ziel. Hij las een onsterfelijke regel voor die ik nooit meer vergat:

'Zo ik een tak was,

terstond liet ik mij afzagen.'

Kijk, daarvoor is  nu poëzie, om onsterfelijke regels voort te brengen waarin alles wat er in het leven toe doet, is samengevat. Wat er van Joos geworden is, weet ik niet. In elk geval trad hij nog een keer op in 2011 op de 5e Nacht van de Poëzie in Gent. In een summier verslag staat:' Luidste van de avond was ongetwijfeld Gentenaar en Maximaal Johan Joos, die zijn verzen meer al brullend uitbraakte dan voortbracht. Waarschijnlijk werd er niet teveel gelet op wàt hij zei: applaus en geroep kreeg hij zelfs tussen zijn verzen door.' Dat valt mee, van een dermate wanhopige, aan het leven niet aangepaste ziel, had je verwacht dat hij allang de pijp uit had geblazen. Zijn tak afgezaagd, zo gezegd. Ik zal dezer dagen eens verder naar hem zoeken.

Terug naar Cindruk. Mijn boek is klaar. De allereerste druk, de oerdruk, zeg maar. Een kloek volume van 288 bladzijden. Waarom ik het liet printen? Om nog een keer een laatste correctieslag te maken, terwijl ik hardop voorlees van papier; een patente manier om fouten op het spoor te komen. Terug naar boven

Perenniporia fraxinea, essenzwam? (Kalkhaven)

Woensdag 05-02-2014

Deze paddestoel of zwam trof ik gisteren aan op een boom aan de Kalkhaven (foto hierboven). Een jongen van de reinigingsdienst was er juist bezig om lege blikjes en ander zwerfvuil op te ruimen. Hij meende dat het een essenzwam was. Dat kan natuurlijk, maar volgens de beschrijving is dat een zeer zeldzame soort. Ik zoek een tijdje ernaar op Internet maar geef het op, er zijn zo ontzettend veel soorten zwammen. Misschien weet een lezer het toevallig?

De dag vangt somber en grijs aan. Het wordt zonnig na het middaguur. Dat valt mee, want straks gaan we naar Utrecht. Voor die tijd lees ik in 'Het uitstapje naar Echo Springs. Waarom schrijvers drinken' van Olivia Laing (De Bezige Bij, 2014). Goed geschreven, moet ik zeggen, en waarschijnlijk ook goed vertaald (door Laura van Campenhout) Voorbeeld: 'De tijd klotst heen en weer als een borrel in een glas', is een fraaie zin als ze schrijft over een dronken middag in een verhaal van John Cheever ('The Swimmer'). Lange tijd zit ik te piekeren over een andere zin, eentje van Tenessee Williams, uit diens toneelstuk 'The Glass Menagerie':

'De tijd is de langste afstand tussen twee plaatsen.'

Een verwante zin aan de andere? Wat is de kortste afstand tussen twee plaatsen? Dat weten we doorgaans wel. Maar de langste? Een afstand kun je meten in ruimte en in tijd. De langste afstand tussen twee plaatsen is in beginsel oneindig, dunkt me, zowel in ruimte als in tijd. Misschien valt de betekenis uit de context te halen? De hoofdpersoon van het stuk keert terug naar zijn ouderlijk huis in St. Louis. Hij staat straal bezopen op de brandtrap van zijn huis in St. Louis. Terwijl achter een verlicht raam zijn moeder zijn radeloze zusje troost, zegt hij:

'Naar de maan ben ik niet geweest, ik ging veel verder - want de tijd is de langste afstand tussen twee plaatsen -

Niet lang daarna werd ik ontslagen toen ik een gedicht schreef op het deksel van een schoenendoos.'

Destijds - jaren geleden - draaide hij zich om, liep de brandtrap af en verliet St. Louis. Voorgoed, dacht hij. Een mooi raadsel, die zin. Voelt het zo als je jong bent en van huis wegloopt? Vast. 'Ik reisde ontzettend veel. De steden dwarrelden om me heen als dode bladeren.'  Terug naar boven

Donderdag 06-02-2014

Hierboven de maandelijkse update van de grafiek sinds 1979 van de gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere atmosfeer, bijgehouden door Roy Spencer. Nog steeds ruim in de plus.

Gistermiddag samen met de interliner naar Utrecht. Een dagje slenteren door mijn vroegere studentenstad. Mijn geliefde koopt twee spijkerrokjes; nee, niet van die korte. Het miezert een beetje. Thee bij King Arthur op de Oudegracht. We constateren dat de grote boekhandel van Polare (voorheen Broese Kemink) op de Stadhuisbrug inderdaad dicht is. Even kijken bij Boekhandel De Rooie Rat. Tot mijn genoegen zie ik dat de delen 1 en 2 van mijn boek prominent naast elkaar liggen op de voorste tafel. Een betere plek is er niet.

Terug naar de Vismarkt. Bij Graaf Floris ieder chardonnay. Daarna dineren we met onze resterende dinercheques werkelijk voortreffelijk bij Restaurant 'De Artisjok' op de Nieuwegracht, vlakbij de Hamburgerstraat. We krijgen een tafeltje aan het raam (foto hier) Buiten in het gedempte licht van de oude lantaarns miezert het nog steeds. De straatstenen glimmen van de nattigheid en weerspiegelen het lantaarnlicht. Dit is 'Lucas-gebied'. Aan de overkant begint de Herenstraat, als je die inloopt is de eerste straat rechts de Oude Kamp. Lucas woonde in het studentenhuis op nummer 17. Peinzen levert me enkele goed gedachten op voor mijn nieuwe roman, waar ik volgende week verder mee wil.

We eten heerlijke coquilles op koekjes van zwarte risotto en schuim van saffraan en vinaigrette van kreeft en verse vanille. Verrukkelijk! Daarna scheiden onze culinaire wegen zich. Ans neemt een salade tiède van gebakken artisjok met crème van artisjok, rucola, buffelmozzarella, krokante Parmezaan schotsen, romige mosterddressing en balsamico. Ik bepaal me tot een saignant gegrilde hertenbiefstuk. Overheerlijk! De wijn is een speciale verrassing: een Libanese rode wijn, een Saint Thomas (!) 2009 uit de Bekaa vallei. Daar waren we in 2009.

We halen herinneringen op aan de tijd van vroeger, toen we elkaar leerden kennen, en aan onze zeiljaren. We genieten van die herinneringen en van elkaar. De zeiljaren zijn gelukkig nog niet voorbij. Nog twee maanden, dan schepen we ons weer in! Na een kaasplankje met rode port lopen we naar het station. De interliner vertrekt binnen tien minuten, we zijn nog voor elf uur thuis.

Vanmorgen slapen we lang uit. Laat ontbijt. Ik zie dat deel 1 van mijn boek op plaats 62 van de lijst van inzendingen staat voor de Academica Literatuurpijs. Tot dusver zijn er 66 ingezonden debuten. De uitslag is pas in september in Diligentia in Den Haag.

De post brengt twee bundeltjes van de Vlaamse dichter, eerdaagse Maximaal en schreeuwlelijk Johan Joos. Ik vond ze op Boekwinkeltjes, oude exemplaren uit de Bibliotheek van Turnhout. Die heeft het stempel 'AFGEVOERD" op het binnenblad gezet. Het zijn 'Steilte'(Bert Bakker, 1986) en 'Chanson Inutile' (Voetnoot, 1996), aandoenlijke bundeltjes met een wilde typografie. In de eerste tref ik het gedicht 'In de boomgaard' met de slotregel die ik me gisteren herinnerde uit 1985: 'zo ik een tak was, terstond liet ik mij afzagen'. Bladeren levert nog een bijzondere zin op:

'leven als een korrel

zand in een betonmolen'

Terug naar boven

Fons op het kantoor van Jachtwerf Rexwinkel

Vrijdag 07-02-2014

Een grauwe dag met veel regen en wind. Om half elf rijd ik richting Numansdorp, om Fons met een bezoekje te vereren. Op de A15 schudden windvlagen het autootje soms wild heen en weer en proberen het de weg af te blazen. Regen en soms hagel striemen de ramen. Tegen half twaalf ben ik bij Jachtwerf Rexwinkel. Druipnat staan de jachten opgebokt achter het hek als voor altijd gestrande walvissen. In het lamplicht van het kantoortje zie ik Fons achter zijn beeldscherm zitten. Binnen schenkt hij warme koffie. Lang elkaar niet gezien of gesproken! We wisselen van gedachten over het probleem van mijn lekkende waterslot/demper, de moeilijke plaats onder de bakboordmotorfundering, waarin dat ding zit ingebouwd en over hoe hem eruit te krijgen en te vervangen door een nieuwe. Bij onze Dulce is dat nóg moeilijker dan bij zusterschip Luna van Chris DeConinck. Behalve de dieseltank moet je ook nog de generator met fundering weghalen, om het langwerpige waterslot/demper eruit te kunnen trekken. Dat is niet misselijk! Misschien kun je een stuk van de bovenzijde van de motorfundering wegzagen om het slot/demper er schuin naar boven uit te trekken. Eventueel lijm je het stuk er weer in, als het nieuwe apparaat erin zit.

Het gat of de gaten dichtlassen, zoals Chris gedaan heeft, lijkt Fons geen goede optie. Op de lasnaden zullen immers, gezien de leeftijd van het slot/demper, gemakkelijk nieuwe gaten ontstaan. Dan kun je hem er weer uithalen. Een nieuwe is beter. Het slot/demper is van RVS, maar van belang is of het roestvaststaal 304 of 316 is. Het laatste materiaal gaat veel langer mee. OK. We besluiten dat het beste is om vooralsnog maar te zien hoe het er in het komend vaarseizoen mee gaat. Als de lekkage sterk verergert, kan de reparatie mogelijk in Spanje of Portugal worden uitgevoer. Verder zoeken we in het magazijn een nieuwe Jabsco pompset en een nieuwe WC-bril uit, om in april mee te nemen voor het voorste toilet.

Terug thuis zoek ik dat laatste meteen op, op de tekening die bij het verslag van 20-11-2013 zit. Daar staat linksonder 'INOX 20/10 316L'. Zonder twijfel is dat laatste de kwaliteitsaanduiding van het RVS. Gelukkig de betere. Ik bel het door aan Fons. De 'sortie echappement' (uitgang knalpot) is 76 x 2, hetgeen volgens hem slaat op de diameter van de aansluittules. Dus, 76 mm. Daarme kan ik ruwweg lengte, breedte en hoogte van het apparaat bepalen: ruim 80 x 9 x 14 cm (hoogste stuk aan het gesloten, voorste eind). Aan het achterste eind, waar de in- en uitgangen zitten, is het ca. 10 cm hoog.

Halverwege de middag verschijnt een zeer teleurstellend bericht in de mailbox. 'Beste Tom, om maar meteen met de deur in huis te vallen: we mailen je met slecht nieuws. TenPages.com moet noodgedwongen vanaf vandaag haar activiteiten staken', schrijft Valentine van der Lande, de oprichtster. Zo! Ik vond het de laatste tijd al zo stil op hun website. Daar staat nu alleen nog een wat uitvoeriger bericht: 'Op dit moment is er onvoldoende financieel perspectief voor het continueren van onze werkzaamheden.' Maandenlang is geprobeerd een nieuwe investeerder aan te trekken, maar die is op het laatste moment afgehaakt. Het lijkt het zoveelste slachtoffer van de malaise op de boekenmarkt, maar misschien waren er ook andere ongunstige factoren in de bedrijfsvoering. Verdomde jammer dat het TP niet gelukt is, het was een mooie manier om je manuscript gepubliceerd te krijgen zonder een ellenlange tocht langs allerlei uitgevers. Het is nu erg zuur voor de schrijvers, wier manuscript de eindstreep van 2000 aandeelhouders heeft gehaald, maar verder nog à raison voor ieder 10.000 euro 'in de pijplijn' zitten bij TP. Behalve dat ze geen boek hebben, zijn ze dat geld waarschijnlijk kwijt. Het is ook zuur voor de aandeelhouders, die al niet veel kregen en nu helemaal kunnen fluiten naar rendementen. Zeer, zeer treurig.

Nog meer slecht nieuws. Polare vraagt uitstel van betaling aan, de boekhandels blijven gesloten. Dan is het vrijwel zeker afgelopen. Terug naar boven

KNAKE-voorzitter Ed Braad toont een oude foto van het Eind als wandelpromenade

Zaterdag 08-02-2014

Nog steeds veel ophef over het stoppen van Tenpages in diverse groepen van TP-auteurs op Facebook. Wie zijn er de dupe? In feite twee groepen: allereerst de auteurs die met hun manuscript de eindstreep haalden, maar wier boek nog niet verschenen is. In 'de pijplijn' zitten, zogezegd. Zelfs als ze al een uitgever hebben, wil die niet verder zolang hij de contractueel verplichte bijdrage van 5000 euro niet van TP heeft ontvangen. Dat zit er voorlopig niet in en misschien nooit. Dus stagneert de uitgave van die manuscripten. Erg zuur voor de auteurs en ook voor de aandeelhouders. Dat is de tweede groep die de dupe is: de aandeelhouders zullen niets meer ontvangen per verkocht boek. Nu was dat al geen vetpot.  Je investering verdien je pas terug als 20.000 exemplaren zijn verkocht; dat haalt niemand. Overigens is mijn indruk dat TP ermee stopte vlak voor een faillissement, dus mogelijk op tijd om een nieuwe investeerder te vinden en/of de zaken netjes af te wikkelen.

Gisteravond de jaarlijkse vergadering van buurtvereniging KNAKE. Zoals gewoonlijk een interessant en gezellig gebeuren, dat plaats heeft in de zaal van De Groote Sociëteit aan het Eind. Na de traditionele stamppotmaaltijd is de vergadering zelf. Het belangrijkste onderwerp is de wens van een meerderheid om het Eind autoluw te maken. Voorzitter Ed Braad noemt een aantal interessante cijfers. Er komen per dag 3000 auto's bij ons langs, 1500 in iedere richting. Daarvan gaan er 600 parkeren op Buiten de Waterpoort. Als je bijvoorbeeld de Tolsteeg zou afsluiten, houd je alleen die 600 parkeerders over. De gemeente schijnt daar wel voor te voelen. Er moet alleen een oplossing komen voor de vaak erg zware vrachtwagens, die met name het Restaurant Bon'Apart komen bevoorraden. In een aantal panden zijn scheuren ontstaan door het gedreun, als die vrachtwagens langsrijden.Ook wij hebben in de tegels van de badkamer een scheur gekregen. Misschien kan het restaurant langs de achterkant, in de Molenstraat, bevoorraad worden. dan houd je alleen de auto's over, die de winkels op de Langendijk bedienen.

Ed Braad overtuigt de vergadering door oude foto's te tonen (zie hierboven) uit de tijd dat het Eind vooral wandelgebied was. Op basis daarvan is er een herinrichtingsplan ontwikkeld, waarbij de huidige parkeerplaatsen verdwijnen, iets dat door de meerderheid van de bewoners gesteund wordt. Voor de bestrating kunnen de oude kasseien gebruikt worden, die de gemeente ergens heeft opgeslagen. Vroeger was er een dubbele rij gaten voor een wal om het hoog water te keren, zoals die nu nog op de Kortendijk ligt. Dat historische patroon kan hetseld worden met een dubbele rij tegels. Een fraai plan, waarvoor het KNAKE-bestuur de handen op elkaar krijgt. Het zou een eerste fase zijn op weg naar de aanleg van een definitieve wandelpromenade op het Eind, tussen de winkelkern en Buiten de Waterpoort. Moet er meer horeca bijkomen? Daarover zijn de meningen verdeeld. Mij kan het niet veel schelen, als het maar geen luidruchtige nachtkroegen of smerig ruikende shoarmatenten zijn. Winkeltjes zijn wel leuk.

Na de vergadering is het nog urenlang gezellig napraten. Om half twee houd ik het voor gezien. Ans ging al eerder naar huis.

Vanmorgen regen. Ik krijg een paar telefoontjes en mails van ongeruste aandeelhouders. Die waren door TP op de hoogte gesteld. Opvallend: ze maken zich geen zorgen over hun eigen investering, maar over de vraag of deel 3 (waar ze geen aandelen in hebben) nu wel zal verschijnen. Dat is aardig. Ik stel ze gerust: deel 3 gaat helemaal buiten TP om. Het is een afspraak tussen mijn uitgever Jan-Willem en ik en zolang hij niet failliet gaat, is er niets aan de hand.

Inmiddels is het droog. Ik neem zometeen bus en trein naar Amsterdam, naar de nieuwjaarsborrel van de Vereniging van Letterkundigen. Ahem. In Artis et Amicitia op het Rokin. Nogmaals ahem. Terug naar boven

Sociëteit Arti et Amicitiae op het Rokin in Amsterdam

Zondag 09-02-2014

De aloude Amsterdamse kunstenaarssociëteit Arti et Amicitiae, gistermiddag. De deur is nu gewoon open. Linksaf op de begane grond is een grote, met zwaar hout donker gelambrizeerde zaal met voor de borrel gedekte, hoge tafeltjes. De bar is achterin, een jongen staat er glazen te spoelen. Er is verder nog niemand. Ik vraag of hier de nieuwjaarsborrel van de VvL is. 'Nee', zegt de jongeman en kijkt me meewarig verbaasd aan, 'die is morgen.' Oef! Wat stom, zeg! Een dag te vroeg, ik heb het weken geleden verkeerd in onze agenda opgeschreven! Wat nu?

Ik maak van de nood een deugd en bel mijn dochter Floor op. 'Kan ik even langskomen?' Dat kan. 'Tramlijn 1, halte Rhijnvis Feith', zegt Floor. Een halfuurtje later zit ik bij hen aan de tafel, naast mijn kleindochter Lisa. Haar ouder broertje Thijs is uit logeren bij zijn oma, de moeder van Floor. Lisa loopt nu zelfstandig en begint aardig te praten. Ze is een kind dat precies weet wat het wil en ze laat zich niet door de drie jaar oudere Thijs op de kop zitten, aldus Floor. Zoet speelt ze met een tablet computer, waar ze prima de weg op weet. Zo groeien ze op.

Om kwart over vijf aanvaard ik de terugweg. Tramlijn 1 naar Amsterdam Centraal. Tien minuten in de Intercity naar Nijmegen. In Utrecht CS stap ik uit. Nu de Interliner. Helaas, die rijdt voor mijn neus weg. De volgende is pas over 55 minuten. De bus via de dorpen, zoals Meerkerk en Arkel, vertrekt echter over 9 minuten. Die kan ik beter nemen; hij doet er langer over maar ik ben toch eerder in Gorcum. Om half acht stap ik bij Ans binnen. Twee uur en een kwartier. Ze heeft lekkere Turkse pizzaatjes gemaakt.

Om half zes gaat vanmorgen de telefoon. Het verzorgingshuis van Oma Steers. 'Uw moeder is gevallen en de ambulance komt zo.' We schieten onze kleren aan en rijden naar het ziekenhuis. Bij de SEH parkeren we naast de auto van Ans' broer Cees en zijn vrouw Mieke. Ook zojuist aangekomen. Oma Steers is er al en het valt mee; ze kijkt ons met een verontschuldigende glimlach aan. Na een halfuurtje komt de uitslag van de foto: een kleine fractuur onder de kop van het rechter heupgewricht. Daar hoeft niets aan te worden gedaan dan bedrust. Een halfuur later wordt ze opgenomen.

Cees & Mieke komen bij ons ontbijten. Straks gaat Ans naar het bezoekuur. Voordien brengt ze mij even op het station, voor de tweede tocht naar Amsterdam. De aanhouder wint. Terug naar boven

De nieuwjaarsborrel van de VvL in Arti & Amicitiae

Maandag 10-02-2014

Tweede bezoek aan de Amsterdamse kunstenaarssociëteit 'Arti & Amicitiae'. De nieuwjaarsborrel van de Vereniging van Letterkundigen, waar ik onlangs lid van werd. Waarom? Nou, voor de mogelijkheden contacten in de literaire wereld op te doen en mijn boek te promoten.

Bus en trein sluiten snel op elkaar aan. Om vier uur ben ik op het Rokin. In de donker gelambrizeerde benedenzaal staan tafels met drank en hapjes. Een groot schilderij van Breitner siert een van de wanden. De zaal loopt snel vol (foto hierboven). Achterin is de bar waar ik in de hoek bij de muur een barkruk vind. Hier kan ik het allemaal goed in de gaten houden. Er zijn veel van de vraag bekende gezichten; mensen die misschien op televisie geweest zijn. Ik ken er geeneen. Het wordt een zware opgave, vrees ik. Naast me nemen twee dames van (ongeveer) mijn leeftijd plaats. Er ontstaat een gesprek, een soort lotgenotencontact want de dames zijn hier ook voor het eerst. De dame naast me heet Truus Luyken Schilte en ze heeft via Boekscout een boek gepubliceerd dat 'Mevrouw betaalt de koffie' heet. Bij Boekscout kun je je eigen boek uitgeven, POD laten printen en verkopen. Het boek gaat over een kind dat door een katholieke priester misbruikt wordt. Autobiografisch? De dame glimlacht. De andere dame is haar vriendin, ze heeft vuurrood haar en is beeldend kunstenares: Maria Soeterbroek. 'Kom, dames, we moeten circuleren. In deze hoek wordt het niks', zeg ik en sta op.

Ik wurm me door de menigte met een uitnodigende grijns op mijn gezicht. Bij een van de dranktafels spreekt een man me aan. 'U ziet er uit als een bekende schrijver', zegt hij. Zijn vrouw of partner heet Rita Aalderink, ze schrijft kookboeken. 'Gemakkelijke recepten', zegt ze zelf. Ik vertel over mijn boek en er ontstaat een levendig gesprek. Toch maken we er al gauw een eind aan, per slot moeten we verder socialiseren. 'Netwerken', ik had er vroeger al zo'n hekel aan. Het enige dat helpt is voortdurend wijn drinken, ik ben niet voor niets met het opnbaar vervoer.

Daarna beland ik bij een hele mooie, jonge vrouw. Ze staat naast twee andere jonge vrouwen, aardig van aanschijn maar een tikje minder mooi. Onder hun kritische blikken negeer ik de mooie vrouw en begin een gesprekje. Ze blijken allebei scenarioschrijvers te zijn, voor films en TV-series. Met zo goed mogelijk geacteerd enthousiasme vertel ik over mijn boek en geef mijn visitekaartjes; de dames hebben geen kaartjes. Misschien hebben ze die niet nodig. Ik circuleer verder en krijg een idee. Zou Barber hier misschien zijn? Barber van de Pol is een beroemde vertaalster van onder andere de Argentijnse schrijver Julio Cortázar. In de tijd dat ik, ruim veertig jaar geleden, haar kende was ze getrouwd met Arnout Weeda, toen de hoofdredacteur van het maandblad 'Student'. Ik was lid van de redactie en we vergaderden doorgaans bij hem thuis, niet ver van het Amstelstation. Barber vertaalde in die tjd Cortázars 'Rayuela'. We konden goed met elkaar opschieten en ze zijn nog eens bij me wezen eten  in Utrecht. Daarna verloor ik hen allebei uit het oog, hoorde ooit dat ze gescheiden waren maar daar bleef het bij. Hoe moet ik haar vinden?

Ik circuleer verder en ontmoet - bij een van de dranktafels, uiteraard - een man met een sterk gegroefd gelaat. Inderdaad, een schrijver, hij heet Wil Schackmann en komt helemaal uit Groningen. Waarom is hij hier? Nou, voor hetzelfde, het leggen van contacten. Of hij misschien Barber kent? Nee, je kunt het misschien aan een bestuurslid vragen., die lopen rond met naamkaartjes op de revers, zegt hij. Een goede suggestie. inmiddels ben ik door de roezemoezende en drinkende menigte naar de achterkant van de zaal gecirculeerd. Daar is het rustiger en er staat een gewichtig heertje met een naamkaartje. Hij blijkt Kees Holierhoek te zijn, nota bene de voorzitter van de Lira, de vereniging van vertalers. Ja, Barber kent hij wel, loop maar achter me aan. Aan de overzijde vindt hij haar. Ik kijk: verdraaid, Barber, en niet eens echt veel veranderd. 'Dag Barber, weet je nog wie ik ben?' Op haar gezicht tekent zich een fraai gefaseerd proces van geleidelijke herkenning af.

'Tom!', zegt ze verbaasd, 'Tom Zijlstra! Wat doe jij hier?'

'Tja, eindelijk schrijver geworden.'

'Gôh, je was toen erg bezig met Gombrowicz en allemaal filosofen, herinner ik me.'

We praten even bij. Drie kinderen gekregen, net als ik. Ondanks de scheiding nog goed contact met Arnout. Ik vertel van mijn boek.

'Dat het er na al die jaren toch eruit is gekomen', zegt ze. 'Wie geeft je boek uit?'

Van Uitgeverij Van Brug heeft ze zoals verwacht nog nooit gehoord.

'Je kent natuurlijk niemand in deze wereld', constateert ze nadenkend. 'Misschien kan ik iets voor je doen.'

Ik geef haar mijn kaartje en neem afscheid. Tussen zes en zeven uur spreek ik vrijwel niemand meer. Geen zin. Enkele mensen beginnen in staat van dronkenschap te geraken. De menigte wordt dunner en ik besluit tot vertrek.

Tram, trein en bus sluiten goed aan. Om negen uur ben ik terug in Gorcum. Nog een glas wijn met Ans en een merkwaardige pindasschotel uit Afrika (uit Senegal, geloof ik). Geen bijzonderheden over haar moeder. Vroeg naar bed.

Vandaag een zeer grijze dag. Ik maak het verslag van gisteren. Zou mijn bezoek aan de VvL-borrel geholpen hebben? Geen idee, afwachten maar. Valentine van der Lande, de eigenaar/directeur van het zieltogende TenPages, twittert een correctie van mijn stelling enige dagen geleden, dat een aandeelhouder om quitte te spelen geen 20.000 verkochte boeken moet hebben, maar 5000 tot 7000. Ook dat aantal haalde maar één de 66 TP-boeken. Waarvan acte. Lees overigens hier een onthutsend verhaal over de teloorgang van de boekhandelsketen Polare. Of het klopt, weet ik niet, het zou zomaar kunnen.

Het weer klaart op; zonder dat de zon echt doorkomt, wordt het lichter. Ans gaat naar haar moeder in het ziekenhuis, ik doe boodschappen. Waren we maar weer aan boord. Nog twee maanden. Terug naar boven

Kingma en ik op een tekening van Jan Hensema, rechtbanktekenaar

Dinsdag 11-02-2014

Vandaag is de uitspraak in de strafzaak tegen Jansen Steur. Volgens de berichten om half twee. Rond het middaguur zet ik alvast TVOost live op en de twitter-hashtag #jansen steur op het scherm. Verschillende journalisten melden dat ze weer een live-verslag zullen doen. Ik verzeil op de website van Yme Drost, de letselschadeexpert die de slachtoffers steunt, en ontdek in het JS-dossier mezelf op een tekening van de bekende rechtbanktekenaar Jan Hensema (zie hierboven). Nooit eerder gezien. Hij heeft me getekend naast Kingma en ik zie eruit als een gepensioneerde bankdirecteur die geen bonus heeft gekregen. En een veel te dikke kop en ik heb trouwens een baard en geen sik. Zeg nou zelf, die tekening lijkt toch van geen kant? Die van Kingma ook niet, trouwens; die komt zo te zien net van de tandarts en heeft een dikke rechterwang. Hensema is vast gewend om boeven te tekenen en dat zijn we niet.

Een twitteraar meldt ondertussen dat de uitspraak niet om half twee maar om half twaalf is. Dat blijkt echter niet te kloppen. Er zouden al wel een kleine 40 journalisten en camaralieden in de aparte perszaal te zijn. 'De vaderlandse pers loopt uit voor Jansen Steur', twittert Volkskrant-journaliste Lidy Nicolasen. 'Mooi gezicht, Enschede FM zit naast persbureau Reuters', meldt een ander. Begrijpelijk, iedereen is erg nieuwsgierig hoe het vonnis zal luiden in 'de grootste medische strafzaak ooit'. Ook veel van de slachtoffers zijn al vroeg aanwezig. Radio-Oost interviewt een van hen. Hij heeft vannacht niet geslapen, vertelt hij. Over de uitspraak is hij somber. 'Niet meer dan twee jaar', denkt hij (het OM eiste zes jaar) Iemand twittert dat de voorlichter van de rechtbank zegt dat het voorlezen van het vonnis tussen drie kwartier en een uur duurt. Een ander meldt dat RTV Oost-journalist Rob Vorkink zojuist JS heeft gesproken: hij voelt zich slecht en denkt dat hij veroordeeld zal worden. Iemand vraagt of JS meteen de gevangenis in moet; 'nee, hij mag zich later melden', twittert een ander.

Even na half twee mogen de fotografen voor korte tijd de zittingszaal in. De slachtoffers zitten met gespannen gezichten achterin. Ernst JS en zijn advocaat zitten in het beklaagdenbankje. Dit verneem ik allemaal via via; had ik er toch heen moeten gaan? Tja, ik zag tegen de lange rit op en vooral tegen de journalisten. Ik heb genoeg over de zaak gezegd. De rechtbankvoorzitter zegt dat het voorlezen van het verkorte (!) vonnis anderhalf uur gaat duren. Allereerst verwerpt de rechtbank de claim van de verdediging op verjaring. Heeft JS zijn patiënten opzettelijk in hulpeloze toestand gebracht met zwaar lichamelijk letsel en psychisch letsel tot gevolg? Ze waren niet volledig hulpeloos, zegt de rechtbank, ze hadden ook naar een andere neuroloog kunnen stappen voor een second opinion. Daar wordt JS dus van vrijgesproken, lijkt me. Wel is bewezen dat hij verkeerde diagnoses stelde en onvoldoende oog had voor bijwerkingen van Exelon en daardoor zijn patiënten ernstig benadeelde. Maar deed hij dat opzettelijk? Hij twijfelde zelf aan zijn diagnoses maar ging toch door en koos dus opzettelijk voor de kans om fout te behandelen. Hm, dat is een stelling waar je eens goed over moet nadenken. Een aangrijpingspunt voor het hoger beroep, dat ongetwijfeld zal volgen?

Is JS verantwoordelijk voor de zelfmoord van een van zijn patiënten? In elk geval kreeg ze doodsangsten van zijn behandeling. Hij nam die paniek niet weg en daarom is haar zelfgekozen dood hem toe te rekenen. De rechtbank rekent JS dus een van de zwaarste aanklachten toe. Dat is niet mis! Ook hier kansen voor een hoger beroep?

De rechtbank hecht geen geloof aan het verweer van JS inzake 'een vroege vorm van Alzheimer'. Hij was veel te stellig daarvoor. 'JS zit er somber bij en luistert geconcentreerd naar de rechter. Vouwt steeds zijn handen en trekt beetje zenuwachtig met zijn mond', schrijft een aanwezige journalist. Ook in andere gevallen werden patiënten opzettelijk door JS benadeeld, gaat de voorzitter verder. Volgt de casus De Haan, waarin het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel en psychisch lijden bewezen wordt geacht. Nu volgt de casus van Wim Losser. Idem de patiënten Mulder, Fröhlich, Weijers en twee patiënten die anoniem wilden blijven. Veel herhalingen. Het blijkt dat de rechtbank alle zaken bewezen acht waarbij het gaat om toebrengen van zwaar lichamelijk en psychisch letsel. De foute diagnoses ontregelden de patiënten volledig, met aanpassingsstoornissen, angsten en depressies tot gevolg. Alleen de nog zwaardere variant van het in hulpeloze toestand brengen, dat ook ten laste is gelegd, wordt bij de meesten niet bewezen. Dat is alleen aan de orde in de zaak van de zelfmoord. 'Jansen Steur hoort het vonnis tot op heden zonder spoor van emotie aan', twittert Tubantia-journalist Lucien Baard. Toch loopt het slecht voor hem af. 'Advocaat Van Gaal is gestopt met het maken van aantekeningen en legt zijn hoofd in een hand.'

Het moment nadert dat het vonnis wordt uitgesproken. Een bode schenkt JS en zijn slachtoffers vers water in de bekertjes. Maar eerst acht de rechtbank de diefstal van recepten, de vervalsing in geschrifte (i.v.m. exelon) en de verduistering van 80.000 euro bewezen. Die zaken waren zonneklaar, maar de verduistering is deels verjaard. Deels? Snap ik niet. Nu de eindconclusie, inderdaad na anderhalf uur: de bewezen feiten hebben gedurende een lange periode plaatsgevonden. JS is door het bestuur van het MST gewaarschuwd en in 2003 weggestuurd. Toch leidden waarschuwingen niet tot verbetering. Komen er nog verzachtende factoren? Weinig. JS was zelf verantwoordelijk voor zijn verslaving, aldus de rechter. Het verweer dat anderen en het MST hadden moeten ingrijpen, vermindert niet zijn eigen verantwoordelijkheid. De extreme publiciteit (JS werd met dr. Mengele vergeleken) werkt wel strafverminderend, alsook een verminderde toerekeningsvatbaarheid (ADHD, narcistische trekken, verslaving slaapmiddelen) en de ouderdom van de feiten. Nee (even later), de rechtbank vindt JS toch volledig toerekeningsvatbaar. Dan het vonnis: drie jaar gevangenisstraf, onvoorwaardelijk. De helft van de eis van het OM. 'Met een knikje van het hoofd reageert Jansen Steur op het vonnis. Hij neemt een slokje water en vertrekt', twittert Lucien Baard.

Tja. We zien iedereen terug bij het hoger beroep van JS en zijn advocaat. Dat gaat ongetwijfeld volgen. De reacties zijn nog niet te overzien. 'Te weinig voor het leed wat hij heeft aangericht.' 'Drie jaar cel voor de reguliere kwakzalver die lang beschermd werd door de inspectie en bestuur MST.' Dat zijn er twee. De bel gaat, mijn vriend Herman komt op bezoek. Straks verder.

Terwijl het begint te regenen, lopen Herman en ik snel de stad in voor fruit en andere boodschappen. Ans is naar haar moeder in het ziekenhuis. Oma Steers kan deze week voor revalidatie terecht in 't Gasthuis. Dat is naast het ziekenhuis, gelukkig vlakbij. Op Twitter lees ik dat de meeste slachtoffers en de OvJ blij zijn met het vonnis. Het MST komt ook met een reactie. Nog geen nieuws over een hoger beroep. Zijn advocaat noemde de uitspraak 'een flinke dreun'. Hij noemt hoger beroep waarschijnlijk, vanwege de uitspraak inzake de zelfmoord van een patiënte. Wat vind ik er zelf van? Even niks, ik moet er eens goed over nadenken. Overigens moet ik nog wachten op een potentieel ander gevolg: over een maand zal het OM beslissen of de ex-bestuurders van MST ook strafrechtelijk vervolgd zullen worden. Terug naar boven

Hoopvol plaatje - maar zo hoopvol is het niet

Woensdag 12-02-2014

Even gekeken naar de stand van zaken bij de Academica Literatuurprijs. Daar hadden Jan-Willem, mijn uitgever, en ik deel 1 van mijn boek voor ingezonden. De lijst van inzendingen voor 2014 blijkt te zijn ingekrompen van 66 naar 63, omdat er 3 inzendingen op staan die niet meedoen omdat het om 'non-fictie' gaat. Hm, in elk geval gebeurt er iets.

Vanmorgen brengen we de moeder van Ans over van het ziekenhuis naar het naastgelegen verpleeghuis Het Gasthuis. Maar eerst haal ik in het achtergelegen verzorgingshuis St. Clara de rollator van haar kamer op. Je voelt het al aankomen: ik moet met die rollator helemaal om het ziekenhuis heenlopen naar de hoofdingang. Teneinde mensen onderweg duidelijk te laten zien dat ik geen bejaarde ben en dat het mijn rollator niet is, loop ik fier rechtop en zonder ook maar in de geringste mate op het rare duwmobiel te leunen, met snelle pas over het voetpad naar de Banneweg. Op afdeling West 5 formeren we onze kleine stoet; Oma Steers in een rolstoel met een warme jas van Ans aan, geduwd door mij en Ans, die nu aan de beurt is, met de rollator (waarop de spullen van haar moeder) erachteraan. Er is tegenwoordig, na alle verbouwingen, weer een route binnendoor via de begane grondvleugel, waar vroeger de keuken van het ziekenhuis was. Zo betreedt onze kleine optocht de wereld van de verpleging & verzorging. Afdeling De Leypoort is de bestemming, op de eerste verdieping. Leypoort? Later zoek ik het thuis op in het prachtige boek 'De Alblasserwaard' van Catharina van Groningen (Waanders, 1992): 'Wel stond er ter hoogte van de Peterbrug op de kruising Eind van de Langendijk en de Bornsteeg een poort met de naam Blauw- of Leypoort.' Dat was in de 15e eeuw, grappig, vlakbij ons appartement. Weten we dat ook weer.

De overdrachtsactiviteiten rond Oma Steers vragen de nodige tijd. Veel belangstelling heeft ze er niet voor. De verhuizing heeft haar zichtbaar vermoeid. Om half een neem ik vast afscheid en loop door het Piazza Centrum en de binnenstad terug naar huis. Koud is het niet en zelfs droog. Voor vanavond verwacht men opnieuw harde wind en regen. Rest van de geen zin om iets anders te doen dan lezen.

Code rood voor het zuiden van Engeland en Wales. Al weken kampt men er met overstromingen. Grote gebieden staan onder water en duizenden huizen hebben geen electriciteit. Treinen rijden niet meer. Afgelopen januari was daar de natste maand in 250 jaar. Gevolgen van global warming? Terug naar boven

Donderdag 13-02-2014

Belangwekkend nieuws over de vroege opsporing van uitgezaaide prostaatkankercellen. In het UMC St Radboud heeft de radioloog Jelle Barentsz een z.g. nano-vloeistof ontwikkeld, gebaseerd op ijzerdeeltjes, waarmee in lymfeklieren uitzaaiingen van prostaatkankercellen van 2 mm gevonden kunnen worden. Met de bestaande nucleaire technieken kon men niet verder komen dan 8 mm grote metastasen.

Destijds - bijna vier jaar geleden - schreef ik over de kans op micro-metastasen (< 8 mm), het grootste probleem bij de behandeling van prostaatkanker. Die steken vrijwel altijd de kop op in lymfeklieren en konden tot dusver niet opgespoord worden. Dat risico hangt iedere prostaatlijder boven het hoofd. Dat deze nieuwe techniek nu beschikbaar komt en - naar het er uitziet - binnen niet al te lange tijd op grote schaal beschikbaar zal zijn, is goed nieuws voor mij. Het gaat heel simpel: de nanovloeistof wordt intraveneus toegediend en verspreidt zich in een dag in het lymfesysteem. Na 24 uur ziet een MRI-scanner de uitzaaingen wit oplichten. Hoe ze vervolgens behandeld moeten worden? Operatief verwijderd, neem ik aan. Of weer aan de Zoladex? Misschien allebei.

De overgrote meerderheid van de mensen doet zijn best om langer in leven te blijven. Gebruik makend van de reclameslogan van een zuivelbedrijf zou ik zeggen: 'Dat zit in onze natuur'. Eenieder lijdt aan het leven, maar bijna niemand wil er vanaf - behalve als het te erg wordt.

Twee grote uitgeefconcerns werken aan een Nederlandse streamingdienst voor boeken, meldt De Volkskrant. Het zijn WPG en LannooMeulenhoff, die de helft van de markt voor e-boeken zouden bedienen. Uiteraard is dit voor schrijvers en uitgevers veel beter dan de huidige situatie en gemakkelijker voor klanten, maar ook is het weer een geduchte bedreiging voor het gedrukte boek en de boekhandels. Misschien wel een nekslag. Alleen zonderlingen als ik kopen nog boeken van papier (en CD's) De nieuwe service komt dit jaar beschikbaar.

Grijze dag, enige motregen maakt de straten nauwelijks nat. Ans is naar haar moeder, ik doe boodschappen en lummel op mijn kamer. Een schok als de politie met het nieuws komt dat Els Borst waarschijnlijk door een misdrijf is omgekomen. Mogelijk neergeslagen door een inbreker in of bij haar garage, toen ze zaterdagavond thuiskwam van het D'66 verkiezingscongres. Zondag nam ze de telefoon niet op. Ze zou haar jas nog aan hebben gehad, toen ze maandagavond werd gevonden.

Bizarre wereld: RTV Oost komt met een filmpje over Willy Jansen de tweelingbroer van Ernst Jansen Steur. Willy woont nog in Zeeland. De schaamte bij de Zeeuw is immens. 'Hij heeft Ernst niet laten vallen. Afgelopen zondag, twee dagen voor het vonnis was er nog contact. Willy had gehoopt dat Ernst z'n straf van de Almelose rechters zou accepteren. Geen hoger beroep, want dan komt er nog geen rust in de familie. Ook niet voor Willy. Het gevoel is dubbel. Want als Ernst de zaak nu laat rusten dan moet de oud-neuroloog binnenkort de gevangenis in. Ernst tussen pedofielen, brandstichters, drugsdealers en moordenaars. En dat was Ernst volgens Willy zeker niet.'

De website van de NOS meldt dat het OM in Duitsland ook een strafrechtelijk onderzoek heeft ingesteld naar Jansen Steur. Of hij daadwerkelijk vervolgd zal worden, staat nog niet vast. Ernst komt van zijn leven niet meer van de ellende los, die hijzelf veroorzaakte.  Terug naar boven

Windtrends in de Pacific 1992 - 2011

Vrijdag 14-02-2014

Klimaatsceptici wijzen graag op de afgenomen trend in de opwarming van de aarde over het laatste decennium. Ik heb daar vaak over geschreven. Dat fenomeen wordt tegenwoordig 'de hiatus' genoemd. De hiatus werd niet voorspeld door de klimaatmodellen. Vreemd is overigens dat je die niet ziet in de update van de gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere atmosfeer, die ik maandelijks in dit weblog opneem. Ik kan niet bepalen of die 'hiatus' nu wel of niet bestaat. Enfin, NRC-klimaatblogger Paul Luttikhuis publiceerde eergisteren een mogelijke verklaring ervan, die Australische wetenschappers onlangs hebben gevonden. Daar hoort het plaatje hiernaast bij. De mogelijke verklaring zit hierin, dat de toegenomen sterkte van de oost/west passaten van de periode 1992 - 2011 het opgewarmde oceaanwater aan de westzijde van de Pacific (bij Australië) naar beneden duwt (naar ca. 125 meter diepte) en daar - als het ware - tijdelijk opgeborgen wordt. Dus niet de atmosfeer verwarmt, waardoor een koelend effect van 0,1 tot 0,2 graden Celsius ontstaat. Het lijkt op een versterking van het gebruikelijke La Niña verschijnsel. Lees het stuk van Luttikhuis, dat een en ander helder uitlegt. De onderzoekers sluiten niet uit dat het nog een paar jaar duurt voordat aan die krachtige passaatwinden een einde komt – en daarmee mogelijk ook aan de hiatus. Daarna zou een periode van snellere opwarming kunnen volgen.

In de reacties op het blog twijfelen een aantal mensen eraan of de oceaan inderdaad zoveel sterker aan het opwarmen is.  Maar de grafiek hiernaast bewijst dat. Hij is afkomstig van de Amerikaanse NOAA en toont het temperatuurverloop sinds 1960 op dieptes tot 700 meter en 2000 meter in de oceanen. Je ziet een steile toename vanaf het jaar 2000 (rode pijl) Waaraan men de veronderstelling ontleent dat er een eind komt aan die trend en dus aan de hiatus, weet ik niet. Warm water neemt een groter volume in dan koud water. De zeespiegelrijzing in de westelijke Pacific is met 10 mm/jaar dan ook 3 x groter dan bijvoorbeeld bij ons.

Vandaag, vrijdag, zacht weer. In de loop van de dag zal het zoveelste oceaanfront weer storm en regen brengen. Ik verdiep me de hele ochtend in Olivia Laings' 'Het uitstapje naar Echo Sping. Waarom schrijvers drinken' (De Bezige Bij, 2014) Waarom dat is, is me nog niet duidelijk, maar dát het zo is wel. Echo Spring is overigens een whiskeymerk uit Kentucky. Een effect van het boek is dat je je zorgen begint te maken over je eigen drankgebruik. Van de weeromstuit heb ik de hele week geen druppel gedronken. Als ik echter eerlijk ben - en het boek dwingt je daar min of meer toe - dan moet ik erkennen dat ik minstens veertig jaar veel (te veel) heb gedronken. Vrijwel dagelijks, zij het pas na de middag en nooit in de ochtenduren. De effecten? Ik neig ertoe om bijvoorbeeld geheugenstoornissen en mijn frequente slaapaanvallen overdag eraan toe te schrijven. Of dat klopt, weet ik niet. Als drinken bij schrijvers hoort, hoef ik dat in elk geval niet meer te leren. Terug naar boven

Zaterdag 15-02-2014

Bericht van de borstkankerscreening: geen aanwijzingen bij Ans. Uiteraard is ze opgelucht. Tegelijk brengt de NRC een bericht dat een Canadees onderzoek onder 90.000 vrouwen over 25 jaar liet zien dat borstkankerscreening geen levens redt. Vrouwen die aan borstkankerscreening meedoen sterven even vaak aan borstkanker als vrouwen die er niet aan meedoen. Tja. ik stond in de jaren '90 mee aan de wieg van de invoering van de screening in de regio Zuidwest Nederland door het IKR, het toenmalige Integraal Kankercentrum Rotterdam. Onder leiding van de hoogleraar Dick van Bekkum geloofde men er heilig in. Er werd een omvangrijke en kostbare organisatie op poten gezet met mammografietoestellen in autobussen en radiologen, die de foto's moesten beoordelen. Ook toen klonken er al kritische stemmen, die fel werden aangevallen of genegeerd door Van Bekkum c.s. Moet je nu concluderen dat alles voor niets is geweest? En dat mijn geliefde voor niets haar borsten heeft laten pletten bij de mammografie? Wie zal het zeggen? Nog geen maand geleden publiceerde onze eigen Gezondheidsraad er een zeer positief rapport over. Tussen 1987 en 2012 nam de sterfte aan borstkanker bij vrouwen tussen de 50 en 75 jaar met 34 procent is af. Voor de helft wordt dat toegeschreven aan de screening. Zoals zo vaak spreken wetenschappers elkaar tegen en de leek haalt er de schouders over op. Ik heb het zelden anders meegemaakt.

Gisteravond een vriendin op bezoek.

'Ik heb je deel 2 gelezen. In één ruk uit!'

'Leuk om te horen.'

'Ja, en ik vroeg me af of ik het ook zo leuk zou vinden als ik je helemaal niet kende.'

'Vast wel.' Toch een goeie vraag, want zeker weet ik het natuurlijk niet.

Ans valt me bij. 'Deel 3 is heel erg spannend, weet je.'

Vannacht en vanmorgen storm over Nederland. Aan de kust wordt het Bf 9. Tegelijk voert de depressie, die alles veroorzaakt, warme lucht aan. De temperatuur rijst tot boven de 10^o. Ans gaat naar haar moeder kijken en ik loop met het boodschappenkarretje de stad in. Het lukt om de boekhandels voorbij te lopen. Bij Rijk koffie. Dat is het wel. Zaterdagmiddaggevoel, het eind van de week, het gevoel dat niks hoeft. Behalve dit verslagje maken. Waarom toch? Om, weggekropen in mijn hoekje op de sluis, te laten zien dat ik besta? Terug naar boven

De Gorcumse waterpoort in de 19e eeuw

Zondag 16-02-2014

Gisteravond Wiger & Arina op bezoek. Gezellig. Veel praten over begin mei, als ze bij ons aan boord komen om rond Sicilië te varen. Daar hebben we allemaal geweldig veel zin in. Het is er overigens deze week voor het eerst boven de 20^o.

Gisteren dook er nog een oude foto op van de Waterpoort op de FB-pagina Oud Gorcum (zie hierboven). Ik vind ook een verhaal over iemand die in 1871 in de Waterpoort woonde. Ene Van den Berghe, magazijnknecht bij de artillerie, met zijn gezin. Alle kans dat de foto uit die tijd is. Gerieflijk wonen was het niet, maar wel gratis. Er was namelijk maar één vertrek boven de poort en dat had veel weg van een gevangenis. Om uit de kleine raampjes ie kijken, moest je op een stoel gaan staan. Later werd de vloer verhoogd en van den Berghe bouwde kamertjes in de ruimte. 'Maar ook daarna was de woning alles behalve ideaal. Want in plafond en vloer waren nog altijd de grote gaten voor de bazaltstenen contragewichten van de poortklok. Doch ook dat veranderde tenslotte. De gehele luidinstallatie verhuisde naar de zolder en de gaten werden gedicht.' Op de foto kijkend zou je overigens zeggen dat er boven de poort twee verdiepingen waren. In 1893 werd de Waterpoort gesloopt vanweg het drukke verkeer door de stad.

Vandaag een zonnige dag. Lazy sunday. Lang in bad, lezen en naar het schaatsen kijken (1500 meter dames) Nederlandse hegemonie. Even samen langs bij Oma Steers. Terug naar boven

Maandag 17-02-2014

Vandaag 'Het uitstapje naar Echo Spring' (De Bezige Bij, 2014) uitgelezen, het boek van de Britse auteur Olivia Laing over de vraag waarom schrijvers drinken. Ik zei al eerder dat het goed geschreven was, maar nu ergerden de reispassages me nogal eens (Laing reist langs de plaatsen waar de auteurs woonden, die ze bespreekt). Ik vond het vaak gekunsteld, mooischrijverij zonder relatie met het onderwerp. De manier waarop ze over alkoholisme schrijft begon me geleidelijk aan steeds meer tegen te staan. De kritiekloze omarming van de 12 stappen van de AA (Alcolohics Anonymous), die voortdurend terugkeren met alle christelijke kwezelarij de erbij hoort, irriteerde me.

Al lezend krijg je door de indringende teksten van de beschreven auteurs (Tennessee Wiliams, Hemingway, Berryman, Cheever, Scott Fitzgerald en Carver) wel een vreeswekkende inkijk in de immense schade die het drinken aanrichtte in hun levens (en hun levers) Vooral de biografie van de dichter John Berryman is afschrikwekkend; de drank richtte hem uiteindelijk volledig te gronde. In de jaren '70 las ik zijn afgebroken roman 'Recovery' (Faber & Faber, 1973) waarin de 12 stappen van de AA ook alweer kritiekloos een grote rol spelen. Over de oorzaken van alkoholisme en waarom de een het wel krijgt en de ander eraan weet te ontsnappen, schrijft Laing heel wat maar een uiteindelijk sluitende theorie heeft ze ook niet. Dat mag je haar overigens niet verwijten. Er is veel psychoanalyse en gepeuter in de vroege levensjaren van de schrijvers, dat wel. Zwakke (drinkende) vaders, dominante moeders, je kent dat wel. Maar het wil er bij mij niet in dat mannen en vrouwen op gevorderde leeftijd nog steeds niet kunnen ontkomen aan nare ervaringen in hun jeugd. In dat opzicht geeft Laing aan het eind van het boek opeens nuchter een sleutel: 'Er is een punt waarop je het verleden moet laten rusten. (...) Er is een punt waarop je jezelf bij elkaar moet rapen om verder te gaan.' Misschien is de echte vraag waarom zovelen dat desondanks niet kunnen.

Aan de drank raken is één, ervan afblijven is twee. Het schijnt dat alkoholisten niet in staat zijn om matig (sociaal) te drinken. Er staan overigens erg interessante observaties in het boek over de dubbele persoon die in de borst van de drinkende schrijvers huist en over de rol van de drinker zelf bij het ontstaan van het drankprobleem. 'Psychologen spreken van een externe locus of control, iets wat bij veel verslaafden voorkomt. Mensen met een interne locus of control vinden dat hun daden aan de basis liggen van wat ze meemaken, terwijl iemand met een externe locus of control dingen aan de omstandigheden wijt, bijgelovig is en vindt dat hij is overgeleverd aan krachten buiten zichzelf. Bij alkoholisten leidt dit machteloze gevoel direct tot drankgebruik'. Het is een beetje zwart-wit, maar toch een interessante gedachte. En verder stimuleert Laings' boek om die Amerikaanse drinkebroers toch weer eens te gaan lezen.

Een belangwekkende vraag is natuurlijk of de alkoholische roes nu helpt om een meesterwerk te schrijven, of juist niet. Daarover is Laing niet eenduidig. Uitvoerig, bijna integraal, vertelt ze het prachtige verhaal 'The Swimmer' (1964) van Cheever, dat misschien wel een goed voorbeeld is van beide kanten. Het is verleidelijk om het nu ook te vertellen, maar je kunt het beter zelf lezen. (Je kunt het hier downloaden in PDF). Zeer aanbevolen!

Het is een mooie dag, overwegend zonnig en warm voor de tijd van het jaar. Ons dagelijks patroon is als steeds: Ans naar haar moeder, ik de stad in voor boodschappen. Naar de markt omdat het maandag is. Dat interesseert niemand. Terug naar boven

Dinsdag 18-02-2014

Mijn boek is tweedehands te koop, berichtte Rijk onlangs. Niet in zijn winkel, overigens. Maar inderdaad, voor een tientje, via Boekwinkeltjes.nl. Het heeft dus in ongeveer acht maanden de hele rondgang gemaakt van in druk-in de winkels-(misschien) gelezen-in het 2ehandscircuit. Wat je eruit moet afleiden staat me niet helder voor de geest.

Bericht uit de Syrische havenstad Latakia, waar we in september 2010 langere tijd lagen met de boot. Van daar vertrokken we voor een tocht door het land met onze chauffeur Norairi. Volkskrant-correspondent Remco Andersen is er vandaag. 'Hier is niets aan de hand', bericht hij. Begrijpelijk, de stad en de regio eromheen is traditioneel Alawietengebied en vast in handen van de troepen van Bashar. 'Het is de stad die het al jaren is: een zonnige kustplaats met palmen, waar een lichte zeebries doorheen waait. De oorlog lijkt hier heel ver weg.' Dat is plezierig voor Norairi, een Aramese christen die er met zijn vrouw woont. Via Facebook hebben we nog wel eens contact. Onderweg vanuit Homs naar Latakia kwam Andersen langs de grote kruisvaardersnurcht Krak des Chevaliers. We waren er op 25 september 2010. Toen Andersen er vandaag passeerde sloeg de schrik hem om het hart. Er klonken twee harde knallen, gevolgd door twee rookpluimen. 'Het kasteel zit nog vol met rebellen, dus daar wordt hevig gevochten.' Je vraagt je af welke groepering het is, jihadisten of leden van de liberale oppositie, en wat er van het schitterende kasteel overblijft. Is dat erg, in vergelijking met alle wreedheid waarmee deze oorlog gevoerd wordt? Vind ik wel. De Syriërs moorden elkaar uit en richten hun land te gronde, terwijl er geen enkele oplossing voor de dag is gekomen. De interne impasse en de internationale impasse houden gelijke tred. Het focus van de strijd is verschoven van een democratische opstand tegen een autoritair en bloedig regime naar een van de tonelen waarop een heftige religieuze oorlog zich afspeelt, het eeuwenoude conflict tussen Sunna en Sjia. Democratie en menselijkheid zijn vermalen tussen die twee onverzoenlijke kampen. De Middeleeuwen zijn teruggekeerd in Syrië.

Tamelijk zonnige, zachte dag. Na de boodschappen lees ik 'Kenau', de nieuwe roman van Tessa de Loo (Arbeiderspers, 2013). De gelijknamige film komt volgende maand in de bioscopen. Tot dusver vind ik het boek niet erg sterk. Haastwerk? Morgen verder. Terug naar boven

Een van de twee kruitmagazijnen op het Dalembolwerk.

Woensdag 19-02-2014

Vanmorgen bestuursvergadering van de Gorcumse Poëzieroute. Dankzij een paar nieuwe bijdragen van fondsen kunnen we opnieuw een aantal gedichten laten aanbrengen. De route begint zijn voltooiing te naderen. Vooral de realisatie van het gedicht 'Boem!' van Paul van Ostaijen op een van de twee kruitmagazijnen op de Dalembolwerk wekt hoge verwachtingen bij de bestuursleden.

Vandaag krijg ik een verzoek van een journalist van het Radio 1 programma OVT ('Een programma over de onvoltooid verleden tijd, met discussies, reportages en ooggetuigenverslagen.') om mee te werken aan twee uitzendingen over het Nederlands medisch team, dat in de periode 1975/1976 naar de Angolese burgeroorlog werd gestuurd, om de bevrijdingsbeweging MPLA bij te staan. Ik was lid van dat team en de geschiedenis van die uitzending maakt een belangrijk deel uit van deel 3 van mijn boek. De VPRO-journalist Gerard Leenders was op het idee gekomen doordat hij het boek van Jarl Chabot 'Nooit meer bacalhau' (BraveNewBooks, 2013) in handen had gekregen. Jarl was ook lid van het team. Zie hier voor zijn boek. Een aantal teamleden schreef er een nawoord in, ook ik en daarin wordt mijn boek genoemd. Leenders was 'erg onder de indruk' van mijn nawoord. Volgende week komt hij hier langs voor een interview. Het is erg aangenaam dat het nu eens niet over Jansen Steur gaat.

Een grijze dag met lenteachtige temperaturen. De gewone routine, maar nu bezoek ik toch een boekhandel: De Mandarijn. Boekhandelaar Ro schenkt me een kop koffie en we praten over de problemen in de boekenbranche en de inrichting van zijn winkel. helemaal zonder schade is het bezoek niet: ik koop van ex-huisarts en emeritus hoogleraar Doeke Post, die ik nog van vroeger ken, zijn nieuwe boek 'De dood te slim af! Bezinning op nieuwe medische technologie' (Meinema, 2014) en voor Ans een postuum boekje van Johannes van Dam. Voor de rest van de dag lees ik Tessa de Loo's 'Kenau' uit. Over de Haarlemse burgeres Kenau Simons Hasselaar bestaan weinig historische gegevens. Dat is niet erg, het geeft ruim baan voor speculatie en legendevorming. Helaas komt het boek niet echt tot leven. Het probleem is mogelijk dat het om een door De Loo naverteld filmscenario gaat. De film zelf komt volgende maand uit en is misschien beter. Terug naar boven

De oproerpolitie in Kiev schiet vanmorgen met scherp

Donderdag 20-02-2014

De hele dag volg ik op de NRC-livestream het nieuws uit de Oekraïne. Veiligheidstroepen zouden met scherp schieten. Overal vloeit bloed. De foto's en filmpjes op YouTube zijn schokkend. Het aantal doden op het Maidan loopt deze dag op tot over de 40. Gisteren waren het er 35. Betogers houden 67 politieagenten in gijzeling, zeggen persbureaus. Janoekovitsj ontslaat de opperbevelhebber van het leger en benoemt een nieuwe. Dat duidt erop dat hij het leger wil inzetten. Ook in de rest van het land veel onrust en verzet, uiteraard vooral in de westelijke helft. In Lvov zouden demonstranten het stadsbestuur hebben afgezet en een eigen provisorische raad hebben benoemd, die het bestuur op zich nam. Antieke revolutiesjablonen komen opnieuw tot leven. De Russische minister van buitenlandse zaken waarschuwt de EU en de VS. De Koude Oorlog lijkt weer terug, de gemankeerde supermacht Rusland wil geen westerse democratie in zijn voortuin, die de EU geleidelijk los zal peuteren. Het leidt allemaal tot niets, hooguit tot een burgeroorlog en een scheuring van Oekraïne in twee delen. Wie zei ooit, toen het Sovjet-blok uit elkaar viel, dat de geschiedenis op zijn eind was gekomen omdat de westerse vrijheden hadden gewonnen? Dat was de Amerikaanse filosoof Fukuyama, maar volgens mij is hij er later op terug gekomen. Je zult nog zien dat Poetin straks Assad in Syrië ruilt tegen het behoud van het regime van Janoekovitsj.

Met mijn uitgever overlegd. Hij stelt voor om medio maart, ten tijde van de OTV-uitzendingen op Radio 1 over het Nederlands medisch team in Angola, uit te komen met deel 3 als e-book. Die zijn op de zondagochtenden 16 en 23 maart (10 tot 12 uur) en het is goed als mijn boek er dan is. Gaat het niet ten koste van het papieren boek? Nee, zegt Jan-Willem, 'gaan we doen, e-boek maken van 3 en in najaar P-boek!' OK, de papieren uitgave ook eerder uitbrengen zou het mooist zijn, maar dat lukt niet meer.

Vanaf half twaalf is het een dag met een oneindige druilregen. Terwijl Ans naar haar moeder gaat, blijf ik de hele dag binnen. Begonnen in 'Mischa' (De Kring, 2013), de laatste roman van Hans Münsterman. Indrukwekkend. Terug naar boven

Vrijdag 21-02-2014

Ontzettend domme phishing-email gekregen. Zie hierboiven. Een dag later - vandaag - komt er nog één:

Het kromme Nederlands is een eerste aanwijzing dat het fout zit en bovendien is het ons door de banken ingehamerd: uw bank vraagt nooit via internet om uw gegevens.

Vanmorgen hebben we kleinkind Esri (8) over de vloer om op te passen. Ze is trots want haar vader heeft een emailadres voor haar aangemaakt. Uiteraard zend ik haar een mailtje op haar IPhone. We gaan met zijn drieën koffie drinken bij de HEMA in de stad. Aanvankelijk regent het wat, maar geleidelijk aan wordt het zonnig. Als we weer thuis zijn stel ik een bericht op voor mijn aandeelhouders, dat ik mag versturen via TenPages. Ik vraag of ze mij hun emailadressen willen sturen, dan kan ik ze in de toekomst zelf informeren over de ontwikkelingen rond mijn boek.

Onderwijl volg ik weer de livestream over de ontwikkelingen in Oekraïne. Tegen de verwachtingen van gisteren in komt er via bemiddeling van drie EU-ministers een accoord tot stand. Een destructieve burgeroorlog lijkt op het nippertje afgewend.

Het dreigend volksgericht rond de pedofiel Benno L. in Leiden ergert me al dagen. Hoewel ik de emoties wel begrijp zijn de volksopstand en het agressieve ultimatum ('Als hij zaterdagochtend niet vertrokken is, doen we het zelf') uitermate kwalijk. Ik betuig mijn steun aan een Facebookpagina 'Benno L. welkom in onze straat' met de woorden 'Ik heb geen greintje sympathie voor Benno L. Maar ik ben faliekant tegen eigenrichting. De rechtstaat verdient bescherming! Dus toch een 'like'. Je moet eens op die pagina kijken; het is weinig verheffend te lezen hoeveel agressie en blinde haat mensen daar spuien. Opvallend is dat de scheldpartijen vrijwel steeds vol taalfouten zitten. Veel rare, verknipte mensen, leden van bedenkelijke clubs zoals 'Bikers Against Child Abuse. Dutch Chapter'. Iemand schrijft: 'Zaterdag moet hij opgedonderd zijn uit Leiden!!!!!! Anders gaat het op de manier van de bewoners. En ja de burgemeester mag dan ook zijn koffers pakken'. Aan het eind van de middag zal de Leidse burgemeester, die tot dusver geen krimp gaf, met zijn definitieve beslissing komen. Terug naar boven

Sommigen geven de hoop niet op

Zaterdag 22-02-2014

Nog vijf van dezelfde phishing-emails ontvangen als gisteren. De afzenders denken kennelijk dat herhaling loont en dat de afzender er tenslotte toch een keer in trapt.

Het is een mooie,lenteachtige dag. Luisteren naar Een goedemorgen met... op Radio 4, waar schrijfster/vertaalster Barber van de Pol haar keus van klassieke platen draait. Veel zang, ze blijkt zelfs van jodelen te houden. Ze heeft onder andere een boek over zingen geschreven. Ik zag haar na ruim veertig jaar laatst terug in de Amsterdamse sociëteit Arti & Amicitiae.

Een uur later lopen we op ons gemak door de stad om boodschappen te doen bij de Aldi aan de Rosmolensteeg en de nieuwe groentenboer op het hoekje met de Arkelstraat. Even verderop heeft de lokale afdeling van Groen Links een leegstaand winkelpand gehuurd. Aha! Kunnen we vragen wat ze vinden van het autoluw maken van onze straat, het Eind. Er zitten vier mensen om een tafel aan de koffie, waaronder wethouder Arjen Rijsdijk. 'Autoluw? We willen het zelfs helemaal autovrij maken', zegt hij en bladert door het partijprogramma om het te bewijzen. 'Zie maar.' Dat autovrij een brug te ver is, erkent hij. 'Dan kunnen bezoekers het parkeertrerrein op Buiten de Waterpoort niet meer bereiken.' De aangeboden koffie slaan we af, maar we beloven wel om op GL te stemmen bij de komende gemeenteraadsverkiezingen. We lopen weer door. Bij de schoenmaker op het hoekje van de Hoogstraat en de Langendijk staat een bord buiten: 'Schaatsen slijpen! Sommigen geven de hoop op winter niet op. Thuis ruimen we de boodschappen op en stappen in de auto voor een bezoek aan Ans' moeder. Tegen haar vaste gewoonte in zit ze gezellig in de huiskamer te lunchen met medepatiënten. Gezellig, hoor, vindt ze, die al jaren nooit een stap buiten haar kamer wil doen. Ans blijft nog een tijd en ik loop weer terug naar de stad.

In Oekraïne lijkt de bloedig bestreden volksopstand succesvol. Na het accoord met de oppositie is Janoekovitsj naar Charkov gevlucht, zijn machtbasis in het oosten. Het parlement heeft hem vandaag afgezet en besloten de gevangen ex-premier Timosjenko vrij te laten. De vrouw met de haarvlecht op haar hoofd. Het probleem is dat de temperamentvolle politica nu juist in Charkov gevangen zit en dat Janoekovitsj de besluiten van het parlement niet erkent. Een potentiële tweedeling van het land is dichterbij gekomen. Timosjenko is een doorgaans opgewonden standje en een aartsvijand van Janoekovitsj. Als hij haar vrijlaat zou ze in het westen aan de macht kunnen komen en dan heb desintegreert Oekraïne zomaar in twee vijandige staten. Om vijf uur komt het bericht dat de politica toch zou zijn vrijgelaten.

In eigen land: de burgemeester van Leiden blijft bij zijn besluit om Benno L. in Leiden te laten wonen. Dappere man. Het ultimatum van protesterende inwoners verloopt zonder dat er iets gebeurt. Vanmiddag leidt men een protestdemonstratie om. De rechtstaat won.

Aan het eind van de middag komen Tessa en Vajèn op de thee. In het Gastenboek meldt oud-schoolgenote Nela dat ze deel 1 van mijn boek in de bibliotheek van Oosterhout zag liggen. Terug naar boven

Leo Vroman, (1915 - 2014), zelfportret omstreeks 1965

Zondag 23-02-2014

NOG EEN WENS

Ik zag nog zo graag

een ontstellend groot

iets gebeuren voor mijn dood,

maar wat, dat is de vraag:

Gisteren overleed de dichter Leo Vroman, 98 jaar oud. Sinds 1947 woonde hij in de VS. Gek, mijn hele leven door las ik hem - niet steeds maar in vlagen, maar bijvoorbeeld als er weer een nieuwe bundel met zijn fijnzinnige poëzie uitkwam. Zijn eerste bundel kocht ik in 1966, dat kun je nog zien omdat ik altijd onder mijn handtekening, waarmee ik ieder nieuw in eigendom nam, de aanschafdatum noteerde. Dat was de verzamelbundel '126 gedichten' (Querido, 1964) Maar zijn werk liet zich niet verzamelen, het kwam nooit af. Zijn - weten we nu - laatste bundel kwam vorig jaar uit en ik twijfel er niet aan dat er in de nalatenschap nog vele gevonden gaan worden. Vroman noemde zich op de eerste plaats niet eens dichter; hij was vooral wetenschapper, vond hij. Dichten deed hij op de manier van spijsverteren, schreef hij ergens, en hij hoopte dat de eindproducten van zijn poëtische defecatie niet te erg zouden stinken.

In oktober 1992 haalden we hem met zijn echtgenote Tineke naar Nederland om een lezing te houden tijdens de kunstmanifestatie BRAIN/Internal Affairs in de oudbouw van het Beatrixziekenhuis, voordat die gesloopt werd. Op woensdag 30 september 1992 trad hij op het dagsymposium over hersenen en creativiteit op in de grote feesttent voor het gebouw. 'Definities van nauwkeurigheid' was de titel van zijn lezing en hij betoogde dat poëzie voor hem de meest nauwkeurige beschrijving was van het onbekende. We brachten hem en zijn vrouw onder in Gasterij De Os en het Paard in mijn toenmalige woonplaats Deil. Ik herinner me het samenzweerderig gegniffel waarmee ze een bijzonder korstmosje (Vroman was bioloog) ontdekten op de stoep van de hotelingang. 's Avonds dineerden mijn toenmalige echtgenote en ik met beiden. Ik heb daar mooie herinneringen aan. Ze praatten graag over nieuwe ontwikkelingen in de wetenschap, in den breedte, niet alleen in de biologie, en dat was boeiend want dat was (en is) ook een favoriet onderwerp voor mij. Het viel op hoezeer die twee aan elkaar verknocht waren.

Dat hij zo oud mocht worden! En dan ook nog samen. Het gedichtfragment hierboven staat in zijn zijn voorlaatste bundel 'Daar' (Querido, 2011). Hij had zelfs toen nog een wens en ik hoop dat die is uitgekomen (maar wát is de vraag).

Zondag. Ook weer een lenteachtige dag. Straks rijd ik naar Utrecht om mijn oudste zoon Rommert en een vriend op te halen. We gaan naar Veenendaal waar hij vanaf 15.00 uur met zijn eigen muziek zal optreden in Drinkerij De Blauwe Olifant op de Veense Acoustic Jazz, Blues and Folk Society. Komt allen! Terug naar boven

Maandag 24-02-2014

Vader en zoon togen gisteren naar Veenendaal. Rommert trad er op bij de Veense Acoustic Blues, Folk and Jazz Society (zie hierboven). We moesten op de markt zijn, een winderig en wanstantelijk product van zielloze architectuur. Het café Drinkerij De Blauwe Olifant was even zoeken. achter een onooglijk deurtje leidde een steile trap naar een donker kroegje. De stage was geïmproviseerd voor een groot raam met half dichtgetrokken gordijnen, waardoor scherp zonlicht naar binnen viel. Moeilijk fotograferen met dat tegenlicht (zie foto hier). Rommert trad rustig en zelfverzekerd als eerste artiest op en oogstte veel applaus bij het gemengde publiek (jong en oud) Organisator Ned Egan was tevreden. Ik vond dat hij nu meer dramatiek in zijn songs legde en dat was bepaald een verbetering. Nu vielen me ook meer details op, zoals een regel waarin een lift naar beneden gaat; op die frase wordt ook de muziek lager. Grappig.

Om vijf uur bracht ik hem weer naar Utrecht. 'Je moet eens van die studentenflat weg', zei ik. Het is een deprimerend gebouw, daar aan de Cambridgedreef. Gisteravond gooide er nog een jongen zich uit het raam, vertelde Rommert. Dood, natuurlijk.

Het wordt vandaag liefst 14^o Celsius. Even na tien uur rijden we naar Utrecht voor een bezoek aan onze zeilvrienden Jaap & Diana. Hun Kiara ligt sedert afgelopen herfst te koop in Levkas. Nu zijn ze een aantal maanden terug in Spijkenisse, Holland, en deze week passen ze op een huis met een kater in Utrecht. Er schijnt een website te bestaan waar je je voor dergelijke oppasklusjes kunt aanmelden, als de bewoners met vakantie zijn. Interessant! In Levkas zelf pasten ze ook al een tijd op een huis in de bergen van Nederlanders, die tijdelijk weg waren. Ook een huis met poezen. Over een week of wat keren ze terug naar Griekenland; als hun boot niet verkocht is, gaan ze nog een tijd in de buurt rondvaren. En als die wel verkocht wordt. Tja, dan is het varen afgelopen. Mij niet gezien! Daar zou ik nog geen zin in hebben.

Er is veel bij te praten. Natuurlijk ook over andere boaties die we in de afgelopen jaren ontmoet hebben. Zoals Gerard & Josje van de Rival die onlangs vanaf de Kaapverden de oceaan overstaken en nu aan boei in de Surinamerivier liggen. Daar ben ik toch wat jaloers op. Of Geert & Ine van de catamaran Anégada, die in Aghios Nikoláos op Kreta overwinteren en die nu ook even in Holland schijnen te zijn en erover denken om komend jaar naar Licata op Sicilië te varen. Of Fred & Gerda die met hun Pegasus weer op Malta overwinteren. Leuk om dat allemaal te horen. We lopen voor de lunch naar een dichtbij gelegen huiskamerrestaurant 'Eten bij Guusjes'. Erg gezellig om weer onder elkaar te zijn (eetfoto hier).

Tegen half drie zijn we weer terug in Gorcum. We stallen de auto bij het ziekenhuis, Ans gaat naar haar moeder in het naastgelegen verpleeghuis en ik loop door naar de stad. Terug naar boven

Optreden van Rommert eergisteren in Veenendaal

Dinsdag 25-02-2014

Soms denk ik terug aan het recente gedichtfragment van Leo Vroman, dat ik eergisteren citeerde. 'Nog een wens'. Daarin drukt hij uit dat hij nog zo graag voor zijn dood iets ontstellend groots zag gebeuren. Hij benoemt het niet, ('maar wat dat is de vraag'). Ik denk vandaag dat ik het weet: dat er buitenaards leven in het heelal wordt ontdekt. Vast! Dat zou ik voor mijn eigen dood wel heel graag willen! En dan? Tja, dan weet je dat we niet uniek zijn. Wat ik al dacht. En dan nog? Dat weet ik ook niet.

Vanuit Veenendaal komt via Facebook een mooie foto van het optreden van Rommert, eergisteren, langs. Zie hierboven. We hebben vandaag weer zo'n zachte dag. Ik wijd me aan een laatste correctieronde van deel 3, voor het als e-book uitkomt. Het valt tegen, er zitten nog bar veel fouten in. Kost wel een aantal dagen.

's Middags hebben we een bespreking op het verpleeghuis over het beleid rond de moeder van Ans. Ze is er zelf uiteraard bij. Het liefst zou ze weer terugkeren naar haar vertrouwde kamer in verzorgingshuis St. Clara. Maar daar kunnen ze de zorg niet aan, zo is wel gebleken. Nu gaan ze eerst een onderzoek doen naar haar 'cognitieve vermogens', maar ze vragen alvast een definitieve plaatsing in een verpleeghuis aan. 'Dat is toch wel in Gorcum?', vraagt Oma Steers bezorgd. 'Anders is het zo moeilijk voor mijn kleinkinderen om langs te komen.' Om dat zeker te stellen zou ze nog het liefst terug naar het achtergelegen St. Clara gaan.

Wat is 'definitief' in dit verband? De zorgzwaarte schatten ze in als 6 (verpleeghuis), maar die moet nog wel precies gemeten worden. Dus weten we voorlopig niet waar ze terecht zal komen. Zorgzwaarte meet je in zogenaamde zorgzwaartepaketten (zzp's) Dat is ook de afkorting voor 'zelfstandige zonder personeel', om het gemakkelijk te maken. De zzp's 1, 2 en 3 waren tot voor kort voldoende om in een verzorgingshuis te komen. Nu zijn ze afgeschaft, de mensen met die zzp's kunnen thuis behandeld en/of verpleegd worden. Tja. De zorg moet goedkoper, anders dan beslaat het jaarlijks budget over vijftien jaar de volledige rijksbegroting. Zegt men.

Thuis weer verder met de correctie van deel 3. Terug naar boven

Vajèn vindt dat ik maar eens moet stoppen met corrigeren

Woensdag 26-02-2014

Mooie dag, de lente is er al, zou je zeggen. De cijfers over de maand februari zijn er ook al. De maand was extreem zacht. De gemiddelde temperatuur was 6,6^o, normaal is dat 3,3^o. Toch komt hij niet in de top-10 van de warmste februarimaanden. De hele winter was warm en komt met 1990 op een gedeelde tweede plaats. Alleen 2007 was nog warmer.

Eergisteren heb ik via TenPages mijn aandeelhouders (in deel 1) gevraagd om hun emailadressen aan me te sturen, nu TP gestopt is. Dan kan ik ze zelf informeren over het wedervaren van mijn boek. Tot dusver hebben slechts 12 van de 200 mensen dat gedaan.

Misschien was ik er net op tijd mee, want vandaag komt het bericht dat TP failliet is verklaard. Treurig einde van een goedbedoeld initiatief.

Vandaag passen we op Nikita, dochter van Barbara, en op Vajèn, dochter van Tessa. Dat wil zeggen: Ans past op en ik werk de hele dag aan de correctie van deel 3. Vajèn komt af en toe bij me zitten op het boekentrapje en vertelt op hoge toon dat ik er maar eens mee moet ophouden (foto hierboven). Dat doe ik natuurlijk, zij het kort. Anders komt dat boek niet op tijd af. Ik heb drie hoofdstukken klaar en ben op bladzijde 75.

We beginnen met het aanleggen van een lijstje zaken, die we over zes weken mee naar de boot willen nemen. De eerste items zijn rookworsten en twee navulzakjes Aromat. Terug naar boven

Donderdag 27-02-2014

Gisteravond gaan we naar schouwburg De Nieuwe Doelen voor een optreden van de Brabantse bard Gerard van Maasakkers in zijn nieuwe show 'Allez'. Een smakelijk liedjesprogramma, dik met emoties geserveerd. Ik ken Van Maasakkers al dertig jaar, dus van voor hij bekend werd. Toen wist ik hem te strikken voor een optreden op een personeelsfeest van het toenmalig Ziekenhuis Oudenrijn, waar ik adjunct-directeur was. Nu is hij een kale zestiger, toen een jonge, baardige troubador met de uitstraling van een George Moustaki. Gelukkig zitten er een paar liedjes uit die begintijd in het programma. Na afloop ga ik hem een hand geven. Verdomd, hij herinnert zich dat optreden nog.

De dag vangt aan met zon en wolken, later gaat het motregenen. Urenlang bezig met het verwerken van de correcties in deel 3. Gelukkig heb ik een andere correctrice gevonden, noodzakelijk omdat mijn uitgever er geen geld voor heeft. Dat is Irene F. , een secretaresse die ik van vroeger ken. Ik ben haar erg dankbaar! 's Middags komt Gerard Leenders, journalist bij het VPRO radioprogramma OVT, me interviewen over het Nederlands medisch-verpleegkundig team, dat in 1975/1976 door het Medisch Komité Angola (MKA) werd uitgezonden voor noodhulp in het door een burgeroorlog verscheurde Angola. Een prominente episode in deel 3 van mijn boek en ook in 'Nooit meer bacalhau' van Jarl Chabot (BraveNewBooks, 2014). Leenders heeft zich goed in de materie verdiept en een lijst met scherpe vragen opgesteld. Het interview duurt maar liefst drie uren. Het zal worden uitgezonden op de zondagochtenden 16 en 23 maart op Radio 1. Gelegenheid om het uiteindelijke resultaat voor uitzending te beluisteren, is er niet. Daarvoor heeft Leenders teveel materiaal vergaard. Hij interviewde behalve Jarl en mij ook Joop van Wijk, Joop de Jong en Roel Coutinho. Morgen zal hij de voormalig voorzitter van het MKA, Henk Odink, interviewen, de man met wie ik destijds een heftig conflict had. En niet alleen ik. Het belooft een interessante uitzending te worden.

Na afloop van het gesprek ben ik moe. Tijd voor een glas wijn. Terug naar boven

Een rijncruiseschip ligt afgemeerd aan Buiten de Waterpoort

Vrijdag 28-02-2014

De hele dag noest gewerkt aan de correctieslag van deel 3. Het is af tot en met hoofdstuk 27, bladzijde 112. Morgen verder. De hoofdstukken 24 t/m 27 aan Irene gemaild, voor het weekeinde. Benieuwd of ze er nog veel uithaalt. Toevallig krijg ik juist - eind van de middag - een berichtje van haar: 'Ben toevallig net bezig aan hoofdstuk 24. Kom vrijwel niks tegen waarvan ik denk: dat kan anders.' Mooi zo. Vaak twijfel ik sterk aan mijn boek, maar ook bij deze correctieronde ben ik er weer enthousiast over. Het kan altijd beter, maar het stelt echt wel iets voor, dat boek.

De zoveelste zachte dag in februari, tevens de laatste van de maand. Vanmorgen toch even de benen gestrekt en over de wal gelopen. Er ligt een Rijncruiseschip aangemeerd (foto hierboven). De groenteboer in de Arkelstraat heeft asperges uit Peru. Ik koop een bos, die gaan we vanavond proberen. Per slot zullen we dit jaar de vaderlandse asperges missen, omdat we dan aan boord zijn. Ans is onderwijl met haar moeder naar de röntgenafdeling van het ziekenhuis voor foto's van haar rechter knie en heup.

Bijna vijf uur. Op de achtergrond volg ik met een half oor de verontrustende ontwikkelingen rond de Oekraïne en vooral op de Krim, waar Russische soldaten de beide vliegvelden bezet hebben. Terug naar boven

Mars Gremmen, zonder titel.

Zaterdag 01-03-2014

Intrigerende post via mijn advocate ontvangen. Het is een brief van het regionaal tuchtcollege in Zwolle, waarin gemeld wordt dat letselschadeexpert Yme Drost namens een aantal slachtoffers van Jansen Steur in hoger beroep is gegaan bij het Centraal Tuchtcollege in Den Haag. Dat was me allang bekend; de meeste slachtoffers besloten er al direct toe na de uitspraak van het Zwolse college. De uitspraak waarbij oud-MST bestuurder Ramaker een berisping kreeg en Kingma en ik werden vrijgesproken. Maar de eerste zin van de brief van de secretaris van dat college is intrigerend; ik moest het twee keer lezen voor ik het zag. Daarin staat namelijk dat niet alleen Drost c.s. in hoger beroep gaan, maar ook de Inspectie (IGZ). Hè? Wat is hier aan de hand? De IGZ was geen deel van de tuchtzaak tegen de drie ex-bestuurders van MST. Maar mijn advocate zegt dat de inspectie een eigenstandig beroepsrecht heeft om zich te mengen in tuchtzaken; ook als ze in eerste instantie niet geklaagd hebben. Curieus, in dit geval, omdat de inspectie zelf jarenlang heeft stilgezeten en bovendien, er loopt in Zwolle immers nog een klacht tegen drie ex-inspecteurs van de IGZ zelf. Die wordt op 18 april a.s. behandeld. Hoe gaan ze dit uitleggen? Ik ben uiterst benieuwd naar de reden van deze merkwaardige interventie!

Vanmorgen krijg ik hoofdstuk 28 van deel 3 af en mail het aan Irene. Van haar heb ik intussen hoofdstuk 24 terug. Gelukkig zijn er weinig fouten blijven zitten. 's Middags even naar Boekhandel Cursief voor de opening van de expositie 'Mars Gremmen had nog wat liggen'. Mars Gremmen is een striptekenaar (zie hierboven); de expositie is in verband met de Gorcumse stripdagen die 8 en 9 maart plaats hebben in de Evenementenhal in Oost. Het is dringen in de smalle expositieruimte op de eerste verdieping van de boekhandel. Van buiten dringt het geschetter binnen van het Gorcumse carnaval, als wethouder Doodkorte de tentoonstelling opent. (Ja, die man heet zo, dat verzin ik niet). De tekenaar zelf neemt ook even het woord. Zeer kort en efficiënt, moet ik zeggen. 'Ja, ik heb wat tekeningen uit mijn schetsboeken gescheurd en in lijstjes gedaan. Ze hangen hier en je kunt ze bekijken. Dank u wel.'

Even koffie bij Rijk en een tukje, voor ik weer aan het werk ga. Terug naar boven

Molen Nooit Volmaakt vanmiddag bij het Paardenwater

Zondag 02-03-2014

Verheug je niet op een bijzonder verslag. Er was niets baanbrekends aan deze zondag - zoals dat in de meeste dagen van ons leven het geval is. Gelukkig maar. De hele dag ben ik doende met de correctie van hoofdstuk 29 van deel 3. Voorwaar, een opgave! Ik verander veel en herschrijf hele passage, alles ten goede, daar ben ik wel van overtuigd. Het is als ben ik vandaag begiftigd met een uitgebreid geheugen. Hele scenes herinner ik me opeens uit mijn Angolese periode. Misschien komt het door de ontdekking van gisteravond in de kelder. Ik vond daar, gestimuleerd door het interview met Gerard Leenders van VPRO-radio eerder deze week, maar liefst 14 cassettebandjes terug met Angolese muziek, radiouitzendingen, gesprekken en radiointerviews uit 1975 en 1976. Er staat ook een integrale opname op van het requisitoir van Rui Monteiro op, de openbaar aanklager in het huurlingenproces in Luanda van mei 1976. Dat proces kon ik toen volgen. Ik herinner me nog hoe hij op dramatische toon aan het slot uitriep: 'Fusillamento! Para os reus mercenarios!' Schiet ze kapot. Begrijpelijk in de omstandigheden van toen. Maar het waren ook erg aandoenlijke minkukels, die huurlingen. Onze vriend Luïs Campinos, chef in de provincie Cabinda, moest niets van hem hebben. Hij vond hem maar een theatrale aansteller.

Helaas kan ik de bandjes niet afluisteren, want ik heb geen cassetterecorder. Wie heeft tegenwoordig nog zo'n ding? Daarom weet ik niet hoe de kwaliteit van de bandjes is na bijna 35 jaar. In elk geval mail ik Leenders de vraag of hij er interesse in heeft.

Ook deze dag in touw met de correctieslag van deel 3. Ik krijg hoofdstuk 29 af en mail het aan Irene. Van haar ontving ik in retour hoofdstuk 25 met een zestal fouten. Valt opnieuw mee. In de Oekraïne voltrekt zich het scenario dat je mocht verwachten: de Russen claimen de Krim. Daar is niets aan te doen, ondanks de flinke woorden van westerse leiders. De Oekraïne zelf kan het niet en de EU en de VS willen er niets aan doen. Lachen om de schrille woorden van vaderlandse politici. Rutte is 'zorgelijk' en Buma zegt 'Rusland moet terug in zijn hok'. Wat zal Poetin daarvan schrikken!

Ans is naar haar moeder en gaat door naar de verjaardag van kleindochter Esri (9) bij Barbara. Als ik later klaar ben, loop ik daar ook heen. Onderweg bij het Paardenwater laat de stadsmolen Nooit Volmaakt vrolijk zijn wieken draaien op de matige zuidwestenwind. Zover voor vandaag, een overigens fraaie, zonnige dag met alle kenmerken van lente, tot en met aandoenlijke avondzang van merels toe. Terug naar boven

Maandag 03-03-2014

Noest verder met de correctieslag van deel 3. Ik ben zelf toe aan hoofdstuk 31, terwijl Irene de hoofdstukken t/m 28 inmiddels heeft gescreend - en toch nog wat foutjes vond. Vrijwel allemaal overgenomen. Morgen verder.

Wat motregen aan het begin van de dag; later breekt de zon door. In de loop van de week zou het zelfs 14^o graden worden. De afgelopen winter hoort bij de warmste ooit. Herinner je je nog die Duitse voorspelling? Het zou de strengste winter in honderd jaar worden. Weer voorspellen voor de langere termijn blijft hachelijk.

Ik loop even tussen het correctiewerk de binnenstad in. De 14 Angolese cassettebandjes stuur ik op naar VPRO-journalist Gerard Leenders, die ze mogelijk kan benutten voor zijn programma OVT over ons Nederlands medisch team in de jaren '70. Op de maandagmarkt koop ik verse zalmhaasjes. Niet voor vanavond; vanavond gaan we met Rijk & Joke sushi eten in de stad. Het loopje brengt me langs de boekhandels. Helaas (hoewel?), ik bezwijk, allereerst voor twee boeken in de uitverkoop voor samen 5 euro. Een van de delen van Wolkers' dagboek (1967) en een dikke hardcover van J.M. Coetzee ( 'Zomertijd', Cossee, 2009). Dat valt nog mee, maar wat niet meevalt is een prachtige atlas van Judith Schalansky, 'De Atlas van Afgelegen Eilanden' (Signatuur, 2014). Die atlas geeft wat hij belooft: kaarten en beschrijvingen van de meest eenzame eilanden, geheel in de traditie van Boudewijn Buch. Prachtig! Het zijn er vijftig en het meest tergende is, dat we op geen van alle geweest zijn. Duur, dat boek, maar zoiets kun je niet laten liggen.

intussen volg ik intensief het nieuws rond Oekraïne en met name de Krim. Rusland zou geëist hebben dat de Oekraïense troepen op de Krim zich voor vannacht 4.00 uur overgeven. Ouderwetse machtspolitiek is terug, was het ooit weggeweest? De nieuwe regering in Kiev, de Navo en de westerse landen staan machteloos. De EU durft niets te doen, uit angst dat de Russen de olie- en gastoevoer zullen afsnijden. (Moet de productie in Groningen weer omhoog). De beurzen kelderen vandaag naar beneden, de olieprijzen schieten nu al omhoog. De prille opleving van de economie kan zomaar de kop in worden gedrukt. Je kunt boos worden, maar hier is geen kruid tegen gewassen. Force majeur. Terug naar boven

Logo van het Medisch Komitee Angola uit de jaren '70

Dinsdag 04-03-2014

Jansen Steur trekt het hoger beroep in zijn tuchtzaak in. Geen echte verrassing, want wat heeft hij eraan? Hij had al voor de uitspraak gezegd niet meer als dokter te gaan werken. Het kan ook zijn dat zijn financiën uitgeput raken, of dat zijn rechtsbijstandsverzekering geen heil in het beroep ziet. Het hoger beroep in de strafzaak gaat overigens wel door.

De voormalige voorzitter van het vroegere Medisch Komitee Angola, Henk Odink, weigert mee te werken aan de beide OVT-radioprogramma's van de VPRO. Dat is bepaald jammer voor de levendigheid! Wie hem kende, begrijpt wat ik bedoel. Je komt hem uitvoerig in deel 3 tegen. Enfin, de uitzendingen zijn op de zondagochtenden van 16 en 23 maart.

Een mooie lentedag. Het ultimatum van Poetin blijkt inzake de militaire ontruiming van de Krim was er geen - zegt hij. Vandaag spreekt hij verzoenende taal. Hij wil alleen de marinebases veilig stellen. Wel, dat heeft hij voor elkaar. Als het hierbij blijft, valt het allemaal mee. De beurzen veren weer op.

Irene en ik hebben hard gewerkt. Haar correcties in de hoofdstukken 29 en 30 heb ik allemaal overgenomen. Mijn gecorrigeerde versie van 31 ging aan het eind van de middag naar haar toe. Als het zo doorgaat, zijn we donderdag klaar. Helaas nog geen concept-cover van Jan-Willem ontvangen. Terug naar boven

Vanmiddag in de zon op het terras van Espressobar Hugo. Even later gaan de jassen uit.

Woensdag 05-03-2014

De hele dag verder met herschrijven en corrigeren van deel 3. Ik krijg hoofdstuk 31, het voorlaatste, en stuur het naar Irene. Ondertussen krijg ik van haar hoofdstuk 30 terug met een twaalftal foutjes. Het schiet goed op, morgen het laatste hoofdstuk. Nog steeds ben ik enthousiast over dit deel.

Het is een fraaie lentedag. Je krijgt er gewoon de kriebels van! Ik wil naar de boot! In plaats daarvan maken we rond het middaguur een kuier door de stad. Overal flanerende mensen. De terrassen op de Grote Markt staan er weer en zitten vol. Eerst nog even langs bij boekhandelaar Ro. Hij heeft zijn winkel anders ingedeeld met een kleinere afrekenbalie. Daardoor is er meer ruimte voor tafels met boeken - en daar gaat het om. Nog altijd heeft hij stapels 2e-hands boeken over van zijn kerstboekenboom. Die liggen voor 3 euro per stuk op de wenteltrap naar boven. Ik ontdek drie delen met de Toneelwerken van Herman Heijermans in dundruk (1965, Van Oorschot), samen voor 9 euro! Onmogelijk om weerstand aan te bieden.

Later zitten we een uurtje in de zon op het terras van Espressobar Hugo. Het is zo warm, dat de jassen uit kunnen (foto hierboven). Tegen het weekeinde verwacht men temperaturen tegen de 18^o! Thuis stuur ik een berichtje aan Peter & Yvonne van de Ilja. Een aankondiging van onze komst op 15 april. Daarna buig ik me weer over hoofdstuk 32. Terug naar boven

Donderdag 06-03-2014

De maandelijkse grafiek van de gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere troposfeer, opgesteld door Roy Spencer, toont nog steeds een plus. Deze maand +0,17^o Celsius (hierboven). Lager dan vorige maand vanwege (volgens Spencer) afkoeling van de tropen en de zuidelijke hemisfeer. Ook de noordelijke hemisfeer koelde af, maar minder. Gebruikelijke jaarlijkse fluctuaties. Er zijn overigens onderzoekers die in temperatuurwaarnemingen in de Stille Oceaan aanwijzingen zien dat er kans is op een nieuwe El Niño. Die zou in de loop van het jaar moeten beginnen en nieuwe recordwarmtes kunnen leveren in de komende herfst en winter. De laatste El Niño was in het recordwarme jaar 1998 (zie opnieuw de grafiek hierboven). Het effect van een El Niño komt altijd later dan het verschijnsel zelf. Het blijft afwachten, voorspellingen op zo'n korte termijn zijn altijd hachelijk, zoals we zagen bij de Duitse voorspellers van de (bijna) afgelopen winter, die extreem koud zou zijn. Overigens zijn er berekeningen die laten zien dat de extremen zelf extremer worden, dus nog warmere zomers en koudere winters - waarbij de warme extremen sterker stijgen dan de koude zakken (zie hier) Dat gebeurt dus tijdens de zogenaamde hiatus, de ogenschijnlijke pauze in global warming van de laatste 15 jaar.

Mooie dag, maar aan mij niet besteed. Ik wil vandaag de revisie van deel 3 af hebben. Flink doorwerken. Van Irene ontvang ik de correcties van hoofdstuk 32. Geweldig dat ze me helpt! Hoofdstuk 33 stuur ik rond half drie. Soms vind ik dat mijn beste hoofdstuk. Dat kan elk moment met haar opmerkingen retour komen. Het is dus vrijwel gelukt. Plats! Om 17.00 uur komt hoofdstuk 33 binnen met een kleine twintig correcties. Snel aan het werk!

Let op! Kijk vanavond naar Adriaan van Dis op De Wereld Draait Door. Hij interviewt als vroeger drie schrijvers. De uitzending is helemaal geregeld door mijn dochter Floor.  Terug naar boven

Hemelum, circa 1930. Vlnr. mijn moeder, Beppe Jitske, broer Jan de Jager

Vrijdag 07-03-2014

De verjaardag van mijn moeder. Ze zou nu 94 zijn geworden, maar ze overleed in augustus 2001 met een ernstige cerebrale dementie in verpleeghuis Lingesteyn in Leerdam. Hierboven een bijzondere foto uit haar jeugd, genomen in het dorp Hemelum in Gaasterland, bij de timmerwerkplaats van mijn opa Wiebe de Jager. Je ziet haar links staan, circa tien jaar oud (schat ik) met haar moeder (Beppe Jitske) en haar broer Jan. De foto dateert dus van omstreeks 1930. De boom achter hen is kaal, dus zal het ergens in april geweest zijn, denk ik, omdat ze geen overjassen dragen. Ik vond de foto in het boek 'Hemelum. Een dorp en haar bewoners in de Zuidwesthoek van Friesland', (Vereniging voor Dorpsbelangen Hemelum, 1994), een boek waar ik al eerder een jeugdfoto van mijn moeder in vond. Hoe kijkt ze hier? Sceptisch? Of geïmponeerd? Misschien dat laatste, foto's werden toen niet vaak gemaakt.

Mooie dag. Vanmorgen ga ik met buurvrouw Joke en bovenbuurman Koos naar het gemeentehuis voor een hoorzitting over het voorgenomen bestemmingsplan voor de binnenstad. We willen voorkomen dat in de leegstaande ruimte van de voormalige watersportwinkel een luidruchtig café of shoarmatent mag komen. We worden gerustgesteld; dat zal niet gebeuren. Wat mag wel? Weer een winkel of bijvoorbeeld een wijnproeverij of koffiehuis. daar hebben we helemaal geen bezwaar tegen, integendeel. Tevens geven we onze steun aan het plan van buurtvereniging KNAKE om het Eind, onze straat, in de toekomst autoluw te maken. Er wordt welwillend op gerageerd, is onze indruk.

Thuis zoek de stukken voor de aangifte inkomstenbelasting 2014 bij elkaar en mail ze naar onze accountant. In de brievenbus zit een brief van het secretariaat van de Anton Wachterpijs voor debuterende schrijvers. Inzendingen worden ingewacht van 7 t/m 12 april (6 exemplaren). Mijn uitgever Jan-Willem en ik hebben besloten dat we deelnemen met deel 1 van mijn boek. Overigens werd ik vannacht wakker met allerlei ideeën over een deel 4! Dat was ik nooit van plan, maar mensen vragen er vaak naar. Ze willen weten hoe het met hoofdpersoon Lucas verder gaat. Zal ik? Terug naar boven

Deze aankondiging verspeidde ik vandaag in de boekhandels in de binnenstad

Zaterdag 08-03-2014

Een mooie lentedag, grotendeels gewijd aan de PR rond mijn boek. In verband met de komende VPRO Radio 1 uitzendingen op de zondagochtenden van OVT (op 16 en 23 maart) heb ik een aankondiging in elkaar gefröbeld (zie hierboven). Ik hoop dat de drie boekhandels in de binnenstad hem willen ophangen, liefst met stapeltjes eronder van de delen 1 en 2 op een prominente plaats. Dat lukt. Bij alledrie (De Mandarijn, De Wingerd en Cursief) Bij de eerste krijg ik zelfs een apart tafeltje (foto hier). Mooi! Freelance journalist Matthijs D. heeft me beloofd dat er volgende week ook een aankondiging in de Gorcumse Courant komt. Natuurlijk, het ware beter als ik nationale schaal PR kon bedrijven, maar vooralsnog moet ik me hiermee tevreden stellen.

Via een collega TenPages-auteur kreeg ik een uitnodiging voor het 1e Hoorns boekenbal. Dat is een leuk idee! Als TP-auteurs ontvangen we immers geen uitnodigingen voor het officiële CPNB-boekenbal, omdat onze uitgevers niet bij die organisatie zijn aangesloten. Dus waarom entameren we niet een klein boekenbal in onze eigen woonplaats? Ik stel het me al voor: een galafeest uiteraard, dames in het lang met blote schouders, heren in smoking, rode loper, lokale fotografen met flitsende camera's, lokale bands (Pleasure!), auteurs die (kort!) uit eigen werk voordragen, in het Gorcums Museum, of de Bibliotheek of Theater De Peeriscoop. Echt een idee dat op een mooie lentedag geboren wordt. Zo ingewikkeld is het toch niet? Gisteren zette ik het idee op Facebook. Positieve reacties! Een van de leukste was de vraag: mogen Leerdamse auteurs ook komen? Vind ik wel. Zo heel veel Gorcumse literatoren zijn er per slot niet, we moeten het ruim zien.

Boekhandelaar Ro van Doesburg van De Mandarijn is ook wel enthousiast. Later denk ik: wat haal ik me weer op de hals? Wijd jij je maar aan schrijven, jongen, vooral nu je wat ideeën hebt over een vierde deel in je cyclus. Kop thee bij Rijk in de winkel. Hij moet erom lachen. Het idee doet me denken aan het Geheim Genootschap 'IT', dat ik in de jaren '90 opzette als smeermiddel voor de fusies die leidden tot het zorgconcern Rivas. Een zeer succesvol smeermiddel, waar via een evenzeer geheim procedé nieuwe leden werden toegelaten tot een geheime, maandelijkse borrel in een van de fuserende instellingen. Het hele verhaal staat smakelijk beschreven in het boek 'Bouwen aan een transmuraal zorgconcern. Taferelen bij de Gorcumse fusie tussen ziekenhuis en verpeeghuizen', Robbert Huijsman en Lucie Boonekamp (1998, Elsevier/De Tijdstroom). Dat is antiquarisch nog wel te vinden. Misschien moeten we er een geheim boekenbal van maken.  Terug naar boven

Korenmolen Nooit Volmaakt op de Bagijnewal

Zondag 09-03-2014

Gisteren was de warmste 8 maart ooit, dat is te zeggen, sinds het begin van de metingen in Nederland. Vandaag zal het nog warmer worden, de grens van 20 graden kan behaald worden. geen wolkje aan de hemel, alleen condenssporen van vliegtuigen. Snel in bad. Er is bericht uit Ragusa van Peter & Yvonne van de Ilja: alles is in orde met ons bootje. We trekken erop uit en maken in iets meer dan uur een volledige wallenloop. Onderweg de jas uit, zo warm is het met een aangenaam zuidenwindje. In de jachthaven scharrelen mensen rond op hun boten. Aan de andere kant van de wallen, op de Bagijnewal, draait de korenmolen 'Nooit Volmaakt' in een kalm tempo zijn wieken rond (foto hierboven).

Rest van de dag veel lezen in het boek 'De dood te slim af!' van Doeke Post (Meinema, 2014). In bad lag ik er vanmorgen over na te denken en toen kreeg ik een vreemde inval:

We zijn zelf de oorzaak van het universum.

Tja, dat kwam natuurlijk door alle verhalen van Post over de mens, die met biotechnologie, informatica, brein-interfaces en wat dies meer zij, zelf de volgende fase in de menselijke evolutie schept. Transhumanisme dus, ik kwam het bij Ray Kurzweil al een keer tegen. Daar kun je uren over fantaseren, maar dat deed ik niet. Straks komt mijn jongste zoon Bas op bezoek.

Drie maanden geleden schreef ik over de ontvoering door Al-Nusra rebellen van een groep nonnen uit de christelijke stad Maaloula in Syrië, dicht bij de grens met Libanon. We waren daar eind september 2010. Ze zijn nu vrijgelaten, lees ik in De Volkskrant.

Vandaag opnieuw een record. Het is de warmste 9e maart in De Bilt sinds de start van de metingen in 1901: 19,3^o. Het oude record was 18,7^o in 1977. Bas is op het station van Dordrecht, geeft hij door. Terug naar boven

Maandag 10-03-2014

Hierboven een leuke foto voor Gorcumers. De stad was vroeger van groot strategisch belang, gelegen aan de Merwede en aan de Hollandse waterlinie. Het werd toen 'de sleutel tot Holland' genoemd. In de winter van 1813/1814 vond het Beleg van Gorcum plaats, waarbij Geallieerde troepen (Engelsen, Pruisen en Russen) het Franse garnizoen in de stad belegerde. De burgerij had zwaar te lijden. Nog tot 1953 bleef Gorcum garnizoensstad. Er waren een paar kazernes in de binnenstad, zoals de Citadelkazerne op de foto hierboven. Een karaktervol gebouw. Helaas werd het gesloopt en op het Kazerneplein kwamen appartementengebouwen. Hadden ze maar appartementen in de kazerne gebouwd, zoals dat nu vaak gebeurd (b.v. de R.K. Kerk in de Haarstraat). Het enige dat nu nog rest is de brug met het hekwerk, links op de foto. Rechts staan nu de appartementen, links van de poort is de ingang van V & D. En dat water? Dat is er ook nog, het was ooit de oudste stadsgracht van de stad.

Gisteravond met Anna en Bas naar Mykonos op de Langendijk. Gezellig! Foto hier. Opnieuw vandaag een fraaie dag. Samen naar de maandagmarkt. Verse vis en een bos forsythiatakken. Een dik uur in de zon op het terras van Tax. Verder lezen over onze toekomst als cyborgs met een brein-computer interface en een duizendjarig leven in het boek van Doeke Post. Dat gebeurt nog voor de volgende eeuwwisseling, schatten wetenschappers. Terug naar boven

De gemeente spuit de kades en de steigers van de Lingehaven schoon

Dinsdag 11-03-2014

Vanmorgen voor het eerst een back up gemaakt van al mijn computerbestanden. Inderdaad, daar ben ik lui in. Nu is er aanleiding om deze hoogst noodzakelijke klus te doen. Op het nieuws waarschuwt de politie voor een nieuwe, digitale vijand: cryptoware. Een 'gijzelvirus' van criminelen dat, als je het eenmaal download, al je bestanden - foto's, documenten, muziek - op slot zet. Je kunt er niet meer bij en het slot laat zich niet verwijderen, tenzij je enige honderden euro's losgeld betaalt. En zelfs dan moet je maar afwachten of ze de zaak weer toegankelijk maken. Lees die waarschuwing en wees op je hoede! En maak een back up, want mocht het toch gebeuren, dan ben je alles onherroepelijk kwijt.

Bewolkte, grijze ochtend en lang zo warm niet meer. De stad in voor enige boodschappen. Een werkman is bezig om de kades en de steigers in de haven schoon te sluiten (foto hierboven). Voorbereidingen voor het komend vaarseizoen. Ik krijg een telefoontje van Gerard Leenders, de VPRO-journalist die bezig is de uitzendingen voor OVT te maken, het programma over de recente geschiedenis. Na de voormalig voorzitter van het Medisch Komitee Angola, Henk Odink, hebben nu ook twee andere ex-CPN'ers afgehaakt. Typerend! Een van hen onder veel gescheld. Leenders werd ervan beschuldigd alleen maar conflicten op te rakelen en lid van de CPN, nee, dat waren ze destijds niet. Ik word steeds nieuwsgieriger naar die twee uitzendingen (Radio 1, 16 en 23 maart, 10.00 - 12.00 uur).

Rond het middaguur breekt de zon door. Al snel is de bewolking helemaal verdwenen. Ik begin eindelijk met notities te maken voor een mogelijk deel 4 van mijn boek. Terug naar boven

Woensdag 12-03-2014

Vermakelijk boekje, dat 'Arctisch Dagboek' (CPNB, 2014) van Jelle Brandt Corstius. Het boekenweekessay dit jaar. Zijn schroom en zijn weerzin tegen de medereizigers op de cruise rond het noordelijke Kola-schiereiland naar de Witte Zee en Archangelsk. Tegen de onzinnige bezienswaardigheden en het kuddegedrag van de passagiers. Maar ja, voor een inkomen moet je wel eens afzien, en dat doet Jelle, want hij moet drie lezingen aan boord geven. De mensen willen avontuur én zekerheid, maar die gaan niet samen. Zelfs niet op een cruiseschip.

Volgende week geeft hij hier in de Gorcumse bibliotheek een lezing. Die is tot mijn verbazing uitverkocht. Ik ben benieuwd hoe hij het er af brengt. Het leuks is de schaduwpersoon van Brandt Corstius, Paralelle Jelle, degeen die hij in de publieke waarneming denkt te zijn, de succesvolle maker van TV-documentaires, en die niet samenvalt met de schuchtere en onzekere man die hij in werkelijkheid is.

Jansen Steur. Ik neem aan dat men heeft gelezen dat hij onlangs zijn hoger beroep in de stafzaak heeft ingetrokken. Of er nog een strafzaak tegen de ex-bestuurders komt, zou het Openbaar Ministerie een maand na de uitspraak bekend maken. Dat was op 10 februari; ik heb nog niets gehoord. In de tuchtzaak tegen de ex-bestuurders heeft niet alleen de letselschadespecialist Yme Drost hoger beroep ingesteld, maar ook de IGZ. Naar ik heb horen zeggen, heeft dat mogelijk iets te maken met de niet-ontvankelijkheid die het Zwolse tuchtcollege in onze zaak uitsprak. Het is me verder niet duidelijk, maar dat komt wel een keer. Wel pikant is de zaak tegen Kingma, moet ik zeggen, als de Inspectie tegenover zijn vroegere chef komt te staan.

Fraaie lentedag. We maken een halve wallenloop en drinken koffie op een van de terrassen op de Grote Markt. Verdere notities voor een mogelijk deel 4. Terug naar boven

Donderdag 13-03-2014

Nieuw bericht op de website van TenPages, van de curator. Omdat er partijen interesse hebben in overname, heeft hij een biedingsproces gestart. Op korte termijn weten we meer.

Hierboven een kaart die ik in de brievenbus vond, van Annet Ardesch. Ze staat nummer 5 op de lokale lijst van de PvdA. Ze woont hier op het Eind en natuurlijk is opvallend dat ze zich duidelijk uitspreekt voor het autoluw maken van onze straat: 'een aaneengesloten voetgangers- en fietsersgebied, waar de auto als gast mag passeren'. Ook het weren van zware vrachtwagens uit de binnenstad spreekt me aan. Het is geen privé-hobby van Annet; het staat ook in het lokale verkiezingsprogramma van haar partij. Groen Links gaat verder; die wil het Eind helemaal autovrij maken. En de andere partijen? In het verkiezingsprogramma van D'66 kan ik er niks over vinden. Bij het CDA en de VVD ook niet, de SP zegt in het algemeen 'dat de binnenstad niet autovrij, maar stukje bij beetje autoluw moet worden', bij Stadsbelang ook alleen algemeenheden, Gorcum Actief zegt duidelijk dat 't Eind autoluw moet worden en uit het programma van Jezus Leeft is daaromtrend niets op te maken.

Dus wie 't Eind mooier wil maken, stemme op PVDA, Groen Links of Gorcum Actief. Een en ander lokt discussie op Facebook uit.

Opneuw een mooie lentedag. Op de kades en steigers hervatten werklieden het schoonspuiten. Ans vreest voor haar pas gezeemde ruiten. We rijden naar Ambiance Zonwering op het Papland, het bedrijf dat een paar jaar geleden de schuifpui van onze serre heeft gemaakt en de zonneschermen aan de oostzijde. Nu bestellen we een inbraakbestendig rolluik voor het raam van onze slaapkamer. Kan nog worden gemonteerd voor ons vertrek in april. Daarna rijden we naar de watersportwinkel van Bouwmeester in Hardinxveld voor een goedkoop, handig hevelpompje, waarmee we snel eventuele lekwater van de uitlaatdemper kunnen verwijderen. Sneller dan met de dweil. Straks rijden we langs Ans haar moeder en dan naar Boottiek van der Werf in Drimmelen om de nieuwe UV-bescherming voor de kajuitramen op te halen. Daarna gaan we op bezoek bij Herman & Marjan U. in Wijk & Aalburg. Terug naar boven

De stadshaven van Heusden

Vrijdag 14-03-2014

Op de website van het VPRO Radio 1 programma OVT staat de aankondiging voor de uitzending van zondagmorgen. Het item over ons Nederlands medisch team in Angola is zo te zien aan het eind van het tweede uur (11.00 - 12.00 uur):

'Medisch Komitee Angola
'Uw strijd, onze strijd, internationale solidariteit.' Het was misschien wel de meest geroepen leus in de jaren zeventig. De Vietnamoorlog was voorbij, maar er was nog de strijd in Chili, er was nog de Palestijnse Zaak, en niet vergeten waren er de zich vrij vechtende laatste Portugese kolonies in Afrika: Mozambique, Guinnee Bissau en Angola. Nederlandse artsen gingen er als blotenvoetendokters helpen, gesteund door het thuisfront, georganiseerd in het Medisch Komitee Angola.
Gerard Leenders sprak uitgebreid met de betrokkenen van toen, en vertelt hun verhaal in Het Spoor Terug' 

Ik voel me gefrustreerd over mijn uitgever Jan-Willem. Voor de eerste uitzending van OVT zou hij mijn deel 3 als E-book klaar hebben. Dat had hij toegezegd. Ik heb nog niks gezien. Je zult zien dat mensen het niet kunnen kopen, als ze er overmorgen over horen. Nondeju, ik heb voor alles gezorgd, op tijd waren de revisie en de correctieslagen af, voor publiciteit gezorgd in de lokale pers, en moet je nou zien. Geen boek! Ik stuur JW een boos mailtje.

Gisteravond lekker en gezellig gegeten met Herman & Marjan U. in Café Restaurant 'Centraal' in Heusden. Natuurlijk vooraf even een blik op de schilderachtige stadshaven. Het was volledig windstil en dat leverde een vredig tafereeltje op (foto hierbij)

Vanmorgen zware mist. Pas na het middaguur wordt het helder en zonnig. Veel boodschappen op Oost gedaan, veel, want Ans is zondag jarig. Wordt 64. Straks naar Utrecht met de Interliner voor een diner met Irene, uit dank omdat ze onlangs bijna 200 fouten in deel 3 vond. Terug naar boven

Zaterdag 15-03-2014

Gisteravond met Irene, mijn schaduwlezeres en correctrice, gegeten bij Grieks restaurant Sirtaki in Utrecht. Het ligt bijna onder de Domtoren. Vooraf zat ik ruim een uur te genieten op het terras van Orloff in de Donkere Gaard. Kijken en peinzen over een potentieel deel 4 van mijn romancyclus. Daarna met Irene urenlang herinneren aan de periode 1979 - 1983, toen we met elkaar te maken hadden in het toenmalige Consultatiebureau voor Alcohol en Drugs. Zij was daar directiesecretaresse. Veel namen uit die tjd passeren te revue. Ook stof voor deel 4, misschien. Mooie avond!

Vanmorgen ontvang ik per email de VPRO-radiouitzending van morgenochtend. We luisteren hem af. Een mooie uitzending, ik zal er niet teveel over zeggen. Veel muziek uit die tijd. Alles nog heel positief en lichtelijk heroïsch. Er is een bandje uit die tijd, waarop we met onze wapens manipuleren. Ik hoor me zeggen: als je deze veer achteruit trekt, dan trek je de kogel op zijn plek. 'Wat heb je een jonge stem', zegt Ans. Inderdaad, ik verbaas me er ook over. Boeiend materiaal! Het is alles bijna 40 jaar geleden. Ik vermoed dat de 2e uitzending op 23 maart de desillusie zal laten horen. Het afglijden van de Angolese revolutie, de naïeviteit van ons en het persoonlijke echec dat ik er leed (en dat in deel 3 uitvoerig uit de doeken wordt gedaan) Het onderwerp komt in het 2e uur van het programma, dus tussen 11 en 12 uur.

Vandaag staan overal in de winkelstraten mensen van politieke partijen op te wekken om komende week te gaan stemmen. Ik drink koffie bij Rijk in de winkel.  Terug naar boven

De cover van deel 3 van mijn boek

Zondag 16-03-2014

Vandaag is mijn geliefde jarig, ze wordt 64 jaar en dat zou je niet zeggen als je haar ziet. Bij het ontbijt ligt zowaar een keurig pakje op haar bordje. Fraai ingepakt door Juwelier Veringa in de Westwagenstraat. Er zit een mooie ring in. Ik geniet ieder jaar weer van haar blij verraste gezicht, het is een groot voorecht haar een geschenk te geven en te worden beloond met de mooiste glimlach die ik ken! Er is echter een probleem: de ring die ik haar vorig jaar gaf (ook een mooie!) krijgt ze niet van haar ringvinger af. We proberen van alles, met zeep insmeren, draadje door de ring en dan met een draaiende beweging eraf trekken, niets lukt. Volgende week zullen we dus Veringa de oude - nou ja, oude - ring laten openzagen en wijder maken.

In de emailbus zit de e-bookversie van deel 3. Uitgever Jan-Willem heeft zich geweldig ingespannen en is precies op tijd voor de VPRO-uitzending. Dat waardeer ik. Alleen heeft hij een verkeerde foto voor de cover gebruikt. Een kleurenfoto van 'Lucas' in camouflagepak in het oerwoud van de Angolese provincie Cabinda, waar hij achteloos op een AK-47 machinegeweer leunt. Ik wil een zwart-witte foto, net als bij de delen 1 en 2. We hebben dus vanmorgen vroeg contact en hij blijkt het nog te kunnen veranderen (zie hierboven). Vervolgens ga ik na het ontbijt aan het werk en plaats het e-book op Woordstroom. Het is daar te downloaden voor € 9,95. Ik ben verbaasd dat het zo dik is: liefst 447 bladzijden! Dat komt volgens Jan-Willem doordat het geen A4-formaat is, maar A-5. De papieren editie die komende herfst uitkomt, zal ongeveer 320 pagina's tellen.

Als ik klaar ben, digitaliseer ik een groot aantal foto's uit de Angola-tijd. tenslotte zijn het er ruim zeventig. Via We Transfer stuur ik ze naar medeteamlid Joop van Wijk, die er met de foto's van anderen een diapresentatie van zal maken. Die is bestemd voor de reünie, die op 6 april a.s. in Utrecht belegd is. Daar zie ik naar uit; we hebben elkaar bijna veertig jaar niet gezien! Niemand had er behoefte aan - maar nu er twee boeken verschenen zijn en er een radiouitzending is, wel.

Om tien uur begint de OVT-uitzending. Ons onderwerp (het Nederlands medisch team in Angola in 1975/1976) komt om 11.25 uur. In de aankondiging wordt alleen het boek van Jarl genoemd. Verdomme, hebben we ons voor niks ingespannen? Ik stuur een emailtje naar VPRO-journalist Gerard Leenders, die er snel voor zorgt dat mijn boek wel in de afkondiging wordt genoemd. Je kunt de uitzending hier terugluisteren. Wat ik mooi vind, is dat in deze eerste aflevering een toon van optimisme en lichte heroïek overheerst; in die van volgende week verwacht ik dat het precies andersom zal zijn: desillusies en mislukkingen zullen dan de boventoon voeren.

Ondertussen is Ans in de keuken bezig met taarten bakken en lekkere hapjes maken. De hele schare kinderen en kleinkinderen zal in de loop van de middag bij ons binnenvallen. Ook mijn dochter Floor komt langs met haar man en kinderen. Het zal een gezellige bende worden! Leuk is dat Floor en Ans' zoon Derrick elkaar voor het eerst gaan ontmoeten; in al die twaalf jaar van ons samenzijn is dat er nog nooit van gekomen. Terug naar boven

Lisa en Vajèn zusterlijk op de bank

Maandag 17-03-2014

Vol huis op de verjaardag van Ans. Foto's zeggen meer dan een verslag. Zoals deze hierboven, met de beide jongsten: v.l.n.r. Lisa, van Floor en Pijke, en Vajèn van Tessa en Jeff. ze verschillen tweeëneenhalve week van elkaar. Lisa is de jongste. Kijk hier voor nog 4 andere foto's.

Vandaag verzeil ik opnieuw in hevige debatten op Facebook over het autoluw maken van 't Eind en de herbouw van de Waterpoort. De lokale partij Gorcum Actief wil er zelfs actie voor gaan voeren (voor de Waterpoort) Leuk, zo'n debat, het geeft inhoud aan de plaatselijke democratie.

Vanmiddag rijd ik op en neer naar Twente. Waarvoor? Dat vertel ik morgen.  Terug naar boven

Het Dark Sector Lab op de Zuidpool met links de BICEP2-telescoop, die indirect de zwaartekrachtgolven aantoonde

Dinsdag 18-03-2014

Al ruim drie jaar werk ik, samen met tienduizenden anderen, met mijn computertje mee in een Amerikaans project om zwaartekrachtgolven op te sporen. Dat zijn rimpelingen in de structuur van ruimte en tijd, die ondermeer bij de oerknal ontstonden in de inflatiefase. Ik begon eraan toen we met de boot in het Israëlische Ashkelon overwinterden. Lees er hier op mijn weblog meer over. De verwachting was dat het nog wel enkele tientallen jaren kon duren voor ze gevonden zouden worden. Maar die verwachting is nu in één klap ingehaald door metingen met de Bicep2-telescoop op de Zuidpool. Die hebben het bestaan van gravitatiegolven aangetoond in bepaalde patronen in de kosmische achtergrondstraling, het relict van de oerknal. Groot nieuws! Voor het eerst kan de mens verder terugkijken in het vroege universum, dan met electromagnetische straling (b.v.licht) mogelijk was. De grens daarvoor ligt op 380.000 jaar vanaf de oerknal, toen het heelal doorzichtig werd voor licht. Met gravitatiegolven kunnen we wél verder 'kijken', tot een minieme fractie van een seconde na de oerknal. De ontdekking levert een direct bewijs van de inflatietheorie, waarbij het prille heelal in delen van een seconde een enorme uitdijing onderging, die verklaart waarom tegenwoordig het universum in alle richtingen zo gelijkvormig en egaal is (het horizonprobleem). Bovendien laat het zien dat op dat tijdstip drie van de vier natuurkrachten, de sterke en de zwakke kernkracht en het electromagnetisme, nog niet uiteengevallen waren - dus een eenheid vormden - en het bewijst ook dat de zwaartekracht een kwantumkarakter heeft en dat het mogelijk moet zijn om Einstein en de kwantumtheorie onder één noemer te brengen.

Waarom ik gisteren naat Twente reed? Dat was vanwege een bijeenkomst met de raad van bestuur van MST. Ook andere ex-bestuurders waren aanwezig. We werden onder embargo ingelicht over de beslissing van het Openbaar Ministerie in Almelo om zowel de rechtspersoon MST als de ex-bestuurders niet te vervolgen in de zaak Jansen Steur. Om 14.00 uur licht het OM vandaag de pers in. Lees er hier over.Tegen MST en ons was aangifte gedaan namens een aantal slachtoffers van JS door schaderegelaar Yme Drost, 'van het strafbaar nalaten van zorg en het medeplegen van mishandeling'. Volgens het OM is er hier geen sprake van omdat het ziekenhuis niet op de hoogte was van de foute diagnoses van de ex-neuroloog. Toen dat wel bekend werd, is er adequaat gehandeld, zegt het OM nu in een uitvoerig gemotiveerde verklaring. De zegswijze 'adequaat gehandeld' doet me erg goed, want dat heb ik al die jaren betoogd: toen ik het wist (van de medicijnverslaving van JS) heb ik meteen ingegrepen en hem het ziekenhuis uitgewerkt. Genoegdoening, dus. Uiteraard zijn de slachtoffers teleurgesteld. Lees hier de reactie van Yme Drost namens hen en hier de terughoudende reactie van MST.

Enkele vrienden bellen om me te feliciteren. Meer wil ik niet over de zaak zeggen; dat heb ik in het verleden genoeg gedaan. Nu rest alleen nog het beroep van vijf slachtoffers bij het Centraal Tuchtcollege in 's Gravenhage.

Vanmorgen meer discussies op Facebook over de herbouw van de waterpoort en de afsluiting van de Tolsteeg. We lopen de stad in naar de juwelier. De verkoopster krijgt voor elkaar wat ons niet lukte: de oude ring van haar ringvinger verwijderen. Ze zullen hem een maat groter maken. De nieuwe ring voor haar verjaardag past in elk geval prima. Rond ons huis wordt de voetgangersbrug afgezet. Werklieden slopen de planken eraf wegens groot onderhoud. Ans gaat naar Barbara, waar ze vanavond oppast en zal koken. Met haar moeder gaat het prima in het verpleeghuis. Terug naar boven

De voetgangersbrug rond ons huis is afgesloten wegens groot onderhoud

Woensdag 19-03-2014

Geen van de journaals besteedt gisteravond aandacht aan de zaak Jansen Steur. Dat er geen strafzaak tegen de ex-bestuurders van MST komt, omdat we volgens het Openbaar Ministerie 'adequaat gehandeld' hebben, heeft geen nieuwswaarde meer. Als bestuurders niet gehangen worden, verliezen de media hun belangstelling. Ik vind het best. Mijn blazoen bleef ongeschonden in de affaire. Alleen Ruud Ramaker kreeg een berisping van het tuchtcollege in Zwolle omdat hij loog tegen de Inspectie. Nu alleen nog het beroep in de tuchtzaak. Ook Wolter Lemstra laat nu niks van zich horen; opmerkelijk, want met de uitspraak 'adequaat gehandeld' haalt de officier van justitie een gewichtig deel van de conclusies van zijn beide rapporten onderuit. Overigens lijken letselschadespecialist Yme Drost en de slachtoffers van JS zich te gaan neerleggen bij de beslissing van het OM. Hen staat nog een z.g. Artikel 12-procedure open bij het gerechtshof, maar daar verwacht Drost weinig van. 'Trekken aan een dood paard.'

Eerder meldde ik al dat niet alleen Yme Drost namens de slachtoffers van JS beroep instelde bij het Centraal Tuchtcollege, maar ook de Inspectie. Inmiddels kreeg ik de eerste stukken en daaruit blijkt waarom de IGZ dat doet: 'De hoofdinspecteur kan zich niet verenigen met de overwegingen in deze drie uitspraken, die hebben geleid tot ontvankelijkheidsverklaring van klagers'. Om welk element uit de ontvankelijkheid het de IGZ gaat, is nog niet duidelijk. De Inspectie heeft tot 10 april de tijd voor het indienen van een beroepsschrift.

Vandaag is het een fraaie, tamelijk winderige dag. Om half een gaan we stemmen in het oude stadhuis op de Markt. Koffie in de zon bij Hugo. Daarna lopen we door naar het nieuwe gemeentehuis voor het aanvragen van nieuwe ID-kaarten. Die zijn over twee weken klaar, vroeg genoeg voor ons vertrek naar Sicilië. Ik heb al eens verteld dat we die ID-kaarten vaak gebruiken voor het inchecken in havens, zodat we onze paspoorten zelf in bezit kunnen houden.

Nu het weer in de Middellandse Zee begint op te knappen, komt de toevloed van vluchtelingen in hun wrakke bootjes naar Italië ook weer op gang. Omvangrijker dan vorig jaar, meldt de NOS. De afgelopen dagen waren het er al 2100; ze kwamen vooral uit Syrië, Eritrea en de Palestijnse gebieden. We hopen vurig dat we ze in de komende maanden niet opnieuw tegen zullen komen, zoals in september 2008 tussen Lampedusa en Malta (lees hier).

Terug naar boven

Interview in de Gorcumse Courant, 19 maart 2014

Donderdag 20-03-2014

De eerste lentedag levert meteen een record op: sinds het begin van de metingen was het nog niet zo warm op 20 maart. We gaan al vroeg de stad in en strijken neer op het terras voor het oude stadhuis. Straks, als we weer aan boord zijn, is dergelijk zonnig weer regel. Nu valt met ingang van morgen voor dagen de temperatuur terug naar het langjarig gemiddelde van 10^o.

Hierboven een kopie van het interview dat freelance journalist Matthijs Daniëls me onlangs afnam voor de Gorcumse Courant. Een beter leesbare versie vind je hier. Alle boekhandels in de stad hadden erop geanticipeert en mijn boeken een opvallend plaatsje gegeven. Nu maar hopen dat het de verkoop stimuleert.

De uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen wijkt in Gorcum af van de meeste andere gemeenten in het land. De PvdA verloor slechts één zetel, minder dan de VVD die er twee verloor, en bleef de grootste partij. D66, de grote winnaar in de rest van Nederland, bleef hier gelijk evenals Groen Links. De lijst Jezus Leeft haalde geen zetel. De lokale partijen, zoals Stadsbelang en Gorcum Actief, wonnen ook hier. De peilingen zaten er ver naast, dit jaar. De mensen stemmen steeds grilliger en de uitkomsten zijn moeilijk voorspelbaar. Op zich begrijpelijk, traditionele partijbindingen zijn er steeds minder, maar toch geloof ik niet dat mensen bewuster stemmen. Impulsiever, dat wel, en een kabinet dat zwaar moet bezuinigen straffen ze af. D66, de gedoogpartij die geen regeringsverantwoordelijkheid draagt, komt er goed mee weg. Geert Wilders vergaloppeert zich in de campagne met de leus van 'minder Marokkanen'. Velen deden aangifte; ik ben benieuwd wat daarmee gebeuren gaat.

Opmerkelijk: ik krijg nu ook felicitaties van mensen uit het MST, met het afspringen van de strafzaak tegen de ex-bestuurders inzake Jansen Steur. Dat raakt me wel, ondanks het feit dat de meesten nooit eerder van zich lieten horen.

Van Jarl Chabot, in de jaren '70 lid van ons medisch team in Cabinda, Angola, ontvang ik een email met een brief uit 1990 van één van de andere leden, aan hem gericht. Een indrukwekkende brief, waaruit blijkt hoezeer het echec van die periode ook in hem doorwerkte. Door een misverstand dacht Jarl dat de brief vertrouwelijk was. Daardoor kwam hij niet terecht in zijn boek 'Nooit meer bacalhau' (BraveNewBooks, 2014). Ik heb de indruk dat de Angolese ervaring bij ieder van ons diep heeft ingegrepen - zij het niet steeds op dezelfde manier. Ik peins erover hoe het - wat mijn hoofdpersoon Lucas betreft - te verwerken in een vierde deel van mijn cyclus. Verder zie ik uit naar het weerzien op 6 april a.s. Terug naar boven

Vrijdag 21-03-2014

Twee boeken uit. Allereerst 'De dood te slim af! Bezinning op nieuwe medische technologie' (Meinema, 2014) van de Groningse emeritus-hoogleraar sociale geneeskunde Doeke Post. Op de cover staan kaarsjes op een verjaardagstaart, die het cijfer 150 toont (zie hierboven). Post geeft een goed overzicht van de nieuwste ontwikkelingen, zoals nanotechnologie, genetic engineering, interfaces van chips en hersenen, en transhumanisme. 'The singularity is near' van Ray Kurzweil, ik heb het er al vaker over gehad. De mens neemt zijn evolutie zelf in de hand en dringt de dood terug. Aan het eind van deze eeuw is de gemiddelde leeftijd van de mens gestegen naar 150 en stijgt daarna nog verder. Post heeft er veel over gelezen, moet ik zeggen, en vertelt in zijn boek over de laatste ontwikkelingen. Ontwikkelingen die heel erg snel gaan.

Hoogste tijd voor bezinning dus. Maar daarin vind ik Post erg tekortschieten, op het machteloze af. Zelf meen ik dat de ontwikkelingen van wetenschap en techniek vrijwel nooit bestuurbaar zijn. Nooit geweest. Daar richt de door Post geciteerde waarschuwing van Albert Einstein ('I fear the day when the technology overlaps with our humanity. The world will only have a generation of idiots.') weinig tot niets tegen uit. Ik durf er niet om te wedden dat er vandaag de dag bijvoorbeeld geen gekloonde mensen bestaan, ook al is dat verboden. Het bloed van de wetenschap kruipt waar het niet gaan kan en nieuwe technologie komt gemakkelijk in handen van kwaadwillende lieden met veel geld. Het enige regelmechanisme is dat de wal doorgaans het schip keert.

Tegen die achtergrond doen de voortdurende oproepen van Doeke Post tot bezinning en regulering sympathiek maar rijkelijk naïef aan. 'We moeten het maar niet zijn gang laten gaan.'Het mag allemaal 'niet ten koste gaan van het echte mens-zijn.' Maar wat is dat echte mens-zijn? En hoe erg is het 'als we voor een groot deel afhankelijk worden van de techniek, als we voor een groot deel bestaan uit technische hulpmiddelen die de processen in ons lichaam bepalen.?' Pacemakers zijn er al lang en het lijkt me erg prettig als we door dergelijke technische snufjes onbekommerd langer kunnen leven. Of niet onbekommerd, er vallen altijd slachtoffers door menselijk tekortschieten. Ik erger me ook af en toe eraan dat Post christelijk-ethische beginselen probeert binnen te smokkelen, alsof die universele waarde zouden hebben. Zelfs stelt hij aan het eind van zijn boek voor dat we op zoek moeten naar een nieuw ethisch amalgaam, een richtsnoer samengesteld uit de beginselen van de voornaamste godsdiensten in de wereld. Dat lijkt me een hachelijke onderneming. Alsof die door intolerantie en dogmatiek niet verantwoordelijk waren voor veel menselijk leed. Welke merites hebben die religies, dat ze als basis voor universele richtsnoer mogen dienen? Ik moet er niet aan denken!

Het tweede boek dat ik las, is het Boekenweekgeschenk van Tommy Wieringa. Daarover morgen.

Een sombere, regenachtige dag. De temperaturen zijn ten opzichte van gisteren gehalveerd. We blijven lang rondlopen in onze nachtkleding. In Turkije blokkeert de rechter Twitter, op verzoek van premier Erdogan. Er stonden links op naar YouTube, waarop de corrupte praktijken van zijn regering getoond werden. Erdogan zegt in een werelwijd uitgezonden toespraak, dat hij 'Twitter zal wegvagen'. De autoritaire premier is razend: 'Het maakt me niet uit wat de rest van de wereld denkt. Ze zullen de macht van Turkije leren kennen!' Zo! heel pikant is dat de veel liberalere president Gül, die weinig feitelijke macht heeft, de Twitterblokkade onacceptabel noemt. Het zou een goede zaak voor de Turken zijn als Erdogan en zijn partij van verkapte islamisten eindelijk zouden vallen.

In de loop van de middag stopt de regen en geleidelijk breekt de zon door. We gaan samen langs bij Ans' moeder (maakt het goed). Daarna begin ik met de vervanging van een aantal kapotte wieltjes van onze eetkamerstoelen. We hadden er een belachelijk dure offerte voor gekregen van Soering & Soering, een meubelstoffeerder vlakbij op de Langendijk naast de Peterbrug: € 450 voor 4 stoelen! Afzetterij, anders kan ik het niet noemen. Nu doe ik het zelf met wieltjes van de Praxis voor 50 euro.

Her en der verschijnen waarschuwingen voor een nieuw virus, dat afgelopen maandag zou zijn verspreid door een aantal veel bezochte websites. Hoewel ik niet op de genoemde sites geweest ben, laat ik snel mijn virusscanner lopen. Gelukkig geen infecties.  Terug naar boven

Zaterdag 22-03-2014

Frisse dag, wel droog. We ontvangen per email de VPRO-OVT uitzending van morgen. Boeiend om af te luisteren, de stemmen van mijn voormalige collega's te horen, de stukken met Angolese muziek uit die tijd, de melodieuze en temerige revolutieliedjes. 'O poder popular e a causa desto confusão' (De volksmacht is de oorzaak van deze verwarring) Herinneringen, ik ben blij dat ik ze in de afgelopen jaren heb opgeroepen en opgeschreven. De kritiek op de toenmalige voorzitter Henk Odink en zijn CPN-kornuiten is niet mals. Hij weigerde mee te werken aan het programma. Morgen van 10.00 - 12.00 uur op Radio 1.

Gisteren het boekenweek gelezen, 'Een mooie jonge vrouw' (CPNB, 2014) van Tommy Wieringa. Een goed geschreven boekje over een pijnlijk onderwerp, het huwelijk van een oudere man met een jonge vrouw. Een mooie vrouw ook nog. De man is een wetenschapper, een viroloog op een instituut, waarin je gemakkelijk het RIVM in Bilthoven herkent. Soms meende ik zelfs Roel Coutinho erin te zien. Er staan mooie dingen in: 'Het ging over de weeffout in zijn bestaan, zijn huwelijk. De voortdurende krenking die zijn leeftijd was. Zijn krakende knieën. De barsten die zonder aankondiging in zijn gezicht sprongen....(...)...het bezit van een mooie jonge vrouw was alleen te verdragen door een nog jongere minnares te nemen. Dit herstelde het evenwicht.' Alles heel herkenbaar (ik heb echter een vrouw van mijn leeftijd), het lijkt uit het leven gegrepen. Scherpe observaties: 'Hij werd niet jonger van haar, zij werd ouder van hem.' Tenslotte blijkt zijn zaad ook nog te zwak voor de bevruchting van zijn jonge vrouw. Een stijlvol beschreven penopauze, schrijft iemand op Recensieweb terecht. Dan krijgt de jonge moeder een huilbaby en haalt zich in haar hoofd dat de man daar de oorzaak van is. Dus moet hij het huis uit. Hij slaapt op een matras in zijn instituut. herkenbaar leed. Het slot is in zijn aandoenlijkheid erg sterk: de verlaten wetenschapper begint te huilen tijdens het college dat hij geeft. Desolater kan het niet, geloof ik. Mooie novelle!

Het is niet de hele dag droog; soms vallen er kille buien. Dan is er weer zon. In de stad haal ik verse zalm bij een kraam naast de kerk en slaag er niet in de boekhandels te vermijden. Mooie boeken gevonden, ik heb al jaren meer boeken dan ik ooit kan lezen. Welke liefhebber heeft dat niet? Terug naar boven

Affiche van Pleasure. Barbara is de voorste van de rij gezichten

Zondag 23-03-2014

Gisteravond naar een optreden van Barbara met haar band Pleasure in Café 't Uyltje op de Varkenmarkt. De atmosfeer was er geheel anders dan de vorige keer dat ik er was. Er mag namelijk niet meer worden gerookt en dat maakt de zaak een hoop aangenamer. Volgens sommigen ruik je nu beter het oude zweet van sommige bezoekers, die een overhemd van de vorige dag aan hebben. Het is ook nooit goed. Ik heb het zelf niet geroken en als ik zou moeten kiezen tussen sigarettenrook en oud zweet, hoe onaangenaam ook, dan kies ik het laatste. Het liefst zit ik een beetje apart op een plek in het café waar je de band goed kunt zien. Barbara was goed op dreef. In de meeste café's drink ik bier; iets dat ik verder nooit drink, maar de wijn is er doorgaans bedonderd en smaakt naar oud zweet. Om één uur ging ik naar huis.

Vandaag wisselvallig. Felle buien afgewisseld met zonnige periodes. Om 11.25 uur begint het deel over het Nederlands medisch-verpleegkundig team in Angola. Daarover schreef ik gisteren al. Helaas noemt men de boeken van Jarl en mij dit keer niet, niet bij de aankondiging en niet bij de afkondiging. Men maakt het leven van een auteur er niet gemakkelijker op. Wie het programma terug wil horen, kan hier terecht. Het item over Angola is het laatste.

Mijn wekelijks bad. Ans gaat onderwijl bij haar moeder langs. Later lezen: 'De Poetinshow', een boek van NOS-correspondente Kysia Hekster (Veen, 2012), een wat ouder boek dat in herdruk verscheen. Om half vijf verschijnen de een na de ander, de beide dochters van Ans Tessa en Barbara, met hun jongste kroost op de thee. Terug naar boven

De voetgangersbrug om ons huis is nog steeds afgesloten voor onderhoud. Dat kan weken duren.

Maandag 24-03-2014

Gisteravond lekker gegeten bij onze buren Wiger & Arina. Vooral de verrukkelijk klaargemaakte Coquilles St Jacques vielen in de smaak. We zijn er allebei gek op.

Vandaag een frisse dag met af en toe zon. 's Ochtends naar de maandagmarkt. Verse vis gekocht: kabeljouw en zalmhaasjes.

Telefoon van VPRO-OVT journalist Gerard Leenders. Hij heeft een aantal van de cassettebandjes met Angolese muziek, bijna 40 jaar oud, die ik hem onlangs zond, voor me gedigitaliseerd. Het valt me mee dat er nog iets op te horen was. Hij zal ze mailen en de bandjes terugsturen. Erg aardig van hem.

In de stad ga ik op zoek naar Piment d'Espelette, peper uit Espelette, een serie dorpjes in Frans Baskenland. Nodig voor een recept met verse garnalen. In de Gorcumse binnenstad is dit kruid niet te vinden, daarom bestel ik het in een online-winkel. Veel gelezen en verder niets te melden.

Terug naar boven

Sluiskolk aan het Eind in de winter van 1938.

Dinsdag 25-03-2014

Hierboven een mooie, melancholieke foto van de havenkolk, richting Peterbrug. Ik vond hem op de Facebookpagina Oud Gorcum. De foto dateert uit december 1938, gelet op het onderschrift rechtsonder. Er ligt sneeuw. Ik denk dat de foto vanaf de voetgangersbrug langs ons huis is genomen, vrijwel voor het raam van onze woonkamer. Op de achtergrond zie je het huis 'In den Blauen Hoet', het huis met de rood/witte luiken waar de sluiswachter woont. Het is geen oud huis, het werd pas in 1912 gebouwd. Op de voorgrond, voor de 3e Waterkering WZ, zie je bakken in het water, dat zijn palingbakken. Daar werd de palingvangst in bewaard. Langs de kademuur is nog geen aanlegsteiger. Links is het Eind, er staat een mooie Citroën Traction Avant geparkeerd, ongeveer voor de Groote Sociëteit. Die werd geproduceerd vanaf 1934. Daarachter een andere personenauto en verderop een vrachtwagen. De lucht is egaal grijs, er zit meer sneeuw in de lucht. Een vredig tafereel; niemand weet nog dat de Tweede Wereldoorlog anderhalf jaar later zal uitbreken.

Frisse en zonnige dag, helemaal niet slecht. Tegen het weekeinde zal de dagtemperatuur verder stijgen. Weinig te melden. Ik beluister de gedigitaliseerde banden met Angolese muziek en verwonder me over mijn eigen radikalisme in die tijd, een thema dat ook in mijn boeken aan de orde is. Ik zou de bestanden wel op een CD willen branden, maar ik weet niet hoe je van WinRar naar MP3 kunt komen. Zoek ik nog een keer uit.

Aan het eind van de middag laten de werklieden, die het onderhoud van de voetgangersbrug om ons huis voorbereiden, de afzetting half open staan. Alle planken van de brug zijn verwijderd, je kunt er dus niet meer op lopen. Niettemin zie je af en toe een ongeduldige wandelaar halsbrekende toeren verrichten om erover naar de andere kant te klimmen. Liever het risico op dood of verminking dan even omlopen over de Peterbrug.

In ben begonnen in de ruim 600 pagina's dikke pil 'De kracht van het paradijs. Hoe Europa kan overleven in de Aziatische eeuw' van de Brusselse hoogleraar Jonathan Holslag (De Bezige Bij Antwerpen, 2014) Een visionair boek, een heftig betoog voor verdere integratie van Europa. 'Meer Europese integratie is geen kwestie van keuze, maar van noodzaak.' (blz. 28) Inderdaad, uit de snelle annexatie van de Krim door Poetin mag genoegzaam blijken dat Europa als machtsfactor niet langer serieus genomen wordt. Terug naar boven

Geen uitzicht meer. De ingepakte voetgangersbrug om ons huis

Woensdag 26-03-2014

Minder dan drie weken voor ons vertrek. Het is een deels zonnige dag. We merken er niet veel van, want zoals je op de bovenstaande foto kunt zien zijn we helemaal ingebouwd. Door de ramen van de woonkamer zien we alleen maar een wit vlak met een streepje lucht aan de bovenkant. De hele voetgangersbrug is ingepakt in wit plastic als een kunstwerk van het kunstenaarsechtpaar Christo. Binnenin is men bezig met het zandstralen van de brug, waarschijnlijk om roest van het metaal te verwijderen. Hopelijk duurt het niet lang.

Vandaag een nieuwe notebook-PC opgehaald bij Ton Goudt van Connect & Go op Papland. Het is een Dell Latitude E4300 pp13s (13.3" LED LCD, Intel Core 2 Duo processor (P9300 6 MB L2 Cache 2.26 Ghz), 4GB DDR3 RAM, 640GB HDD), een wat ouder model maar zeer robuust en met een speciale schokbestendige harde schijf. Lekker snel en prima als reserve aan boord. Als onze kaartplotter weer mocht uitvallen en de Iphone met zeekaarten en GPS ook niet werkt, dan hebben we hieraan nog een extra navigatiecomputer. Want ons vorig notebook-PC'tje liep onlangs stuk. Ton wist van de harde schijf de electronische C-map kaarten te redden. Het duurt even voor het me lukte om de kaarten goed op het scherm te zetten. Aan boord moet ik de kleine GPS nog installeren en dan kunnen we onszelf weer in de kaart zien varen.

Verder de hele dag gelezen in Jonathan Holslag. Geweldig boeiende analyses. Terug naar boven

Donderdag 27-03-2014

Jan-Willem, mijn uitgever, heeft voor me het bovenstaand plaatje in elkaar gezet. De covers van alle drie delen van de romancyclus naast elkaar. Ik wil het gebruiken voor publiciteit. In elk geval print ik er twee uit op glossy fotopapier en bezorg ik er een bij Boekhandel Cursief in de Kruisstraat. Ze zullen hem ophangen. Achterin de winkel maakten ze een aparte kast voor regioauteurs. Of ik daar nou zo blij mee moet zijn, vraag ik me af; je boeken kunnen beter voorin de winkel staan en liefst op de tafel. Enfin, wie zit er eigenlijk op mijn boek te wachten? Ik loop terug over de Gasthuisstraat. Tot mijn verbazing is Boekhandel De Mandarijn gesloten. De postbezorger heeft kennelijk ook niemand aangetroffen en een doos boeken voor de deur achtergelaten. Het is al elf uur; heeft iemand zich verslapen? Bij Bzoek.nl kun je zien waar je boek zoal in boekhandels in den lande ligt. In mijn geval is dat ietwat treurig; het ligt alleen maar in Gorcum en - ja - eentje in Breda. Nu bestrijkt deze website zeker niet alle winkels; ik weet bijvoorbeeld dat beide eerste delen ook bij Boekhandel De Rooie Rat in Utrecht liggen, maar enfin, dat ik geen bestseller geschreven heb, wist ik wel.

Het is een vredige dag met veel zon. De werkzaamheden aan de voetgangersbrug gaan de hele dag door. Opnieuw niets te melden. Nou ja, ik maak verdere notities over een potentieel 4e deel. Zelfs een eerste bladzijde, de altijd zo belangrijke eerste regel die de lezer moet beetpakken en noopt tot verder lezen. Niet op het scherm, maar op een schrijfblok. Verder lezen in de pil van Jonathan Holslag. Laat de dagen maar voorbij gaan, ons vertrek komt snel dichterbij. Terug naar boven

Dit jaar ontstond een scheur in de tegels van onze badkamer

Vrijdag 28-03-2014

Emailbericht van Peter & Yvonne van de Ilja uit Ragusa. Ze zijn nog niet van plan om te vertrekken. "Druk met etentjes en leuke dingen doen. Wij moeten nodig de site weer bijwerken want er is veel te vertellen maar we komen tijd tekort. Wij hebben geen haast en het weer moet echt goed zijn om te gaan,  momenteel is het erg onstabiel en we moeten nog flink klussen aan boord. Dus wij gaan elkaar zeker zien, gezellig."

Vanmorgen maak ik foto's van drie scheuren in onze muren. Onder andere van de badkamer (zie hierboven). Die zijn erin gekomen sinds we hier wonen. Volgens buurtvereniging Knake komen die door het zware vrachtverkeer, dat over 't Eind rijdt tussen de boven- en de benedenstad. Knake bepleit het autoluw maken van de straat, door het afsluiten van (bijvoorbeeld) de Tolsteeg. Compartimentering van de kwetsbare binnenstad, zoals al in zoveel oude stadskernen met succes werd toegepast om doorgaand verkeer te weren. Als je van de bovenstad naar de benedenstad wilt, moet je omrijden. Knake beriedt een dossier voor met foto's van scheuren in de huizen en van de frequente opstoppingen op het Eind, om binnenkort uit te reiken bij een gesprek met de gemeenteraadscommisie voor verkeer.

Fraaie, zonnige dag. Er komt een nog mooier weekeinde aan. Ik rijd naar Zaltbommel en breng een bezoek aan een vroegere collega van JAC-Utrecht, Kees Kr. en zijn vrouw Lia. Ze woonden vroeger in Tricht, later in een soort commune in Tuil en nog later in Haaften. We zagen elkaar zo'n 35 jaar niet en door een toeval hoorde ik op de radio zijn naam. Hij had namelijk op Radio 4 een CD gewonnen in een raadspelletje. We drinken koffie in de tuin. Over en weer herkenning. Kees werkt ook niet meer, maar heeft nog heel wat actviteiten. Erg leuk om ze weer te zien. 'Het intrigeert me altijd om te vernemen wat mensen voor levens hebben geleid', zei ik tegen Kees. Dat vindt hij ook wel, maar hij is minder met het verleden in de weer dan ik. Wat we gemeen hebben is, dat we in politiek opzicht nergens bij willen horen. Vlakbij hem woont Paul van D., een collega-medicus uit de tijd van de Aktiegroep Medicijnen tijdens onze medische studie. Totaal uit het oog verloren. Ze zitten samen in een leesclub.

Rond half twee ben ik weer thuis. De rest van de middag zit ik te modderen om de bestelde LogiLink Cassette to Digital Converter op mijn laptop te installeren en aan de gang te krijgen. Ik wilde ermee mijn bandjes met Angolese muziek digitaliseren. Maar ik krijg er geen geluid uit. Frustrerend, morgen opnieuw proberen. Terug naar boven

Zaterdag 29-03-2014

Nadat ik gisteren mijn verslagje had afgesloten, viel het kwartje. Natuurlijk moest er een 1/8 audiokabeltje tussen het cassetteapparaatje en de laptop. Anders hoor je niks. Stom van me. Snel naar de Praxis en er eentje gehaald. Probleem opgelost. Nu nog opnemen op de harde schijf en tegelijkertijd de conversieslag naar MP3 uitzoeken.

Van de week keken we naar de DVD 'Gravity', de SF-film uit 2013 met Sandra Bullock en George Clooney. Fascinerende beelden! Eindelijk een film waarin ruimteschepen geen geluid maken, want er is immers geen medium waarin geluid zich kan voortplanten. De film is van begin tot eind spannend en won terecht liefst zeven Oscars. De beleving van gewichtsvrij stuiteren rond het ISS is een ervaring, die je bijna fysiek meebeleeft.

Eeb bijzonder fraaie lentedag vandaag. Sedert 1901 was de maand maart niet zo zonnig. We gaan samen de stad in voor boodschappen en een lekker lange terraszit naast mijn geliefde in de zon op de Markt. Thuis lees ik verder in Jonathan Holslag (een hoofdstuk per dag is de doelstelling) en daarna probeer ik een cassettebandje op te nemen. het is een weergave van de wereldpremière van 'BRAINS', de 'hersenmuziek' die wijlen Henk Alkema componeerde voor de kunstmanifestatie BRAIN/Internal Affairs in 1992. Alkema overleed in 2011. Ik vraag me af of iemand anders daar nog een opname van bezit. Na de allereerste opvoering in de voormalige wachtruimte van de röntgenafdeling zond Alkema me het cassettebandje toe. Ik vermoed dat het later nooit meer werd uitgevoerd en het zou me niet verbazen als ik er de enige opname van bezit. Reden genoeg om het te digitaliseren. De opname overzetten in een bestand van het programma Audacity lukt goed, maar ik krijg het niet geconverteerd naar MP3. Morgen verder uitzoeken hoe dat moet. Terug naar boven

Screenshot van een cassettebandje opnemen met het programma Audacity. Maar de muziek vervolgens op een CD branden mislukt helaas.

Zondag 30-03-2014

Lezer Frans geeft in het Gastenboek een nuttige tip over hoe de oude cassettebandjes op MP3-format over te zetten (zie hierboven). Vanmorgen ga ik ermee aan de slag en verdraaid, nu lukt het wel. Als ik echter probeer de opname van de wereldpremière van 'BRAINS' van Henk Alkema op CD te branden, komt er niks van terecht. Altijd wat! Vreemd, met branden van muziekbestanden heb ik nooit problemen; nu start het branden wel en op het scherm volg ik de voortgang van het branden t/m 'voltooid', maar toch staat er niets op de CD. Hoe ik het ook probeer. Vreemd.

Met het mooie weer van vandaag heb ik geen zin om binnen te zitten ploeteren. De hemel is overigens niet volledig zonnig, maar grotendeels gesluierd met de zon als een vage schim er midden in. Ans zet zich met haar dochters plus de dochters van die dochters op een van de grasvelden van Buiten de Waterpoort (foto hier) Ik zet mij neder op een van de talrijke banken met een boekje. Voor de wal liggen twee Zwitserse rijncruiseboten aangemeerd. Een dame vraagt de weg naar het 'Stadtzenter'. Veel wandelaars drentelen langs en op vele plaatsen zijn mensen op de grasvelden neergestreken. Ook het terras van Bon'Apart op de 3e Waterkering WZ is druk beklant. Een heerlijke dag. Vanavond gaan we samen ergens in de stad eten. Terug naar boven

De ooievaar in Heukelum

Maandag 31-03-2014

Eergisteren - zaterdag - was ik even bij mijn oude vriend Inge, de wijnhandelaar in Heukelum. Altijd gezellig. Ik trof er een paar vroegere dorpsgenoten uit mijn Deilse jaren, Peter Tr. en zijn vrouw Lizzy. Vele jaren niet gezien. Dat ik een boek geschreven had, was nieuw voor ze. Meteen schaften ze de delen 1 en 2 aan bij Inge, die er nog een aantal had liggen van de Literaire Wijnproeverij in november vorig jaar. Leuk. Bij mijn vertrek zag ik dat de ooievaar weer op zijn nest zat op het pand naast de wijnproeverij (foto hierboven). 'Hij is deze winter helemaal niet weg geweest', zei Jacqueline, de echtgenote van Inge.

Mooie dag. Dag van de maandagmarkt. Bij de Marokkaanse viskraam koop ik 20 verse garnalen voor vanavond, voor een recept dat ik vond bij aandeelhoudster en schrijfster Elisabeth van der Ark. Daar moet onder andere die Piment d'Espelette in, die inmiddels via een verzendwinkel gearriveerd is.

Ettelijke hoofdstukken gelezen in Jonathan Holslag. Hij werd toevallig vandaag genoemd in een nieuwsitem op de website van de NOS: 'Opkomst China kan EU bedreigen'. Wat in elk geval ook de EU kan bedreigen, is de alarmerende toename van het Euroscepticisme in de Europese landen. Dreigt dan echt het achterhaalde en uiterst schadelijke nationalisme weer de overhand te krijgen? 'Bijna zeven op de tien Nederlanders (68 procent) en ruim de helft van de Europeanen (53 procent) wil de macht van de Unie beperken of er helemaal uit stappen', schrijft De Volkskrant vandaag in een bericht over het rapport 'European Pulse' van IPSOS. Je gelooft niet wat je leest. Tweederde van de Nederlanders én Europeanen denkt niet dat ze er door het EU-lidmaatschap economisch op vooruit zijn gegaan! En dat nota bene terwijl de EU tijdens de crisisjaren de euro heeft gered plus notoire schuldenmakers zoals de Grieken en de andere zuidelijke staten. Denken de mensen niet na? De tegenstanders zitten vooral onder de de lageropgeleiden, de gewone werknemers en PVV-stemmers, zegt werkgeversvoorman Wientjes. 'We verdienen jaarlijks 120 miljard euro extra aan Europa. Zonder export kunnen veel Nederlandse bedrijven niet overleven.' De krant schrijft verder dat alle onderzoeken deze visie ondersteunen, behalve dat ene rapport dat in opdracht van Geert Wilders werd gemaakt. Een EU-burger krijgt er door de interne markt jaarlijks gemiddeld een maandsalaris bij (1.500 tot 2.200 euro), becijferde het CPB in 2012.

Meer slecht nieuws. In Turkije verbood premier Erdogan Facebook en YouTube, waar zijn corrupte praktijken werden onthuld. Toch wint de man de gemeenteraadsverkiezingen van gisteren. Weer vraag je je af hoe het mogelijk is. Tellen de feiten niet meer? Heeft de meerderheid van het volk in de EU en Turkije dan werkelijk geen enkel benul? Ik krijg steeds vaker de neiging om te denken: laat de politiek alsjeblieft niet naar de kiezer luisteren. Maar dat is ook niet verstandig. Terug naar boven

Lees vanaf hier verder in https://www.sailing-dulce.nl/home/28