Uitsnede uit een kaart van 1552, getekend en ingekleurd door Sebastian Münster in Bazel

Direct naar

het laatste

verslag

De kaartuitsnede hierboven toont een groot deel van het gebied, dat we deze zomer gaan verkennen. De Peloponnesos, het grootste schiereiland van Griekenland. Er liggen veel oude steden op, zoals het eens gevreesde Sparta, de rivaal van Athene, en het er dichtbij gelegen Mystras met indrukwekkende ruïnes.

Het is onze bedoeling om vanaf Kreta al eielnd-hoppend naar de oostkust van de Peloponnesos te gaan en daarna om het hele schiereiland heen naar de Ionische eilanden te zeilen. Daar zien we wel weer verder.

Kostas controleert of de glasvezelmatjes voldoende vlak zijn

Maandag 01-07-2013

Het blijft lang hard waaien, vannacht. Om kwart voor drie ben ik even wakker. De wind is weg. Ook vanochtend blijft hij weg, maar na het middaguur staat er weer een vlagerige Bf 6 uit het westen. De weerkaartjes tonen dat het nog tot donderdag zo blijft.

Kostas komt de nieuwe glasvezelmatjes bijschuren. Het oppervlak moet helemaal vlak zijn, gelijk met de scheepshuid eromheen (foto hierboven). Anders kreeg je turbulenties en kolkingen in het water, die remmend werken. Daarna smeert hij het dicht met een laag epoxy. Als die morgen goed droog is, kunnen er een paar lagen antifouling overheen en is de zaak klaar. Van buiten, althans. Als we deze week te water liggen, kan hij de zaak van binnen afmaken. Kostas heeft ook het keurig opgeknapte doorstap-plateautje naar het zwemplatform bij zich. Als het meezit, kunnen we misschien woensdagochtend - vanwege de harde wind - in het water getild worden.

We doen boodschappen in het nabije supermarktje en bij Wind Hellas liggen drie schrapkaartjes klaar, goed voor drie maanden Internet via de data-SIMkaart in de dongle. Je schrapt een strookje schoon en SMS't de code eronder naar Wind en daarmee activeer je steeds 30 dagen toegang tot het mobiele netwerk. Handig en geen gezeur met ongeschikte of beveiligde WiFi-netwerkjes.

Jansen Steur weer in het nieuws. Vandaag was de derde regiezitting van de rechtbank in Almelo. De onzalige ex-neuroloog is er zelf opnieuw niet, maar zijn advocaat meldt dat hij nu bereid is tot een gedragsonderzoek. Daarvoor heeft hijzelf een psychiater gevonden en de rechter staat dat toe. Ongelooflijk! Hoe kan de rechter daarin trappen? Ik heb dat eerder meegemaakt, in januari 2004. Die psychiater - JS had hem zelf uitgekozen, wie weet was het dezelfde - verklaarde JS gezond en in staat zijn praktijk te hervatten! Ik heb dat oordeel toen naast me neergelegd en ging door hem te verwijderen uit het ziekenhuis. Nu verwacht ik overigens dat JS er ditmaal meer bij gebaat is dat hij ziek verklaard wordt. Ziek en dus niet toerekeningsvatbaar. Einde casus JS. Ik kan me niet voorstellen dat het OM hiermee instemde, maar kennelijk is dat zo.

Ondertussen is het heetste deel van de dag aangebroken. In de schaduw onder de bimini is het door de wind redelijk toeven. Ik ga verder met de correcties en verbeteringen van deel 2 van mijn boek. Tegen vijf uur gaan we zwemmen bij het strandje. Meer is er vandaag niet te melden. Terug naar boven

Onze Dulce in de kraan boven het kraangat

Dinsdag 02-07-2013

's Ochtends begint Kostas met het gladschuren van het epoxylaagje op de herstelde plek. Daarna brengt hij een paar lagen antifouling aan. Hij heeft met kraanmeester Roussos afgesproken dat we om vier uur vanmiddag in het water worden gekraand. Met enige bezorgdheid kijken we naar de wind: nog steeds hard uit het westen. Met Kostas haal ik ons herstelde roer op uit zijn werkplaats. Het is te zwaar om alleen te dragen. We leggen het plat naast de boot over twee tonnen. Ook het roer krijgt een nieuwe laag antifouling (foto hier).

Op het kantoor van de marina betaal ik voor het kranen, het opgebokt op de werf staan en het water dat we gebruikten. Een fors bedrag. De electriciteit komt er morgen nog bij. Na betaling krijg ik het briefje voor Roussos, pas als hij dat heeft gaat hij kranen. We krijgen een plek op de B-steiger, die ik even inspecteer. Je weet nooit of er niet toch iemand ligt. Ondertussen vangt Kostas in de ruimte onder de kajuitbank, waar de boiler stond, de aan- en afvoerslangen van de hete koelvloeistof van de motor met elkaar te verbinden (foto hier). De verbinding maken we met tie-rips vast, zodat hij niet rond kan slingeren. Daarna doen we een poging om eventuele lucht uit die slangen te verwijderen. Daar toe maken we er bij de motor eentje los en gieten er koelvloeistof in met een trechter. Het werkt helaas niet; het vloeistofniveau zakt niet. Nou ja, laat maar, we zien wel wat er gebeurt als straks de motor loop. Misschien zit er helemaal geen lucht in. Kostas begint aan het wegschuren van de verflaag aan de binnenzijde van de zwakke plek, onder het bed in de voorhut. Er wordt een donkere plek in het laminaat zichtbaar, waar volgens Kostas water heeft gezeten (foto hier). Ans en ik leggen op het dek de landvasten klaar en hangen de stootwillen buiten.

Zo gaat de dag voorbij. De wind neemt niet af. Kostas slaat de roerstangmanchet in het roergat. Dat valt niet mee, door al die maanden is het mogelijk ietwat uitgezet. Daarom verzint hij een nieuwe techniek. Met behulp van een bok van Roussos en een houtblok dwingt hij de manchet het gat in (foto hier). Zeer vindingrijk. Om half vijf komt Roussos met de kraan aanrijden. Met grote voorzichtigheid hangt hij de boot in de hijsbanden en hijst hem hoger, zodat het roer in de manchet van het roergat getild kan worden. De windgenerator kan hij net ontzien (foto hier). Snel schroef ik binnen het logwieltje in de bodem van het onderwaterschip. Kostas en Roussos tillen het roer op zijn plaats (foto hier) en Kostas gaat binnen aan het werk om het vast te maken. Ans blijft aan boord, terwijl we langzaam over de werf naar het kraangat rijden (foto hier).

Na twee maanden op het droge zakt Dulce langzaam in haar element terug (foto hierboven) Ik klim aan boord en 'melk' water in de schroefaspakking. Ooit vergat ik dat en toen begon hij allengs te lekken en moesten we de wal op om hem te vervangen. Dat was ik Levkas, herinner ik me. Ans is druk bezig met de schoonmaak in de kajuit terwijl ik Kostas help bij het aanleggen van het roerkwadarant, de stuurkabels, de roetstandvoeler en de aandrijfunit van de stuurautomaat. Het gaat vlot alleen moet er wat speling uit het stuurwiel gehaald worden. Het draait ook iets zwaarder dan vroeger, maar dat wordt wel minder.

Ja, en dan is het grote ogenblik aangebroken, het starten van de motor. Die slaat terstond aan, de brave borst! Er komen flinke gutsen vuilbruin koelwater uit de uitlaat, maar na een minuutje is het schoon. Triomfantelijk stuur ik het kraangat uit en vaar naar de B-steiger. Daar vaar ik achteruit naar binnen en schuif de boot op de vrije plaats. Helaas, door een stommiteit van de marinero krijgen we het hulplijntje van de mooring-lijn in de schroef. Ook dat nog! Kostas gaat in een van mijn zwembroeken te water: de lijn is al stukgesneden door het mes op onze schroefas en is gemakkelijk vrij te maken. Een onschuldig restje blijft zitten aan de schroefasanode, maar kan geen kwaad, we zullen het vanzelf kwijtraken.

'

Ik leg de loopplank uit en koppel de walstroom aan. Kostas vertrekt en wij nemen een glas wijn. We hebben geen zin meer om uit eten te gaan of te koken. Een Franssprekend jongetje  komt naar ons kijken. Hij heet Pietje, voorwaar geen Franse naam. Hij blijkt afkomstig van de boot naast ons, een Zwitsers jacht. Aan boord een gemengd Nederlands/Zwitsers gezin, dat ons op de borrel noodt. Kees & Pascal, aardige mensen, zij is fysiotherapeute en hij graveur van unieke horlogeplaten. Eén zo'n horloge kost 60.000 euro! Kijk hier maar eens! Daar hebben we niet van terug. Terug naar boven

Een kalme dag aan de steiger

Woensdag 03-07-2013

Het is me de afgelopen dagen niet ontgaan: het uur van de waarheid lijkt geslagen voor de Egyptische president Morsi. De Volkskrant houdt een live-verslag van de ontwikkelingen bij. Een ultimatum van het leger loopt echter vanmiddag af, zonder dat er meteen ingegrepen wordt. Lastige situatie, Morsi mag claimen dat hij demokratisch verkozen werd, maar hij maakt geen werk van de broodnodige hervormingen, vooral in de economie. Demonstranten op het Tahrirplein spreken van 'het Mubarak-moment'. Maar het leger is een dubieuze bondgenoot.

Vannacht en vandaag nog altijd dezelfde harde westenwind. We doen het kalm aan, om bij te komen van de inspanningen van gisteren en natuurlijk ook van de borrel bij de buren gisteravond. Kostas verwachten we niet eerder dan in het begin van de avond. Om vijf uur zwemmen bij het strandje. Ik doe wat boodschappen en bel mijn jongste zoon Bas. Die wordt vandaag 23. Helaas neemt hij niet op. Later nog eens proberen. Dat is het voor vandaag. Terug naar boven

Kostas repareert met glasvezelmatjes en epoxy de zwakke plek onder het bed in de voorhut

Donderdag 04-07-2013

Gisteravond toch nog Bas aan de lijn. En president Morsi is inderdaad afgezet door het leger. Het eerste vind ik voor even belangrijker dan het tweede. Vannacht weinig wind, vanmorgen begint het donderse waaien weer. In de middag loopt het zelfs op tot een vette Bf 6.

Kostas belde af, gisteravond, maar vanmorgen is hij er al vroeg. Hij maakt de klus aan de scheepshuid onder het bed in de voorhut af (foto hierboven). We zien zijn rekening met enige vrees tegemoet; die komt hij zaterdag brengen. Godzijdank kunnen we een paar uur later, als de zaak gedroogd is, de rotzooi in de kajuit - die in de vakken onder het bed hoort - opruimen. In de catacomben van het voorschip duikt een oud, ietwat verroest radiootje op. Ooit bestemd voor een gast in de voorhut, en vergeten. Ondanks de corrosie werkt het nog! Er ontstaat een enorme schoonmaakwoede, vooral bij Ans. We spuiten de boot grondig af. Ongelooflijk hoeveel zand en vuil eraf komt! Binnen lukt het me om het voorste pomptoiletje weer aan de gang te krijgen (dat deed het na de tewaterlating niet). Helaas breekt de toiletbril af, dus daar moeten we een keer een nieuwe voor kopen. Op advies van Fons check ik of er lekkages zijn bij de nieuwe afsluiters; dat is niet het geval, dus daar mag hij trots op zijn.

Hitte en harde wind, dat is het recept van vanmiddag. Door die wind is het in de kuip wel uit te houden. In de prognoses blijft het nog zo tot na het weekeinde. 'Kreta en verder', heet deze pagina; vooralsnog zijn we helaas nog geen mijl verder. Een aantal uren werk ik verder aan correcties en verbeteringen in deel 2 van mijn boek. We maken een afspraak met Chris & Pauline, aardige mensen die we destijds in het Turkse Finike leerden kennen, om morgen met de bus naar hun huis in de buurt van Mochlos te gaan. Zometeen zwemmen. Terug naar boven

Ans met Chris & Pauline voor hun huis in Kavousi

Vrijdag 05-07-2013

Vanmorgen lopend naar het busstation, vlakbij het ziekenhuis van Aghios N. Het is winderig als altijd. We nemen bus 135 richting Sitia. Een riante bus die de prachtige slingerweg langs de grote Baai van Mirabello volgt naar het zuiden en later afbuigt naar het oosten. Een dramatisch mooi landschap met hoge, kale bergen en een diepblauwe zee. In het dorp Kavouzi stappen we uit. Bij de halte staan Pauline & Chris ons op te wachten. Hun boot ligt nu in Leros op de wal en ze hebben nog een appartement in Scheveningen. We klimmen de smalle straatjes en steegjes op naar hun huis (foto hierboven). Nou ja, huis, huizen eigenlijk met een gezamenlijk oppervlak van 600 m². Gedeelten ervan, zoals een badkamer, zijn vernuftig in de rotsen uitgehouwen. Knusse terrasjes met onverwachte doorkijkjes en uitzichten op de bergen. Heel veel ervan moet nog opgeknapt worden, maar ze zijn vol goede moed.

Ze rijden ons naar een taverna in het dorpje Mogloss aan zee. De eigenaar hebben ze in de 15 jaar dat ze hier wonen, goed leren kennen.  Hij maakt een foto van ons (vooruit, weer eens een eetfoto, zie hier). Er komen mezes op tafel, kleine hapjes die je grotendeels met je vingers eet: octopus, gegrillde sardientjes, taramasalata (viskuitsalade), inktvisringen, in het zuur ingelegde visjes, tapenade van zwarte olijven en Griekse salade met feta. Een en ander afgesloten met een giftig glas zeer sterke raki. Zo brengen we gemakkelijk een aantal uren door met smullen en vrolijke gesprekken. We mogen elkaar graag.

Na de uitvoerige lunch rijden we ons naar een rotswand, waar je na een niet geheel ongevaarlijke klim, fossielen ziet van zeeëgels van een onvoorstelbare 28 miljoen jaar oud (hier 4 foto's). Nog vóór het Mioceen. De helling zit vol zeer stekelige, dorre planten zodat ik mijn enkels tot bloedens openhaal, maar voor de wetenschap moet je wat over hebben. Aan een nabij strandje zetten we ons weer aan de tafel van een taverna. Aan de achterkant is een kraan waar ik het bloed van mijn benen was. Ook deze eigenaar zet lekkers op tafel, waaronder verrukkelijke stukjes lever, heerlijk aangemaakt met veldkruiden. Voor ons raast de branding in de harde wind, maar toch is het aangenaam, een glas koude retsina in de hand, je zou hier urenlang kunnen toeven. We praten over filosofie, wetenschap, en wat niet al. Zij zijn geologen en ze vinden mij - als dokter - een typische leven-wetenschapper. Maar we zijn het er gloeiend over eens dat de evolutie een ongericht proces is. Enzovoorts. Van zulke gesprekken zou je opnames moeten maken, maar juist het feit dat dat niet gebeurt, maakt het zo waardevol. Ook praten we over onze voorgenomen tocht naar de Peloponnesos. 'Jullie zijn te laat om van hier naar het westen te gaan', zegt Chris, 'die harde westenwind is normaal voor de zomermaanden en neemt zelden af. Je komt er niet tegen in.' Ik was er al bang voor geworden, toen het afgelopen week zo bleef waaien. 'Beter is om aan de wind naar het eiland Astipalia te zeilen en vandaar stukjes naar het westen te hoppen langs de eilanden.' Astipalaia, daar kwamen we vandaan toen we vorig jaar naar Kreta voeren. Ik denk dat Chris gelijk heeft. Tegelijk hopen we op een weather window naar het westen.

Op een terrasje bij de bushalte wachten we op de bus en missen hem bijna. Om half acht zijn we terug in Aghios N. Een geweldige dag was het! Terug naar boven

Het lijmen van de achterkant van ons oude bijbootje

Zaterdag 06-07-2013

De wind loopt vandaag op tot Bf 7. Al een dikke week arriveert noch vertrekt er iemand uit de haven. Er is meer bewolking dan anders. De Grieken vinden het vreemd, in deze tijd van het jaar hoort de hemel iedere dag wolkenloos te zijn. Enfin, het is niet zo warm meer, dus vat ik de klus aan om onze oude dinghy verder te repareren. Aan de achterzijde is de stof los van de plank aan de achterzijde geraakt. Dat moet geplakt worden. Volgt een zoektocht naar de dure polyesterlijm, die ik de vorige keer gebruikte. Uiteraard vindt Ans hem. Helaas is de vloeistof in het potje met 'activator' hard geworden. Ik heb er bezwaar tegen om nog eens van dat dure spul te kopen, want die potjes Activator kun je uiteraard niet los krijgen. In het blikje zit nog voldoende lijm. Ik schraap zoveel mogelijk gestolde Activator los en meng het door de lijm, die ik in de onderste helft van een plastic waterflesje goot. Er is altijd een kans dat het werkt, nietwaar? De aanschaf van een nieuw bijbootje kunnen we ons niet veroorloven.

Het eindproduct van het mengproces smeer ik binnen de gestelde tijd (10 minuten) op de beide, te lijmen oppervlakken. Met veel geduld houd ik ze tien minuten tegen elkaar geperst. Dan laat ik het los en zie, het blijft aan elkaar zitten. Dat is nog geen garantie, het spul moet 72 uur drogen. Vanwege de harde wind bind ik de dinghy vast aan de steiger. We gaan boodschappen doen, vanavond krijgen we de buren Kees & Pascale op visite met hun zonen Daan en Pietje. Bij terugkeer ligt de dinghy nog op zijn plek en de gelijmde delen zitten nog aan elkaar. Dat geeft moed.

's Middags komt Kostas langs. Hij komt voor de afrekening en hij heeft zijn vrouw en zijn dochtertje Nefeli meegebracht. Die is duidelijk niet ziek meer. De afrekening bedraagt de reeds verwachte rib uit het lijf, het is niet anders, we zijn tevreden over het werk dat nodig was en dat hij goed heeft geklaard.

De rest van de dag werk ik aan de correcties en verbeteringen van deel 2 van mijn boek. Eind van de middag lijkt de wind af te nemen. Morgen zal hij weer terugkeren. In Nederland is het een mooi, zomers weekeinde. In Gorcum treft het Hippiefestival op Buiten de Waterpoort het. Jammer dat we er dit jaar niet bij zijn. In Egypte is de situatie gevaarlijk en onduidelijk. Geen van beide partijen, de Moslimbroederschap en de demokratisch-seculiere oppositie, is sterk genoeg om de overhand te krijgen. Dus heeft het leger, dat toch al 90% van alles in Egypte bezit, het voor het zeggen. En dus zal er niets veranderen. Terug naar boven

Op het terras van Astería aan de oude haven

Zondag 07-07-2013

De zondag passeert in - eh - gepaste zondagsrust. Niet qua wind, met noordwest Bf 5 - 6 en uithalen naar 7 is het niet erg rustig. Ik test de nieuwe SPX-30 koerscomputer. De stuurautomaat werkt, maar de streepjes van de roeraanwijzer op het klokje gaan naar rechts als ik naar bakboord stuur. Hm. Dat kan misschien verholpen worden door de rode en de zwarte draad van de electromotor om te draaien. Dat is zo gebeurd, maar nu stuurt de automaat de boot 180^o verkeerd. Dus zet ik de draden maar weer terug. Met die tegendraadse streepjes op het display kan ik wel leven, zolang de automaat maar goed stuurt. Daarna verdiep ik me in de eigenaardigheden van de diverse calibraties: de user calibation, de seatrial calibration en de dealer calibration. In de laatste stel ik de roeruitslag bij en stel ik in dat we een 'zeilschip' zijn. De andere aanpassingen en instellingen, zoals me name de calibratie van de deviatie en de kompaskoers, kunnen pas onder het varen gebeuren. Verder stuur ik per mail een reserveringsaanvraag voor de komende winter naar Marina di Ragusa op Sicilië.

We lopen naar de oude haven om een uurtje door te brengen met ijskoffie en vers geperst sinaasappelsap op het terras van Astería (foto hierboven). Waar kennen we die plek ook al weer van? Precies, van linksboven iedere pagina, afgelopen herfst gemaakt. Niets veranderd. We kijken naar de voorbijgangers. Meer dan de helft van de passerende toeristen is zwaarlijvig en een kwart loopt hier, midden in de stad, in indecent ontklede staat. Waarom kon me dat vroeger niks schelen en vind ik het nu aanstotelijk? De lachwekkende tatoeages, de ridicule omgekeerde baseballpetjes, de domme blik, de vetrollen, de gruwzame lijfsbeharing - het is alsof er massa's doorvoede mensapen (pongienen) rondlopen. 'Nou, zo is het wel weer genoeg', zegt Ans, 'kijk trouwens naar jezelf.' Ze heeft als zo vaak gelijk.

Ik bestudeer de weerkaartjes. De harde westenwind lijkt zich rond Aghios N. en de Baai van Mirabello te concentreren. Bij Heraklion waait het bijvoorbeeld beduidend minder hard. Is er sprake van een lokaal effect? Aan het eind van de middag gaan we zwemmen. Het valt op dat vandaag na vijf uur de wind mindert. We bedenken dat we over een paar dagen vertrekken kunnen, rond vijf uur, om in Elounda het anker uit te gooien. De komende dagen verder fourageren, dus. Van Marina di Ragusa is er een verzoek een paspoort en de scheepspapieren te mailen, hetgeen ik doe, en een aanbetaling van 30% te doen van het liggeld over zeven maanden. Dat is schappelijk: € 1320 incl. BTW. Daarvoor zullen ze een contract mailen. Later komt er bericht dat ze mijn documenten niet kunnen lezen. Huh? Teveel attachments tegelijk gestuurd? Op proef stuur ik er slechts één in een nieuwe mail. Terug naar boven

Display van de nieuwe stuurautomaat. De streepjes van de roerstandaanwijzer staan aan de goede kant (rechtsonder)

Maandag 08-07-2013

Vanmorgen gaat de telefoon: Fons. 'Ik heb je verslag van gisteren gelezen', zegt hij, 'maar je moet niet de zwarte en de rode draden van de koerscomputer verwisselen, maar de de rode en de groene van "rudder" op het stekkerblokje.' Oh! Ik had er al vrede mee dat die streepjes op het display aan de verkeerde kant zaten, maar dit is natuurlijk veel beter. Ik ga meteen aan de slag. Nu lijken de streepjes onderaan het display ietwat te aarzelen, ze springen heen en weer. Ik zet de stuurautomaat aan en die begint het stuurwiel helemaal rond te draaien. Dit is niet goed. Als ik nu eens....die rode en die zwarte van 'motor' opnieuw omdraai? Kijk, het helpt meteen (zie foto hierboven) en de automaat stuurt weer rechtuit. Met dank aan Fons!

Nu wordt de geest over mij vaardig en ik test meteen de werking van de radar, de kaartplotter, de GPS en de AIS. Alles perfect in orde. Er is iets merkwaardigs aan de hand, vanmorgen. Op de gebruikelijke tijd, tussen zeven en halfacht, wil de westenwind opsteken. Maar na een paar pogingen geeft hij het op! En komt niet meer terug, terwijl Radio Irakleio op de Navtex West Bf 5 - 6 geeft voor vandaag. Gedurende de ochtend draait de wind wat rond zonder zich ergens te zetten. Eigenlijk zouden we nu moeten vertrekken, ware het niet dat morgen Pauline & Chris zullen langskomen. Overigens zouden we niet eens kunnen vertrekken, want het havenkantoor is vandaag dicht. We kunnen dus niet afrekenen. De haven is van de gemeente en de ambtenaren staken tegen de regering - die juist vandaag een accoord bereikt met de Europese Trojka. De lonen van ambtenaren moeten verder omlaag, heeft de trojka gezegd, en het aantal overheidsfunctionarissen moet nog meer worden teruggebracht. In Athene hebben leden van de ambtenarenbond de burgemeester aangevallen. Je zou natuurlijk ondanks die staking weg kunnen gaan. Moeten ze maar niet staken...maar dat wordt niet gewaardeerd en je krijgt gegarandeerd de kustwacht achter je broek.

Door de weinige wind is het een warme dag. Noopt tot een keer extra zwemmen aan het strandje. Op straat trekt een demonstratie van stakende ambtenaren voorbij. In de middag wakkert de wind af en toe weer aan, uit het westen. Maar het blijft bij vlagen.

Is de economische ellende nu de schuld van de Grieken zelf? Natuurlijk voor een deel wel. Weinigen betalen hier belasting; alles gaat nog steeds zonder bonnetje en zonder BTW-afdracht. Maar ik ben ervan overtuigd dat de toelating van Griekenland tot de euro een politiek besluit was met toegeknepen ogen. Dat de Grieken sjoemelden en volstrekt niet konden kwalificeren, was bekend. Toch werden ze toegelaten. Nu moeten we ze redden én in het gareel dwingen. Terug naar boven

Alles klappert en wappert

Dinsdag 09-07-2013

Gisteravond aten we hoog boven het fameuze meertje van Aghios N. bij het Hollands Restaurant, een plaats waar je ondermeer kroketten, loempia's en frikandel speciaal kunt eten. Dat is natuurlijk aardig voor een keer en het uitzicht over het meertje en de haven is mooi. De zaak zou al eens failliet zijn gegaan en is onlangs weer opgestart. We zijn de enige gasten. De pepersteak is beroerd, taai en zenig. De Nederlandse jongen die bedient klaagt dat ze sinds de grote vlucht van all-inclusive reiscontracten, nauwelijks aanloop meer krijgen. Wij worden er ook niet vrolijk van. Voor een afzakker, pardon, oppepper lopen we naar Lucia Jongbloed van de Toedeledoki Bar.

Vanmorgen lijkt de wind de verloren dag van gisteren te willen inhalen. In volle kracht dondert hij met felle uithalen over de haven. De wanten loeien en krijsen dat horen en zien je vergaat. Alles klappert en wappert (foto hierboven). Het waait Bf 7 met uithalen naar 8. Goed dat we gisteren niet zijn weggegaan. We lopen naar het havenkantoortje om een verlenging van ons contract te bespreken, maar het is alweer gesloten. De gemeenteambtenaren hebben een actievergadering. Dan niet. Om drie uur komen Pauline & Chris langs. Met hen eten we een pizza bij Ela Pizzeria aan het strandje. Een garnalenpizza waar op verzoek van onze ervaren vrienden extra knoflook (σκόρδο, scordo) is toegevoegd. Smaakt werkelijk stukken beter. We drinken er retsina bij en brengen er enige genoeglijke uurtjes door.

Thuis werk ik de correctie van deel 2 van mijn boek af. In de komende dagen moet ik alle verbeteringen in het Word-bestand aanbrengen. Tenzij de meltemi gaat liggen; dan varen we alsnog af. Terug naar boven

Woensdag 10-07-2013

De maandelijkse update van de grafiek van de gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere troposfeer van Roy Spencer is binnen (zie hierboven). Laat, want Spencer was naar een reünie van zijn middelbare school.  De afwijking is weer toegenomen en wel naar + 0,30^o Celsius. Opwarming? Om iets over het klimaat te kunnen zeggen, is per definitie een waarneemperiode nodig van 30 jaar. Ieder kan zelf zijn of haar conclusie trekken uit deze grafiek.

Vannacht en vandaag weer een wilde westenwind. Urenlang zit ik tal van weerkaartjes te bestuderen. Het lijkt erop alsof het morgen iets afneemt, die verdomde meltemi, en het lijkt ook alsof het vrijdag een tamelijk rustige dag wordt. Maar of het ook zo is? Het lijkt ook alsof het verder langs de kust van Kreta geleidelijk minder hard waait. Bij het uiterste westen van het eiland is het zelfs uitgesproken rustig. Misschien moeten we zien een sprong te maken naar het eilandje Dhia, voor de kust bij Heraklion. Daar heb je baaien die goed beschut liggen tegen de meltemi. Vanaf daar heb je, zo lijkt het, de ernstigste tegenwind gehad.

's Ochtends breng ik alle correcties en verbeteringen, ook vele nieuwe, in het Word-bestand van deel 2 van mijn boek aan. Daarna gaan we zwemmen. De meltemi neemt toe naar NW 7 met uitschieters naar 8. Net als gisteren. We wachten het morgen wel af. Ondertussen komen er af en toe leuke reacties van lezers van deel 1. Bekende en onbekende lezers. Ik heb geen idee hoe het met de verkoop gaat.

Gotspe: de Amerikanen vragen zich af of het afzetten van de Egyptische president niet een staatsgreep was. Een staatsgreep die door demokratisch-seculier Egypte gewild werd, maar die Amerika bij wet niet mag steunen. Nou, ik twijfel er niet aan of ze een oplossing voor dit ethische dilemma vinden. Voorlopig blijven ze wapens aan het leger leveren, want dat is de enige partij die de VS vertrouwt. Terug naar boven

We passeren het vroegere melaatseneiland Spinalonga

Donderdag 11-07-2013

Ontsnapt uit Aghios Nikoláos! Zo voelt het wel. We waren tezeer in de ban geraakt van de meltemi. Natuurlijk vrezen we die nog steeds, maar we zijn toch vertrokken. Vanmorgen leek de eeuwige westenwind minder. Ik snel naar het bureau van de port police om uit te klaren. Helaas, dat kan alleen als ik de rekening van de marina betaald heb. Zeg dat dan meteen! Dus het hele stuk stuk terug gelopen, onderweg nog wat geld gepind, wat wijn, kersen en batterijen voor de verstraler ingeslagen, en naar het marinakantoor. Despina, de cheffin, rekent ons een uiterst schappelijke prijs voor de weken na de tewaterlating (op basis van het goedkoopste maandtarief, omdat we er al vanaf september waren). Dat is een meevaller. gewapend met een kopie van de afrekening kan ik uitklaren bij de port police. Ans sloeg ondertussen aanvullende voorraden in, terwijl de vermaledijde westen wind toch weer aantrekt tot Bf 5 - 6. De rest is routine: de walstroom afkoppelen, de waterslang binnenhalen, de loopplank, etcetera. De buren helpen bij het afvaren, maar ik kom niet vooruit. Iets houdt ons tegen. Wat is er aan de hand? Aha, we hebben de extra lange landvast op de middenbolder, onlangs aangebracht tijdens BF 8, vergeten los te maken. Daarna wachten we op een luwte en...weg!

Het is een machtig gevoel om de haven uit te varen. Voorbij de landtong krijgen we fiks de wind tegen. De stuurautomaat zwalpt ook nogal, maar gaandeweg wordt hij beter. Zo varen we langs de kust op de motor, grotendeels tegen de snoeiharde wind in. Groots moment als we het voormalige melaatseneiland Spinalonga ronden (foto hierboven). Toeristen zwaaien vanaf de oude Venetiaanse bastions en brokkelige muren. In de baai is het nauwelijks kalmer en dat verbaast ons. De pilot zegt dat er een goede beschutting tegen de meltemi hebt, maar daar klopt niks van. Enfin, eerst wijden we ons aan het varen van langzame rondjes voor de seatrial calibration van de koerscomputer. Na twee ronden stelt hij de deviatie op 5^o. Daarna volgt align the autopilot heading. ook dat lukt, de boot wijst op de plotter nu in de goede richting en de koers van het fluxkompas is gelijk aan de GPS en het vloeistofkompas op de stuurstand. Mooi! Nu nog align the rudder. Fluitje van een cent. Maar voor het instellen van Autolearn waait het te hard. Andere keer.

Op de ankerplaats van oktober vorig jaar liggen twee tripperboten. Het waait er als een oordeel, luwte ho maar! De tripperboten gaan net ankerop als wij het anker laten zakken. Dat pakt meteen maar het is geen lolletje, we gieren als een gek in die wind, dit is niet te houden. We besluiten een baai aan de andere kant van het grote Kolokythia schiereiland te zoeken en anders terug te gaan naar Aghios Nikoláos, hoe teleurstellend dat ook is. De autopilot piept en het display toont: No RRef. Hm, geen info over de roerstand. Ik zal dezer dagen uitzoeken wat er aan de hand is; nu geen zin in. Het eerste baaitje na Spinalonga ziet er rustig uit. De beide tripperboten liggen er ook alsook een Frans jacht. Opnieuw gaat de ankermanoeuvre prima; in 4,7 meter zetten we 25 meter ketting en liggen als een huis (foto hier). Heerlijk! Aanvullende werkzaamheden: de ankerbal hijsen (als enige), een touwtje aan de ankerketting vastzetten op een bolder en de windgenerator aanzetten. De nieuwe rotorbladen zijn beduidend stiller dan de oude. Dan: zwemmen in het ongelooflijk heldere water.

Hier blijven we vannacht. De toeristenboten vertrekken. De Internetverbinding is GPRS en dus slecht. Foto's lukken misschien niet. (Toch wel, in lage resolutie). Morgen kunnen we misschien door naar het eilandje Dhia. Terug naar boven

Dulce voor anker in een baai van het eilandje Dhia

Vrijdag 12-07-2013

Vannacht voor alle zekerheid in de kuip geslapen. Tamelijk Spartaans op de harde bank met wat kussens. Voor de eerste keer weer ankeren is wennen. Maar het gaat prima. Om vier uur nadert een zoeklicht. Bezoek van de kustwacht? Nee, een vissersbootje. Ze varen om ons heen en gooien hun anker uit voor een paar uurtjes slaap. 's Ochtends zijn ze al vroeg verdwenen. Weerkaartjes opgehaald; met moeite door de slechte verbinding. Het beeld is steeds hetzelfde: hoe westelijker je komt, hoe meer je uit de greep van de meltemi raakt. Dat is duidelijk.

Om half acht ankerop. Bij de nadering van Kaap Ioannis neemt de wind snel toe tot Bf 6. Is er sprake van valwinden? Mogelijk, dan zou het voorbij de kaap wel eens mee kunnen vallen. De kaap zelf is imposant (foto hier). We krijgen er fiks op onze donder en ook erna. Het groffere soort gooi- en smijtwerk. Geen sprake van dat het hier rustiger is; de zeegang is zwaar met golven van 1,5 tot 2 meter. Ans heeft een gezicht als een oorwurm. Toch wil ik doorzetten; alles beter dan terug naar Aghios N. Straks moet het beter worden.

We knokken ons erdoor. Nou ja, de boot doet dat. Beetje zeeziek, dit is een goede inslingertocht. Gelukkig hebben we stroom tegen; dat schiet niet op, maar stel je voor dat het ook nog wind tegen stroom was! Nog 26 mijl. Zoals gebruikelijk tel ik de mijlen. Nog 25, nog 24, enz. Héél geleidelijk nemen wind en zee wat af. Het bergland aan bakboord is woest, kaal en ongenaakbaar. Hier woont vrijwel niemand.

Na Kaap Kastri wordt het land vriendelijker. In de verte zien we het toeristenressort van Chersónissos. De wind is nu terug van 30 naar 23 knopen. Scheelt een heel eind. Heimelijk begin ik mezelf al te prijzen: zie je wel dat ik gelijk had! Ans ontdooit een beetje. Nog 15 mijl, we zijn over de helft. Mijn geliefde gaat een laat ontbijtje maken en daarna mag ik een dutje doen. De stuurautomaat doet het al die tijd prima. Dat scheelt een hoop. Geen gezeur over No RRef. Op 10 mijl zien we het vliegveld van Heraklion en ons doel voor vandaag: Níssos Dhia (foto hier).

Voor Dhia ligt een klein rotseilandje, een kleine piramide op het wateroppervlak. We zijn nu duidelijk in de wind- en golfschaduw van Dhia. De zee is nu vriendelijk. Het eiland is erg kaal, er groeien alleen een bruingroen soort distels. Veel vogels, vooral zeemeeuwen. Die nestelen hier graag op dit onbewoonde eiland. We duiken de tweede baai in, die het diepst naar binnen steekt en dus waarschijnlijk de meeste luwte biedt. We ankeren in een ongelooflijk indrukwekkend landschap. Glashelder, lichtblauw water. Hoge rotswanden omsluiten het baaitje. Aan het eind is een verlaten zandstrandje en een grot, die aan een groot kruis te zien als kapelletje is ingericht. Breed is de cove niet; welaten het anker precies in het midden vallen in vier meter. Goede zandgrond, waarin het anker zich meteen ingraaft. Vast als een huis. Wat lichte wind geeft verkoeling.

We blazen de dinghy op. De onlangs gelijmde oppervlakken zijn weer los. Ik wil naar de kant peddelen om een foto te nemen, maar de wind drijft me zelf af. Dan maar te water en terugzwemmen met de dinghy aan een lijntje. Ik stop de camera in een plastic doos en waag zwemmend een tweede poging met de dinghy. Oppassen voor de talrijke zeeëgels en de meeuwen, die luidkeels protesterend rond het hoofd van de indringer cirkelen. De expeditie lukt en de foto - zeg nou zelf - is schitterend (zie hierboven). Het is uniek om in je eentje in zo'n machtig mooi landschap te liggen. Toch duurt dat niet lang, een klein Grieks tweemastertje (Fischer) pakt een eind naast ons een boeitje op; kennelijk een vaste weekendbezoeker. Een paar uur later vertrekt hij weer, tot verdriet van Ans. Ze vindt het altijd prettig als er een andere ankergenoot is. Ik trouwens ook wel. Ik neem de honkbalknuppel naast me, als ik boven in de kuip slaap.

Onder de rook van Heraklion en zijn vliegveld is een goed mobielnetwerk voor Internet. HSDPA. Morgen willen we verder, naar Rhetimnon. Steeds verder uit de invloed van de meltemi. Terug naar boven

We wisselen elkaar af achter de stuurstand

Zaterdag 13-07-2013

Zeer rustige nacht. Af en toe wakker op mijn kuipbank, maar er vertonen zich geen onverlaten op deze eenzame plek. De wind waait recht de cove in, soms tot Bf 5 maar het anker houdt prima. Per ongeluk verslapen we ons. In plaats van om halfacht te vertrekken worden we om halfacht wakker. Wat geeft het? Zwemmen, de oude dinghy toch maar weer aan boord heffen en op het voordek vastbinden, en ankerop. Er valt een flinke brok klei af. We varen het wonderschone baaitje uit en motoren tegen een Bf 3 - 4 in langs het eiland Dhia. Twee baaien verder westelijk liggen bij wat huisjes, waaronder een taverna, drie andere ankeraars. Minder beschut, minder eenzaam maar wél een kroeg.

Onze doelstelling voor vandaag is de stad Rethymnon, hoewel we niet erg veel zin een stad en een marina hebben. Over de golf van Iraklion staat een flinke wind op de kop. Maar de zeegang is goed te doen. Na Kaap Stavros volgt er een ruw en kaal gebergte met hoge toppen, de Koulouvani. De hoogste toppen zijn onzichtbaar in de wolken. We wisselen elkaar achter op wacht (foto hierboven). Saai, de stuurautomaat doet na inleidend gezwalk prima, dus er is weinig te doen. Zo verglijden de uren met niets dan mijmeren over zee en dutjes. Dat mijmeren, hè, dat doet het hem, ik miste het zó en nu bedenk ik allengs en per ongeluk stof voor twee nieuwe romans.

Tegen drie uur passeren we Panormos met een klein, leuk haventje. Helaas, we willen verder. Een halfuur later komen we in de buurt van Rethymnon. Ik bestudeer de kaarten en de pilot. Kan er ergens verderop lekker geankerd worden? Hoewel wind en zeegang toenemen, bereiken we iets na vijf uur een prachtig gebiedje bij Soudha Bay. Dat is een NAVO-basis aan de oostelijke voet van het schiereiland Akrotiri, dat als een grote knol boven Kreta uitsteekt. We varen in de richting van de baai. In de verte zien we de contour van een groot marineschip. Op de VHF kanaal 16 ook alleen maar militair verkeer. De baai is verboden toegang; de militairen verbergen graag hun werkzaamheden. Naar verluidt hangt er voor de baai onder water een groot duikbotennet. Maar.... even noordelijk ervan is een mooie ankerplek in Loutaki baai. Twee besloten coves achter een eilandje dat Palaiosoudha heet. Een verademing, de wind valt meteen weg. We ankeren voor een knus strandje met badgasten in 2 meter water (foto hier, inderdaad, aan de borrel). Zwemmen. heerlijk warm water. Duikbril op en naar het anker kijken: dat ligt goed ingegraven. vannacht wil nou eens niet in de kuip slapen. Het ziet er hier uiterst vreedzaam uit, met Griekse gezinnen uit Chanía die weekend vieren. Morgen uitslapen en dan gaan wij naar Chanía.

De Internetverbinding is erg krakkemikkig. Toch lees ik in het nieuws dat de indrukwekkende kruisriddersburcht Krak des Chevaliers nabij het Syrische Homs schade opliep bij een bombardement. We waren daar een paar jaar gelden nog (lees het verslag van dat bezoek hier). Je mag dat lang niet zo erg vinden als het lot van alle menselijke slachtoffers in Syrië en daar heb je ook gelijk in, maar toch - ongelooflijk, dat volledige gebrek aan respect van oorlogsvoerenden vooor de schatten van de menselijke historie! Terug naar boven

Chanía. Ans aan de watermeloen

Zondag 14-07-2013

Een mooie ankerplek, dat Marathi Cove, maar we hadden niet op de discotent op het strand gerekend. Die maakte herrie tot liefst vijf uur. Enfin, we konden vanmorgen uitslapen. Daarna zwemmen in het kristalheldere water en een rustig ontbijt in de kuip. Kleine klusjes: twee klapperende vallen beter van de mast af gespannen, de zonnepanelen schoongemaakt, de kabouterlampjes recht gezet (ja, die zijn er nog steeds!) en het roerkwadrant nader onderzocht. Volgens Fons kon de melding No RRef betekenen dat de roerstandvoeler er niet goed op vast zat. Dat zat hij echter wel; de melding hebben we gisteren overigens niet meer gehad. Het zal dus wel goed zitten.

Om kwart voor tien gaan we ankerop en maken een tocht in kalme wind en zee rond het grote schiereiland Akrotiri naar de oude Venetiaanse stad Chanía. Vroeger de hoofdstad van Kreta. In de Venetiaanse tijd leed de stad onder de terreuraanvallen van de beruchte Ottomaans-Turkse piraat Barbarossa. Na goed 18 mijl zien we de contouren van een voetbalstadion, van forten en castello's en een oude moskee en minaretten. Nieuwsgierig varen we langs de slanke vuurtoren, van Ventiaans-Turkse origine, de oude haven binnen. De kom is omgeven door talrijke terrassen en gekleurde oude huizen. Er hangt veel sfeer. Iets opzij van de hoofdkom is een kade voor de bezoekende jachten, met mooringlijnen, walstroom en water (hier 2 foto's). En gratis een uitstekend WiFi-stadsnetwerk! Op de kade slenteren talrijke toeristen en af en toe rijden witte koetsen voorbij met witte mensen erin. Als een paard moet kakken, houdt de koetsier er een bakje onder.

Nu we uit de wind zijn is de koelte ook weg. Zinderende lucht trilt boven de knobbelige stenen, waarmee de kade geplaveid is. We leggen achteruit aan, de buurman van een mega-jacht is zo vriendelijk de touwtjes aan te vatten. Als alles ligt en de loopplank geïnstalleerd is, maakt Ans een lichte lunch aan boord met onder andere watermeloen (foto hierboven). Daarna wat slaap inhalen, tot halfvijf. We liggen nota bene tegenover het gebouw van de port police, maar ze hebben zich nog niet laten zien. Waarschijnlijk blijven we minstens een dag in deze fraaie oude havenplaats. Vanavond samen de stad in!

Voor de liefhebbers: ik heb hier in de rubriek 'Kaarten en routes' weer de coördinaten van onze lokaties vanaf Aghios N. geplaatst. Vaar met ons mee en neem ze over (kopieëren, plakken) in de zoekfunctie van Google Earth en je vliegt er in een fraaie bocht naar toe. Terug naar boven

Windprognose voor morgen. Rechtse pijl is Aghios N., linkse is Chanía. Merk het karakteristieke windsterkteverschil tussen beide op.

Maandag 15-07-2013

We zijn nog steeds blij dat we de windhoek van Aghios N. hebben weten te verlaten en naar het westen zijn gegaan. Weg uit de greep van de voortdurende meltemi. De bijgaande windprognose van Poseidon System voor morgen, dinsdag, laat dat goed zien. Bij de rechtse rode pijl ligt Aghios N. en bij de linkse Chanía. Het verschil is evident: de meltemi waait in de oostelijke helft van Kreta (East Kritiko op de Navtex) hard uit het westen langs de kust. In Aghios N. stort hij zich als vervelende valwind over de bergrug op de stad. In het westen van het eiland (West Kritiko en Kithira Sea) is het doorgaans veel rustiger. Doorgaans, want voor donderdag en vrijdag wordt ook hier meer wind verwacht. Waarschijnlijk gaan we morgen naar het eiland Gramvoússa, ten noordwesten van Kreta. Daar is een goed beschutte ankerplaats, waar we de ontwikkelingen zullen afwachten.

Gisteravond komt een mannetje een rijdende kraam tegenover ons brengen voor pop corn, suikerspinnen en geroosterde maïskolven. Geboeid kijken we naar het bedrijfje, dat hij met zijn vrouw runt (foto hier). Met de toename van drentelende toeristen neemt zijn omzet fors toe. Zelf gaat de man vissen, overigens. Misschien lust hij zijn eigen waar niet. Samen lopen we op ons gemak de stad in. Wat een drukte! Het toerisme lijkt hier beslist niet afgenomen. En het is tamelijk goedkoop. We eten aan de haven een lekkere mixed seafood schotel voor 2 personen voor slechts 16 euro! Veel gegrillde octopus en sardines, waar we zo van houden. Retsina erbij een een slok schurend scherpe raki toe, dit alles bij een schitterend mooie zonsondergang over zee (hier 2 foto's). Aan de overkant van de havenkom is een verbazend interessante bookstore met een aandige man. Ik kan de druk niet weerstaan om iets te kopen: 'Road tot Rembetika' van Gail Holst, een Australische journaliste. Ze schreef de eerste uitgave in 1975, direct na de val van het kolonelsregime (Denise Harvey, 4th ed., 2006). 'Music of a Greek sub-culture, songs of love, sorrow and hashish', zegt het schutblad veelbelovend. Zwak punt is natuurlijk dat de figuur van Iordanis Tsomidis er niet in voorkomt. Hij wordt in Griekenland vaak genegeerd, omdat hij ook Turkse invloeden in zijn muziek verwerkte. We slenteren terug aan gaan op een zeer druk plein op een terras met twee ijskoffies naar de mensen zitten kijken. Afrikaanse jongens proberen balonnen en lichtgevende propellortjes te verkopen. Overal zie je die dingetjes omhoog schieten.

Thuis aan boord merken we het nadeel van die vrolijke drukte. De bars aan onze kade blijven tot na vier uur open en kabaal maken. Het ronken van de ventilator naast ons bed overstemd het redelijk. Toch slecht geslapen. Vanochtend kalm aan, het belooft een warme dag te worden zonder wind. Met de scheepspapieren ga ik naar de port police. 'Komen jullie uit Aghios Nikoláos?', vraagt de officier van dienst. Hij lijkt verbaasd. Ik ga er niet op in, je moet altijd oppassen met die lui. Hij houdt ons traffic log, kunnen we morgen voor vertrek komen ophalen. Ze doen het overal weer anders en waarom, dat snap je niet.

Weer lopen we de stad in, nu de andere kant op, langs de haven. Aan het eind zijn grote pakhuizen, sterk verwaarloosd, gebouwd in de Venetiaanse periode. De verste is gerestaureerd en biedt onderdak aan een café annex galerie. Verbaasd constateren we dat er een expositie is van acht Nederlandse kunstenaars, in het kader van een manifestatie genaamd ChaniArt 2013.  Onder hen is Jan Mulder (nee, niet die Jan Mulder!). Hij maakte ondermeer een mooi, verstild abstract op een gedicht van Rilke: 'Am Rande der Nacht'. Het is een mooi, raadselachtig gedicht uit het Buch der Bilder (zie hieronder met het werk van Jan Mulder ernaast; het is er één uit een serie waterverven):

We hebben ons boodschappenkarretje meegenomen. In de stad is het weer enorm druk. We lopen de oude, ommuurde stad uit en vinden met moeite in het moderne centrum een supermarkt en slaan weer fiks in. Ans koopt een leuk jurkje; zie je nog wel een keer op een foto. We nemen genoeglijk plaats op het terras van de herriebar tegenover de boot. Nu is het rustig. We nemen een lichte lunch met veel vers fruit en kijken uren naar de voorbijgangers. velen fotograferen het megajacht naast ons. Daarna leggen we ons aan boord terneder voor de middagdut. Vanavond gaan we weer uit eten; we zagen aan de haven een restaurant met een mixed grill schotel voor - opnieuw - 16 euro voor twee personen. Daar kun je toch niet voor koken, zeker niet in deze hitte. Morgen naar het eiland Gramvoússa. Het is mogelijk dat we daar geen telefoon en internet hebben; daan komt het dagelijks verslag wat later. Terug naar boven

Het scheepswrak bij de ankerplaats op Gramvoússa

Dinsdag 16-07-2013

Gisteravond aan de kade inderdaad mixed grill voor 2 personen voor 16 euro. Inclusief voorgerechtje, brood, een halve liter retsina 21,50 euro en een dessert naar keuze. Het is voor ons teveel en we weigeren beleefd het dessert, hetgeen de dienster zeer verbaasd. Ook geen glas raki? Nee, ook maar niet. We slenteren door de menigte langs de haven, tot aan de bookshop. Die heet de ‘Mediterraneo bookshop’(geen website). Ik neus onbedoeld (nou ja) wat rond en tref een geweldig boek. Nét als paperback verschenen: Roger Crowley, ‘Constantinople. The last siege, 1453’ (Faber and Faber, first ed. 2005). Ik blader erin. Er staan aandoenlijke kaartjes in van de eens machtige hoofdstad van het Oost-Romeinse (Byzantijnse) Rijk. Meer dan duizend jaar oud en door de Osmaanse Turken teruggebracht tot niet meer dan een stad met wat landerijen. Geweldig! De boekhandelaar herkent me van gisteravond. ‘Only one book on an evening’, zeg ik. Hij lacht. ‘Excellent book’, zegt hij. Ans koopt een ansichtkaart voor de verjaardag van haar moeder. ‘For free’, zegt de boekhandelaar. Op hetzelfde drukke plein als gisteren drinken we ijskoffie. Er staat een fraai geschminkt, levend standbeeld en ik ga met hem op de foto (zie hier). Daaraan kun je zien dat ik toch aardig wat op heb; anders doe je zoiets niet.

Vanmorgen om half acht op. Terwijl Ans de watertanks optopt, loop ik de stad in om nog 100 euro extra te pinnen. Het kan wel even duren voor dat weer kan. Bij de port police betaal € ik 16,50 en krijg ons traffic log terug , en bij de uitbater van de haven € 8,30 voor elektriciteit en water. Moet je niet staken? Vraag ik (vandaag is er een algemene staking in het land). ‘No’, grijnst hij, ‘we are a private company.’ We varen af. Met de noordnoordwestenwind hoopten we eindelijk te kunnen zeilen, maar er staat niet meer dan zes knopen. We zetten op demotor koers naar Kaap Spathi, het noordelijkste puntje van het lange, kale schiereiland Rhodopou, op 14 mijl, dwars over de Golf van Chanía. We hebben stroom mee en zijn er twee uur later (foto hier). Anders dan meestal is het rustig bij de kaap. Daarachter ligt de Golf van Kissamou, aan de westzijde afgesloten door een tweede, korter schiereiland, dat ook Kissamou heet. Als een afgebroken kootje van een vinger ligt het rotseilandje Agria Gramvoússa erboven. Dat is niet waar we moeten zijn, het eigenlijke Gramvoússa ligt achter het schiereiland. In de wazige verte zien we nóg een eiland, naar het noordwesten. Dat moet Anti-Kithera zijn, de eerste stap naar de Peloponnesos. Even zijn we in de verleiding: zullen we niet gelijk die richting opgaan? Ik raadpleeg de kaart; er is een ankerbaai, die open is naar het noorden en veel swell heeft bij de heersende wind. Geen goed idee voor vannacht, we gaan door. Tussen het kootje en de vinger gaan we door een ondiepte van 12 meter en komen in een kom. Die wordt aan westelijke zijde afgesloten door Gramvoússa. Op de top staan oude, Venetiaanse wallen. Voorzichtig kruipen we langs de lichtblauw gekleurde ondiepten en rotskliffen naar de ankerbaai aan de zuidzijde. Verbazing: er liggen een grote toeristenboot, een geankerd jacht met Italiaanse vlag en een roestig scheepswrak. Aan de wal zijn een huisje, een strandje, een tiental kleine tentjes en een pad dat steil omhoog slingert, naar de oude fortificaties. Een grote groep toeristen sjokt als een kudde omhoog. Tegen de helling staan honderden agaven. En er komt nog een toeristenboot aan. (Foto’s hierboven - van het wrak - en hier). Drie keer moeten we ankerop omdat we bij de aanlegmanoeuvres in de weg liggen. We krijgen er de zenuwen van en woorden met elkaar. Dat moeten we niet doen, maar soms gebeurt het toch. Enfin, uiteindelijk liggen we in drie meter water met een goed ingegraven anker. Tijd voor vrede sluiten en een middagdutje.

Zo nadert de avond. Inderdaad hebben we geen mobiel bereik en geen internet, dus ik maak dit verslagje in Word. Misschien kan ik het morgen plaatsen, als we in Kithera zijn. op het Italiaanse jacht zitten liefst zeven mensen; we tellen ze als in twee shifts met hin dinghy naar de wal gaan. Vannacht slaap ik in de kuip. Op honderd meter achter ons liggen scherpe rotsen en het zou zonde zijn als het anker zou krabben en we op de riffen zouden lopen. Het waait hier trouwens ondanks de beschutting van Gramvoússa nog redelijk. Bij het zwemmen heb ik het anker gecheckt en dat lag volledig ingegraven. De nacht valt, het windmolentje suist, de branding ruist over de riffen en ergens roept op onnavolgbare wijze een vogel iets als: 'Oe-hoydi-hoydi-piep!' Wat een raar geluid, rare vogel. Terug naar boven

Harde wind op weg naar Kíthera dwong ons terug te keren

Woensdag 17-07-2013

Op weg naar het eiland Kíthera vandaag goed op ons donder gehad. Hieronder het verhaal.

De wind op de ankerplaats bij Gramvoússa is vanmorgen sterker dan gisteren. Ik aarzel. Er zijn gale warnings op de Navtex voor andere gebieden om ons heen, niet voor Kíthera Sea, ons gebied. Het zou dus mee kunnen vallen. Bovendien is de wind NO, dus zijn de beide Kíthera's bezeild. En...Ans haar moeder is morgen jarig (wordt 94) en hier bij Gramvoússa hebben we geen mobiel bereik. Het zou de eerste keer zijn dat ze haar op haar verjaardag niet feliciteren kan. We hakken de knoop door: gewoon proberen.

In de kleine binnenzee tussen Kaap Vouxa, Agria Gramvoússa en Gramvoússa zelf draaien we genua gedeeltelijk uit. We krijgen er 1,5 knoop bij en de situatie valt mee. Dat wordt al anders als we de kaap van Agria Gr. passeren. Er staat een fikse zeegang en de wind is N Bf 5-6. Onze snelheid is constant tussen 7 en 8 knopen. Op die manier kunnen we over ongeveer twee uur bij Anti-Kíthera zijn, de kleinste van de twee. Daarna is het nog 25 mijl naar het grootste. Zo hotsen we over de golven heen. Maar de wind zet aan tot bij Bf 7 en de zeegang wordt steeds wilder. In de kajuit is er heel wat op de vloer gevallen. Gelukkig heeft Ans de koelkastdeur vastgezet. Misschien kunnen we Anti-Kíthera wel halen, maar de ankerplaats is open naar het noorden en volgens de pilot bij sterke N-wind onhoudbaar. Op 10 mijl van het eilandje zijn we zijn het er snel over eens dat dit te gek wordt, we moeten terug. We draaien de genua in en wenden de steven en draaien de genua weer uit. Met ruime wind is het toch maar een fractie rustige, de verwarde en wilde zeegang slingert het schip heen en weer. Na een uur zijn we terug in de relatieve luwte onder Agria Gramvoússa. Terug naar de ankerplek lijkt geen prettige optie, het ligt er zeker onaangenaam, want de Navtex meldt inmiddels dat het rotweer nog zeker tot morgen duurt. Ik bestudeer de kaart. Als we tussen Agria Gr. en de kaap Vouxa van het schiereiland doorgaan, dan krijgen we opnieuw met de rottige zeegang te maken, maar helemaal achterin is een haventje,  Kissámos. Dat ziet er goed beschermd uit. Bovendien kan Ans daar wél bellen.

Manmoedig doorstaan we de hoge golven en de wind. Vlak voor het haventje draaien we de genua in en ronden het havenhoofd. Een verademing, hier geen schuimende zeegang meer, alleen wat swell. We kijken rond. De haven ligt wat eenzaam langs een autoweg; het stadje zelf is verderop. Een lange, betonnen kade langs de havenmuur. Achterin liggen de toeristenboten en wat vissers; daar moeten we niet zijn. We leggen langs de betonnen kade aan. Even later stopt er een jeep van de port police. Ze zien haar bijna nooit jachten, want de haven is - helemaal onderin de Golf van Kissámos - meestal lage wal. We kunnen tot vrijdagavond blijven liggen, zegt de agent, dan komt de ferry. dat lijkt ons lang genoeg. Terwijl we de boot beredderen stopt er weer een auto; hij toetert en er stappen een man en een vrouw uit. 'Hallo Tom Zijlstra', zegt de man. Verbaasd kijk ik hem aan. Wie kent mijn naam hier? 'Ik ben één van de lezers van je site.' Krijg nou wat. Het zijn Margie & Ger Rietman, voormalige zeilers zie hun boot onlangs verkochten en die in het stadje wonen. 'Ik zag jullie aankomen', zegt Margie, '"Een zeiljacht!", riep ik. Dat is opvallend, zeiljachten komen hier zelden. "Dat is vast de Dulce", zei Gert.' Wat leuk om zo een lezer tegen te komen! "Het blijft wel een paar dagen stormen', zeggen ze. Ze laten ons verder de boot beredderen en nemen afscheid.

Vanwege de lichte swell leggen we extra lijnen op de kade. Schavielen dreigt op dat ruwe beton. Gelukkig duwt de wind ons van de kade af. Walstroom en electra zijn er niet. Ik ga met de papieren naar de port police. Daar blijkt dat we slechts 6 euro per nacht hoeven te betalen. We genieten een late lunch en gaan slapen. 's Avonds keren de een na de ander de toeristenboten terug. We slenteren over de lange kade naar de enige taverna. Daar hebben ze een geweldige kok: de gegrillde octopus, gegrillde sardientjes (Ans) en zeebaars (ik) zijn verrukkelijk toebereid. We bespreken de dag. Wat hebben we fout gedaan? Welnu, we overtraden de regel 'Bij twijfel niet weggaan'. Voor het telefoonbereik hadden we ook meteen naar dit haventje kunnen varen. En...we hadden ons niet aangelijnd en droegen geen zwemvesten. Slecht!

Ans bewaart drie sardientjes en voert ze later aan de jonge, scharminkelige katjes, die tussen de grote stenen van de zeewering leven. Aan boord leg ik nog maar eens een extra lijn op de kade. Morgen verder zien. Terug naar boven

Dulce aan de lange, betonnen kade in Kissámos

Donderdag 18-07-2013

Gisteren - ik was het vergeten te vermelden - ontdekten we dat het bilgeputje tot over de rand vol water stond. Vinger erin en proeven: zout! Ergens is zeewater naar binnen gekomen. De automatische bilgepomp sloeg niet aan omdat de vlotter klem zat. Meteen het putje leeggepompt en het water opgedweild. Een blik in de andere compartimenten leert dat het niet van voorin komt. Er staat ook wat water bij de watertank, de dieseltank en het compartiment voor de kajuittrap. Daar staat het meeste. Er is een weinig water bij de schroefas en niet onder de motor. We kijken naar de nieuwe afsluiters, maar daar lekt het niet. Kan het langs de roeras binnen zijn gedrongen, door alle geweld op zee? Weinig waarschijnlijk. Vandaag lijkt er weinig tot niets bij te zijn gekomen. We dweilen alles op; nu kunnen we kijken waar het water het eerst opkomt. We checken de overige afsluiters. Per slot kan er een scheurtje in een slang zitten. Dat blijkt nergens het geval.

Vannacht veel wind. Radio Irakleio geeft op de Navtex ook een gale warning Bf 7-8 voor ons zeegebied. Ik zet de windmeter aan: inderdaad NW Bf 6-7. Goed dat we niet bij Gramvoússa liggen! Buiten roept iemand. Op de kade staat Ger Rietman met een vers stokbrood. Dat is nou eens aardig! Op enkele weersites wordt regen voorspeld voor vanmiddag. Inderdaad hangen er in het oosten donkergrijze wolken, maar in de loop van de dag lossen ze geleidelijk op zonder dat er een druppel valt.

De rest van de dag blijven we aan boord om alles in te gaten te houden. Om half twaalf een kort gesis. Het is de eerste stootwil die lek is gestoten op de ruwe betonkade en leegloopt. We omhullen de andere fenders, voorzover ze geen hoes hebben, met oude t-shirts. Ook leg ik nog een extra landvast op de voorste bolder. Een van de vissers verlegt zijn boot van de overkant naar onze kade, waar hij beter ligt. Tot onze verbazing varen de grote toeristenboten wel uit. We zien ze hevig stampend om het havenhoofd varen. Kan een leuke tocht worden! Aan de andere kant van de havendijk slaat de branding donderend tegen de rotsen. Soms vliegen er grote sluiers water overheen, die klaterend en spetterend op de kade vallen. 's Middags neemt de wind wat af. Ik doe in de kuip de correctie van hoofdstuk 2 van deel 2 van mijn boek. In de bilge is geen nieuw water opgekomen. Merkwaardig. Terug naar boven

Trimaran in deerniswekkende staat op de wal in Kissámos

Vrijdag 19-07-2013

Voor de derde dag op rij harde noordnoordoostenwind. Vanaf morgen is verbetering op komst. Ik doe de correctie en de verbeteringen van hoofdstuk 3 van deel 2 van mijn boek. Daarna gaan we ijskoffie drinken bij de taverna aan de haven. Vanaf daar een foto van onze Dulce, genomen tussen de vissersboten door (foto hier). Er zit iemand op de kade te vissen met een bijzonder originele zonnehoed op. Eigen fabrikaat? (foto hier). Terug aan boord verstoppen we ons achter onze boeken. Om het havenhoofd komt een jachtje binnen geslingerd. Voorwaar, een jacht dat we twee dagen geleden op de ankerplaats van Gramvoússa zagen. Die hebben het daar niet naar hun zin gehad. Hij meert een eind achter ons aan. Er zijn twee mannen aan boord, die meteen beginnen hun genua te onderzoeken. Die zit inderdaad vreemd opgerold. Dan stopt de jeep van de port police bij ons. Morgenochtend om vijf uur komt er een grote ferry, zegt hij, maar willen jullie nu vast aan de overkant gaan liggen? Kennelijk heeft hij zijn zaakjes graag nu al geregeld. Nou, zegt hij, doe het nu dan ben je vissersboten voor, die ook voor de ferry weg moeten. Aha. Aan de overkant - lage wal - is inderdaad een kade. Er staat een hijskraan op en er ligt een jacht stern-to. Ruimte genoeg en zo heel erg hard als gisteren waait het nu niet meer. We varen de boot naar de overkant en meren langszij af naast de kraan. Er ligt een trimaran in deerniswekkende staat op de wal (foto hierboven). We lezen verder.

Diverse mensen, waaronder Fons, zenden suggesties voor de lekkage van zout water in onze bilge, waarvoor dank! Opnieuw lopen we alle compartimenten af en checken de suggesties. Alleen in de ruimte voor de kajuittrap, waar ondermeer de extra brandstoffilters zitten, staat weer wat helder, zout water. Sinds het varen van dat korte stukje! Maar de ruimte bij de schroefas is droog alsook de ruimte onder de motor. Van achteren komt het dus niet. Bij het logwieltje ook geen lekkage. Het voetpompje voor buitenwater is ook volkomen droog. Trouwens, die afsluiter staat dicht en is droog. In het bilgeputje is er absoluut geen water bijgekomen. Van voor komt het dus ook niet. Misschien zat er ergens nog wat water, dat door het bewegen van de boot naar de ruimte met de filters is gestroomd? Lezer Jelte suggereert lekkage bij wild weer via de verbinding dek-romp. Dat kan. Maar de gebruikelijke lekkage in mijn garderobekast is het niet; de kast is kurkdroog. Die lekkage was eigenlijk alleen bij regen, trouwens. Hoewel, weten we dat zeker? We wachten het maar weer af. Terug naar boven

Dulce afgemeerd in Kapsáli, Nísos Kíthera

Zaterdag 20-07-2013

Na een rustige nacht volgt een rustige ochtend. Nauwelijks wind. Toch zegt Radio Irakleio op de Navtex dat we in de loop van de dag in het zeegebied Kíthera Sea N tot NW 5-6 gaan krijgen. Ik zie dat niet zo direct op de windprognosekaartjes. In elk geval maar vlug weg. Ik spoed me naar de port police. Het gebouw is dicht. Hoe kan dat nou? Ze hebben een 7 x 24-uursdienst! Ik roep en loop om het gebouw heen. Aan de achterkant ligt een gemeen uitziende hond aan een ketting; hij begint direct verontwaardigd te blaffen. Toch maar snel weg, hier. ik besluit maar eens bij de taverna te gaan vragen en, verdomd, daar zit de dienstdoende agente te ontbijten. Enfin, uitklaren is nu snel geregeld. Ik loop terug. Aan de overkant ligt aan de lange kade, waar we tot gisteren lagen, een enorme ferry.

We motoren langs de ondiepe rotsen die voor de havenwal liggen. Ruim een uur later varen we weer tussen het schiereiland Kissámos met kaap Vouxa en het losse vingerkootje Agria Gramvoúsa door. aan bakboord ligt Gramvoússa zelf. Bekend gebied. inmiddels vond ik de naam van het scheepswrak dat er ligt. Het is de Dimitrios P, die hier op 8 januari 1968 strandde met een lading cement aan boord. Motorpech en slecht weer waren de oorzaak. Voorbij het eiland kunnen we eindelijk zeilen! Er is wind gekomen uit noordoost en met vol zeil halen we gemakkelijk 7,5 knopen. Een uur later zijn we bij het punt, tien mijl voor het kleine Anti-Kíthera, waar we drie dagen geleden terug moesten keren. Anderhalf uur later komt het eiland in zicht. Helaas is dan de wind alweer ingezakt en op de kop komen staan. Het is niet anders. We varen westelijk langs het kale, dorre eiland en zien geen tekenen van bewoning. Die zijn waarschijnlijk aan de andere kant en bij de diepe inham, die helaas open licht op het noorden en daardoor meestal een slechte ligplek is.

Na het eiland volgen wat rotseilandjes en gevaarlijke riffen, die maar juist oven water uitsteken. Gelukkig kunnen we ze goed lokaliseren. Verderop passeert een groot tankschip ons achterlangs. Twee uur voor aankomst krijgen we dan toch de harde wind, Bf 5-6 uit NW. Voorzichtig naderen we het dorp Kapsáli aan de zuidkust van het grote eiland Kíthera. We moeten er aan een kade ankeren met de harde wind opzij, een operatie waarbij je moet uitkijken. Helaas, de elektrische ankerlier reageert niet. Ans stuurt de boot in langzame rondjes, terwijl ik op het voordek in de weer ben met contactspray en een mesje. Een van de contactpunten ziet groenblauw van corrosie. Kan dat zo snel gebeuren? Het is gauw weer in orde en we meren voorbeeldig af met de kont naar de kant en het anker voor uitgestroomd (foto hierboven).Als we liggen en de loopplank uitgelegd hebben, kijken we als eerste onder de vloer. Nauwelijks of niet water in de bilge. Het blijft een raadselachtige zaak. Bij de port police check ik in: 10 euro voor een nacht. Het plaatsje ligt boven op een steile rots. Hier beneden langs de haven zijn wat taverna's en een levendig strandje. er zwemmen twee zeeschildpadden in de haven rond. Die horen bij het meubilair. Een leuk plaatsje. Toch gaan we morgen verder, want vanaf maandag steekt er weer een harde meltemi op. Onze bestemming is Monemvasia aan de oostkant van de Peloponnesos, want we gaan eerst eens die kant van het grote schiereiland verkennen. Terug naar boven

Het volledig geïsoleerde klooster op Kaap Maléas

Zondag 21-07-2013

Niet mis, het eten gisteravond in die taverna aan de schilderachtige, kleine haven van Kapsáli. Een verrukkelijke fricassée van lamsvlees met andijvie! Onverwacht, zo'n gerecht in deze, in culinair opzicht, nogal simpele contreien? In elk geval spotgoedkoop: twee tientjes. In het donker heeft een visser naast ons afgemeerd (foto hier) en dat geeft iets luwte tegen de snoeiharde valwind uit het westen, die de hele nacht de haven teistert en ons uit de slaap houdt.

's Ochtends houden we beraad met de windkaartjes op tafel. Voor maandag, dinsdag en woensdag verwacht men een harde meltemi. Die waait hier uit het noordoosten. Vandaag is het nog rustig. Wat doen? Drie dagen hier blijven, met kans op nieuwe, onrustige nachten? Of vandaag doorsteken naar Monemvasía op de oostelijkste vinger van de Peloponnesos? De haven daar geeft zo op de plattegrond te zien meer beschutting. Dat geeft de doorslag. Ankerop om acht uur. Met lichte noordoostenwind varen we oostwaarts en ronden kaap Kapéllo, de zuidoostpunt van Kíthera. Hier is meer wind en - anders dan voorspeld - precies op de kop. De zeegang is rustig. Vele uren lang zijn we in sterk toenemende wind en zeegang bezig Straat Elafinisos over de steken. In de verte ligt de machtige, grimmige Kaap Maléas (Malle Jas), berucht om zijn snelle stromen en hevige kaapwinden. We worstelen ons tegen stroom (2 knopen!) en wind (Bf 5) in naar de kaap toe. Daarbij steken we een scheepsroute over tussen de Egeïsche Zee en de Middellandse Zee. Verscheidene zeeschepen, tankers en vrachtschepen kruisen onze koers (foto hier). Ze zijn goed zichtbaar op de AIS en leveren geen problemen op. Tenslotte kruipen we met niet meer dan 3,3 knopen om de kaap heen. Op de steile helling ligt een volledig geIsoleerd klooster (foto hierboven). We hebben geen idee hoe je daar moet komen; niet langs de hellingen en niet via zee. Verbouwen de monniken, die zich hebben afgesloten van de samenleving, zelf hun voedsel? Daar is nauwelijks ruimte voor.

Pas een heel eind voorbij de kaap nemen tegenstroom en wind af. De wind buigt bovendien verder naar het oosten, we kunnen zeilen! Dat zorgt ervoor dat we toch vrij snel op onze bestemming aankomen. De afstand over de grond is ongeveer 40 mijl, terwijl het log 47 mijl vermeldt. Allemaal tegenstroom. Aan bakboord zien we op een eilandje, dat met een dam en een brugje met het vasteland verbonden is, een ommuurde oude stad liggen (foto hier). Die stad is van Byzantijnse origine. Boven op een steile klif staat een eenzame basiliek. In de langzame neergang van het Byzantijnse Rijk (tot zijn val in 1453) was de Peloponnesos het laatste bezit van wat ooit een enorm, meer dan duizendjarig rijk was. het aloude schiereilandje Monemvasía wordt wel 'het Griekse Gibraltar'genoemd. We zullen dezer dagen er eens een kijkje nemen.

We draaien de haven in, een onafgebouwde marina, waar verdraaid precies een plekje vrij is tussen wat Franse jachten langs de betonnen havendam. Riant! Helaas geen walstroom en water, maar verder goed beschut voor de meltemi in de komende dagen. Die kunnen we hier veilig uitzitten. Het is bijna volle maan. Volgens mijn oude vriend Herman U. betekent dat van alles, maar wat ook weer? Dat ben ik vergeten. Terug naar boven

Ans voor de dam die naar het semi-Gibraltar Monemvasía leidt

Maandag 22-07-2013

Aan het eind van de middag krijgen we buren langszij. Zo zitten we ingebouwd tussen Franse boten: voor, achter en langszij. We eten aan boord. Wat? Rookworst, een van de Unox-worsten die we hadden meegenomen, met gebakken aardappelen en boontjes. We duiken ook weer even in de bilge om toch een liter zout water op de dweilen uit het compartiment voor de kajuittrap. De verdenking ligt nu toch bij de schroefaskoppeling, omdat daar ook een beetje water is. We blijven de zaak in de gaten houden.

Rustige nacht. Om twaalf uur legt er de veerboot uit Kíthera aan. Verder geen bijzonderheden. Vanmorgen vertrekken de Fransen naast ons. Hebben ze de weersverwachting niet gezien? Die is overigens gradueel beter: vandaag meltemi, morgen ook, woensdag een stuk beter, donderdag goed. Voor vandaag wordt zelfs regen voorzien. Mijn 30-periode mobiel internet verloopt. Ik probeer de zaak te reactiveren voor een nieuwe 30-dagen termijn, door de code op een van de drie schrapkaartjes naar Wind Hellas te SMS'en. Nop. De SMS werkt niet. Deregelijk gedonder heb ik vroeger ook eens gehad. We lopen het plaatsje in, doch helaas is er geen filiaal van Wind. Dan bedenk ik dat mijn kaartje het misschien wel doet in een Griekse telefoon. Na wat omwegen via de Griekse PTT en een busstation komen we bij een gisse dame in een autoverhuurbureautje. Zij probeert het met het SIM-kaartje in haar telefoon, maar ook dat werkt niet. Dan weet ze contact te krijgen met Wind Hellas en na een hoop heen en weer gepraat wordt het geregeld. Prima systeem!

Het is overigens een leuk plaatsje, dit dorpje tegenover Monemvasía, de Griekse Rots van Gibraltar. Het heet Yefira en heeft een aantal aardige terrassen aan de kleine baai. We drinken ijskoffie. Bij de haven is een hijskraan op een drijvende bok bezig om de oude havendam af te breken (foto hier). Een voor een takelt hij de grote stenen op en deponeert ze in een open bak, die naast hem ligt. We nemen aan dat de grote betonelementen, die naast de haven liggen, ervoor in de plaats zullen komen. Bij de kleine havenkade zien we een Spaans jacht worstelen om los te komen; het lijkt alsof er iets aan hun roer vastzit. Na een uur is het kennelijk opgelost; hij legt weer aan. We lopen naar de dam die, onderbroken door een bruggetje, de verbinding met de rots van Monemvasía vormt (foto hierboven). We besluiten hem vanavond over te steken en in de oude vesting te gaan eten. Onderweg zien we in een van de taverna's octopussen aan een lijn hangen. Het is een ietwat zielig gezicht (foto hier).

Hoe gaan de dingen? Aan boord ben je altijd bezig de correcte werking van diverse systemen te controleren. Zo ontdek ik dat de verbinding van de hoofd-dieseltank met de dagtank weer eens verstopt zit. De dagtank zit altijd 100% vol, zolang er nog diesel in de hoofdtank zit. nu is het 87%. Met de slechte Egyptische diesel hadden we daar vaak last van. De operatie is snel gebeurd: de opzuigbuis uit de hoofdtank schroeven en doorraggen met een ijzerdraadje en afmaken door te blazen met de fietspomp en klaar ben je.

In Holland ontwikkelt zich een hittegolf, lezen we. Ondertussen wordt het hier geleidelijk bewolkt, het waait tussen 5 en 6 en het voelt wat dreigend aan. Diverse jachten zoeken beschutting in de haven. Maar tegen vijf uur klaart het weer op. Er is geen druppel gevallen maar de harde wind blijft doorstaan. Terug naar boven

Monemvasía, Frederik de Witt, 1680

Dinsdag 23-07-2013

Monemvasía, ik wist niet dat het zó mooi was! Een parel van een goed bewaarde, Byzantijnse stad op de helling en de top van een rots met de allure van Gibraltar. Rond de haven en de baai lopen we gisteravond in een uurtje naar de verbindingsdam toe. Eeuwenlang was het aan het vasteland verbonden met een lange stenen brug, die zeven bogen had en een ophaalbrug. Aan het eind stond een stevig, bewaakt poortgebouw. Van die situatie moeten nog foto's bestaan. De drieledige structuur van een typische Byzantijnse stad is goed te zien. Op de helling ligt de omwalde benedenstad, voor de handelaren, de werkplaatsen, ateliers en huizen voor de gewone mensen. Een lange, steile trap leidt zigzaggend in talloze bochten de helling op naar de top. Daar - honderd meter boven zee - is de bovenstad, die nu grotendeels een ruïne is, met de woningen van de welgestelden. Daar staat alleen nog de grote, orthodoxe basiliek, de Haghia Sophia. Nog hoger op het rotsplateau was de citadel, waarvan alleen nog fragmenten resten. Die eindelozes trap krijgen ze ons niet op! De lokatie was goed gekozen; de stad is niet zichtbaar vanaf het vasteland en uitstekend te verdedigen. Hierboven staat een fraaie tekening van de Nederlandse graveur Frederik de Witt uit 1680. Daarop zie je de stenen boogbrug, de ophaalbrug, het poortgebouw, de beneden- en bovenstad (de zigzagtrap kan ik erop niet ontwaren) en de citadel. De naam Malvasia, die erboven staat, is de Venetiaanse naam van de stad. In de wijngaarden op het vasteland produceerden ze een destijds beroemde zoete wijn, de Malvoise of - bij ons - de Malvezij geheten.

Vanaf de dam voert de weg met een lichte stijging naar de stad. Iets over de helft is een begraafplaats. Die zal er ook al eeuwen zijn. We passeren door de poort en komen in een doolhof van knobbelige straatjes, steegjes en pleintjes. We zien tal van kerken, kerkjes en kapellen. Heel veel huizen zijn gerestaureerd. Ze staan dicht op, over en soms in elkaar, duidelijk door ruimtegebrek. Een aantal ervan zijn nu restaurants, hotelletjes en winkeltjes, maar het is niet overdadig. Verwonderd lopen we er rond te genieten, drinken een ouzo in een smal straatje, bezoeken een indrukwekkende eeuwenoude basiliek en eten in een idyllische tuin op een terras boven zee. Het is niet duur en inclusief een goede fles, droge rode wijn van 2006 uit de regio, waar ooit die Malvezij gemaakt werd. We hebben meer van die oude, Middeleeuwse steden op rotseilandjes of kapen gezien: Sozopol (Roemenië), Akko (Israël), en dichterbij de Mont St. Michel en Concarneau, maar deze vonden we met afstand de allermooiste!

Kijk hier voor een viertal foto's.

Op de terugweg is het prettig dat de weg nu naar beneden voert. In het plaatsje Yefira aan het vasteland is een volksdansfestival. We zoeken een plaats op een terras waar we het podium goed kunnen zien. In de baai drijven vuurkorven. De vertoning munt uit door oubolligheid. Een halfuur lang lezen officials, de burgemeester, de dokter, de kapper, de schoolmeester en wie nog meer, onverstaanbare toespraken voor vanaf papiertjes. Ze spreken te ver van de microfoon, hetgeen overigens op zich niet erg is. Dan volgen gekostumeerde reidansen, onderbroken door daverende kanonschoten. De mannen dragen rode kerstman-mutsen, de vrouwen donkere sjaals. De mannen heffen steeds hun been en proberen de vrouwen op ritmische wijze in het kruis te schoppen.  Steeds opnieuw schiet iemand met een rotknal een kanon af. Al snel houden we het voor gezien.

Na een winderige nacht staat 's ochtends om half tien de dieselauto voor de boot. We tanken 168 liter. Het waait ondertussen flink uit de bekende NO-hoek. Niemand vertrekt. Bij de bakker in Yefira haal ik vers stokbrood voor het ontbijt. We maken er een rustige dag en lezen veel. Ook doe ik de correctie en verbetering van hoofdstuk 4 van mijn boek. Terug naar boven

Dulce in de haven van Monemvasía

Woensdag 24-07-2013

Gisteravond belt mijn oude zeilmaat Erik de H. Ik ben geen lezer, zegt hij altijd van zichzelf. Maar mijn boek heeft hem geboeid. 'Ik ben het met veel dingen niet eens. Dat wist je van me', zegt hij, 'maar ik heb je boek met groot plezier gelezen.' Vandaag las hij in één ruk de laatste tachtig bladzijden uit. Nu wil hij deel 2 lezen! Dat is erg leuk om te horen. Op mijn beurt bel ik een oude kameraad, Ad H., mijn vroegere buurman op de dijk in Deil en de vader van Inge, de man van het vermaarde Wijnhuis Heukelum. Ad wordt vandaag tachtig jaar.

In het dorp Yefira is er ook gisteravond feest. De ankeraars bij de dam naar de Gibraltar-rots moeten ervoor wijken. Overal staan mensen naar het water te kijken, ook bij ons in de haven. Tientallen vissersbootjes varen uit en keren terug met brandende rookpotten. Een rode smook hangt over de baai, waar een nagebouwd karveel geankerd ligt. Dat steken ze in brand. Grote vlammen slaan uit het schip, aangewakkerd door de harde wind. Ik blijf lang kijken, per slot wil je wel eens weten wanneer een brandend schip zinkt. Maar dat gebeurt niet, de opbouw is van hout maar de romp is van metaal. Hier wordt duidelijk een historische gebeurtenis herdacht, maar mijn hoofd staat er niet naar om het uit te zoeken.

Vannacht nog steeds wind. Het levert ons dankzij de windgenerator totaal geen electra-problemen op. Vanmorgen doen we boodschappen en pinnen. Morgen waait het minder en dan kunnen we weer verder naar het noorden, de Argolikós Kólpos in. We drinken ijskoffie op een van de terrassen. Thuis vullen we de watertanks bij (want op één plek aan de haven ontdekten we een aansluiting) Overigens liggen we hier al die dagen gratis, waarschijnlijk omdat er nog aan de haven gewerkt wordt. Verder onderteken ik ons wintercontract en mail het naar Marina di Ragusa op Sicilië.

's Middags werk ik met inspiratie hoofdstuk 5 van deel 2 van mijn boek door. Het wordt wel wat, dat tweede deel! Net als gisteren eten we vanavond aan boord. In Egypte spitsen de zaken zich toe. De militairen roepen het volk op hen te steunen op vrijdag, de gebedsdag van de moslims. Er zijn steeds meer confrontaties met leden van de Moslimbroederschap, de beweging van de gevangen gezette president Morsi. Ook zijn er botsingen tussen fanatieke moslims en koptische christenen, die van eerstgenoemden lijken uit te gaan. Terug naar boven

Kyparíssi, noordelijke kade. Dulce ligt tussen de bootjes rechts

Donderdag 25-07-2013

Een geheel windloze nacht. Om negen uur verlaten we Monemvasía. De meeste andere jachten vertrekken ook. We varen langs de Gibraltar-achtige rots. Een laatste blik op de Byzantijnse vestingstad (foto hier). Zullen we hier ooit nog eens komen? Dat is weinig waarschijnlijk. Ik maak een foto met dezelfde opzet (benedenstad, bovenstad en zigzagtrap ertussen) als op de afbeelding van eergisteren (foto hier). Je moet goed kijken om de trap te zien. We hebben een lichte wind op kop, zeilen is er weer eens niet bij. We ronden Kaap Ierakas, waar de kaapwind oploopt tot 5 Bf. Nu hebben we een tamelijk saai traject van een mijl of vijftien voor ons. De kust bestaat uit gortdroge, verlaten bergen. De kaapwind valt snel terug.

Mijmeren over zee. Iedere dag varen valt het ons weer op: er is verdomd weinig zeeleven onderweg. Van grote zeedieren als dolfijnen en vliegende vissen, laat staan walvissen, is geen sprake. Alleen de havens hebben hun vaste reuzenschildpadden, knorrige dieren die onaangedaan rondzwemmen om hun maaltje bij de terrassen bijeen te scharrelen.

Opeens krijg ik de geest. Dat komt door de grote slaloms, die onze nieuwe stuurautomaat maakt. Vaak heeft hij grote moeite om koers te houden. Dit saaie, rechte traject is uitermate geschikt om de Sea Calibration af te maken: de Autolearn-functie. Een week of wat geleden, in de Baai van Spinalonga, lukte dat niet vanwege de harde wind. Ik ga aan de slag en tamelijk intuïtief krijg ik hem in de goede stand. Nu moet de automaat een aantal leerstappen doorlopen (ja, je leest het goed) en maakt enige zoekbochten. Het aantal kan tussen de 7 en de 27 stappen liggen. Maar na 8 stappen is hij klaar en zegt dat ik geslaagd ben: 'LRN PASS'. Geweldig! Het resultaat is meteen merkbaar: de automaat stuurt de boot met veel minder roeruitslagen precies op koers. Hierdoor gestimuleerd ga ik op zoek naar de handleiding van de ST60-windmeter. Die geeft windsterkte en -richting. De sterkte is goed maar de richting niet, de wijzer bibbert en draait maar in het rond. Ook hier probeer ik de diverse calibraties uit: user-, seatrial en dealercalibratie. Helaas geen succes. Voor het instellen van de windrichting hoef je alleen maar twee langzame rondjes te varen, dan stelt hij zich automatisch in. Maar dat gebeurt niet. De diagnose luidt waarschijnlijk, dat het vaantje op de mast geen contact heeft. Moet ik een keertje voor naar boven. Ik stel de fabrieksinstellingen weer in en laat het erbij. Je moet het succes niet tarten.

Ondertussen bereiken we onze bestemming: de beschutte Baai van Kyparíssi. Daar kun je bij het dorpje liggen of in de noordhoek bij het strand ankeren óf, als je geluk hebt en er plaats is, met de kont naar een kleine kade. Er is plaats en we schuiven langzaam op het anker tussen twee Griekse jachten. Een zeiker van een motorboot komt om te zeggen dat we over zijn anker liggen. Dat kan helemaal niet en, als ik met duikbril en snorkel ga kijken, het is ook niet zo. Dit is een prachtig, stil plekje. Een kapel, wat jachten en vissers, wat badgasten en een restaurantje en dat is het. Hierboven een foto. De hele middag werk ik geïnspireerd aan hoofdstuk 6 van deel 2 van mijn boek. Nog twee hoofdstukken. Terug naar boven

Rutige oversteek van de Argolische Golf

Vrijdag 26-07-2013

Vandaag steken we de Argolische Golf over. In het begin lijken we te kunnen zeilen, maar de wind zakt helemaal in en de zee wordt een volledig blakke, wiegelende spiegel. Wel mooi. In kalm tempo motoren we de ruim vijftien mijl naar de overkant (foto hierboven) en doen maar weer eens onderzoek naar de lekkage. Nu we varen c.q. motoren komt er weer water in het compartiment voor de kajuittrap. Niet veel, maar toch. In de ruimte van de schroefaskoppeling is niets. Die lekt dus niet. Het gaat er steeds meer uitzien dat er een of andere koelwaterslang lekt, maar vreemd genoeg komt dat water niet in de opvangschaal onder de motor terecht, maar in feite daaronder. En daar kun je niet goed in kijken.

Aan de overkant lijkt het of we in een ander land komen. We varen tussen het grote eiland Spétai (Spetses) en zijn kleine broertje Spetsopoula door. Het laatste is privébezit van Stavrós Niarchos, een schatrijke Griekse scheepsmagnaat. Er bestaan dus nog rijke Grieken. Ook op de grotere broer zien we veel villa's met smetteloos groene grasvelden en zwembaden en een privé pier aan zee. We gaan eens kijken of we in het stadje Spétsai kunnen aanleggen. De haven steekt diep het eiland in, maar is overvol met lokale boten en enkele afgelegde vrachtschepen. Dan niet. We steken de Straat van Spétsai schuin over naar de natuurlijke haven van Portochelion (Porto Heli). Veel snelle ferry's, speedboten en zeiljachten. Ook hier dure villa's aan de kust. Hier vlakbij moet de vakantievilla van Willem Alexander & Maxima staan. In de ruime havenkom ligt een volledig dorp aan ankeraars. We vinden echter toch zelfs een vrije mooring-boei en knopen ons bootje eraan vast.

Een late lunch en een dutje. Om vier uur zet ik me aan de computer en werk hoofdstuk 7 van deel 2 van mijn boek door. Nog één hoofdstuk. Om ons heen spoeden dinghy's en speedbootjes zich door het botendorp (foto hier). Wij blijven echter aan boord, de stad ziet er - eh - te stads uit om aantrekkingskracht op ons uit te oefenen. We hebben trouwens ook niks nodig van de wal. Terug naar boven

Eindelijk weer eens zeilen zonder motor aan!

Zaterdag 27-07-2013

Vandaag varen we van de Argolische Golf naar de Saronische Golf. Dat is de golf waaraan in het noorden de stad Athene ligt. Hoewel we weinig kleding dragen, is onze wasmand ondertussen overvol geraakt. Tijd om ergens een haven met walstroom en water te zoeken. We denken dat in het zeer toeristische stadje Póros te vinden. Het wordt trouwens ook tijd om de voorraden aan te vullen. Om acht uur verlaten we de mooring-boei in het drijvende dorp bij Port Heli. We varen langs de kust naar het oosten zonder veel wind. Overal weer die prachtige villa's. Ettelijke maken denken we die van ons koningspaar te zien, maar we zijn er niet zeker van. We varen door de smalle passage tusseen het vasteland en het eiland Dhokós. Daardoor komen we in de brede Golf van Hydra, waar een Bf 5 precies op de kop staat.

Opnieuw verdiepen we ons in de lekkage in het bilge-compartiment voor de kajuitttrap. Daar staat alweer zout water, een halve liter. Hoewel er ook een miniem beetje bij de schroefas is, kan het daar niet vandaan komen. Water in die ruimte wordt door een slang direct naar het bilgeputje afgevoerd. Dat komt dus niet voor de trap terecht. Zorgvuldig ga ik alle slangen na, die koelwater voor de motor aanvoeren: van de afsluiter naar de wierpot, van de wierpot naar de motor, de slangen van het waterslot, nergens is enige lekkage te vinden. Het blijft een raadsel.

De wind in de Golf van Hydra draait nogal plotseling naar het zuidoosten. De koers naar Kaap Skillaion is nu bezeild. We rollen snel de genua uit en zetten de motor af. We lopen nu op zeil even snel al eerder met de motor, maar uiteraard een stuk goedkoper (zie foto hierboven). Een stinkende lucht van verbrand afval komt ons tegemoet vanaf het eiland Hydra. Een kolom grijswitte rook toont waar de vuilverbranding plaatsvindt, zomaar in de open lucht.

Bij de kaap is het weer afgelopen met de wind. Kennelijk fungeert de golf als windtunnel, waarin de oostenwind versneld wordt. Hier liggen wat eilandjes die nét zo heten als de Scillies bij de zuidwestpunt van Engeland: de Skilli. Kale rotseilandjes met ondiepe doorgangen ertussen. De laatste doorgang is diep genoeg. We zien er jachten doorheen varen en doen het even later zelf ook. Nu zijn we in de Saronische Golf. Nog een mijltje of acht naar Póros, het stadje op de vulkanische zuidpunt van het gelijknamige eiland. Een smalle zeestraat scheidt het van de Peloponnesos. Aan die zeestraat - zeestraatje - zijn aan beide kanten diverse plaatsen waar je kunt aanleggen. We vinden een plaatsje aan de zuidelijke kade van het stadje, het anker vooruit uitgestroomd, voorbij de plek die gereserveerd is voor de chartervloot. Op de kade is stroom en water. Een behulpzame Zweed neemt onze touwtjes aan. Op de kade toeristen, terrassen, taverna's en bars in een toch schilderachtige ambiance. Het kon wel eens luidruchtig worden, vannacht. Tegenover ons is een pleintje met links het archeologisch museum van de stad. Aan de andere kant varen voortdurend ferry's, jachten en vissers voorbij. Een gezellige drukte.

Póros is een populair toeristenoord. We nemen ons voor hier een paar dagen te blijven (als het 's nachts niet té luidruchtig is) en daarna geleidelijk aan naar het Kanaal van Korinthe te gaan. Ja, want we willen toch maar afzien van de het ronden van de Peloponnesos om de zuid, vanwege de voortdurend harde wind daar. Harde wind hebben we in Aghios N. genoeg gehad. Bovendien kan ik hier rustig deel 2 van mijn boek afmaken.  Terug naar boven

We slapen voor de koelte in de voorhut

Zondag 28-07-2013

Gisteravond een lekkere visschotel gegeten in een taverna verderop. Glas na op het terras bij onze boot. We besluiten in de voorhut te gaan slapen, om twee redenen. Het is er koeler door het grote luik en je hebt er minder last van de muziek van de disco's op de wal.

Vanmorgen uitgeslapen (foto hierboven). We maken een lange wandeling langs het water naar de andere kant van het stadje. Onderweg ijskoffie. We nemen wat boodschappen mee. Daarna werp ik me op het laatste hoofdstuk van deel 2. Om half acht is het af, maar dan hebben we wel een ankerescapade achter de rug. Ons anker bleek niet goed te zijn ingegraven en was gaan krabben. We lagen scheef door de zijwind en van achteren vrijwel tegen de kade aan. Bij het ophalen trekt ons anker dat van de Griekse buurman mee. Daar lag het dus overheen. Op het voordek krijg ik zijn anker gelukkig gemakkelijk los, maar de buurman krijgt nu ook problemen met zijn andere buurman. Die trekt opnieuw diens anker eruit. Nu moet de buurman ook opnieuw ankeren en die andere buurman ook. Het hoort bij de folklore. In het zeestraatje heerst de hele dag een geweldige drukte van schepen. De Kalverstraat is er niks bij. Leuk om naar te kijken.

Nu deel 2 van mijn boek af is, voelt het als vakantie. Morgen zal ik het aan de uitgever mailen. Ik besluit mijn geliefde vanavond mee uit te nemen. Terug naar boven

Het Archeologisch Museum tegenover ons (links) is vandaag gesloten

Maandag 29-07-2013

Over de bron van de lekkage zijn we nog niet verder. Zowel Fons als lezer Ron Veerman (in het Gastenboek) opperen de impeller als oorzaak. Dat is een goede, omdat we dit voorjaar - toen Fons er was - vaststelden dat het juiste deksel er niet op zat. Toen we gisteren opnieuw moesten ankeren, heb ik na de manoeuvre er meteen naar gekeken. Bij draaiende motor dus. Niets geen lekkage bij de impeller. Overigens zou het water dan wel in de opvangschaal onder de motor staan, lijkt me. Daar is geen lekwater te zien. Wel was er weer een halve liter zout water in het compartiment voor de kajuittrap. we dweilen het maar weer op. Fons suggereerde ook nog te kijken naar de beluchter. Dat heb ik nog niet gedaan, want ik moet nog uitzoeken waar die zit.

Vanmorgen het definitieve manuscript van deel 2 naar de uitgever gemaild. Ik heb hem ook gevraagd hoe met de verkoop van deel 1 staat, want daar heb ik geen enkel zicht op. Daarna verder boodschappen gedaan, omdat we morgen verder willen. Het is een verdomd warme dag, vandaag: 35 graden. We wilden naar het Archeologisch Museum tegenover ons gaan, maar het blijft de hele dag dicht, hoewel er op het bordje staat dat het vanaf half negen open moet zijn. In plaats daarvan lees ik in één ruk de geschiedenis van de val van Constantinopel van Robert Crowley uit. Een fantastisch goed boek! Wonderlijk dat het idee van Byzantium en van Constantinopel als Griekse hoofdstad nog eeuwenlang heeft geleefd bij de Grieken. Rond 1920 was het zelfs aanleiding van een onzalige Griekse invasie in Anatolië, na de val van de laatste Ottomaanse sultan. Een invasie die door Kemal Atatürk bloedig in elkaar geslagen werd en ondermeer leidde tot een massamoord op de Grieken in Smyrna (nu Izmir) en de ruwe etnische scheiding van Turken en Grieken. Zulke boeken als dat van Crowley geven je een goed gevoel voor eeuwenlange constanten in de wereldgeschiedenis. Deze constante zal nu wel voorgoed tot het verleden behoren, mag je verwachten. Of?   Terug naar boven

Dulce in het haventje van Vathí

Dinsdag 30-07-2013

Vanmorgen raken we weer in moeilijkheden met ankerop gaan. Onze buurman aan stuurboord, een eenzame oudere man met een motorjacht, zou eens gisteren eens laten zien hoe je moest ankeren. We hadden er al een hard hoofd in, toen hij vlakbij ons eigen anker het zijne liet vallen. En ja hoor, vanmorgen blijkt het over het onze te liggen. We krijgen er met de electrische bedienunit geen beweging meer in. Terwijl Ans de boot langzaam opvaart, lukt het me om de beide ankers met de handlierhendel langzaamaan omhoog te krijgen. Ondertussen schiet een andere boot met Zweden het gaatje in, dat we zojuist verlieten. We hebben het gevoel dat we nu ook diens anker over het onze heen hebben. Onderstussen liggen we vrijwel stuurloos midden in het zeestraatje. Godzijdank geen ferry in zicht. Wat een gezeur toch, dat ankeren op rij aan een kade! Reden om toeristencentra te vermijden. Een megajacht ligt nu in het zeestraatje te toeteren. Dat helpt! De Zweedse zeiler voelt zich kennelijk schuldig, want hij arriveert met zijn bijbootje. Samen weten we de ankers aan de oppervlakte te krijgen, een touw te spannen onder het vreemde anker en vervolgens het kwijt te raken door het onze te laten vallen. Ingewikkeld gezegd, maar het werkt.

Opgelucht varen we het zeestraatje uit. Nu zijn we bang dat de electromotor van onze ankerlier doorgebrand is, want hij doet niets meer. Het kán ook allemaal met de handhendel, maar dat is behoorlijk zwaar. Vlot kunnen ankeren is vitaal in deze contreien. Er is geen wind, we motoren de brede Golf van Methana in. In de verte ligt het eiland Aigina, waar ook zo'n drukke haven is. We waren er een paar jaar geleden. Nu liever niet dus. We preferen een rustig haventje aan de westkant van het schiereiland Methana, dat Vathí heet.Terwijl Ans om het schiereiland vaart, zit ik op het voordek te jutteren en flutteren met contactspray en een mesje, in een poging de electrische ankerlier weer aan de gang te krijgen. Tot mijn stomme verbazing lukt het tenslotte; de motor is dus niet doorgebrand! We ronden de kapen van het mooie schiereiland. Het zit et een dun steeltje aan de Peloponnesos vast. Methana is dicht bebost, groen en vruchtbaar. En vulkanisch; we varen langs hellingen van lava, met een caldera erachter. De laatste kaap, Panaya, heeft een kapelletje  (foto hier).

Als Vathí in het Grieks 'paradijs' zou betekenen, zouden we het begrijpen. Mooi is het hier. Het kleine haventje heeft slechts plaats voor een tiental jachten. Het is beschaduwd - lommerrijk, zou je zeggen - en knus (foto hierboven). Op de wal zijn slechts een paar taverna's. Moeiteloos stromen we het anker vooruit en leggen aan met de kont bij de wal. Het water is glashelder, in tegenstelling tot in Póros; hier kun je zwemmen. Er zijn water en walstroom. Tegenover ons is zelfs een gratis zoetwaterdouche. In de bilge is tijdens deze rit weinig water gekomen. Onderweg hield ik de impeller in de gaten en de beluchter (van Fons weet ik inmiddels waar die zit) en daar lekt het dus niet. Merkwaardig. We lunchen en dutten. Het is smoorheet: 37 graden.

Tegen zessen begint het haventje helaas toch vol te lopen met charterboten. Hoogseizoen. Nu blijkt dat er zomaar twintig boten in het haventje kunnen. En ze moeten natuurlijk allemaal stroom hebben. En sommigen de radio aan. Enfin, we hadden een mooie, rustige middag en dit verslag is klaar. Terug naar boven

Voor de tweede keer door het Kanaal van Korinthe, nu van oost naar west

Woensdag 31-07-2013

Uitgeslapen. Ankerop om half tien, na de elektra te hebben afgerekend: 1,60 euro. Daar komen we wel overheen. Het anker komt gemakkelijk vrij en ligt over geen ander anker. Buitengaats geen wind, de zee is een rimpelloze spiegel (foto hier). Peinzen over de veel te vroege dood van een kennis, uitgezaaide darmkanker. Ik vernam het eergisteren. Een vrolijke, ondernemende man van mijn eigen leeftijd. Gezin, kinderen. Zo zonde. Het leven kent geen onderscheid, geen benul en geen eerlijkheid. Die begrippen zijn van ons, mensen, niet van de natuur.

We motoren naar het Kanaal van Korinthe. Om half drie leggen we aan de kade bij Canal Control (2 foto's hier). De kosten: 202 euro. Daar komen we wat minder snel overheen. De beambte zoekt in zijn computer op wanneer we hier eerder waren en vindt het: 6 mei 2009. Na een uur wachten mogen we verder. De vaart door het kanaal is even leuk als de vorige keer (foto hierboven en verslag van toen hier). Als ik terugkijk in dit weblog, blijkt dat de kanaalbeambte het fout had: we voeren door het kanaal op 15-06-2009. Invoerfout? Twee Dulce's?

Aan de westzijde, in de Golf van Korinthe dus, hebben we oostenwind. Hoopvol draaien we de genua uit. Zoals steeds duurt het slechts kort. Boven de noordkust van de Peloponnesos hangt een lelijke onweerslucht. We besluiten het lot niet te tarten en beschutting te zoeken. Het is per slot al na vijf uur. Op de kaart vinden we de Alkionidhes eilandjes, een groepje in de golf ten noorden van de Golf van Korinthe, de Golf van Alkionidhion. Daarvoor moet je Kaap Melangávi ronden en een eind terugvaren, tegen de NO-wind in. Dat is jammer, maar het is de dichtstbijzijnde beschutte plek. Je kunt tussen de eilandjes in liggen. Om zeven uur laten we het anker zakken. Er ligt al een Frans jacht en later komt er een Duitse solozeiler bij. Met hen voeren we ook door het kanaal. Grappig dat zij ook voor deze plek kozen. De omgeving is bar, leeg en verlaten. Op de oever zou een verlaten klooster staan, maar dat lijkt inmiddels gekraakt door een visser. Op het vlakke eilandje tegenover ons is een viskwekerij. We dweilen anderhalve liter water uit de bilge voor de kajuittrap en nemen bij een onrustige zonsondergang een borrel (foto hier). ’s Avonds trekt de wind aan, hoewel het dreigend onweer inzakt. Misschien een onrustige nacht op komst. Internet en mobiele telefonie zijn hier ook niet. Dus vanavond geen verslag; dat komt er morgen wel. Terug naar boven

Dulce onder zeil, op weg naar Trizónia

Donderdag 01-08-2013

Inderdaad, een onrustige nacht. De hele nacht doen windvlagen vanaf de helling voor ons de boot achter zijn anker zwieren. Niet heftig, wel onrustig. ik dommel in de kuip en slaap regelmatig in. Eigenlijk vermoed ik dat het om valwinden gaat; buitengaats zou het wel eens een stuk rustiger kunnen zijn. In elk geval staan we vroeg op en vertrekken omstreeks acht uur voor de 45 mijl naar het leuke eilandje Trizónia aan de westelijke zijde van de langgerekte Golf van Korinthe. Voorzichtig vanwege de ondieptes varen we tussen de Alkionidhes eilandjes uit. Buitengaats is er inderdaad minder wind, maar dat duurt niet erg lang. Na een uur staat er een volle Bf 6 uit noordoost. Zeilwind! Snel draaien we de genua uit en zonder motor lopen we rond de 7,5 knopen. Dat schiet lekker op. En dan blijkt de grilligheid van de Middellandse Zee maar weer eens. Zomaar, van de ene minuut op de andere, valt de wind helemaal stil. Niks wind, nada, nop, naks. De schuimkoppen op de golven lijken elkaar verbaasd aan te kijken, en zakken dan ook maar in. Pfff... Motor weer aan.

Er is weinig te melden over de tocht, behalve dat het fenomeen zich een keer herhaald. Gelukkig duurt de zeilwind nu langer, zeker twee uur (foto hierboven). Bovendien hebben we om een of andere reden stroom mee, we lopen over de grond (SOG) constant ruim acht knopen; zelfs een keer 8,5. Geleidelijk aan draait de wind meer naar achteren. Het scheepje voegt er zich smeuïg in de golven in en surft van de oplopende zeegang af. Zo zullen we snel op onze bestemming zijn. Helaas, na twee uur zakt het allemaal weer in, maar we zijn goed opgeschoten.

We ronden Kaap Psaromíta. Nu is het nog vijf mijl. Het is drie uur als we bij Trizónia arriveren. De buitenkant van de binnensteiger heeft nog enkele plaatsen voor langszij aanleggen, net als in 2009 toen we hier voor het eerst waren. Helaas was ik de zeer ruwe betonnen kade vergeten. Daardoor lopen we een flink aantal krassen in de gelcoat op. Maar Ans beweert dat ze die morgen met een schuurspons en olie wel weg krijgt. Ik hoop het. We hangen alle stootwillen op, inclusief de grote Egyptische ballen. De wind staat precies op de kade.

We willen hier een paar dagen blijven. Er is nu weer Internet met de dongel, niet snel (EDGE) maar bruikbaar. Daarna verder naar de Ionische eilanden. Misschien doen we nog wel eerst de oude Middeleeuwse vestingstad Navpáktos aan, het vroegere Lepanto. Terug naar boven

Trizónia. De gezonken tweemaster ligt nog steeds midden in de haven

Vrijdag 02-08-2013

Eilandgevoel op Trizónia. Alles is hier klein, tijdloos en overzichtelijk. De haven is ooit gestart als een echte marina, maar jaren geleden werd het project opgegeven. Wat overbleef is rudimentair. Een ruw betonnen kade met grote gaten zonder putdeksels voor een infrastructuur (water en walstroom), die er niet is. Kijk 's avonds en 's nachts uit waar je loopt, anders kun je lelijk vallen. De ouderwetse lantaarns, zelfde type Anton Pieck als bij ons thuis op de sluis, geven meestal geen licht. Daarom is de haven gratis, hetgeen een groot aantal live-aboards aantrekt. Hun schepen bezetten het grootste deel van de haven. Die schepen zien er doorleefd, vaak vuil, verlaten en verwaarloosd uit. De live-aboards zelf ook. Sommigen herkennen we van vier jaar geleden. Hoe zou het zijn, hier zomer en winter te leven? In het midden van de haven ligt nog steeds de gezonken driemaster, die we vier jaar geleden al aantroffen. Toen leunde het schip onderwater nog tegen de kade, nu is het omgevallen (of omgetrokken). De masten steken scheef boven water uit (foto hierboven). Je zou willen dat iemand geld in de haven stak, maar misschien moest dat toch maar niet gebeuren.

Het dorpje in de hoek van de haven is al even slaperig en knus. Een stuk of vier, vijf terrassen aan de kade tegenover het Griekse vasteland. De oude moeke van toen zit nog steeds in de schrale mini-market. Als je aankomt om brood voor morgen te bestellen, staat ze zuchtend op en schakelt de verlichting aan. Gisteravond aten we spotgoedkoop op één van die terrassen.

Vandaag steken we met het piepkleine pontveertje over naar Glifadha, het dorpje aan de overkant. Kost één euro pp. Er is daar een wat grotere supermarket, waar we genoeg inslaan om het op het eilandje even vol te houden. We hoopten hier te kunnen pinnen, maar een pinautomaat is er niet, zegt de winkelier. Daar moet je 20 kilometer verderop voor zijn, in Navpaktion. Nou, laat dan maar, we redden ons wel. Later horen we van de Engelsen achter ons dat je in het hotelletje boven de haven mag pinnen. Zo lossen veel problemen zich op, op een eilandje. Ans poetst de ergste krassen op de scheepshuid van het aanleggen, gisteren, weg. Je ziet het niet meer zo goed. Omdat het een groot deel van de dag halfbewolkt is, is het niet zo idioot warm meer. O ja, over de lekkage. Gisteren was er niet veel, misschien omdat we veel zeilden en de motor, als hij aan moest, op een laag toerental draaiden. Kijk hier naar 2 foto's die ik vanmorgen maakte.

We maken er een lekkere, luie dag van. Lezen, zwemmen, dutje doen, naar andere bootjes kijken. Ik lees in het nieuws dat minister Schippers komende maand de werelddekking (buiten Europa) in de ziektekostenverzekering gaat afschaffen. Een ordinaire bezuiniging, die veel wereldzeilers zal treffen. Ze zullen zich een extra verzekering moeten aanschaffen.

Twee bijzondere feiten die nu pas tot me doordrongen: we hebben de 10.000 zeemijlen onlangs gepasseerd en sinds de start van de website in september 2006 4 miljoen bezoekers gehad (getal staat onderaan iedere bladzijde). Wat Maakum precies registreert, weet ik overigens niet. Terug naar boven

Zaterdag 03-08-2013

Terwijl er in Nederland temperatuurrecords sneuvelen, gaat de opwarming van de hele aarde door. Want het ene heeft niet zoveel met het andere te maken. Waarom niet? Omdat weer en klimaat twee verschillende dingen zijn, evenals lokaal en wereldwijd. Dat zie je aan de update van de gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere atmosfeer van dr. Roy Spencer over de afgelopen maand. Een plus van 0,17^o over de afgelopen maand, minder dan in juni.

Wouter Koning, een kameraad uit de Utrechtse USF-tijd, las deel 1 van mijn boek. Hij was zo aardig om een reactie te plaatsen in het Gastenboek van mijn persoonlijke schrijverswebsite. Van mijn uitgever Jan-Willem kreeg ik een bevestiging van de ontvangst van het manuscript voor deel 2. Hij is ook op vakantie.

Ondertussen genieten we van de rust en de schoonheid op dit eilandje. 's Ochtends drinken we ijskoffie op een van de terrasjes aan de oude haven. Alleen raken we door ons geld heen en je hebt hier geen ATM. Op het vasteland in Glifadha, aan de overkant, ook al niet. We brengen de was naar Hotel Drymna boven de haven (8 euro) Vriendelijke mensen. We proberen er geld te krijgen op onze creditcard. Als ze het snappen, gaan ze de baas bellen. Die weigert, reden onduidelijk. Tja, dan zit er niet anders op dan - om geld te sparen - dat we de was afrekenen met de creditcard. Vooralsnog houden we het nog wel even uit. We hebben genoeg voorraden aan boord en de haven is gratis.  Om te laten zien hoe mooi het is, hieronder een panoramische foto, waarvoor ik in de hitte de berg op moest. In de rode cirkel ligt onze Dulce afgemeerd.

                      De haven van Trizónia eiland in de Golf van Korinthe. Dulce ligt in de rode cirkel.

Terug naar boven

De windscoop van Johan Huy

Zondag 04-08-2013

Een dag van niets hoeven en niets doen. Nou ja, om elf uur even ijskoffie drinken in het dorpje. Met het resterende geld in de beurs kunnen we nog vijf keer koffiedrinken. Verder zwemmen. En lezen: 'How it began', een mooi boek over recente ontwikkelingen in de kosmologie van de Britse astronoom Chris Impey (Norton, 2012). Daar ben ik de hele dag in verzonken.

Dezer dagen heeft Ans de windscoop van Johan Huy opgegraven in het kleine hutje. Ik heb hem opgezet en werkelijk, de luchtstroom helpt om de warme nachten in de voorhut door te komen (foto hierboven).

Aan het eind van de middag steekt er een knap harde oostenwind op. Elders, in het midden van de Egeïsche Zee en bij Aghios N., raast de meltemi. Slechts een enkel jacht arriveert aan het eind van de middag in de haven. Het spijt me, meer is er echt niet te vertellen.   Terug naar boven

Onze accubewaker. Ladingsgraad 96%, laden 7,7 Amp (zonnepanelen + windgenerator)

Maandag 05-08-2013

Moeiteloos houden de zonnepanelen en de windgenerator de accu's op peil. Vandaag begonnen we me een ladingspercentage van 88%. Als aan het eind van de middag de wind gaat liggen, is de stand opgelopen naar 97%. Op de (onscherpe) foto hierboven kun je zien dat er (op dat moment) 7,5 Amp. geladen wordt. Natuurlijk gebruiken we niet veel. Het zijn vooral de koelkast, 's avonds wat verlichting en de omvormer, die 220V levert voor de laptop en het opladen van mobieltjes, tandenborstels en Ans' e-reader. Over de nieuwe rotorbladen van de windgenerator zijn we erg tevreden. Ze maken beduidend minder lawaai en leveren meer. We durven de windmolen zelfs 's nachts aan te laten staan, want de buren geven aan dat ze er niets van horen.

Vandaag veel wind uit het oosten. Ans vindt in een oude portemonnee een briefje van 50 euro, zodat onze financiële situatie er wat rooskleuriger uitziet. We kunnen weer even voort. Verder is de dag als gisteren: veel lezen. In mijn geval een aardig spannende thriller: 'De goden verzoeken' van de Zweedse auteur Mari Jungstedt (Signature, 2007), gevonden in de bookswap in Aghios N. In Nederland heeft iemand een hamburger gekweekt uit stamcellen. De veeboeren kunnen wel inpakken. Terug naar boven

Invaart van de Middeleeuwse haven van Nafpaktos tussen twee Venetiaanse bastions. Rechtsboven het Venetiaanse kasteel

Woensdag 06-08-2013

Met moeite scheuren we ons van het mooie eilandje Trizónia los, gelijk de held Odysseus van het eiland van de tovenares Circe. Op weg naar huis, op weg naar Ithaka! We zijn vroeg weg, rond half acht. Er is geen wind. We ronden Trizónia om de noord en varen eerst nieuwsgierig naar Nafpaktos, 12 mijl naar het westen en bijna op de grens van de Golf van Korinthe. Nafpaktos, ofwel in Venetiaanse tijd Lepanto! 'The medieval harbour is one of the best examples of its type in the Mediterranean and should not be missed', schrijft Rod Heikell in zijn pilotbook. Dat hebben we op de heenweg wél gedaan, dus we laten het ons geen tweemaal zeggen. Hier vond in 1571 de beroemde zeeslag van Lepanto plaats. Een verenigde vloot van Venetië, Spanje (de in de Lage Landen beruchte Filips II) en de paus van Rome versloeg vernietigend een grotere Turks-Ottomaanse vloot. Nadien kon Filips zich wijden aan de lastige Hollanders in de noordelijke Nederlanden.

De nauwe haven van Nafpaktos, met zijn prachtige invaart tussen twee bastions, is notoir ondiep en vol. Een jacht van meer dan 12 meter moet het niet proberen, zegt (H)eikell. Maar je weet het maar nooit! In de aanloop begroet een groep dolfijnen ons. Common dolphins, de zandloperfiguur op hun huid is goed te zien. Ze spelen een kwartier lang om de boeg heen. Het is de eerste keer dit jaar dat we ze zien. Een prachtig gezicht! Helaas geen foto, natuurlijk. Voorzichtig schuiven we naar de doorvaart van de oude haven toe (foto hierboven). De dieptemeter loopt op tot beneden 1 meter, als we onze neus naar binnen steken. 'We poked our nose into the harbour.' Het ziet er prachtig uit, binnen, tussen hoge vestingmuren, maar inderdaad ligt het haventje propvol kleine bootjes. Helaas. Op het linker bastion zien we een standbeeld (foto hier), zonder twijfel van een Griekse vrijheidsstrijder (dat zoek ik nog uit).

Tja, we verlaten het stadje en varen naar de grote hangbrug (2004, ruim 2 kilometer lang) over de Straat van Rhion, de smalle doorgang tussen de Golven van Korinthe en Patras (foto hier). Op vijf mijl roepen we Rhion Traffic op, net als de vorige keer. Men vraagt de hoogte van onze mast en onze bestemming (Missalonghi) en geeft ons op om de noordelijke doorvaart onder de brug te nemen. Op een mijl afstand moeten we weer roepen en krijgen definitieve toestemming. Na de brug is er wind! Zeilwind! We rollen de genua uit en zetten de motor af. Geweldig, laat het zo blijven! Maar het blijft niet zo, neen, na een kwartier is het hardstikke over.

Hitte heerst op het water. Mijn geliefde laat vanaf het zwemplatform haar voeten in het water bungelen (foto hier). Tegen half drie zijn we bij het havenkanaal door de lagunes naar Missalonghi. Het kanaal doet wat aan dat van Middelharnis denken, maar dan moet je je voorstellen dat er ter weerszijden spiegelgladde lagunes liggen, en dijkjes met vakantiehuisjes en visserswoninkjes, die soms op palen in het water staan. In de havenkom zien we dat de marina, die nog in aanbouw was de vorige keer, nu druk beklant is. Maar we preferen te ankeren. Morgen vroeg verder naar Sivota op het eiland Lefkas, waar we onze vrienden Jaap & Diana met hun Kiara hopen te treffen.

Hoe het met de lekkage ging? In het eerste motortraject stond er de gebruikelijke hoeveelheid water. Voor het zeilen zonder motor dweilden we het weg. Toen kwam er niks bij. Direct nadat we weer de motor inschakelden, was er weer water. Ongeveer de gewone hoeveelheid en tijdens het varen kwam er nauwelijk meer iets bij. Het lijkt dus wel dat er iets lekt als we de motor starten. Kan iemand daar iets mee? Terug naar boven

Borrel met Jaap & Diana bij ons in de kuip

Woensdag 07-08-2013

De nachtrust in Missalonghi wordt tot vijf uur in de ochtend verpest door een zeer luidruchtige discotent op de wal. Ongelooflijk dat zoiets mag! Leuk voor de omwonenden en de mensen in de nieuwe marina. Enfin, ietwat geradbraakt lichten we tien voor acht het anker en varen het 2 mijl lange havenkanaal door de lagune uit. Het zuchtje wind staat van achteren. We motoren over het ondiepe zandplateau naar Kaap Oxia.  Vanaf daar is de wind west en kunnen we snel motorzeilend langs de eilanden Promónas, Atokos en Arkóudhi naar de diepe baai van Sivota op Levkas. Op het onbewoonde Atokos ankerden we vier jaar geleden eenzaam in One House Bay; nu liggen er minstens vijftien ankeraars. Hoe ze de ankers uit elkaar kunnen houden in de smalle baai, is een raadsel. Links van ons liggen Ithaka en het zeer bergachtige Kephallonia. We moeten wennen aan zoveel jachten op het water. Goed opletten en de voorrangsregels correct toepassen.

De tocht is voorspoedig en snel. En lekkage? Inderdaad, alleen bij het starten van de motor. Om half drie varen we de baai binnen. De Kiara van Jaap & Diana ligt direct links om de hoek. Ze staan al te zwaaien. De baai wordt omzoomd door een vriendelijk dorpje met taverna's, pensions, wat supermarktjes en..er is plaats. Juist als we arriveren gaat de Italiaanse boot naast de Kiara weg en we kunnen er zo voor in de plaats schuiven, de kont naar de kade. Naast ons rijtje boten is een klein strandje. Jaap en Diana pakken de touwtjes aan. Het weerziens is hartverwarmend. Ze liggen hier al een paar dagen. We kijken rond. Ons uitzicht is een grote, wit bloeiende oleander.

's Avonds borrelen we en praten elkaar bij, bij ons in de kuip (foto hierboven). We maken plannen om samen op te trekken, richting het Siciliaanse Ragusa, waar ook Jaap & Diana een winterplek hebben geboekt.  In de kleine baai komen steeds meer jachten aan, waaronder enkele grote. Iedereen vindt een plaatsje, het zij aan de lage kades, hetzij voor anker. Om ons heen wordt een grote menigte gevoederd op de terrassen. Om een uur of negen, als het donker begint te worden, begeven we ons onder hen en eten op de eerste verdieping in één van de taverna's. Terug naar boven

Beeld van Miguel de Cervantes op een bastion in Nafpaktos. Zijn verlamde linkerarm hangt af langs zijn lichaam, maar fier heft hij zijn pen in de rechterhand

Donderdag 08-08-2013

In ons voortreffelijk Gastenboek meldt onze zeilvriend Peter van Second Lady (nu op de wal in Leros, Peter & Daniëlle zijn voor de hete maanden in Terneuzen) dat het beeld, dat we eergisteren in Nafpaktos op een van de bastions zagen, de beroemde Spaanse schrijver Miguel de Cervantes (o.a. Don Quichot) uitbeeldt. Aha! Maar hoe zit dat? Cervantes - meestal op zwart zaad - had dienst genomen in de Spaanse marine, op het schip Marquesa (niet de Andrea Doria, dat is een ander verhaal), dat deelnam aan de Slag bij Lepanto in 1571. Daar verloor hij zijn linkerhand. Cervantes was zijn leven lang trots op zijn deelname aan de slag tegen de Ottomaanse Turken, die naar zijn mening de loop van de geschiedenis wijzigde. Een Spaanse kunstenaar maakte dit sprekende beeld in Nafpaktos van de schrijver (zie hierboven), waarop zijn verlamde linkerarm afhangt.

Onze vriend Peter schrijft ook nog: 'Iets gemerkt van de aardbeving vannacht rondom Patras?' Hè? Aardbeving? Ik ga zoeken op Internet en vind al gauw dit bericht in De Volkskrant: 'Ten noordoosten van de Griekse stad Patras is woensdag een aardbeving geweest. De beving had een kracht van 5.1 op de schaal van Richter en deed zich voor op een diepte van ruim 15 kilometer. Dat meldde de Amerikaanse geologische dienst USGS' Dat was dus op woensdag! Gelet op het tijdstip (12.10 uur) zou die beving 's ochtends hebben plaatsgevonden, toen we er vlakbij voeren! We hebben er absoluut niets van gemerkt.

Over vandaag geen nieuws. We slapen uit, we doen boodschappen, we zwemmen bij het strandje verderop, we drinken urenlang koffie met Jaap & Diana bij het koffietentje schuin tegenover onze bootjes, en weet ik verder wat. O ja, we halen het zonnezeil uit de bakskist en spannen het over de giek, want het wordt zeker 36 graden vandaag. Italianen overstromen de haven in de loop van de dag. Ze ankeren met verve en kabaal schuin over de ankers van anderen. Ik kan me voorstellen dat de Italiaanse politiek er zo uitziet. Wat een luidruchtig volk! Je vraagt je af hoe ze een van de grootste economieën van Europa konden worden met zoveel misbaar en geklungel. Enfin, stof genoeg om vanavond bij de borrel bij Jaap & Diana over van gedachten te wisselen. De mobiele telefoon van Ans heeft kuren. Ze kan geen netwerk krijgen. We zoeken naar een oplossing. Tot zolang kan men haar bereiken via mijn toestel. Terug naar boven

Dulce (l) en Kiara aan de kade in Sivota

Vrijdag 09-08-2013

De storing van Ans haar telefoon komt door een algemene storing bij T-Mobile in een aantal buitenlanden. Dat ontdek ik gisteravond in een nieuwsbericht. Ook vanmorgen doet hij het niet. Gisteren namen we - ik vergat het te vertellen - water en diesel in. Water voor 2 euro per 100 liter, diesel voor 1,44 euro per liter. Water is goedkoper dan diesel. Vandaag print ik de nieuwe statement of insurance voor 2013-2014 uit, die zwager Cees had gemaild. In alle Griekse havens vraagt de port police erom. Verder lijm ik een van de Oriëntaalse bakjes, die ik een jaar of vijfeneenhalf geleden in het Portugese Lagos kocht, weer in elkaar. Ik was er toen verzot op (de 'bakjesziekte') en kocht er drie. Deze bevat mijn scheerkrabber en mesjes en hij begon uiteen te vallen. Daarna ondernemen Jaap en ik een speurtocht naar de bron van onze lekkage, mede gesteund door tal van suggesties in het Gastenboek en per mail van lezers (waarvoor veel dank!). Een paar mogelijkheden kunnen we uit sluiten: de roerkoning, de impeller en het circuit van toevoer van koelwater, de motorafsluiter en de schroefaspakking. Daarmee is de meest waarschijnlijke lokatie over: ergens in de afvoer van koelwater naar de uitlaat. Dat is gewoon niet te zien, zonder het bed in de achterhut te demonteren. Daar heb ik nu geen zin in. Het kan niet veel kwaad, denken we, en het komt straks in Ragusa wel een keer.

Volgt de dagelijkse gang naar het schaduwrijke terras van het koffiehuis schuin tegenover ons. We zitten er uren te genieten van het spektakel van de huurboten met Italianen voor ons. Wat is dat toch met dat volk? Ze kunnen niet anticiperen en de mannen denken dat ze overal verstand van hebben, zodat ze niemand de leiding gunnen. Het gevolg is veel gekrakeel, waarbij alles meestal fout gaat.

Het water aan het zwemstrandje is bijna lauw te noemen. Baden is ongeveer de eerste dagelijkse gang, want dan is het het koelst. Op de terugweg nemen we vers brood mee. De eerste charters en huurboten vertrekken ondertussen. Vanaf het middaguur komen de eersten al weer aan. Begrijpelijk, je moet hier op tijd zijn voor een plekje aan de kades. Het heetst van de dag brengen we in de schaduw van zonnezeil en bimini door. Gelukkig is er vandaag wat wind. Afwisselend slapen en zwemmen. We besluiten morgen maar eens op te krassen. Vassiliki in het zuiden van Levkas is de bestemming. We waren er ruim vier jaar eerder ook. Toen was Ans' dochter Tessa - nog lang geen moeder - erbij. Overigens is de storing bij T-Mobile inmiddels opgeheven, dus Ans kan weer gebeld worden. Terug naar boven

Onderweg naar Palairos vaart Kiara voor ons. Let op de hoge sluierbewolking

Zaterdag 10-08-2013

Het was de bedoeling om vandaag naar Vasilikí te gaan. Maar aan de koffie op het terrasje schuin tegenover ons besluiten we tot een ander plan. Hoog in de lucht vertoont zich vanmorgen een mengeling van sluierbewolking en cirrus. In de Med een omineus teken: weersverandering op komst. Bovendien valt de barometer snel naar beneden, en dat gebeurt niet zo vaak. De weerkaartjes geven harde noordwestenwind in de Straat van Otranto, de zeestraat tussen de Ionische eilanden en de hak van de Italiaanse laars. Nou zal het hier wel meevallen, maar bij die windrichting is de haven van Vasilikí een notoire windhoek. Dat ondervonden we viereneenhalf jaar geleden al. Daarom kiezen we voor de diametraal tegenovergestelde richting: Palairos, een stadje op het vasteland. Daar is een veilige haven en je kunt er ook geld pinnen.

Tegen elf uur varen we de baai van Sivota uit en motoren door het kanaal tussen de eilanden Levkas en Meganísi door naar het noorden. Verderop ligt Skorpios, vroeger het privé-eiland van de familie Onassis. Misschien nog steeds. Wat heeft het hun gebracht, al die rijkdom? John Kennedy dood, Jacky dood, Onassis dood, zijn zoon en zijn dochter dood. En het eiland? Je ziet wat huizen, het badstrandje van Jacky, op een weg rijdt een rode auto. Wie woont er nu? Een schatrijke Russische oligarch, naar het schijnt.

Het is nog zeven mijl naar Palairos. De zee is geheel blak. Jaap vaart schuin voor me (foto hierboven). In alle rust lees ik een boek dat goed bij mijn sombere stemming past: 'Levels of Life' van Julian Barnes, in de NL-vertaling 'Hoogteverschillen' genoemd (Atlas Contact, 2013). Een mooi, droevig boek, waarin hij ondermeer schrijft over de periode na de dood van zijn vrouw, met wie hij dertig jaar samen was.

'Het ene verdriet werpt geen licht op het andere', schrijft hij. Ik ben het met weinig tot niks wat Barnes schrijft oneens. Het is gewoon het universum dat zijn gang gaat, citeert hij ergens met instemming en wrevel. Laat het dan ook maar kapot gaan, aan opwarming van het klimaat, aan de economische crisis, aan overbevolking, aan de hittedood ergens in een toekomst van honderden miljarden jaren van hier - nu zij er niet meer is.

In Palairos is niet meteen plaats aan de kade. Wel voor Kiara, maar direct daarna schuift men snel een charterjachtje op de plaats ernaast. Op een andere plek ligt een boot met een dinghy ernaast. Meer plekken zijn er niet, behoudens een drijvende steiger van een charterbedrijf, Odysseussailing. Daar roept een meisje dat ze straks twintig boten terug verwachten. Inderdaad, het is zaterdag. Terug naar die man. Ik roep dat hij die moet wegtrekken, zodat wij erin kunnen. Maar de man aan boord vertikt dat. Hij heeft een kapot anker, zegt hij. Ik snap niet wat dat ermee van doen heeft. De temperamentvolle Griek en de temperamentvolle Hollander beginnen een verhit debat. Later wordt het duidelijk: hij schuift de boot langszij de kade om het anker op de wal te leggen en te repareren. In een halfuurtje is hij klaar en dan kunnen wij erin. Opgelost. De man en ik geven elkaar een hand; kijk, zo doen wij Latijnen, pardon, Mediterranen dat.

Voor we gaan zwemmen, kijken we even onder de vloer. Minieme lekkage. Gevaren op laag toerental. Terug naar boven

Mojíto-time

Zondag 11-08-2013

Gisteravond en vannacht harde wind uit NW. Zoals voorspeld. We wandelen door het stadje. Er zijn een pleintje en een korte boulevard met aangrenzend kiezelstrand. De strandtenten spelen luidruchtige muziek en zijn afgeladen met Giekse gezinnen. Op het pleintje vinden we een taverna, waar ze behalve de geijkte Griekse schotels ook Indiase curry's serveren. Die laat ik me niet ontgaan en even later smul ik van een kruidige Chicken Curry. Eindelijk eens wat anders. De anderen bepalen zich echter tot Grieks. Daarna vinden we een plekje in een openlucht-club. Een man en een meisje zitten er ongelooflijk vals te zingen. Na een rondje mojíto's (foto hierboven) kunnen we het niet verder aanhoren.

Vandaag blijft de harde wind (NW Bf 5-6) doorstaan. De windgenerator houdt de accu's de hele dag op 100%, ondanks dat we een groot deel van de dag de ventilator aan hebben staan. Van de met nieuwe wisselbemanningen voorzien huurboten aan de chartersteiger gaan er slechts twee weg. We nemen een rustdag. Ik begin aan een nieuw boek: 'Stoner' van de Amerikaanse auteur John Williams, uitgekomen in 1956 en in 2006 herontdekt. Morgen gaan we waarschijnlijk weer eens verderop, naar Nidri op Levkas. Jaap heeft daar een set nieuwe service-accu's besteld.

In het Gastenboek zet lezer Jan een interessante opmerking over ons lekkage-probleem: het zou de rvs-geluiddemper van de uitlaat kunnen zijn, die water doorlaat. Dat ding zit in de bakboord motorsteun ingebouwd, zegt Jan. Als het daar lekt komt het water inderdaad in de bilge voor de kajuittrap terecht. (Water dat uit de uitlaat lekt, zou in de bilge van de schroefas terechtkomen). Het probleem zou al eens gesignaleerd zijn op de website van Jeanneau. Daar kon ik het overigens niet terugvinden. Benieuwd wat Fons van deze suggestie vindt! Terug naar boven

Maandag 12-08-2013

Fons reageert wat sceptisch op de mogelijkheid dat de geluiddemper van de uitlaat de lekkage veroorzaakt. 'De demper waterlock zit niet in de motorsteun. Mischien in de buurt, volg de uitlaatslang van de motor dan kom je hem van zelf tegen. Leg anders eens wat kranten onder de motor en de slangen.' Okay, zullen we doen. Vandaag is het windstil. We toppen de drinkwatertanks af en motoren om tien uur over vredig water naar Nidri op het eiland Levkas. Hier zal Jaap zijn nieuwe service-accu's bezorgd krijgen. Nidri is zo ongeveer het centrum van alle watersport en toeristische drukte van de regio. We vinden, omdat we het pas twaalf uur is, met gemak een plaatje aan de gratis kade (foto hier). Daarna gaan we op één van de talrijke terrassen met zijn vieren ijskoffie drinken.

's Middags brengen ze Jaap de accu's. Hij plaatst ze zelf op de lastige plaats onder de navigatietafel. Een prestatie in deze hitte. Veel valt er niet over deze haven te zeggen. We vrezen dat het vanavond en vannacht wel een herrie zal zijn, dus vermoedelijk blijven we hier niet lang.

Merkwaardig boek, dat 'Stoner'. Ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden, maar ik heb het nog niet uit. Vermoedelijk is het verhaal autobiografisch van aard. Curieus dat John Williams pas zoveel jaren later, meer dan tien jaar na zijn dood, een gevierd auteur werd. Alleen al in ons eigen land werden er meer dan 100.000 exemplaren van verkocht. Het laat zien hoe weinig een auteur het lot van zijn eigen werk in handen heeft. Je zou willen weten wat nou eigenlijk de stoot gaf tot dit posthume succes. Wat me bevalt in het boek is dat de schrijver op geen enkele manier moraliseert en de gebeurtenissen in het leven van de hoofdpersoon niet verklaart. Die hoofdpersoon snapt er over het algemeen zelf ook weinig van - net als Lucas in mijn boek. Maar anders dan Lucas, gaat hij nergens de strijd aan. Grappig.

Lezer Jan preciseert in het Gastenboek de URL van het Jeanneau Owners Network, waar hij zijn informatie over de lekkage van de geluidsdemper van de uitlaat vandaan had. Dat blijkt deze te zijn: https://jeanneau.proboards.com/thread/1676/water-lock-muffler-so43ds

Voorzover ik kan zien, gaat het daar weliswaar inderdaad over een zusterschip, maar over lekkage van een afsluiter onder de dieseltank. Dat is iets anders en onder die tank zit bij ons geen afsluiter.

We hebben aan de kade een Chinees restaurant ontdekt, waar je een 2-persoons menu hebt voor 20 euro. Daar gaan we vanavond eten. Terug naar boven

Op weg naar Kalomos over een spiegelende zee. Linksvoor Kiara

Dinsdag 13-08-2013

We genieten gisteravond van een aantal verfijnde Chinese schotel, waaronder satay, spare ribs, broccoli met bamboe en champignons en rundvlees met mango. Die satay, die is heel wat delicater dan de vette, bruine schoensmeer die er bij ons voor doorgaat. We wandelen door de drukke menigte naar de boulevard en nemen plaats op een terras, waar je frozen yoghurt kunt krijgen. Frozen yoghurt, dat kennen we nog niet. Het is niet bevroren, maar wel heel koud. Lekker! Om ons heen heerst een geweldige drukte. De grote tripperboten aan de kade voeren een verlichting, als zijn het riante drijvende droompaleizen. 's Nachts is het aan de wal een herrie van jewelste.

's Ochtends besluiten we eenstemmig dat we hier niet blijven. Na een rondje vers brood en andere boodschappen varen we over een spiegelende binnenzee (foto hierboven) naar het eiland Kalamos. Aan de oostkant is de ankerbaai van Port Leone, een dorp dat in 1953 werd verlaten door de bevolking. Een aardbeving had de watervoorziening vernietigd en niemand bezat de moed om het weer op te bouwen. Het is druk verkeer op het water en een aantal boten spoeden zich in dezelfde richting als wij. Waarom zo'n vaart? Om er eerder te zijn dan wij. Daar doen we niet aan mee. Ik lees onderweg verder in 'Stoner'. Het valt me op dat Williams de moderne schrijversregel 'show, don't tell' volstrekt negeert. Onbekommerd vertelt hij zijn verhaal op een fijnzinnige manier, zonder veel dialogen. Het is een verademing. Vertel een goed verhaal en laat de zogenaamde literaire deskundigen maar lullen. Ook bij TenPages hangen ze die regel aan. De lezer beslist zelf wel.

In Port Leone liggen veel ankeraars met een lijn op de wal. Dat doen wij ook, naast de Kiara. Maar bij ons pakt het anker niet. Na de lunch doen we het overnieuw en lijkt nu goed. Jaap en ik gaan per dinghy eens in het verlaten dorp kijken. Op de kade staat een soort patatkraam met zitjes. Een bord kondigt de komst van pelgrims aan, onder andere op 15 augustus. Overmorgen dus. Het enige pand dat er onderhouden uitziet, is de kerk. Die wordt onderhouden door mensen uit Kalamos. Grieken geven hun dorp op, maar niet de kerk. We lopen langs de verlaten huizen. De holle vensters en lege deuren kijken ons naargeestig aan. Zie hier voor wat foto's. (Slechte verbinding. Foto's volgen nog). Ik tel ongeveer tien huizen; een klein dorp, zestig jaar geleden was de aardbeving. Ik kijk peinzend naar het blauwe water van de baai, het uitzicht van de mensen die hier woonden, en ineens zie ik onze Dulce wegvaren! Diana staat aan het roer en Ans is op het voordek bij het anker. Wel verdraaid, weer van het anker geraakt terwijl we weg waren. De wind was flink aangetrokken. Snel varen we naar ze toe (foto hier). Inderdaad, de boot lag haast tegen de rotsachtige wal!

We proberen het nog een keer, maar ook dan pakt het anker niet. Slechte grond! Meewarig ziet men op andere boten ons getob aan. We besluiten verderop bij een strandje het te proberen. Na twee pogingen lukt het eindelijk. Als we dan eindelijk liggen, zien we ook anderen tobben met de slechte ankerbodem. Steenachtig gruis. Door al dat starten staat er nu meer water in de bilge. In het Gastenboek persisteert lezer Jan op zijn punt. Ik kom er uiteraard nog op terug. Terug naar boven

Dulce en Kiara in de haven van Kálamos

Woensdag 14-08-2013

Gisteravond lekker vlees van de Cobb gegeten bij Jaap & Diana. Kipspiezen en speklapjes uit Nídri. Handig ding, zo'n Cobb! De nacht breng ik als ankerwacht door in de kuip. Af en toe steekt de wind op, uit verschillende richtingen. Soms komen we dicht bij een andere ankeraar of bij de vloedlijn, maar het anker houdt nu goed en ik krijg toch voldoende slaap. Ik probeer wat te zien van de vallende sterren uit de Perseïden-zwerm, maar het lukt me niet de ogen voldoende lang open te houden.

Vanmorgen slapen we wat uit en motoren daarna op ons gemak naar Kastos, het volgende eiland. Helaas is er daar in de haven geen plaats. We keren om en proberen het in Kálamos, het hoofdplaatsje - beter: het hoofddorpje - van het eiland Kálamos. Daar is voldoende plaats (foto hierboven). Een mannetje op de kade neemt de touwtjes aan. Hij stelt zich voor als George en nodigt ons vanavond uit naar zijn taverna. Het is er erg warm, zeker 36 graden, zonder een zuchtje wind. We spannen het zonnezeil over de giek en zweten ons te pletter. Als het klaar is springen we snel in het water. Boven de haven rijzen steile hellingen met pijnbomen op. Het is een aardig plekje met wat taverna's en een supermarktje aan de haven, de rest van het dorp ligt hogerop.

In de bilge voor de kajuittrap een beetje water, we hebben immers maar één keer de startmotor gebruikt. In de discussie over de oorzaak van de lekkage mengt zich per email een nieuwe stem, een Belgische lezer die de website al vanaf begin 2008 volgt. Hij onderschrijft de mening van lezer Jan. Meer nog, hij heeft een vriend met een SO43DS die hetzelfde probleem heeft! Dezer dagen zullen ze de moeilijk bereikbare ruimte onder de bakboordmotorsteun onderzoeken. De Belgische lezer zal me op de hoogte houden. Het is geweldig, hoeveel mensen zich met ons probleem bezighouden! Allen veel dank!

In Kálamos loopt de haven tegen het eind van de middag vol jachten. Veel Italiaanse gezinnen met schattige kinderen. Mogelijk liggen er ankerkettingen over die van ons heen, we zien het wel. Je wordt daar op de duur tamelijk lakoniek van. Ook hier is de internetverbinding erg slecht, net als gisteren in Port Leone. Mijn advokaat mailt de zittingsdata van de Zwolse tuchtrechter: 1 november (tegen Jansen Steur), 14 november (tegen de MST-bestuurders) en 29 november (tegen de inspecteurs) Er steekt uit het noorden een warme wind op, die desondanks enige verkoeling brengt. Terug naar boven

Kálamos. Dulce (2e van links en Kiara (3e) aan de kade. Vanmiddag zal de haven weer vol liggen

Donderdag 15-08-2013

George's restaurant aan het begin van de kade zit gisteravond inderdaad vol. Het resultaat van de toegewijde aanleghulp van de patroon. We vinden een tafeltje op het kleine kiezelstrandje. Het eten is goed: pasta met zeevruchten (meer dan ik op kan), Griekse salade, gegrillde octopus en geroosterd lamsvlees. Met retsina uiteraard. en spotgoedkoop. 'George's' is trouwens het enige restaurant hier. na afloop vinden we een kleine ouzeri onder de bomen, waar de eigenares de beste mojíto maakt die we tot dusver dronken.

's Nachts om twee uur steekt opeens een snoeiharde wind uit het westen op. Als ik bezorgd naar de lijnen en het anker ga kijken, zie ik overal andere schippers in hun onderbroek hetzelfde doen. Het gaat om een zogenaamde katabatische wind - een valwind, die een paar uur aanhoudt en dan opeens stopt. Zo gaat het ook, maar na een paar uur wakkert hij opnieuw aan en blijft doorstaan tot een uur of tien 's ochtends.

We dweilen de bilge voor de kajuittrap droog. Hier een overzichtsfoto: het water dringt binnen vanaf achteren (op de foto is dat boven) ter weerszijden van de slang. Ik besluit om de holte onder de bakboord motorsteun te onderzoeken. Zit daar nou een geluidsdemper of niet? Daarvoor haal ik de kajuitttrap uit zijn scharnieren en neem hem weg. Hier een foto van het donkere, rechthoekige gat aan de voorkant van de motorsteun. Eerst probeer ik er met behulp van een zaklamp en Ans' opmaakspiegel in te kijken, maar dat lukt slecht. Het fototoestel dan. Op deze foto zie je dat er niks in die ruimte zit, maar dat is niet het laatste woord. Op de helft plooit de isolatie zich over de ruimte heen, alsof daar iets achter zit. Je kunt het dus vanaf deze kant niet zien. Met de hand tast ik verder onder de motorschaal naar het midden. Ik voel de afvoerslang van de bilge van de schroefas. Eromheen is het wat vochtig. Helaas, nu de wind is gaan liggen is het zó warm dat ik geen puf meer heb. Andere keer. Wat we nog wel doen, is: de motor aanzetten. Pas na een aantal minuten stroomt er wat water in de het bilgecompartiment voor de kajuittrap, inderdaad ter weerszijden van de slang. Dat lijkt een aanwijzing dat het lekwater enige afstand moet afleggen, mogelijk vanaf de uitlaat.

We lopen met Jaap & Diana voor een rondje ijskoffie naar de overkant. We kijken naar onze boten, die tamelijk eenzaam aan de kade liggen (foto hierboven). De meeste jachten zijn vanochtend uitgevaren, toen de harde wind ging liggen. Wij niet, wij hebben vandaag een rustdag. Morgen mogelijk verder naar het noorden, Levkas of zelfs Preveza. Terug naar boven

De opeengepakte charterjachten tegenover ons

Vrijdag 16-08-2013

Tegen het eind van de middag arriveert er een groot konvooi van charterboten. Naar schatting bijna dertig. Hoe kunnen die allemaal in dit haventje? Temeer waar onze kant van de kade al vrijwel vol ligt. Maar restauranthouder/havenmeester George weet er wel wat op. Tegenover ons heeft hij de vissersboten op een kluitje bij elkaar gelegd, zodat de charterjachten in twee rijen langszij kunnen aanleggen. Ruim tien dik, de rest kan er nog elders bij. Ondertussen schalt harde popmuziek van de schepen, waar jongelui massaal op staan te dansen. Een kabaal van jewelste. Hiernaast een foto, plus hier een foto van de schippers die het met gereserveerde belangstelling gadeslaan, bang dat hun ankerketting gekruist wordt. De hopmannen en akela's van de groep verbinden de schepen met lijnen aan elkaar en aan de wal. Sommigen hebben de ankers de ankers laten zakken. Dat is maar goed ook, want er wordt harde wind verwacht.

We lezen veel en eten aan boord. Op de nieuwssites zie ik dat de toestand in Egypte uit de hand dreigt te lopen. De Moslimbroederschap enerzijds en de interim-regering en het leger anderzijds staan onverzoenlijk tegenover elkaar. Ondertussen gaat de hele chartergemeenschap eten aan vier lange tafels in het restaurant van George. Die heeft er een goede dag aan. Keiharde beat klinkt op, ze hebben godbetert een eigen geluidsinstallatie meegebracht. We proberen wat te lezen in de kuip en hopen dat de gebruikelijke, nachtelijke valwind er wel een eind aan zal maken. Nee, die blijft verdomme uit. We gaan onderdeks slapen. Helaas is dat te warm. Ik ga weer in de kuip liggen en in plaats van vallende sterren uit de Perseïdenzwerm zie ik dat men in de richting van George's restaurant een waar vuurwerk ontsteekt; waarschijnlijk de slotapotheose van hun tocht. Tenminste, dat hoopte ik. De meute verplaatst zich na het vuurwerk naar een bar tegenover ons en daar is tot vier uur in de nacht een luidruchtig feest. Vroeger zou ik er heen zijn gegaan, je slaapt toch niet, maar die leeftijd heb ik gehad.

Na vieren vallen we eindelijk in slaap, tot er rond zeven uur een helse wind uit het noordwesten opsteekt, Bf 5-6 met uitschieters tot 7. De Navtex meldt dat het de hele dag zal duren. Dus gaan we niet weg, want die wind is precies op kop. Desondanks gaan de charterboten tussen 10 en 11 uur allemaal weg. Met veel misbaar en geploeter en de hulp van drie hoplieden in snelle dinghy's. In elkaar geraakte ankers wippen ze handig los. Omdat het zonnezeil erg klappert in de wind, halen we het weg. Ik klim de heuvel op naar het dorp om brood te halen, kersvers uit de oven.

We lezen en halen wat slaap in. Ik begin in 'De Helleveeg', het nieuwe boek van A.F.Th. van der Heijden (De Bezige Bij, 2013). Een onderhoudend en humoristisch boek. Tegen vier uur neemt de harde wind eindelijk af. We spannen het zonnezeil weer over de giek. Er komen nieuwe jachten aan, inclusief een kleine groep charterboten. Ik hoop dat die vanavond geen feest gaan vieren. Terug naar boven

Kálamos. George's Restaurant

Zaterdag 17-08-2013

Kon ik eens een verslag schrijven zonder iets te vertellen! Vannacht opnieuw harde wind, opnieuw in de kuip slapen vanwege wind en hitte. De meeste mannen in de jachten om ons heen doen dat. Vrouwen slapen beneden. Ik slaap in maar om half vier word ik wakker. Twee Italiaanse meisjes zitten tegenover me op de kademuur te kirren en te lachen. Ze zijn hooguit tien of twaalf jaar oud. Mijn indringend 'sssssst!' biedt slechts vijf minuten soelaas. Hoe zit het met hun ouders? Liggen die soms ergens aan boord hun roes uit te slapen? Geen oog of oor meer voor de kinderen? Met luide stem verzoek ik ze dringend om op te krassen. Sodemieter op, in het Latijn. Misschien verstaan ze dat. Inderdaad, ze schrikken en zelfs de wind valt stil. Dan lopen ze weg.

Vanmorgen staat de wind door. Noordwest, als bijna steeds. Sommige boten vertrekken toch; in elk geval het kleine flottielje charterboten. De vakantie zit erop, ze moeten naar Levkas om de boten in te leveren. Maandag weer aan het werk. Wat een leven. Nee, dan ons leven! Dat bestaat ook vandaag weer uit lezen en luieren. Halverwege de ochtend ijskoffie met Jaap & Diana aan de overkant. Een enkele boodschap: yoghurt, fruit, melk, cola zero. Gisteren mat ik mijn bloedsuiker weer eens, na lange tijd. Ik schrok: 8,5 mmol/l. Teveel koele vruchtensappen gedronken. Ik beperk dat terstond en vanmorgen is het alweer gezakt: 7,5 mmol/l. Ik moet uitkijken.

Het is merkwaardig, die warmte. Het ontneemt je de lust om ook maar iets te doen. Ik snap wel dat die Mediterranen 's nachts leven, als het aangenaam koel is. Ans kan slecht tegen de warmte; het liefst zit ze beneden in de kajuit voor de ventilator. Volgend jaar moeten we niet meer in de hoogzomer gaan varen. In september zakken de temperaturen naar onder de 30 graden. Nog veertien dagen. Morgen gaan we waarschijnlijk weer op weg. Terug naar boven

De handige haak uit Marmaris, om vreemde ankerkettingen van je anker te lichten

Zondag 18-08-2013

Rustige nacht. Ergens aan de wal klinkt zacht Griekse muziek, zo te horen uit socialistische kringen. In elk geval vallen we erbij in slaap. Vanmorgen weinig wind. We staan om zeven uur op. Bloedsuiker verder gedaald: 7,0 mmol/l. Om acht uur gaan we ankerop. Helaas, de ankerketting van de buurman ligt eroverheen. Uit een bakskist haal ik snel de haak tevoorschijn die ik ooit in Marmaris kocht. Die haak heeft twee touwtjes. Je kunt die haak bij het anker onder de ketting van de buurman aanbrengen, de touwtjes vastzetten, je eigen anker laten zakken en als je dan één van de touwtjes loslaat, valt de ketting vrij naar beneden. Alleen heb ik het nog nooit gedaan. De eerste keer valt de ketting van de buurman terug op ons anker, maar de tweede keer lukt het vlekkeloos. Hierboven een foto van deze handige haak.

We motoren om de noord van het eiland Kálamos. Op eenzame strandjes staan tentjes. De Grieken hebben weekend. De 18 mijl naar Levkas-stad is weinig spectaculair. In het kanaal komen grote groepen jachten ons tegemoet. Die komen van de verkeersbrug ten noorden van de stad, die eens in het uur opengaat. Kiara en wij vinden elk een vrij plekje aan de gratis stadskade. We mijden de marina, waar we dik vier jaar geleden in lagen. Die kost nu liefst ruim 50 euro per overnachting.

We lopen de stad in en drinken ijskoffie op een van de vele terrassen aan de lange, kronkelende winkelstraat. Drommen toeristen schuiven voorbij. Een mannetje verkoopt parapu-zonnehoeden, het type dat we een visser zagen dragen in het Kretenzische Kissámos. Ans past hem aan (foto hier). We kopen er één voor iemand die er destijds erg om moest lachen, want die persoon dacht dat ik die visser in Kreta was. Jaap & Diana gaan slapen en wij lunchen samen: een Griekse salade met een glas witte wijn en brood. Het is leuk om hier terug te zijn. Vier jaar geleden moesten we de wal op om onze schroefaspakking te laten vervangen. Een dure operatie, maar daarna hadden we hier toch veel plezier. Terug naar boven

IJskoffie in het oude stadscentrum van Levkas

Maandag 19-08-2013

Vanmorgen opnieuw ankerperikelen. Dat kwam zo. Het waterniveau was vannacht een stukje gedaald. Pas vanmorgen, toen er een boot langs voer, merkten we dat het roer op de grond stootte. Op de plek waar we liggen heeft men rotsen tegen de kade aangebracht als ballast. Verderop is dat niet het geval. Dus weg. Bij het ankerop gaan blijken we het anker van de verlaten motorboot naast ons te hebben meegenomen. Het gaat om een zogenaamd Bügel anker, met zo'n halfronde beugel aan één kant. Op onnavolgbare wijze is ons anker met vloeien en al door de ruimte tussen de beugel en de rest van het buurmananker heen gegaan. Dat krijg je er niet zomaar weer uit. Ik sla de hijshaak uit Marmaris om de beugel en zet hem vast. Maar wat dan? Met zijn tweeën krijgen we het niet voor elkaar. Besluiteloos staan we op het voordek. De boot dobbert rustig bij de ankers, er is godzijdank geen wind. Gelukkig komt Jaap met zijn dinghy te hulp. Met behulp van nog een tweede lijn en met kantelen en wurmen krijgen we tenslotte ons anker vrij. We transpireren ondertussen als een gek. Verderop gaan we achterwaarts naar de kade; hier gelukkig geen ballastrotsen. De vrede keert weer.

Volgt een rustig ontbijt. Aan het eind van de ochtend tracteren we ons op ijskoffie in de stad (foto hierboven). Eerst lopen we de kade af. Er heerst de nodige treurnis aan die kade. Zo ligt verderop een grote Jeanneau 49, een prachtig jacht, nog lang niet oud, alleen ligt hij er al minstens vijf jaar. Dat is het schip aan te zien. De eigenaar komt nooit opdagen. Wat zou er aan de hand zijn? Is hij failliet? Ziek? Overleden? We doen wat boodschappen en lunchen net als gisteren met een Griekse salade. Daarna tukje. Straks Rommert bellen, mijn oudste zoon, die vandaag 26 wordt. Het nieuws: de CIA erkent dat het in 1953 in Iran de staatsgreep van het leger tegen de demokratisch verkozen premier Mossadeq heeft gesteund. Iedereen wist dat allang. De regering van Mossadeq was een seculiere regering. Mogelijk werd door die coupe het zaad gezaaid voor het latere regime van de ayatollah's. Over de kade lopen twee zwarte jongens langs ons heen. Ze roepen: 'Cash, cash, money, money! Big car, big boat!' en maken gebaren van geld tellen met hun vingers. Griekenland heeft een enorm, onderschat illegalenprobleem. Er leven hier ongeveer 1 miljoen illegalen op een bevolking van 11 miljoen. De grens met Turkije, die uit talloze eilanden bestaat, is zo lek als een mandje. De EU besteedt er weinig aandacht aan. Terug naar boven

De gietijzeren klokkentoren bij de St Minas kerk in Levkas

Dinsdag 20-08-2013

De middagtemperaturen zijn de laatste dagen wat lager - hoewel mijn geliefde die waarneming, hoewel gestaafd door de boordthermometer, niet wil onderschrijven. We lopen de stad in, vanmorgen, en drinken ijskoffie met Jaap & Diana op het vertrouwde terras in de lange winkelstraat. Daarna ga ik met Jaap naar het filiaal van Wind Hellas. Jaap zegt zijn datacard-abonnement op voor over een maand en ik wil mijn prepaid-SIMkaart met een maand verlengen. Pas nu krijg ik de correcte uitleg hoe ik dat zelf kan doen met het schrapkaartje, dat ik in Aghios N. kocht. Niet met een SMS over de telefoon, maar via de laptop. het ligt zo voor de hand, dat ik me schaam dat ik er zelf niet opkwam. Aan het eind van de lange, kronkelige winkelstraat staat een zeer oude, orthodoxe kerk, de St. Minas. Er staat een opvallende, gietijzeren klokkentoren uit de 19e eeuw naast (foto hierboven). In het binnenste voert een sierlijke wenteltrap naar boven. Wie zou de architect van die toren zijn? Misschien Eiffel wel, wie weet. Jaap en ik slenteren verder.

In een straatje achteraf vinden we een boeiend rommelzaakje. Oude foto's van Onassis met Maria Callas. Oude grammofoons en oude draailieren en bouzouki's. En CD's van vroeger beroemde Rembetika-vertolkers, het levenslied van de arme Grieken, opgebloeid aan de westkust van Turks Anatolië, waar tot de gedwongen ethnische scheiding in 1923 Turken en Grieken vreedzaam dooreen leefden. Vier jaar geleden kocht ik hier in Levkas in een CD-zaak al twee prachtige CD's van wijlen Iordanis Tsomidis. Nu heb ik de monografie 'Road to Rembetika' van de Britse Gail Holst (Denise Harvey, 4th ed, 2006), aangeschaft in Ghania, gelezen en weet ik wat ik nog meer moet hebben. Voor 5 euro heb ik twee CD's, een van de vooroorlogse grootheid Marcos Vamvakaris en een van de latere Vassilis Tsitsanis. Ik kijk verder rond in het winkeltje. mijn oog valt op een vreemd, langgerekt voorwerp. Het lijkt op een gestileerde teckelhond, maar als je beter kijkt zie je dat je de kop eraf kunt schroeven. Er zit een holte in. Waar dient die voor? De oude dame in de winkel weet het niet. Ze wijt naar flesjes reukwater, maar ik geloof niet dat het daarvoor is. Misschien kun je er potloodstiften in doen. Of snuiftabak? Of....cocaïne? Het voorwerpje (foto hier) is intrigerend genoeg om te zijner tijd een plaatsje te krijgen in onze vitrinekast thuis. Na enig loven en bieden krijg ik het voor een sterk gereduceerde prijs mee.

Lunch aan boord. Gelukkig waait het, als iedere middag. Anders was het toch wel erg warm. Ik verdiep me in een boek van Theodor Fontane, 'Der Stechlin', uit 1897 (NL-vertaling Bert Bakker, 1997). Zijn laatste boek. Ik vond het in de bookswap in George's Restaurant op Kálamos. Heel lang geleden las ik zijn 'Effi Briest' en nog een ander boek, waarvan ik me de titel niet herinner. Om ons heen komen en gaan boten. Ik vermoed dat wij morgen ook weer verder varen. Terug naar boven

We naderen de geopende brug in het kanaal van Levkas

Woensdag 21-08-2013

Vandaag weg uit Levkas. Vanmorgen stinkt het er trouwens, omdat de wind uit het zuiden waait. Dan waait hij over de grote, open vuilnisstortplaats ten zuiden van de stad en voert een erg vieze lucht aan. Om de brugopening van 10 uur te halen, gaan we een kwartier tevoren ankerop. Zonder problemen. Veel modder aan het anker. We varen met vele andere jachten het kanaal in, naar de brug. Achter ons dringt een grote, Italiaanse 'doos' op (een 'doos' is bij zeilers een motorjacht) De eigenaar verschijnt tussen zijn personeel op de boeg en roept dat ik op moet schieten. Waarom, de brug is nog niet eens open? 'I will hit you', zegt hij. 'You are nervous!', roep ik terug en keer hem de rug toe. Wat moet je anders, laat hij maar eens komen met zijn grote doos van plastic. Juist dan gaat de brug open (foto hierboven). Na de brug moet je scherp naar stuurboord. Daar ligt tussen de zee en de smalle doorvaart een zandtong. Het is er beboeid met kleine rode kegels en het is bijzonder ondiep. Vaar dicht langs die rode kegeltjes. Voor ons lopen twee jachten vast. Wachten in de smalle geul tot ze weer vlot zijn. Ik vaar dicht achter Kiara en heb 0,4 meter onder de kiel. Ondertussen waait het zomaar NNO 5 Bf. Dwars. Hier schijnt het altijd te waaien. Maar het loopt goed af en even later zijn we op zee. We kunnen de kleine vijf mijl tot de uitertonnen van Preveza zeilen op de niet geheel uitgerolde genua. Zie hier een foto van Kiara met dezelfde zeilvoering.

We draaien de genua in bij het havenkanaal naar Preveza en het erachter gelegen binnenmeer van Amvrákikos. Vier jaar geleden zijn we dat stille, ondiepe binnenmeer in geweest. We motoren tegen een stroom van 1,5 tot 2 knopen in langs Aktio (de plek van de slag tussen Octavianus en Marcus Antonius om de opvolging van Julius Caesar). Verderop vinden we in de marina van Preveza twee mooie plekken, langszij. De 'marina' is een wat afgetakeld geheel, maar er is wel water en stroom. De rest van de dag maakt onze wasmachine na weken stilstand overuren. Ik span waslijnen en daarna spuiten we de boot grondig schoon. Eindelijk! Wat een luxe. De haven is goedkoop: een euro per strekkende meter per dag. Voor ons dus € 13,21. Er hangt hoge sluierbewolking. Voor het gebied ten noorden van ons voorspelt men onweersbuien. We willen een paar dagen blijven.

We dweilen de gebruikelijke hoeveelheid water uit de bilge voor de trap. In de email-bus vind ik een bericht van onze Belgische lezer die kennis heeft aan een zusterschip met dezelfde lekkage-problemen. Dat zusterschip blijkt de Luna te zijn van zijn landgenoot Chris de Coninck. Dat is toevallig! De Luna lag in het voorjaar van 2007 in dezelfde loods in de Jeanneau-fabriek als onze Dulce, met gelijksoortige kiel- en mastdoorvoerproblemen als wij. Zie hier. Chris keert rond 31 augustus naar zijn thuishaven terug en zal ons dan nader berichten. We zijn zeer benieuwd! Terug naar boven

Dit briefje hangt sinds een jaar in veel winkels

Donderdag 22-08-2013

In veel winkels in Griekenland hangen sinds vorig jaar briefjes als hierboven weergegeven. Bedoeld wordt de belastingmoraal te verbeteren. Als je geen rekening mét BTW krijgt, dan hoef je niet te betalen. Of het werkt, weet ik niet. Hoewel, meer dan vroeger krijg je notabriefjes bij het afrekenen. Dus toch. Vandaag lees ik dat minister Dijsselbloem heeft gezegd, dat de Grieken in 2014 opnieuw een steunpakket van de EU nodig zullen hebben. Dat is geen nieuws, het werd al veel eerder gezegd.

Gisteravond probeer ik mijn data-SIMkaartje op te laden door via mijn laptop de schrapcode aan Wind Hellas te SMS'en. Wat zo eenvoudig leek, lukt echter niet. 'Error code 79', zegt het display. Het nummer van Wind is 1268. Misschien moet het Griekse landennummer erbij? Ook dat lukt niet.

Vanmorgen vraagt de havenmeester of we willen verkassen naar een andere ponton. Op onze plaats moet een overwinteraar komen te liggen. Die is er vroeg bij. De verhuizing is snel gepiept. Daarna lopen we met Jaap & Diana naar de stad. In het filiaal van Wind leg ik mijn probleem voor. De aardige dame pakt geroutineerd haar mobieltje en stopt mijn SIM-kaartje erin en SMS't de schrapcode naar 1268. Ze is zeer verbaasd als dat niet lukt. Daarna probeert ze het met mijn dongel op een laptop: weer niks. Pas als ze belt met haar centrale of zoiets, wordt het geregeld. Precies zoals een maand geleden in Monemvasía. Enfin, ik heb weer internet. We drinken ijskoffie op een terras en krijgen warme koffie met slagroom (en een BTW-briefje). Vooruit, laten we niet moeilijk doen. We zien terug op onze doorvaart door de ondiepe geul bij de brug van Levkas. Eén keer per jaar baggeren ze die geul uit, vertelt Jaap, maar er ligt daar zoveel zand, dat het na een paar weken alweer verzandt. Een Sisyphus-arbeid.

In de Volkskrant zegt een Nederlandse kroegbaas dat het stil is geworden in het Egyptische Hurghada. Het is het onvermijdelijke gevolg van de troebelen in het land. Tragisch voor alle mensen die hun inkomen aan het toerisme verdienden. Eens was het een drukke overwinterhaven. Toen wij er lagen met de boot, kwamen er al geen zeiljachten meer en nu blijven ook de andere toeristen weg. Het moet een desolaat gezicht zijn. Ik denk aan al die aardige mensen in het volkswijkje achter de marina, en aan onze vriend Karkar in Suez. Treurig. Treurig is het ook in Syrië, waar het regime een zoveelste, nu massale gifgasaanval op zijn roerige bevolking heeft uitgevoerd. Ik twijfel er althans niet aan dat het van die kant kwam. De Russen zeggen dat het een provocatie is van de opstandelingen. Maar die groepen, welke dan ook, hebben geen toegang tot dergelijke middelen en de granaten die nodig zijn. Een dag later laat Assad de getroffen wijken bombarderen. Vernietigen van bewijs, denk je. De wereld ziet machteloos toe. Ingrijpen is misschien nog erger. Vreselijke dilemma's.

Het is 's middags warm: 34 graden. Gelukkig staat er later een fikse bries in de kuip. Toch lijkt het weer te veranderen, gelet op de hoge sluierbewolking die hier zoiets aankondigt. In de haven liggen veel Hollandse jachten, zelfs een enkel motorjacht. Straks op de borrel bij Jaap & Diana. Terug naar boven

Vanmorgen ligt er een slang op de kade

Vrijdag 23-08-2013

De dag verloopt in sombere gedachten over de volstrekte zinloosheid van alles. Neem Egypte. Al is het (nog) niet zo bloedig als in Syrië, de ontwikkeling is er terug bij af. Het leger is aan de macht en Mubarak is vrijgelaten. Het enige verschil met een jaar of wat geleden is mogelijk dat een groot deel van de seculiere intelligentsia nu de militairen steunt tegen de Moslimbroederschap. Het lijkt wel een operette, vol ironie. En dan de immense zinloosheid van het lijden in Syrië! De recente, gruwelijke gifgasmoord in een aantal wijken van Damascus leverde naar schatting 1700 doden op. De vechtende partijen kunnen het niet van elkaar winnen en richten dus alleen maar zichzelf en hun hele land te gronde. Wijselijk houdt de internationale gemeenschap zich op een afstand; ieder ingrijpen levert slechts een vermeerdering van ellende op. Van de zogenaamde 'Arabische lente' is niets gebleken. ook niet elders. In Libië maken al dan niet islamitische 'warlords' de dienst uit in delen van het land, de regering in de hoofdstad Tripoli is machteloos. In Tunesië vermoordt men de politici van de seculiere oppositie. In Libanon beginnen ze weer bommen naar elkaar te gooien. Er is geen enkele vooruitgang. Alleen de tredmolen van menselijk leed maalt dag na dag door. Wie houdt er rekening met wie? Niemand met iemand. Alleen het Westen rekening met Rusland, een land dat geleid wordt door een criminele maffia. Overigens net als de Oekraïne en de EU-landen Hongarije, Roemenië en Bulgarije. Italië is niet ver af van een dergelijke status. Wie gelooft nog in vooruitgang? De geschiedenis is zonder richting, de mensen doen maar wat, het leven is zinloos, het universum zonder doel. Niets nieuws, derhalve.

Vanmorgen ligt er bij de boot van Jaap & Diana een kleine slang op de kade. Roerloos. Hij is ongeveer 40 cm lang en zwartgrijs van kleur (foto hierboven). Als we van de boodschappen en de ijskoffie terugkomen, is hij verdwenen. "s Middags wat verkoelende wind. Zo heel erg warm is het niet meer. Ik heb moeite me te concentreren op de vreedzame, conservatieve wereld van Theodor Fontane. Een schrijver die nooit gehoord had van de modieuze onzin van het TenPages-adagium 'Show. Don't tell'. Hier een mooie foto die Diana maakte van onze Dulce aan de kade. Morgen? Morgen varen we weer verder. Terug naar boven

Ans ontdoet de vensters van de buiskap van zoute aanslag

Zaterdag 24-08-2013

Om zes uur is het nog donker als we opstaan, bij de afvaart om zeven uur uit Preveza is de dag aangebroken. Als we door de beboeide geul langs Aktio naar zee varen, komt de zon bloedrood op boven het vasteland. Een aantal dagen geleden hadden we bij de invaart stroom tegen, vreemd genoeg nu bij de uitvaart ook. Bij de uitertonnen zetten we de koers op noordwest. Er is enige wind en al motorzeilend schieten we aardig op, tot om tien uur de wind wegvalt. Ans maakt van het lichte weer gebruik en gaat de vensters van de buiskap ontdoen van zoute aanslag (foto hierboven). Een uurtje later zien we dolfijnen, ongeveer tussen ons en de Kiara in, die op een halve mijl naast ons vaart. Het lijkt een kleine groep, die trage bewegingen maakt alsof ze aan het vissen zijn. In elk geval komen ze niet als andere keren bij ons kijken.

Tegen twaalf uur zijn we bij Parga, een toeristisch dorpje op het Griekse vasteland, ter hoogte van de Paxos-eilanden. Niet ver van Korfu, dus. Het dorp ligt op de groen beboste hellingen rond een natuurlijke havenkom, gedeeltelijk afgesloten door rotseilandjes. Uitkijken met de navigatie. Op een uitstekende rotsklif staat een oude kasteelruïne. Naar verluidt is het kasteel ooit gebouwd door de Noormannen, en later overgenomen door de Venetianen. De Britten hebben ooit op slinkse wijze de burcht in handen gespeeld van de beruchte Osmaanse bandiet/veldheer Ali Pasha, waarna de bewoners wegtrokken met medeneming van alle botten op het kerkhof. Vertrokken met hun doden. We ontmoetten Ali Pasha al eens eerder, ik geloof toen we vier jaar geleden in Albanië waren. Check: inderdaad, lees het hier.

Er zijn overigens twee havenkommen in Parga. Het dorp ligt aan de oostelijke kom en aan de westelijke kant van de kasteelrots is nog een kom, met een druk zandstrand vol taverna's en bars. Daar is een pier van grote stenen met een kade, waar voor de stabiliteit blokken voor liggen. Je kunt daar niet met de kont naar de kant aanmeren. In het dorp zelf, in de oostelijke kom, is een betonnen pier met voldoende diepte. Daar gaan we na wat delibereren aan liggen, kont naar de kant, het anker voor uitgestroomd. Hier drie foto's van Parga; voor één ervan klim ik een eind de helling op.

Toch moeten we er eind van de middag weg. Hoewel de port police, die 's middags langs kwam, er niets van zei, moeten we plaats maken voor vier luidruchtige tripperboten die hier hun ligplaats hebben. Waarom hangen ze geen bordjes op? Enfin, met die mensen kun je maar beter niet argumenteren. Dus ankeren we tenslotte maar langs de rand van de westelijke kom, waar waterfietsen, surfers, waterskieërs en snelle motorboten voor veel herrie en onrust zorgen. Liefst vlak langs de ankeraars razen. Enfin, als het donker wordt, zullen ze er wel mee ophouden (hoop ik). Terug naar boven

Dulce zeilend op de genua voor het Grieke vasteland (foto Diana de Leeuw)

Zondag 25-08-2013

Zwager Cees (ons postadres) stuurt per email de nieuwe polis van onze bootverzekering. Daar moeten we toch even van slikken. Allereerst de hoge assurantiebelasting, die erin knalt dankzij het kabinet. Dan heeft Unigarant de voorwaarden veranderd. Het vaargebied 'Europese zeeën' is in tweeën gesplitst: het klein en het groot vierkant. Zie hier. Voor het gemak hebben ze iedereen het klein vierkant in rekening gebracht, maar daar zit de Middelandse Zee niet in. Dus morgen bellen en een hogere premie onder ogen zien. Of de verzekerde waarde en het eigen risico aanpassen.

Op onze ankerplek in Parga blijft het vannacht rustig. Vandaag motorzeilen we weer wat verder naar het noordwesten. Aan bakboord zien we de beide Paxos-eilanden: Paxos en Antipaxos. In het eerste lagen we op de heenweg, vier jaar geleden. Verder naar het noorden rijst het grote Korfu op. Hierbij een mooie tegenlichtfoto die Diana van ons maakte. We vinden in het kleine toeristenplaatsje Mourtos een mooie ligplek naast elkaar in een hoek van het haventje. Mét water en walstroom. Op vijftig meter afstand is een supermarktje en verderop langs de kade een reeks taverna's. Daar zullen we vanavond eens voorzichtig een kijkje gaan nemen. Waarschijnlijk blijven we een dag liggen. Terug naar boven

Een wat onscherp beeld van de operatie 'Red het anker van Kiara'

Maandag 26-08-2013

Vanmorgen vertrekken we toch maar uit Mourtos. Er liggen een aantal rustige dagen in het verschiet en die kunnen we benutten om flink op te schieten in de richting van Italië. Na wat snelle boodschappen lichten we het anker. Op zee is weinig wind, maar soms kunnen we motorzeilen. Ondertussen bel ik mijn bank, die tussenpersoon is voor onze bootverzekering. Het is een bevredigend gesprek. Aan het eind zijn we verzekerd voor het 'groot vierkant', hebben we een fiks lagere dagwaarde verzekerd en een eigen risico van 1500 euro. Dat levert bij elkaar een besparing van bijna 1000 euro op de jaarpremie op. Had ik natuurlijk al veel eerder moeten doen.

We schieten goed op. Er is veel scheepvaart in de Straat van Korfu. We passeren de laatste Griekse zeehaven Igoumenitsa. Grote ferry's varen af en aan (foto hier). Een keer moet ik zelfs uitwijken. Omdat er weinig wind is, is het warm. regelmatig zoeken we verkoeling op het zwemplatform (foto hier). Tegen half twaalf passeren we een grote viskwekerij, Kiara aan bakboord, wij aan stuurboord. Ongemerkt komen wij daardoor in Albanese wateren. Ik zie dat het berglandschap plaats heeft gemaakt voor een groot moerasgebied en opeens gaat me een lichtje op: dit is het gebied van de oude stad Butrint! De stad uit de Oudheid, een belangrijk stad onder de Romeinen, die we vier jaar geleden vanuit het Albanese Sarandë hebben bezocht! Een van de mooiste plaatsen die we op onze reizen hebben aangedaan. Ik zie door de kijker de groene heuveltop met de stadswallen en de akropolis op de top. Urenlang zwierven we door de het bos met de ruïnes. Ook zie ik het slaperige pontveertje over het riviertje en de bruingrijze steenklomp van het kasteel, dat de boef Ali Pasha hier ooit liet bouwen. Lees hier het verslag van dat bezoek.

We ronden de kleine kapen aan de noordoostkant van het eiland Korfu. Er hangen donkere cumuluswolken boven het eiland, de zon gaat erachter schuil. Opeens is het fris. Is er kan op onweer? Verderop vinden we het kleine haventje van Kassiopi. Jaap & Diana varen binnen. Helaas is er maar één plaats vrij aan de korte kade. Onze vrienden staan die grootmoedig aan ons af. Terwijl wij aanleggen op het vooranker, met de kont naar de kant, verdacht op ballastrotsen langs de kade, ankeren zij een eindje verderop. We spreken af hen te zullen waarschuwen op kanaal 77, zodra er iemand vertrekt. Onderwijl keert de zon weer. De eerste boot die weggaat is de tripperboot, die op de kopse kant van de kade ligt. De bemanning vertelt pas morgen na het middaguur te zullen terugkeren, de plek is voor vannacht vrij. We waarschuwen Kiara op VHF 77 en even later werpen ze het anker uit om langszij aan het korte stukje kade te gaan liggen. Op hetzelfde moment zien we een buurman vertrekken. We roepen onze vrienden aan die hun anker meteen weer willen ophalen. 'Willen' schrijf ik, want opeens roept Diana van hun voordek 'Ons anker is weg!' Inderdaad, er bungelt geen anker aan hun ketting. Het is op onverklaarbare wijze losgeschoten van de ketting. Snel brengt Jaap het achteranker naar voren en maakt het vast. Daarna ankeren ze op de lege plaats aan de kade.

Tja, en nu volgt een operatie 'Dreg het anker op' (zie foto hierboven en hier een andere). Het ligt niet al te diep en we vinden het snel op de bodem in het glasheldere water, voorbij wat autobanden aan de rand van een veld zeegras. gemakkelijk te vinden. Met de dinghy van Jaap, een dreganker en een reserveanker gaan we erop af. het lukt het reserveanker precies op het anker van Kiara de dumpen. Nu hebben we een verbinding. De dappere Jaap trekt zich langs de draad erheen en weet een lijn om het anker te staan. Samen hijsen we het naar boven en deponeren het met enige moeite in de dinghy. Anker gered. Toch mooi gered, zo'n duur ding. En een fraai jongensavontuur. Om het te vieren is er zometeen een borrel aan boord van de Dulce.

's Avonds pinkelen aan de overkant de lichtjes van Sarandë. Af en toe vaart een zeeschip door de smalle straat en dat veroorzaakt een flinke swell in de haven. 's Nachts klinken muziek en dronken gelal van jongeren uit een van de bars op de kade. Gelukkig ver genoeg van ons af om niet erg hinderlijk te zijn. Hier een foto van Kassiopi by night. Morgen de laatste Griekse etappe, naar het eilandje Othonoi. De dag erop hopelijk de oversteek van de Straat van Otranto, naar Italië.  Terug naar boven

Kijk goed, in de verte ligt het eilandje Orthonoi

Dinsdag 27-08-2013

Rustig weer beloofde Kerkyra Radio vanmorgen op de Navtex. Zo ook de weerberichten van Meteo.gr. We verlaten Kassiopi even na half negen. Op de lichte zuidwestenwind kan de genua nét bol staan. Zo motorzeilen we naar het westen langs de beboste noordkust van Korfu. Het is bewolkt en boven de bergen hangen donkere wolken, waar de toppen regelmatig schuil in gaan. Ans zit een tijdje naar het zeil te kijken. 'Er zit iets los', zegt ze en wijst naar de halshoek van de genua. Inderdaad! Ik loop erheen en zie, de harpsluiting hangt er los aan en het mannetje ligt warempel op het deksel van de ankerbun. Dat heb je zo vaak aan boord: als er iets naar beneden valt, plompt het niet overboord maar ligt meestal aan dek. Helaas is het zeil een stukje omhoog gaan zitten en ik kan het niet naar beneden trekken. Dus kan de harp niet weer vastmaken. Dat zullen we een keer in een haven moeten doen. Ik bind de halshoek vast met een driedubbel touwtje en we zeilen verder,

De wind wakkert ondertussen aan tot ZW 5 en harder. De zee krijgt koppen, vooral voorbij de laatste kaap van Korfu, en door de zwaarder geworden bewolking ziet het er onaangenaam uit. We draaien de genua een stuk in. Toch maken we nu snelle voortgang. We zeilen voorbij het op één na laatste Griekse eiland: Erikousa. Verderop beginnen we de hoge bergrug van Othonoi te zien (foto hierboven). We bruisen en buizen er slingerend naartoe. Ik roep Kiara op de VHF op voor overleg. Er is alle kans dat het havenkommetje van Ammos op Othonoi(NL: Othoni) bij deze wind erg onrustig is; de golfgang rolt er zomaar binnen. Kunnen we niet beter ons heil aan de noordkant van het eiland zoeken? We besluiten om toch eerst te gaan kijken. Een uurtje later varen we voorzichtig, om de grote bank voor de ingang te vermijden, naar binnen en ankeren. Op onze heenweg vier jaar geleden was dit ons eerste Griekse eilandje; we maakten er mooie foto's en kochten er de eerste Retsina. Maar nu is het er niet aangenaam. Een Italiaans jacht met een oude man en twee jongemannen ankert voor ons, te dicht bij de veerkade naar onze smaak. Als de ferry komt, moeten ze snel weg. De Italianen krijgen slaande ruzie met elkaar, zó erg dat een van de beide jongemannen zelfs opstapt. Hij gooit met theatrale omslag zijn koffer in de dinghy en vaart naar de veerkade, zet zijn koffer op de wal, bedenkt zich, vaart terug, haalt zijn mobieltje uit de kajuit, verpakt het in een plastic zak, duikt in het water en zwemt naar de wal. Theater!

We hebben het na een uurtje stampen aan het anker wel gehad. We lichten het anker en varen westwaarts om het eiland heen naar de Fiki baai aan de noordzijde. Dat blijkt een goede keus. Het waait er wel hard, maar er is geen zeegang. Het anker valt op rotsen en haakt er muurvast achter. De baai wordt omzoomd door bos, groene valleien, steile kliffen en rotsheuvels, het lijkt warempel Noorwegen wel. Daar liggen we dan, op het uiterste noordwestelijke puntje van Griekenland. Internet is beroerd. De berichten voor morgen zijn goed, al houden we onze twijfel. Morgen dus de oversteek naar Italië. Onze NL-tijdzône; we krijgen er een uur bij. Of ik daar snel over Internet kan beschikken, moeten we afwachten. Terug naar boven

Aanloop Santa Maria di Leuca. Het eerste dat je van Italië ziet is een enorme erectie

Woensdag 28-08-2013

De hele nacht weerlicht het in de verte. ‘Het weerlicht op de kimmen’, is dat niet de titel van een bundel of bloemlezing van Gerrit Achterberg? Soms zie ik heldergele ontladingen in de wolken in het noorden. Maar geen enkele knal of onweergeluid is te horen. De harde zuidenwind blijft doorstaan en op een of andere manier staat een deining op deze fraaie ankerplaats, die de boot voortdurend doet schommelen. Verder is het rustig. Wolkenvelden trekken over. Omstreeks zes uur schrik ik wakker van getik. Er vallen enige regendruppels op de bimini, dat is alles en het is direct over. Omdat ik gisteren al snorkelend gezien heb dat het anker stevig achter een rots ligt, slaap ik in de kuip als een roos. Dat geldt niet voor Ans; die doet door het schommelen bijna geen oog dicht.

De afspraak was met Kiara was om op zeven uur te vertrekken. Even tevoren roept Jaap ons op de marifoon. Ans neemt op. ‘Ja, we hebben allebei vannacht niet geslapen’, zegt hij, ‘door dat voortdurende geschommel. We hebben besloten dat we niet verder gaan. We brengen de boot naar Preveza, zetten hem op de wal en zetten hem te koop.’

Verbouwereerd zwijgt Ans even. ‘Nou ja, we wensen jullie een goede reis’, zegt ze dan.

‘Ja’, zegt Jaap, ‘we lezen wel op de website hoe het jullie vergaat.’

Einde gesprek. Verwonderd kijken we elkaar aan. We zijn nogal teleurgesteld. Het is niet leuk om nu zonder Jaap & Diana verder te gaan. Enfin, het is niet aan ons om erover te oordelen. Waarschijnlijk staat dezer dagen op hun eigen website meer over hun besluit. Ik zoek de weersites op en zie dat het tot na het middaguur hard blijft waaien uit het zuiden in de Straat van Otranto. Daarna zakt de wind snel in tot slechts Bf 1 à 2. We hoeven dus geen haast te maken en kruipen nog maar eens te bed.

Om negen uur haalt Kiara het anker op en vertrekt. Een halfuur later is ons geduld ook op. Het anker komt gemakkelijk van de rotsen los als ik er overheen vaar. Om de noordwestkaap van Othonoi heen staat ZW Bf 5 en een hoge zeegang. We zetten door omdat we weten dat het in de loop van de dag minder wordt. De genua kan bij en we maken met 7,5 knoop een paar urenlang snelle voortgang. Dan zakken wind en – even later – zeegang in. De genua klappert en moet ingerold. We zien onderweg een veld van naar schatting twintig dolfijnen en twee zeeschildpadden. De laatsten liggen wat hulpeloos als kinderspeelgoed achterover met hun poten te flapperen. Gedachtenmijmeringen over een lege zee (MTC) stellen niks voor. Voortdurend zit het lied ‘Blame it on the Bossa-Nova’ in mijn hoofd. Dat is een beetje verklaarbaar, omdat de zangeres (Eydie Gormé) een week of wat is overleden. Ik herinner me het lied uiteraard uit mijn jeugd.

Uren gaan voorbij. Halverwege de oversteek hebben we nog steeds geen schip gezien. Achter ons is geen eiland meer te zien, voor ons geen laars van Italië. We doezelen in de kuip. Om een uur of twee steekt pardoes de wind op. Zomaar van niks naar BF 5 en 6 en niet uit het zuiden, maar pal uit het westen. Op de kop. De zee reageert snel met hoge, schuimende golven. We zijn gewoon boos: dit was niet voorspeld! Niet voorspeld? Niet beloofd! Wat heb je aan dergelijke weerberichten? Volgt geploeter van uren. Nu zijn er wel zeeschepen. Vijf zuidwaartse schepen passeren zonder problemen voor en achterlangs. Eén ervan, een niet te identificeren vliegdekschip, vaart in een zeer ruime bocht om ons heen. Buiten bereik van de AIS. Hm. Een Amerikaans marineschip, op weg naar Syrië voor de afstraffing van Assad?

Op 20 mijl zien we de contour van de Italiaanse kust. Dan is het nog vier uur afzien en stampen vooraleer we onder de hak van de laars komen. Het eerste beeld van ‘La Bella Italia’ is een gigantische erectie (foto hierboven). Als we de haven van Santa Maria di Leuca naderen, schieten er overal vandaan bootjes tevoorschijn: vissers, toeristenbootjes, vletjes afgeladen met blote mensen, kano’s met idem, enz. We scharrelen er tussendoor naar de haveningang. Voor ons zien we de retanten van de Mussolini-steps (foto hier). Die hebben we vier jaar geleden beklommen. En opeens – waarvandaan? – zijn er vijf andere zeiljachten om on heen. Iedereen ligt uit te kijken naar een plek aan de marinasteiger. Maar onverstoorbare marinero’s helpen eenieder op zijn beurt. Zo krijgen we een plekje aan de buitensteiger, riant met een mooringlijn (die nog even in de stuurboordboegschroef raakt, maar ook er snel uit). De andere kant van de medaille blijkt al snel als ik op het havenkantoor kom inchecken: godbetert 70 euro per nacht! En niet eens internet! Ze maken misbruik van hun monopoliepositie op dit schiereiland. Uit eten gaan is vanavond er niet bij en morgen ook niet. We eten wat blikvoer (scherp gekruide inktvis) op roggebrood. Morgen naar een café met gratis wifi. Tim, Wind of Vodafone om een SIM-datakaartje te kopen, kan niet in dit gat. Terug naar boven

Ontwerp nr. 5 voor de cover van deel 2 van mijn boek

Donderdag 29-08-2013

Gisteravond vroeg gaan slapen, vandaag een rustdag. Ik haal Italiaans brood voor het ontbijt en ontdek een café met gratis WiFi, dat 'Martinucci' heet. Over de boulevard loop ik terug. Er staat een rij fraaie palazzo's van eens rijke Italianen. Vreemd om weer n een ander land te lopen, na zo lang in Griekenland te zijn geweest. Na het ontbijt spuiten we het zout van de boot. Op de Navtex programmeer ik de Italiaanse stations Rome en Augusta (op Sicilië). Het is vandaag ietwat bewolkt en het waait uit het noordoosten. Niet slecht als het dat morgen ook doet, als we grote Golf van Taranto moeten oversteken. Zeventig mijl.

Om elf uur lopen we over de boulevard naar 'Martinucci'. Inderdaad gratis WiFi. Ik werk het verslag over gisteren bij. In de email is een mooie foto die Diana eergisteren maakte van onze Dulce in de Baai van Fiki (foto hier). Gisteravond hebben we ze een SMS gestuurd en we ontvingen het antwoord dat ze een woelige tocht terug naar Kassiopi maakten. Daar woei het N BF 6 in de haven, die daardoor ongeschikt was. Verderop op Korfu vonden ze een beschutte ankerbaai. We missen onze vrienden.

In de email ook een vijftal ontwerpen, die uitgever Jan-Willem stuurde voor de cover van deel 2 ('Lucas student') van mijn boek. Hierboven staat de versie die we het mooiste vinden. De foto komt de lezers van dit blog vast bekend voor. Dat bericht ik hem terug. in het nieuws lees ik dat ook de Russen marine-eenheden naar de Middellandse Zee sturen. Zou dat marineschip, dat we gisteren zagen, een Russisch schip zijn geweest?

Er verschijnen steeds meer wolken aan de hemel. We zullen zo nog wat door het kleine centrum van dit badplaatsje lopen. Vanavond weer op tijd naar bed en morgen in alle vroegte op weg naar Crotone. Terug naar boven

Leendert Boudesteijn en Marian Snoek bij ons in de kuip

Vrijdag 30-08-2013

Gisteren, eind van de middag. We zitten te lezen in de kuip. Een man een een vrouw lopen langzaam langs onze boot, stoppen, lopen wat verder en stoppen weer. De man loopt naar onze loopplank en zegt: 'Hallo meneer Dijkstra...eh....Zijlstra!' Verbaasd kijken we op.

'Ja', zegt hij, 'jullie kennen ons niet maar wij jullie wel. Van de website.'

De beide mensen blijken Leendert Boudesteijn en Marian Snoek te zijn. Leendert is niet alleen al een hele tijd lezer van de website, hij schreef nogal eens in het Gastenboek en is zelfs aandeelhouder in mijn boek! Ze liggen verderop met Sittah II, hun Trintella, waarmee ze vandaag uit Crotone arriveerden. Goed, een en ander resulteert in een vrolijke kennismaking met borrel bij ons in de kuip (zie foto hierboven). Ontzettend leuk om zo lezers (in dubbele zin) te ontmoeten. Ze zijn anderhalf jaar geleden uit Rotterdam vertrokken en overwinterden in het Spaane Cartagena. Nu willen ze verder naar Griekenland. Later ruilen we onze SIM-datakaartjes, zij die van het Italiaanse Tim tegen mijn Griekse Wind-kaartje. Ze krijgen ook mijn schrapkaartje mee van Wind met nog een maand mobiel internet.

Vanmorgen verlaten we om zes uur de haven voor de oversteek van de Golf van Taranto. Een afstand van 70 mijl. De Navtex en de weersites gaven NW Bf 2 - 3 op. Het wordt echter een zeer snelle, maar onplezierige tocht, met windkracht 4 - 6. De NW-wind hebben we half, dus op vol tuig halen we snelheden tussen 7 en 8 knopen, maar de zeegang is steil, kort en hoog. Hoe is het mogelijk dat de meteorologen er iedere keer zo ver naast zitten? Om elf uur zijn we al op de helft, om half vier 's middag lopen we de Porto Vecchio van Crotone aan. De hemel is inmiddels geheel bewolkt en grijs geraakt. In 2009 deden we deze bijzondere stad voor het eerst aan, een stad waar niet veel toeristen komen. We ontdekten er de oude centrumwijk en de grote burcht van keizer Karel V. De geschiedenis van de stad gaat nog veel verder terug, tot in de Griekse Oudheid. We zijn moe van de woelige oversteek maar zeer content dat we flink zijn opgeschoten in de richting van Sicilië. Morgen nemen we weer een rustdag, overmorgen is volgende etappe: 60 mijl naar Roccella Ionica, in het midden op de zool van de Italiaanse laars. Als het weer het toelaat, natuurlijk.

Omstreeks half zeven begint het te regenen. Gauw de luiken dicht. De eerste regen sedert hoe lang? Sinds we vertrokken naar Kreta, op 21 juni jl.  Terug naar boven

Op de versmarkt in Crotone

Zaterdag 31-08-2013

Die regen van gisteravond, die duurde maar een paar minuten. Niet genoeg om het zout van de oversteek weg te spoelen. Gisteren ook de haven afgerekend. Zou 80 euro moeten kosten, zei de bewaker, maar u mag twee nachten voor 70. Oh? Aardig van hem (ik gaf hem een fooitje voor de hulp bij het aanleggen), hij knipoogde toen ik hem het geld gaf, maar een betalingbewijsje kreeg ik niet. Waarschijnlijk steekt hij het in zijn eigen zak.

Rustige nacht. Vanmorgen is het bewolkt en het waait Bf 4-5 uit het noordwesten. Net als gisteren. Gebakken eitje bij het ontbijt. Daarna lopen we de stad in en vinden een ATM om geld te pinnen. We drinken ijskoffie in hetzelfde café als vier jaar geleden. In het centrum vinden we na een aantal mensen te hebben gevraagd, het filiaal van Tim. Daar laat ik het SIM-datakaartje van Marian Snoek opladen. Op een markt met vis en verse groenten en fruit kopen we twee stukken zwaardvis en fruit (zie foto hierboven). Het is er erg druk en gezellig. Een klein mannetje loopt op een accordeon te spelen. Aan de rand van de oude stad strijken we neer op een terrasje. Ik loop naar achteren, naar het toilet. dat zit op slot. Bij de bar zeggen ze dat er geen water is. Hoezo, geen water? Nou, de hele stad zit al uren zonder water. Oh. Tja, ik moet toch echt plassen; sinds de bestraling van drieëneenhalf jaar geleden kan ik het moeilijk ophouden. We zoeken een ander café, maar daar heerst hetzelfde euvel. Zo verander ik tenslotte in een schichtige wildplasser in een parkje.

De oude stad is nog net zo mooi als toen. Er is vrijwel geen toerisme. Uit een aantal open vensters klinkt harde, Afrikaanse muziek. Er wonen hier veel illegale gelukszoekers uit Afrika. Na veel gezoek vinden we een supermarkt voor de rest van de boodschappen. Overal is men bezig de winkel en andere zaken te sluiten. Zaterdagmiddag. Iedereen gaat naar huis of naar het strand. Bij de haven zijn alle viswinkels nu ook dicht. Grote rolluiken en rondslingerend vuilnis maken het nu een naargeestige plek. We strijken in de kuip neer. Hier een foto van Dulce aan de kade. De verfrissende wind is gaan liggen, het is meteen heet. Ans haalt de broodbakmachine tevoorschijn en laat hem een pompoenbrood bakken.

Ik scan het nieuws: nog geen Amerikaanse aktie in Syrië. Ik houd mijn hart vast; er bestaat geen enkele goede optie voor de situatie. In de Volkskrant geeft Harald Doornbosch een goede analyse van de onmogelijke dilemma's. Het Dayton-scenario zoals destijds in Bosnië, dat hij nog het minst onwenselijk acht, lijkt me uiterst onwaarschijnlijk. De problemen gaan al terug tot het einde van de Eerste Wereldoorlog, toen de grote mogendheden uit de restanten van het Ottomaanse Rijk de kunstmatige staten Irak, Syrië en Libanon creeërden. Ethnisch-religieuze wangedrochten. Ik denk aan onze vriend Nourairi in de havenstad Latakia; als Armeense christenen lopen hij en zijn familie mogelijk reeël gevaar. Straks de weerberichten voor morgen bekijken. Wat moet je anders? Terug naar boven 

Boortoren en zonsopgang bij Crotone

Zondag 01-09-2013

Obama heeft de bal voor zich uitgeschoven: hij vraagt voor een beperkte straf-actie tegen Assad toestemming van het Congres. Cameron waagde ook die gok en struikelde. Het Amerikaanse congres komt pas in de week van 9 september bijeen. Ondertussen trommelt Assad zich al op de borst. Toch vluchten zijn aanhangers al voor een deel het land uit. Wat is wijsheid? Ik weet het niet. Lees de column van Bas Heijne, dit weekend in de NRC. Hij sluit af met een merkwaardige conclusie: '.... het laat zien dat Assad vast van plan is zijn adagium, de dood of de gladiolen, tot het bittere einde in praktijk te brengen. Als dat waar is, en er zijn geen tekenen van het tegendeel, dreigt in Syrië een kleine holocaust. Dan zal ingrijpen binnenkort nog steeds vreselijk onverstandig, maar domweg onvermijdelijk zijn.'

Vandaag de volgende oversteek, die van de Golf van Squillace. Een golf met een slechte naam. Rod Heikell schrijft in zijn pilotboek: 'The Golfo di Squillace is aptly named and here the wind can blow very strongly, usually from the W or NW, and raises a short and uncomfortable sea.' Maar voor ons is de 60 mijl een vredige tocht. Bijna. We varen af uit Crotone om kwart voor zeven met een lichte wind Bf 1-2 uit NO. Toch kan de genua uitgedraaid.  De opkomende zon probeert door de zilvergoudgerande wolken te schijnen (foto hierboven). Voor we in de Golf komen, moeten we drie kapen ronden. Op de eerste, kaap Colonne, staat een tempel uit de Oudheid. Er is nog een zuil te zien. Het verhaal gaat dat de andere zuilen allemaal in de havenmuren van Crotone zitten. Verderop malen tientallen windmolens traag in de rondte; het zijn de zuilen van de moderne tijd. Om negen uur valt het restje wind weg. We draaien de genua weer in. Voor de derde kaap (Rizzuto) ligt een ondiepte; gele boeien geven aan hoever je uit de kust moet blijven.

Zo motoren we vredig verder. Het blijft bewolkt. Er is scheepvaart ver aan bakboord te zien. Om half twaalf zijn we op de helft en komt er wat wind. Uit ZO, zoals voorspeld. De genua draagt iets bij. Uren verstrijken. Dan draait de wind nog eens, opnieuw gelijk voorspeld, naar ZO. Precies op de kop. Genua in. We zien verscheidene jachten op tegenkoers en er is één meeloper achter ons, die niet dichterbij komt. Ik slaap een uurtje, de geliefde houdt de wacht. Als ik wakker wordt is het 14.30 uur. Het is lichter en warmer. We zijn opeens bij Punta Stilo, de westkant van Squillace. Nu varen we langs de kust, een eeuwenoud cultuurlandschap met kleine stadjes, glooiende akkers, wijngaarden en bosschages. Ervoor een eindeloos lang, vrijwel verlaten strand, een snelweg en een spoorweg waarover Märklintreintjes voortsnellen. Af en toe het betonskelet van een onafgebouwd hotel, de nachtmerrie van een investeerder. Op de achtergrond zijn hoge bergen met één enkele, onheilspellend donkere kloof.

Tegen vier uur komt er in het westen een donkere lucht opzetten (foto hier). De tegenwind neemt toe tot Bf 5 en zakt later weer in. De bui nadert snel, we zien bliksemschichten door de wolken slaan. En dan, we zijn bijna bij de haven, BOEM! De bui breekt los. Onweer op zee is altijd eng, je bent bang voor een inslag. Opeens valt er een hoosbui, we sluiten snel de luiken en de kajuitramen. In de stromende regen ronden we op afstand de havenpier van Roccella Ionica, notoir berucht vanwege zijn dichtslibbende invaart. Uiterst geconcentreerd vaar ik langzaam over de zanddrempel, met 0,0 meter diepte onder de kiel. Binnen neemt de diepgang snel weer toe. De haven ligt vol, maar aan stuurboord zijn aan de kademuur nog een paar lege vingersteigers.  In de regen leggen we aan. Half vijf. Een paar minuten later is het droog en zien we eruit als verzopen katten. Een man van de haven komt de gegevens opnemen en afrekenen: 20 euro voor een nacht. Op de wal is een pizzeria, daar zullen we vanavond gaan eten, omdat het havengeld zo laag is. Ja, zo werken die dingen.

Nu is het nog 80 mijl naar Sicilië (Catania). Of we dat morgen gaan doen, hangt van de voorspellingen af. In elk geval komt er nu weer een nieuwe onweersbui opzetten. Terug naar boven

We voeren rakeling langs deze onweersbui

Maandag 02-09-2013

Om zes uur varen we uit na een korte nacht. Gisteravond aten we een lekkere pizza aan de wal, die we nog niet voor de helft op konden. Let wel: één pizza. De rest kregen we mee, verpakt in een doos. We keken voor vertrek eerst nog eens op de Italiaanse weersite Lamma Rete, die goede prognoses biedt. Ik noteer ze per uur, zodat we weten waar we aan toe zijn. Aan de breakwater bij de uitgang liggen een vijftal Arabische scheepjes; zonder twijfel zijn ze afgeladen geweest met Afrikaanse vluchtelingen. We denken terug aan onze ontmoeting met zo'n schip, op zee tussen Lampedusa en Malta in september 2008 (zie hier). Inderdaad zijn we nu in het gebied waar dergelijke ontmoetingen kunnen voorkomen. We hopen zeer dat het ons bespaard blijft.

Voorzichtig manoeuvreren we door de ondiepe uitgang van de haven. Buiten vinden we een rollende zeegang van achteren en weinig wind. Het is bewolkt en kil, zozeer dat ik een overhemd en sokken aantrek. Op zee zien we verspreide regenbuien om ons heen, schermen van water onder buikige wolken. Ondanks de geringe wind blijft de genua vol staan en geeft een half knoopje extra. Tegelijk met ons zetten twee andere jachten koers naar het zuidwesten. Ik kijk nog eens op de plotterkaart: al we naar Syracuse gaan in plaats van naar Catania, is dat maar tien mijl extra, 90 mijl versus 80 mijl. Ans voelt er wel voor, het bespaart ons een extra ritje Catania - Syracuse. We stellen de definitieve beslissing echter uit tot over 30 mijl, als we bij kaap Spartivento zijn, de ingang van de Straat van Messina.

Om acht uur valt de wind weg. Genua ook weg. Desondanks gaat het snel, we hebben ruim een knoop stroom mee. De Straat van Messina zuigt ons aan en de achterop komende zeegang werkt ook mee. Om de beurt halen we wat slaap in op de kuipbank (zie foto hier). Om negen uur komt de zon af en toe door de wolken. We zijn bij Spartivento en besluiten op Syracuse te koersen. Van de beide andere jachten is er één ver achter gebleven en het tweede, een Franse Bavaria, zet op Catania aan. Vanaf nu moeten we goed op scheepvaart van/naar de Straat letten. Er is iets meer wind, zoals voorspeld door Lamma Rete, de genua kan weer staan. We laten de kaap achter ons en varen parallel aan een langgerekt buienfront aan bakboord. Het is een uitloopsel van een stormfront tussen Sicilië en Libië, lees ik in een bericht van Sellia Marina Radio op de Navtex. Een goede anderhalf uur later gaat er een schip achter ons langs naar de Straat, andere scheepvaart is er niet. De Franse Bavaria heeft zijn koers verlegd en vaart nu met ons op. Altijd prettiger met twee schepen op zo'n overtocht.

We komen steeds dichter bij de buienlijn. Tenslotte varen we eronder door, juist als iets achter ons zich een imponerende onweersbui ontwikkelt. Grote bliksemschichten slaan alle kanten op. Rakelings varen we langs de bui heen, we krijgen alleen fikse regen over ons heen (foto hierboven). Achter de buienlijn is het lichter, maar een uur later krijgen met kort met een tweede onweer te maken. Ook zijdelings en van achter (zie foto hier).

Om 13.00 uur zijn we op de helft, 46 mijl. Nog steeds varen de Fransen met ons op. We nuttigen de rest van de pizza als lunch. Koud is het ook nog lekker. Nergens is scheepvaart te zien. De ruime knoop stroom mee blijven we houden, evenals de wind die de genua vol houdt. De motor staat op 2100 toeren. We doen 7.5 - 8 knopen over de grond. Maar die zeegang! Dat voortduende rollen, dat is een crime. Drie uur later, op 24,5 mijl, zien we voor het eerst de kust, wazig onder de grijze wolkenlaag. Ik had verwacht dat we de vulkaan Etna wel zouden kunnen zien, als een vuurblazend monster oplichtend door wolken en nevel heen. Maar Etna, de grote puist die Sicilië domineert, houdt zich koest.

Al urenlang komt er ergens uit de stuurstand een naargeestig, schril gepiep, als de stuurautomaat het stuurwiel draait. Er moet iets onderdeks gesmeerd worden, maar waar? Ik stel de beslissing om onderdeks te gaan kijken, uur na uur uit. Ans zet me er tenslotte toe aan. 'Het komt van vlak onder de kuipvloer', zegt ze. Zuchtend begeef ik me naar beneden en zoek in het rollende schip een spuitbus smeerolie, een zaklamp, een handdoek en het weatherman-mes bij elkaar. Aan het hoofdeind van ons bed haal ik de wandpanelen los. Het gepiep komt gelukkig niet van het stuurkwadrant, maar van de as van een van de geleidewielen van de stalen bedrading. Een lastige plek, maar het lukt om er olie in te spuiten. Geleidelijk neemt het gepiep af. Ik zweet me ongans en kom kotsmisselijk terug in de kuip, maar wel zegevierend. De verrotte zeeziekte trekt na anderhalf uur pas weg.

We naderen Syracuse. Het weer is rustig, de wind is weg en de genua ook. De zon gaat onder en binnen een kwartier is het donker. Navigatielichten en stoomlicht aan. Om 19.45 uur varen we de grote baai achter de oude stad in en ankeren ergens temidden van het drijvende dorp ankeraars. Verderop gooien de Fransen hun anker uit. In de kuip drinken we retsina om te vieren dat we er zijn. (De Griekse voorraden moeten op). Liefst 92 mijlen afgelegd, vrijwel bij daglicht! Ruim 170 kilometer. Voor de derde maal zijn we in Syracuse en we hebben een goede nacht slapen voor ons! Terug naar boven

Syracuse. Foto van de burcht op de punt van het schiereiland, waarop het oude Syracuse ligt. Genomen vanaf onze ankerplaats.

Dinsdag 03-09-2013

Een lekker relaxte dag. Goed geslapen, het anker zit stevig ingegraven in de kleibodem. We besteden de dag aan klusjes en schoonmaken. En aan rusten. Zo was de opzuigpijp van de grote dieseltank weer eens verstopt. De vulling van de dagtank was daardoor terug naar 68%, terwijl die altijd 100% gevuld moet zijn, zolang er nog brandstof in de hoofdtank zit. Dus de pijp eruit schroeven en doorraggen met een stukje staaldraad en doorblazen met de fietspomp. Daarna de circulatiepomp aan en zie, de dagtank vult zich tot 100%. Ander klusje: de bilge voor de kajuittrap droogdweilen. Tot onze grote verbazing zit er na de lange tocht van gisteren maar een klein beetje lekwater in. Ook hang ik netjes onze ankerbal op boven het voordek.

Vervolgens boeken we een enkele reis Catania - Schiphol bij Transavia op 18 september a.s. Dan hopen we de boot geheel winterklaar in Marina di Ragusa te kunnen achterlaten. Allebei hebben we er zin in om terug te zijn in Gorcum, Ans nog het meest, maar ik heb natuurlijk ook veel zin om me aan de verschijning van deel 2 van mijn boek te wijden en aan de propaganda voor het boek in het algemeen. Aardig is dat we tijdig terug zijn om de Boten - en Camperbeurs in de Lingehaven mee te kunnen maken. Altijd een gezellig spektakel. Helaas missen we wel het jaarlijkse Lingehavenconcert op 13 en 14 september. Je kunt niet alles hebben.

We hebben bessloten om een paar dagen hier achter het anker te blijven liggen. Mogelijk gaan we de laatste nacht nog in de marina (Marina Yachting) hiertegenover liggen. Die is namelijk erg duur, herinneren we ons. Maar dan kunnen we 's avonds in de stad uit eten. We hadden onderweg gehoord dat hij gesloten zou zijn, maar dat is dus niet waar. Je kunt trouwens ook tegen de stadskade aanleggen met het anker vooruitgestroomd. Terug naar boven

Syracuse. Op de achtergrond het Piazza di Duomo

Woensdag 04-09-2013

Gisteren twee werkelijkheden, één wereld. Naast ons ligt een groot motorjacht (een superdoos) uit Malta geankerd. De dikke eigenaar is alleen aan boord, met twee jongemannen al personeelsleden. Aan het eind van de middag laat hij zich naar de wal brengen. Vader gaat op stap. Inderdaad, rond half tien halen ze hem weer op; hij is vergezeld van een slanke, jonge vrouw. Voor wat zich binnen voltrekt hebben we weinig belangstelling. Vanmorgen vroeg brengt een van de jongens de vrouw weer naar de wal. Een prostituee? Ja, waarom niet? Een paar uur later gaat het megajacht ankerop. Avondje Syracuse, wipje, 's ochtends weer naar Malta.

Aan de andere kant van ons is een stukje verlaten kade. Er liggen elf verwaarloosde boten met de typische blauwgroene kleuren van de overkant, van Libië. Bij de boeg Arabische opschriften. Opgelegde vluchtelingenboten. De illegale gelukszoekers slijten hun levens in kampen bij de Italiaane steden. Niemand weet raad met ze en niemnd heeft emplooi voor ze. Op Malta waren er ook veel, vier jaar geleden.

Om half elf lichten we het ankeren en varen naar de stadskade. We leggen met de kont tegen de kant aan, het anker vooruit. De kade is lastig te bepringen met een lijn in de hand, want er zit een muurrichel onder de waterlijn voor, zodat je niet echt dichtbij kunt komen. Niemand van de Amerikaanse super-catamaran naast ons komt te hulp. Wat vrouwen en mannen zitten stom en gezapig toe te kijken. Tenslotte sturen ze een bemanningslid om onze touwtjes aan te pakken. Enfin, we liggen hier mooi (foto hier). Wel een stuk warmer dan op de ankerplaats. tegenover ons is een lange schaduwrijke bomenallee, met een draaimolentje, een kindertreintje, een schiettent en een limonadebar. Als alles klaar is en de loopplank uitgelegd, gaan we de stad in. Daar brengen we een groot deel van de dag slenterend en terrasserend door. We genieten. Syracuse is een stad om verliefd op te worden en verliefd in te zijn. We zijn het allebei. Zie foto hierboven en drie andere hier. We (her)ontdekken ook het kleine, lommerrijke parkje aan het eind van de kade. De schaduw komt van vier enorme kathedraalbomen (foto hier). Wat is een kathedraalboom? Dat is een lang verhaal, dat in een vorig leven in Lissabon begint. Lees het hier.

Waarschijnlijk liggen we hier gratis aan deze kade. Dus: vanavond lekker uit eten in de stad! Terug naar boven

Onze Dulce met twee giga-jachten. De tender (bijbootje) naast het rechter jacht is net zo groot als wij

Donderdag 05-09-2013

Gisteren, eind van de middag. Toevallig zijn we allebei beneden als van de kade een stem klinkt met Hollandse intonatie: 'Hallo!' We kijken boven. Er staat een vriendelijk kijkende man met bijna net zo'n grijs baardje als ikzelf. Inderdaad, een Hollander. Hij vertelt dat hij Peter heet en dat hij in de baai voor anker ligt. Zijn boot heet Ilja, een Ovni 43, en hij vertrok drie jaar geleden uit Nederland met zijn vrouw Yvonne en de hond Woezel. Hij lag hier ook aan de stadskade maar moest vanmorgen plaats maken voor een groot motorjacht. Dat risico loop je hier. Peter komt aan boord en drinkt een glas wijn met ons. Ze zijn ook op weg naar Ragusa voor de winter. We zullen ze dus wel vaker zien. Overigens vertelt hij dat er deze winter zo'n 25 Nederlandse boten zullen overwinteren.

Even tijd voor de mail. Allereerst was er een bericht van zeiler Peter ter Haar van Funny Girl, een Jeanneau SO 42, die ook in Roccella Ionica lag toen wij er waren. Hij had ons willen opzoeken, maar we waren 's ochtends heel vroeg vertrokken voor de oversteek naar Syracuse. Deze Peter meldt dat je inderdaad gratis vijf dagen aan deze stadskade mag liggen; hij lag er zelf wel negen dagen. Als er een cruiseschip komt, moet je weg. Hij vertelt over de Arabische bootjes, die we in Roccella zagen: 'Die Arabische bootjes.. afgelopen zaterdag zijn er 2 binnengebracht door de kustwacht. Vanaf half 7 's ochtends hing en vloog er een helicopter boven de haven. De bootjes waren overvol, er waren 4 tourincars nodig om iedereen te vervoeren. Kennelijk hebben ze er daar ervaring mee, want alles liep op rolletjes. Wel heel veel politie, ik heb zeker 60 agenten (gewapend) geteld.' Het is hetzelfde vlotte patroon dat we vier jaar geleden op het eilandje Lampedusa zagen.

Er is ook mail van Chris de Coninck van ons zusterschip Luna, die met een vergelijkbaar zeewaterlek kampt als wij. Hij plaatste zijn uitvoerig rapport ook in het Gastenboek, waar ik naar verwijs. Een nogal ingewikkeld verhaal, dat ik niet één, twee, drie doorgrond. Ook komt het me voor dat hij veel méér lekwater heeft als wij, omdat hij bijvoorbeeld bij het draaien van de motor op 1300 toeren om de zestig minuten zijn bilgeputje moet ledigen. Bij ons lekt het eigenlijk alleen bij het starten van de motor, zoals we gisteren weer merkten toen we de paar honderd meter van de ankerplaats naar de stadskade voeren. We hadden toen dezelfde kleine hoeveelheid lekwater als op de hele oversteek van 90 mijl vanaf Roccella. Hm. Ik heb het verhaal voor commentaar aan Fons doorgestuurd, maar dat kan even duren, want hij is op vakantie.

Gisteravond keken we een tijdje naar de pantallonade van burgers, die over de kade voor ons langs trok. We liepen later naar het Domplein en zaten er een tijd op de marmeren trappen van de Dom naar alle vertier te kijken. Een blinde man met een accordeon speelde de 9e symfonie van Beethoven. (foto hier). We aten op hetzelfde binnenplaatsje als destijds. Een van die keren was mijn jongste zoon Bas erbij. De kwaliteit bleek er helaas niet op te zijn vooruitgegaan. In de Via Cavour namen we bij een ijssalon een heerlijke frozen yoghurt. Bij thuiskomst bleek er een giga-jacht met de vlag van de Virgin Islands naast ons te liggen, waarbij we volkomen in het niet vielen. Ernaast lag hun tender; die was van hetzelfde formaat als ons schip. Het is de Inception, een 50-meterjacht dat je inclusief bemanning kunt huren voor € 250.000 euro per week. Tja. 'De mijne is groter.' 'Ja, maar de mijne is mooier.' Zie de foto hierboven. Het meest aandoenlijk waren de twee klapstoeltjes, die men naast de loopplank had neergezet. Waartoe? Al die tijd zat er niemand op en voor de nacht haalde de bemanning ze weg. Vanmorgen waren ze er weer.

Vandaag is het warm en benauwd. We lopen samen de stad in en nemen een Latte Macciato onder de bomen op het plein bij de Apollo-tempel. Er staan drie agentes om het verkeer te regelen; één daarvan kek gekleed in nauwe kokerrok met hoge hakken (foto hier). Die zal geen snelheid halen om met succes boeven achterna te zitten. Op de nabije markt kopen we witte druiven, prickly pears (cactusvijgen), pittige kaas met pistachio's, gedroogde tomaten in olie en een fles Lamùri. De voortreffelijke Nero d'Avola die ik me van destijds herinner. Thuis aan boordd lunchen we met de beide arancini die we ook op de markt kochten. Om kwart over twee betrekt de hemel en begint het te regenen en te onweren. Er komt een harde wind Bf 6 uit, die zomaar een behoorlijke zeegang veroorzaakt. Het giga-jacht naast ons geeft ons mooi luwte voor wind en golven (foto hier).. Het jacht waait wel een eind naar ons toe. Je moet je niet voorstellen dat zo'n kolos van zijn anker slaat; hij zal ons tegen de kant kraken. Golven slaan een eind over de kade. Ons schip ligt gelukkig stevig verankerd. De landvasten moeten flinke rukken verwerken; je vraagt je altijd bezorgd af of ze niet zullen knappen, maar ze houden het. In de baai slaat een jacht van zijn ankers en vaart uit zicht. Ik hoop dat de Ilja het goed doorstaat. Na een goed halfuur is het grotendeels over. De wind is terug naar Bf 3-4 en de golven bedaren. De giga-buurman ligt ook weer recht. Het zonnelampje van een van de Maltese kabouters, die van stuurboord, is er afgewaaid en ligt aan dek. Morgen zal ik het er weer opzetten. Verder zien we geen schade. In de verte blijft het donderen terwijl het nog steeds regent. We gaan eens even kritisch naar het weerbericht voor morgen kijken, want ons voornemen was om dan naar Ragusa te varen.

Terwijl in Rusland de G20 zich over de kwestie Syrië buigt, lezen we dat islamitische extremisten van Al-Nusra het christelijke dorp Maalula bezet hebben. We kennen dat dorp, 40 kilometer van Damascus, vlak bij de Libanese grens, we waren er in september 2010 (lees verslag hier). Er zijn verder geen berichten over wat er gebeurd is.  Terug naar boven

We wisselen elkaar af bij de stuurstand

Vrijdag 06-09-2013

De regen en het onweer trokken gister weer weg, de zon ging weer schijnen alsof dat vanzelf sprak. Mogelijk is dat ook zo, wie weet dat zeker? Vroeger las ik een keer een zin over iemand, die luidde: 'Hij is zo vanzelfsprekend als de zon.' Nu weten we dat de zon na vier miljard jaar begint te sterven. Dus zo vanzelfsprekend is op de lange duur de zonsopgang niet meer. We eten aan boord een oud gerecht dat mijn geliefde met aandacht bereidt: uien en tomaten, gebakken met veel knoflook. Simpel en zó lekker. Later zijn er weinig deelnemers aan de avondlijke pantalonnade op de kade. Het is lekker fris, mischien te fris voor de bewoners van Syracuse? We spelen oude CD's van Leonard Cohen af. 'There ain't no cure for love.' 'Dat is toch zo?', vraag ik Ans. 'Dat is zo', zegt ze. Ongeneeslijk, dat zijn we. Later, als de geliefde al in bed ligt, drink ik nog een laatste glas. De oranje lichten van de kadeverlichting glanzen door de kajuitramen. Ik zal blij zijn als ik straks weer thuis ben, maar ik weet nu al zeker dat ik dit dan erg zal missen. Nog zo'n ongeneeslijke kwaal.

Vanmorgen vroeg kijken we naar de weer- en windkaartjes. Ook die van de zeegang. Het ziet er rustig uit op het traject van een kleine 60 mijl naar Marina di Ragusa. Om kwart voor acht lichten we zonder problemen het anker. In het drijvende dorpje van ankeraars varen we langs de Ilja om hen dag te zeggen. Het is verder een nogal saaie tocht. Soms kunnen we zeilen, maar na Kaap Passero, de zuidoostkaap van Sicilië, valt de wind weg. Ik staar naar het zuiden; vanaf hier is het slechts 50 mijl naar Malta. Zouden we niet...? Nee, we zullen niet, Malta heeft de haven in Sliema geprivatiseerd en de nieuwe eigenaren hebben nauwelijks plek overgelaten voor bezoekers. Treurig. We hadden er zo'n leuke tijd in de winter van 2008 - 2009.

Over de rest van de tocht valt niks te melden. We wisselen elkaar af bij de stuurstand (foto hierboven). Ik ben wat melancholiek gestemd, want dit zijn de laatste mijlen van dit jaar. Omstreeks half zes lopen we de splinternieuwe marina van Ragusa aan. De invaart is uiterst ondiep en geneigd dicht te slibben. Er zijn provisorische roodwitte boeitjes gelegd, die enige verwarring opleveren als we opeens niet meer dan 0,1 meter onder de kiel hebben. Heb ik de verkeerde kant gekozen? Een dinghy met een marinero komt ons tegemoet. We zien een bunkersteiger. Aha! Even vol tanken voor we aanleggen! Met volle tanks de winter in en geen kans op condenswater. Daarna varen we achter de marinero aan naar onze steiger. We hebben niet op de lucht gelet. Daardoor verrast de plotselinge harde wind uit een onweersbui verderop ons volledig. Met moeite krijgen we de boot dwars op de snoeiharde wind aangemeerd, scheef als wat. Komt later wel.

Inderdaad, een uur later is de bui weg en leggen we de boot recht. Het is dan zeven uur geweest. Morgen melden we ons wel op het havenkantoor, nu gaan we lekkere hapjes eten met een goed glas wijn. We zijn tijdig op onze winterplek en we hebben nog twee weken de tijd om de boot winterklaar te maken. Terug naar boven

Was hangt op het voordek

Zaterdag 07-09-2013

Het is ruim een kwartier lopen naar het kleine centrum van dit dorp. Of beter: badplaatsje. Vanaf de nieuwe jachthaven is een evenzeer nieuwe voetgangersboulevard langs het strand gebouwd. Onderweg toch een aantal pizzeria's en bars. Dat ontdek ik gisteravond als ik niet kan slapen en nog een ommetje maak. We dachten dat de haven zo afgelegen lag, maar dat valt dus wel mee.

Een rustige nacht. Geen disco op de wal. Het valt ons op hoe goed deze marina ontworpen is. Door de bocht bij de invaart en de lay-out van de pontons, lijkt het erop dat je hier totaal geen last van swell zult hebben. Vanmorgen zet ik een van de fietsjes in elkaar en fiets naar het havenkantoor. Een vriendelijk meisje legt me uit dat ze een speciale aanbieding hebben voor overwinteraars: je kunt óf eerder komen (in september), óf later vertrekken (in mei) en dan lig je gratis. We hadden al zoiets al van Jaap & Diana gehoord. Het betekent voor ons dat we tot 1 oktober a.s. niets hoeven te betalen. Verder krijg ik een electronische sleutel voor de poort en voor water & electra. Ze legt uit waar de winkels zijn. Het is uitbundig zonnig, geen spoor meer van bewolking, laat staan onweer. De barometer was weer opgelopen. Ik fiets over de boulevard naar het Piazza Duca degli Abruzzi. Er zijn veel mensen op de been en ze wijzen me vriendelijk een kleine supermarkt, waar ik vers brood kan kopen. Een halve kilometer verderop schijnt een grote supermarkt te zijn.

Terug thuis schakelen we de walstroom in en Ans laat de wasmachine weken van achterstallige was verwerken. Ik span drooglijnen op het voordek (foto hierboven). Ook maken we de boot binnen schoon. 's Middags rusten we uit en ik herlees na meer dan dertig jaar een oude SF op de e-reader van Ans: 'Een stad vol Chasch' (1968) van de onlangs overleden meester-auteur Jack Vance. Het 1e deel van Tschai-reeks. Smullen! Later zet ik het tweede DiBlasi-fietsje in elkaar, maar bij het oppompen van de bandjes blijkt de achterste band lek. Ik kan pompen wat ik wil, maar lucht komt er niet in.  Als ik de buitenband eraf haal, blijkt er toch wat lucht in de binnenband te zitten. Het ventiel is dus stuk. Ach, zou hier een fietsenmaker in de buurt zijn?

Gisteren overigens hoefden we niet veel lekwater weg te dweilen, ondanks het feit dat we driemaal de motor gestart hebben (bij vertrek, bij de bunkerkade en nog eens aan de ponton, om de lijnen strakker te zetten). Fons mailt vandaag dat hij me adviseert om de waterlock eruit te bouwen en mee te nemen. 'Kunnen wij kijken of het te repareren of te vervangen is voor een andere. Desnoods maken we een nieuwe van zeewaterbestendig rvs 318.' Hm, dat is nogal wat. Dat uitbouwen, bedoel ik, onder de rechter motorfundering. De vraag is of het al die moeite waard is, zolang de lekkage dermate gering is als nu.

Vanavond zullen we waarschijnlijk langs de boulevard naar het centrum lopen en ergens neerstrijken in een pizzeria. Terug naar boven

Dulce aan de steiger in Marina di Ragusa. Wie goed kijkt, ziet Ans op het voordek de was ophangen

Zondag 08-09-2013

Deze zondag besteden we de dag aan waarvoor hij traditioneel bestemd is: luieren. Daar is niks over te vertellen. Het is windstil en warm: 32^o. Heerlijk in de kuip deel 2 van de Tschai-reeks van Jack Vance gelezen: 'Onder de Wankh' (1969). Hergelezen, zeg je dat zo? Ik las het net als deel 1 op de e-reader van Ans en ik moet zeggen, dat ik er niet kapot van ben. Van die e-reader dus. Soms zijn hele alinea's afwezig en de landkaarten, die je nodig hebt, staan er niet op.

's Middags komt Peter van de Ilja langs lopen. Ze zijn gisteren uit Syracuse vertrokken, hebben een nacht geankerd in Porto Palo, zijn juist gearriveerd en liggen op ponton L.

De verovering door de radikale moslimstrijders van Al-Nusra van de christelijke stad Ma'loula wordt bevestigd. Het Syrische leger heeft zich teruggetrokken. Het dorp staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco vanwege zijn kerken en kloosters en omdat het een van oudste centra van het christendom is. Van geweld tegen de inwoners is niets gemeld. Het was altijd een vreedzame plaats. Toen we er in september 2009 waren, arriveerde er juist een touringcar met Iraanse pelgrims; de vrouwen gehuld in zwarte chadors. Ze gingen de vroegchristelijke kerken bekijken. De vraag is of hun sjiitische geloofsgenoten van Al-Nusra dezelfde vreedzame tolerantie zullen opbrengen, die de Iraniërs daar toen ondervonden.  Terug naar boven

Op de brede ponton vouwen we de genua op

Maandag 09-09-2013

Zo er gisteren niets te melden viel, zo is er vandaag weer een en ander geschiedt dat verteld mag worden. Allereerst krijg ik van Rijk wat berichten over de succesvolle opening van de Poëzieroute Gorinchem in het Gorcums Museum. Wie het interesseert, leze het hier en hier. Vanaf gisteren is ook de website Poëzieroute Gorinchem in de lucht, al is hij nog niet af. Het is natuurlijk jammer dat ik er niet bij kon zijn.

Vanmorgen maakt Fons korte metten met mijn aarzeling om het lekkageprobleem aan te pakken. Het komt waarschijnlijk door een lek van of bij het waterlock, schrijft hij. 'Het zal niet vanzelf overgaan en alleen maar erger worden. Als het waterlock echt gaat lekken komen er ook uitlaatgassen uit. Dan wil je de motor echt niet lang meer aanlaten; dit gebeurt misschien in een lastige situatie. Je kunt het maar beter voor zijn', voegt hij dreigend toe. Hij adviseert om een test te doen door een gekleurde vloeistof in de wierpot te gieten (motorafsluiter dicht) als de motor gestart wordt. Verschijnt dat even later in de bilge, dan is bewezen dat het om koelwaterlekkage gaat. Tja.

Ik stuur Fons een paar foto's en pak de fiets om inkopen voor het ontbijt te doen. Al peinzend rijd ik het pleintje met de kleine super voorbij, en ontdek na een paar honderd meter klimmen door de Via Dandolo (Dandolo!) een grote Spar Supermarket. Mooi. Op de terugweg is mijn besluit genomen: ik ga bij de haven om een goede mechanicien vragen. Een uur later arriveert een vriendelijke jongeman met de naam Emilio. We doen de test van Fons met groengekleurde radiatorvloeistof. Het resultaat is: geen groen water in de bilge, wel uit de uitlaat buiten. Na drie keer starten is er slechts een beetje helder, zout smakend water in de bilge gestroomd. Tja, wat nu? Emilio inspecteert uitvoerig de uitlaatslangen en de slangklemmen. Niets mis mee. De slangen lopen inderdaad, vanaf de achterkant van de motor gezien, naar onder de linker motorfundering (2 foto's hier, die ik ook aan Fons mailde). Daar kun je niet kijken. het staat wel vast dat het uitbouwen van dat waterlock onder de motorfundering een uiterst lastige zaak is. We weten het dus even niet meer.

Tijd voor de dagelijkse klus. Ik heb een lijst gemaakt met klussen om de boot winterklaar te maken. Iedere dag één klus in de ochtenduren. Vandaag halen we de genua eraf, vouwen hem op en bergen hem in de voorhut (foto hierboven). Een warme klus met veel gesleep. Peter & Yvonne van de Ilja komen kijken. We spreken af dat ze vanavond in de kuip een borrel komen drinken.

Het heetste deel van de dag brengen we door met lezen en luieren. Terug naar boven

Dinsdag 10-09-2013

Op het kalenderblaadje van de Wetenchappelijke Scheurkalender van NWT (NWT heet tegenwoordig New Scientist) staat vandaag het verhaal over de dreigende supertsunami bij het Canarische eiland La Palma. Door een vulkaanuitbarsting zou aan de zuidkant van het eiland een enorm rotsblok van zeven kilometer lengte losbreken en van twee kilometer hoogte in zee storten. Het gevolg is een vloedgolf van honderd meter hoogte, die de kusten van de noordelijke Atlantische Oceaan zou bereiken.'Statistisch gezien zou de uitbarsting ergens in de komende tientallen jaren moeten plaatsvinden.' Merkwaardig, ik ken dat verhaal niet of ik ben het vergeten. Er schijnt een BBC-documentaire over te zijn geweest in het jaar 2000. Op Internet vond ik een verhaal van Maarten Keulemans van de TU-Delft ('De dag dat de wereld verging. Megatsunami La Palma loopt vertraging op.'), waarin de dreigende ramp sterk gerelativeerd wordt. Niet dat er helemaal niets aan de hand is, maar het kan naar schatting zo'n tienduizend jaar duren en 'laten we ophouden over New York. Het zijn Gran Canaria en Marokko waar we ons zorgen over moeten maken.' Het is curieus dat de scheurkalender van NWT, anders behoorlijk betrouwbaar, het verhaal zonder enige kritische noot brengt.

Gisteravond hadden we een geweldig gezellige en lange avond met Peter & Yvonne van de Ilja bij ons in de kuip. Een gouden avond! Vanmorgen had ik een ietwat dom hoofd. Ans gaat om half elf met Yvonne naar de markt in Ragusa. Ik lees het volgende deel, het derde deel, van de Tschai-reeks van Jack Vance: 'De Dirdir' (1969).

Om twee uur keert Ans terug. Op de markt kocht ze ondermeer voor drie dagen sperciebonen. Terwijl ze slechts een halve kilo wilde, kreeg ze gratis anderhalve kilo extra, plus rode pepers, appels en tomaten. Einde van de marktdag, waarschijnlijk. Ze zag in de onmiddelijke omgeving nota bene de werkplaats van een fietsenmaker! Morgen zal ik haar fietsje erheen brengen, om het kapotte ventiel te laten vervangen.

In de loop van de dag neemt de bewolking toe tot de hemel egaal grijs is. Het is warm en broeierig.  Regen of onweer komt er echter niet. Terug naar boven

Woensdag 11-09-2013

Laat, maar toch is de maandelijkse update van de gemiddelde wereldtemperatuur in de lagere atmosfeer er weer: een + van 0,16^o Celsius over augustus 2013 (zie hierboven).

Vanmorgen vroeg op. Klus van vandaag: de achterband van Ans' fietsje laten repareren. Voorzichtig fiets ik met haar fietsje aan de hand de boulevard af naar het plein. Vanaf daar is het lopen; de stijgende Via Dandolo (Dandolo!) vermag ik fietsend niet te bedwingen met twee rijwielen. Boven, even voor de Spar, vind ik de fietsenmaker. Het eenmanszaakje zit in een garagebox en blijkens het uithangbord repareert de rijwielmaker ook brommers, scooters en auto's. De oude man, die alleen Italiaans spreekt, kijkt laatdunkend naar het fietsje. Ik wijs naar het ventiel van de lege achterband. 'Gemania?', zegt hij. 'No! Di Blasi! Italiano!', riposteer ik.  Nu gaat hem een licht op, hij loopt naar een schap en haalt er een doosje met een passend binnenbandje. Ook mij gaat een licht op: binnenband en ventiel zijn geïntegreerd en niet apart verkrijgbaar. Als de oude baas aan de slag gaat, doe ik ondertussen boodschappen bij de Spar. Vers brood, yoghurt en perziken. Heerlijk, de airco in die winkel. Als ik terugkeer, moet ik assisteren bij het weer in elkaar zetten van de versnellingskabel. Die moet door een spiraaltje en dan vastgemaakt aan een schakelstuk. 'Het is een waardeloos fietsje', maakt hij duidelijk, 'slecht en zwak spul.' Ik houd tien vingers omhoog: 'Toch al tien jaar oud!' Hij lacht en haalt de schouders op. Kosten: tien euro.

De terugweg met beide fietsen is minder moeizaam, want bergaf. 'Doen je remmen het wel goed?', vroeg de oude baas nog. Jazeker. Terug aan boord blijkt Ans al een heel eind op weg met het uitmesten en schoonmaken van ons derde hutje, de jarenlange bergplaats voor van alles en nog wat. Er komen zaken tevoorschijn die we allang missen: de ontbrekende hoes voor een kajuitluik, de stangen voor het railinkje van de loopplank. Of nooit misten, zoals de hangmat die we eens kregen van andere vertrekkers.

In de hitte van de middag luieren we weer. Ik herlees het laatste deel ('De Pnume') van de Tschai-reeks van Jack Vance. Wat me vroeger bij hem opviel is, dat hij zijn werelden veel meer had kunnen uitbouwen en zich er aan het eind vaak snel vanaf maakt. Je had wel meer willen lezen. Terug naar boven

Aangroei van kokerwormpjes op het logwieltje

Donderdag 12-09-2013

Nieuws uit het christelijk stadje Ma'loula bij de Syrisch-Libanese grens, dat onlangs veroverd werd door fundamentalistische Al-Nusra rebellen. BBC-correspondent Jeremy Bowen bezocht het dorp en meldt dat er zware vuurgevechten gaande zijn. 'De inwoners van het dorp zijn in alle haast naar Damascus gevlucht toen de eerste rebellen toegang tot het dorp vonden. Ze zijn heel erg gefrustreerd en boos over wat er gebeurd is. Sommigen vertelden me dat al-Nusra een aantal van hun kerken heeft verwoest.' Bowen zelf zag echter geen schade aan christelijke gebouwen. De Syrische christenen, zo'n 10% van de bevolking, scharen zich over het algemeen aan de zijde van Assad, die hen altijd bescherming bood. Ze proberen zich in de praktijk zoveel mogelijk afzijdig te houden.

Vandaag haal ik het logwieltje uit de bodem van de boot en schroef er de top in. Vanaf Syracuse zat het al vast en ik heb de indruk dat de aangroei in deze wateren veel sneller verloopt dan in de Griekse wateren. De top en het wieltje zaten vol 'kokerwormpjes' (heten ze geloof ik, zie foto hiernaast) Ik plaats het wieltje in een glas azijn. Na een paar uur is het helemaal schoon. (Aanvulling: mogelijk zijn het z.g. kalkkokerwormpjes, zie hier).

Vanmorgen is het bewolkt en de bewolking neemt in de loop van de dag nog verder toe. Omstreeks het middaguur wakkert de westenwind flink aan, geheel zoals voorspeld. Even vallen er wat druppels, maar regen wordt het niet. Rond half twee gaat de wind weer liggen. De Fransen naast ons wilden aanvankelijk doorvaren naar Licata, hun winterplek; nu zijn ze blij dat ze gewacht hebben. Waarom ook niet, er is tijd zat.

Het lekkageraadsel laat ook Fons niet met rust. Hij heeft nog eens de twee foto's bekeken, die ik maakte van de achterzijde van de motor (zie hier). Hij vraagt zich af of de verbinding onder de motorsteun wel  het waterlock is. Misschien zit er gewoon een haakse rvs-bocht? 'De ruimte onder de fundatie lijkt me te klein om daar een waterlock van een liter of 10 in te bouwen', schrijft hij. 'Zit het waterlock niet verderop in het uitlaatsysteem, onder het bed misschien? Als het alleen maar een bocht is, dan zal het een stuk eenvoudiger te zijn om het te vervangen.' Een interessante suggestie! Ik zal er zeker naar gaan zoeken, maar ik denk eigenlijk dat - als het waterlock onder het bed zou zitten - er ook lekwater onder de schroefas zou moeten komen. En dat is niet zo.

Vanavond gaan we gebakken verse tonijn eten bij Peter & Yvonne. Iemand bij hen op de steiger had er één gevangen, er moten van gesneden en rondgedeeld. Terug naar boven

Vrijdag 13-09-2013

Van Niels Bokhove, redacteur en vormgever van het literaire e-magazine 'De Utrechtse Boekhouder', ontvang ik over de mail een kopie van de recensie die in het 7e nummer (11 september 2013, pag. 29) over mijn boek verscheen. Zie hierboven. Wat een aardige recensie! Vanaf volgende week kan ik me weer geheel op de promotie van mijn boek storten.

Gisteravond voortreffelijk gegeten bij Peter & Yvonne in de kuip. De gebakken tonijn was heerlijk toebereid door chef-kok Peter, met een saus van basilicum. Verder: couscous met rozijnen en tomaatjes uit de oven. Ans had een lekkere salade van kikkererwten meegebracht.

Vandaag is de hele dag onrustig vanwege een harde NW-wind Bf 6. Ik spande een extra kruislijn aan van het achterschip op de steiger tegen het neen-en-weer bewegen. Goed dat we dit nu meemaken en beter weten hoe we straks de boot goed moeten vastleggen.

Vanmorgen de stad afgereden op zoek naar radiatrorvloeistof, om de motor en de generator te conserveren voor de lange wintermaanden. Nergens te vinden, niet bij het benzinestation, niet bij de suermarkt en niet bij twee discount-supers verderop. Gelukkig weet havenmedewerker Emilio het te vinden in het volgende dorp. Ik ben op zoek naar tekeningen van de motor, zoals lezer Jelte Hartvelt al suggereerde, om erachter te komen wat er nou precies onder de linker motorsteun zit. In de officiële instructieklapper van Jeanneau staat er niets over en ook niet in de gebruiksaanwijzing van Yanmar. Het waterlock/geluidsdemper bevinden zich in een soort schemergebied tussen de een en de ander. Mogelijk weten ze het bij dealer Rob Krijgsman in Drimmelen.

Ik schroef de resten van de WC-bril in het kleine toiletje los en noteer de maten. We zullen volgend jaar een nieuwe meenemen uit Holland. Bij de haven regel ik de transfer naar het vliegveld van Catania volgende week; 90 kilometer voor 130 euro. De rest van de dag lezen we weer weg. Vanavond is er een kennismakingsborrel voor overwinteraars in de havenbar. Terug naar boven

Live-aboard borrel. Op de voorgrond de Hollandse tafel, met links Ans en Peter van de Ilja (op de rug)

Zaterdag 14-09-2013

De borrel met de andere live-aboards gisteravond was leuk. Het was de eerste van het nieuwe winterseizoen en wordt - als steeds - georganiseerd door de Britten. Aanvankelijk zijn er twee gescheiden tafels in de Marina Lounge Bar, een voor de Engelen en een voor de Hollanders, met een enkele Duitser en een luttele Fransman. Een aantal uren en glazen later mengt de zaak zich. Veel boeiende mensen; de meesten zijn van onze leeftijd. We raken op dehoogte van de vele activiteiten, die vanuit de Britten worden opgezet: wandelingen, een orkestje, een cursus Italiaans, een cursus schilderen. Zo was het in al die overwinterhavens, waar we waren, behalve in Israël en in Egypte. Hierboven een foto.

Vannacht windstil. In deloop van de ochtend neemt de westenwind weer toe. Ik haal vers brood op het pleintje in de stad. Later doen we samen de conservering van onze motoren voor de lange wintermaanden. De generator, die we in de achterliggende maanden helemaal niet gebruikt hebben, start zonder problemen. We draaien er de wasmachine op, op 40^o en dat gaat goed. Aan het eind sluit ik de afsluiter en giet een aantal liters koelvloeistof in het wierpotje. Klaar. Daarna de motor. Die heeft de volle vijf liter nodig, voordat Ans meldt dat er blauwgekleurd koelwater uit de uitlaat spuit. Ook klaar. Nieuwsgierig kijken we in het bilgecompartiment voor de kajuittrap. Inderdaad: nu is het geringe lekkagewater wél gekleurd. Dat is het bewijs dat het bij het lek om koelwater gaat. Dat weten we dan weer.

De rest van de dag lezen en luieren. De wind trekt aan tot Bf 5, niet zo hard als gisteren. Toch lijken we in de komende dagen wat minder weer re krijgen, met name maandag. Nog vier dagen voor ons vertrek. Aan het eind van de middag weigert mijn TIM-SIMkaartje. Waarschijnlijk op. Dat is vervelend, want er is hier geen filiaal van TIM om het op te laden. Ik fiets naar de eerdergenoemde Marina Lounge Bar, die een goed WiFi-netwerk heeft, dat je ook aan boord kunt ontvangen. Niet gratis, 10 euro voor 50 uur. Het is goedkoper dan het netwerk van de haven zelf. Terug naar boven

Vuurwerk boven zee, achter ons

Zondag 15-09-2013

SWOESJJJ.....BAM!!! Wat is dat? Meteen zijn we wakker en rennen naar de kuip. Een fraai vuurwerk ontplooit zich vanaf de haven in de lucht boven zee, achter ons (foto hierboven). We zitten genietend te kijken. Die Italianen kunnen er wat van! Cascades van kleurig vuur volgen elkaar aan de nachthemel op. We hebben wel eerder in havens vuurwerk gezien, maar dit is toch wel een van de allermooiste. Het duurt een kwartier met een korte toegift van enorme rode vuurbloemen.

Vanmorgen is het kalm weer. Weinig wind, dus zal het warm worden. We gaan aan het werk. Ans gaat de vliegroest van de rvs-buizen wegpoetsen en ik haal alle nu overbodige lijnen en lijntjes weg en berg ze op in de voorhut. Terwijl Ans de opbergzakken van de fietsjes schoonmaakt en de toiletten een beurt geeft, poets ik de beslagen van de kajuitdeuren blinkend. Je weet, als je over een halfjaar terugkeert, moet het weer. Enfin, op het wegnemen van de bimini en de buiskap na, zijn we bijna klaar.

De Fransen naast ons hebben besloten om voor de winter niet naar Licata te gaan en hier te blijven. Waarom? Ze dachten aanvankelijk dat het er goedkoper was, maar de prijsopgave bleek zonder BTW te zijn. Mét BTW zou het duurder zijn dan hier.

In de hitte van de rest van de dag lezen en luieren we in de schaduw. Er is geen verkoelend windje. Tegen het eind van de middag trekt hoge sluierbewolking de hemel dicht. De barometer zakt snel. Het gaat waaien uit het oosten en de lucht wordt heiig. Voor vanavond en vannacht verwacht men onweersbuien. Nog drie nachten. Terug naar boven

Grauwe, Hollandse luchten bij het opstaan, na een nacht van onweer

Maandag 16-09-2013

Het voorzegde onweer kwam inderdaad. Laat. Vanaf twee uur onweerde en regende het vrijwel onafgebroken, tot vanmorgen toe. De boot is nu wel schoongespoeld. Lekkages in het rechterdeel van mijn garderobekast (niet het deel met de nieuwe koerscomputer) en bij de zijverstaging links en rechts. Niet veel overigens, maar we weten nu precies waar we voor ons vertrek uit voorzorg handdoeken moeten leggen. Dat het bij de stagen lekt, is niet zo vreemd, want daar staan grote krachten op. Gedurende de onweersbuien valt de stroom in de hele haven uit.

Vanmorgen ziet het er donker en grijs uit: eigenlijk voor het eerst sinds maanden een 'Hollandse aanblik' (foto hierboven). We komen geheel in de stemming voor het klimaat thuis. Vanaf een uur of negen is het droog. Ik fiets naar het pleintje voor vers brood. Geen beleg, we maken onze voorraden op. Ondertussen verschijnen er weer regenwolken in het westen. Alles heeft te maken met een venijnig lagedrukgebied over Italië, dat zuidoostwaarts trekt. Bij het eilandje Giglio, waar men het wrak van de Costa Concordia probeert te lichten, moest de operatie gestaakt worden wegen een storm, die met hetzelfde Laag samenhangt. De bimini en de buiskap zijn inmiddels weer opgedroogd en we besluiten om ze weg te nemen vóór die aankomende bui. Dat lukt; als de eerste druppels vallen hebben we ze opgevouwen en binnen gebracht. Die bui blijft echter beperkt tot die druppels, een kwartier later is de hemel egaal blauw. Omdat het niet waait, is het spoedig heet. Ans moppert; omdat er nog steeds geen walstroom is, kan ze de laatste wasbeurten niet draaien.

's Middags is er veel wind uit het westen. De hemel is ook nu totaal blauw. De walstroom is er weer en de wasmachine draait. Straks zal ik op de wal een pizza halen, voor het avondeten. Terug naar boven

De boot, ontdaan van bimini en buiskap. De Egyptische ballen hangen weer

Dinsdag 17-09-2013

De laatste dag voor vertrek is altijd vol van 'heb je dit gedaan?' en 'heb je dat niet vergeten?' Zo ook deze. Als ik een vers brood wil gaan halen, blijkt de achterband van mijn fietsje lek. Natuurlijk. Dus pak ik die van Ans. Voorband leeg. Die is echter, anders dan mijn achterband, op te pompen. De dag begon met bewolking, maar die was snel weg. Het waait inmiddels weer NW 5. Ik leg extra lijnen op de kant. Verdere activiteiten zijn niet het vermelden waard. De dag voor vertrek is gewoon een vervelende dag.

's Middags pakken we de koffers en wegen ze zorgvuldig, want Transavia doet altijd moeilijk. Ruimbagage (1 koffer) 20 kilo, handbagage (2 stuks), 10 kilo per stuk. Het is ook nog Prinsjesdag in Holland. Voortgaande bezuinigingen. Het eind van de tunnel (van de crisis) is in zicht, zegt het kabinet. Daar heb ik mijn twijfels over, maar het zou mooi zijn. Overigens geloof ik die kreten van Wilders en Roemer niet, dat de regering 'ons land kapot bezuinigd'.  Integendeel, als we door blijven gaan met meer uitgeven dan we binnen krijgen, maken we het land kapot.

Vanavond, de laatste avond, gaan we uit eten met Peter & Yvonne. Morgen om half zeven de wekker. Om 10.45 uur vliegen we van Catania naar Amsterdam. Overmorgen vatten we het Gorcumse leven weer op. Terug naar boven

Na het opstijgen maakt het vliegtuig een grote bocht om de vulkaan Etna. De top steekt een eind boven de wolken uit. Zie de rook, die de kraters uitbraken

Woensdag 18-09-2013

Na twee uur 's nachts doe ik geen oog meer dicht. Malen, malen. Zou ik niet de landvasten niet anders leggen, de eindjes mooi opbinden? Morgen niet vergeten nog even in de bilge te kijken. Dat soort dingen. In een poging er een eind aan te maken, sta ik op, ga naar de kuip en verleg de landvasten. Het helpt weinig. Tenslotte gaat de wekker. Half zeven. We staan op. Volgt de gebruikelijke procedure, die eindigt met het loskoppelen van de walstroom en het sluiten van de laatste afsluiters. Ik haal bij het hek van de haven een bagagekarretje; dat rijdt op luchtbanden en maakt minder lawaai op de steigers dan de kofferwieltjes. Als de koffers erin zitten en Ans van boord is, haal ik de loopplank binnen en berg hem op. Nu nog de kruislijnen aan de achterkant spannen en dan hebben alles gedaan. Laatste blik op het schip: Dulce, ze heeft ons trouw hier gebracht, wat ligt ze er rustig bij. In de lichte wind lopen we de steigers af met het volle karretje. Er staat een lichte NW-wind. Na vijf minuten wachten verschijnt de taxi. Op tijd. De ongeveer honderd kilometer naar het vliegveld van Catania duurt een goede anderhalf uur. De weg voert door een dor, geelbruin landschap, dat gaandeweg steeds meer gedomineerd wordt door de vulkaan Etna.

Op het vliegveld staat een lange rij voor de balie van Transavia. Zoveel medepassagiers hadden we half september niet meer verwacht. Het inchecken en de veiligheidscontrôle gaan echter redelijk snel, maar er is geen tijd meer voor een kop koffie, want het consigne 'boarden' wordt al omgeroepen. De Boeing 737-800 is bijna vol. We hebben plaasten vóór de vleugel, waardoor we tijdens het opstijgen goed kunnen zien dat de piloot een wijde bocht om de Etna maakt. De top van de vulkaan steekt ruim boven de bewolking uit, de berg braakt uit diverse kraters dikke, vuile rook uit (foto hierboven). Vuur is er echter niet te zien. Ongelooflijk dat we in 2009 daar liepen, bij die kraters. Toen was Bas bij ons (verslag hier).

Even later vliegen we boven de Middellandse Zee. De bewolking wijkt. We zien een enkel eilandje en dan volgt, ter hoogte van Napels, de Italiaanse kust met de eilanden Ischia en Capri. Venetië is verderop niet meer te zien, want al gauw is alles achter bewolking verstopt. Door tegen wind duurt de vlucht twee uur en drie kwartier. Boven Nederland breekt de bewolking. Hoe groen is ons land! We landen op de Buitenveldertbaan van Schiphol. Als we uit de bagehal komen, staan daar als verrassing niet schoonzoon Michel, maar Ans' dochters Barbara en Tessa, de laatste met de kleine Vajèn. Ans is helemaal geroerd. De kleine Vajèn lijkt ons niet meer te kennen, maar later valt het mee. We doen snel wat noodzakelijke boodschappen bij een filiaal van Albert Heijn en eten een rookworst bij de kraam van de Hema (ik tenminste). Met ketchup. De rest van dit jaar zal ik me verre van Hema-worsten houden, neem ik me voor. Het is fris buiten, een graad of dertien. We hebben jacks in het voorvak van de koffer gestopt. Als we die eruit halen, ziet Ans dat de koffer open is gemaakt; het slotje is eraf. Later blijken we echter niets te missen.

Onderweg valt er een enkele bui. Om een uur of half vier zijn we in Gorcum en halen bij Barbara ons autootje op. Raar gevoel, weer door ons stadje te rijden. Het is net of de beelden van Sicilië niet willen wijken, alsof je er niet echt bent. De Lingehaven, de druipende stoelen op het terras op de Derde Waterkering. Bij ons appartementje is er een parkeerplaats voor de deur vrij. Voor onze eigen deur staat een bosje bloemen, van medebewoonster mevrouw Lo. Die hadden we gisteren gebeld. Ze heeft een reservesleutel. We treffen ons appartementje precies zoals we het drie maanden geleden hebben achtergelaten. Er is veel post en op de salontafel staat een grote bos zonnebloemen, van Wiger & Arina. Bij de schuiframen van de serre barst het van de spinnen.

Zoals we gewoon zijn pakken we in een traag tempo de koffers uit. We zijn moe en kruipen even te bed. Later gaan we eten bij Mykonos op de Langendijk. We treffen er stamgast Daan W. Jorgos zet mezes en ouzo voor ons neer. Veel eten we  niet. Op de terugweg gaan we bij Wiger & Arina langs. Verhalen over en weer, zij over hun vakantie met de boot langs de Engelse zuidkust, wij over de Med. We zijn weer thuis! Terug naar boven

De prachtige bos zonnebloemen die we op onze salontafel aantroffen, van Wiger & Arina

Donderdag 19-09-2013

Vannacht geslapen als een roos. Ik ben vroeg op en maak het verslag van gisteren. In de email vind ik een foto, die Peter & Yvonne onlangs van ons maakten, toen we bij hen in de kuip verse tonijnmoten aten (foto hier). We ontbijten op ons gemak. Daarna op bezoek bij de moeder van Ans, nu 94 jaar. Het gaat tamelijk goed met haar. Vervolgens uitvoerig boodschappen gedaan bij de Jumbo in het Piazza Center. Goeie genade, wat een keus! Dat zijn we een beetje ontwend. Het huishouden moet weer opgestart worden, dus ons boodschappenkarretje is vol. Toch even langs viswinkel Van Lopik, voor visfrietjes (Ans) en een rolmops (ik).

Ans wijdt zich 's middags aan het lappen van de ramen, die goed vuil waren. Daarna werpt ze zich op de bestrijding van de resterende duizend of wat spinnen en hun webben. Die zaten tot in de vitrage. Van boord hebben we een viertal mappen met CD's meegenomen. Ik begin aan het niet-geringe karwei om ze terug in hun doosjes te doen. De popmuziek, de fado's en het chanson moeten nog op alfabet gezet worden (had ik na de verhuizing nog niet gedaan). De klasieke muziek op Radio 4 veraangenaamd de taak. Dat heb ik wel gemist: in Griekenland en Italië heb je geen klassiek kanaal. Verder gooi ik me op belastingtrubbels, ontstaan ten gevolge van onze lange afwezigheid; trubbels, die hier geen nadere vermelding behoeven.

Bij alles wat we doen, genieten we van ons appartementje en van het zicht op de haven. Wat een mooi plekje hebben we hier toch! Niet groot, maar gewoon voldoende, mooi gelegen in de oude binnenstad en comfortabel. Diverse bekenden lopen langs over de sluis en zwaaien. Vanavond weer eens ouderwets voor de televisie hangen. Terug naar boven

Boekhandel 'De Wingerd' in de Arkelstraat. Rechts ligt mijn boek, ogenschijnlijk bij de toptitels, maar die liggen aan de andere kant

Vrijdag 20-09-2013

Een dag met klusjes thuis. Maar eerst ga ik uitgebreid in bad, waarna ik me wijd aan de broodnodige update van de webpagina 'Kaarten en routes'. Die had ik schromelijk verwaarloosd. Daarna loop ik de stad in. Op de Langendijk zijn weer een paar winkels gesloten en ook het bekende poffertjes- en pannenkoekenrestaurant is dicht. Volgens Ans zat het er al heel lang. Maar er zijn ook wat positieve ontwikkelingen. Het pand op de hoek bij de Peterbrug, waar de glas-in-lood handel zat, herbergt nu een leer- en antiekrestaurateur. Op de Langendijk is een Italiaanse broodjeszaak gekomen en een 'feestcafé. Anderzijds is het muziekcafé van Teus V. in de Kerkstraat kennelijk alweer ter ziele. Dat is gauw gegaan, hij opende het nog pas dit voorjaar. In de Arkelstraat loop ik langs Boekhandel 'De Wingerd'. Aha! Eens even kijken of na drie maanden mijn boek er nog ligt. En jawel, het ligt zelfs op een mooie plaats (zie foto hierboven)! Het lijkt wel bij de toptitels maar dat is schijn, die liggen aan de andere kant. Het affiche op de winkeldeur is weg.

Ik loop verder via de Vijfde Uitgang naar de Praxis aan de Spijksedijk. Ik haal er een set inbussleutels; die heb ik nodig want het slot van de serredeur zit vast. Verder een tekenhaak en twee planken voor de CD-kast. Die moet worden uitgebreid - en dat kan. Dat is het leukste klusje van vandaag. Als het klaar is, ga ik verder met de alfabetisering van mijn collectie popmuziek. Straks om vier uur komt mijn oude vriend Herman U.; samen zullen we naar het Heukelums Wijnhuis gaan. Oude gewoonten worden weer opgevat. Terug naar boven

Ganzenborsten in een rookoven

Zaterdag 21-09-2013

Met Herman wijn wezen proeven bij Inge in Heukelum. Leuk om hem en andere stamgasten terug te zien. Laat hij nou twee lekkere Italiaanse wijnen op de proeftabel hebben staan. Allebei van de Montepulciano d'Abruzzo druif; de mooiste was uit 2005. Komt even later stamgast Tubertus T. binnen. Die is in zijn vrije tijd jager, hetgeen natuurlijk licht bedenkelijk is (maar vooruit). Hij jaagt ondermeer op de wilde ganzen in de buurt, die de boeren veel overlast bezorgen. Er zijn er zoveel, dat je altijd wel raak schiet. Hij snijdt de borsten en de bouten uit, laat ze een week besterven, zet ze twee dagen in de pekel en rookt ze daarna twee uur. Hij had een stuk borst meegebracht en dat smaakte aangenaam pittig. Omdat het erg bewerkelijk is, hebben de meeste mensen (en poeliers) er geen zin in. Een jager krijgt voor een gans maar vijftig cent; in de handel gaat hij voor 16 euro over de toonbank. Er overwinteren dermate veel ganzen in ons land, dat men de afgeschoten dieren soms naar de voedselbanken brengt. Dat was geen succes. De mensen die ze meenamen, weten doorgaans niet wat ze ermee moesten doen. Want als je de borsten gewoon in de pan braadt, dan zijn ze nog steeds niet te eten, zo taai. Wat je op een wijnproeverij niet allemaal opsteekt. Lees er hier meer over.

Vandaag een dag die steeds zonniger wordt met aangename temperaturen. 's Ochtends voltooi ik de alfabetisering van het niet-klassieke deel van mijn CD-collectie en luister ondertussen naar de 80-jarige Bernard Haitink in het Radio4-programma 'Een goedemorgen met...' Toevallig is dat programma vandaag 30 jaar oud. Haitink laat Bach, Bruckner, Mozart en Mahler afspelen. Hij zegt intrigerende dingen over alle.

Om half twee ben ik klaar, als Ans terugkeert van een bezoek aan haar moeder. 's Middags slenter ik wat door de stad en drink een kop koffie bij Anja Kok in haar Boekhandel Cursief. In de kast 'Schrijvers uit de omgeving' staan nog vijf van mijn boeken. Anja vertelt interessante wetenswaardigheden uit de wereld van de  boekhandels. Ze heeft weinig goede woorden over voor het huidige culturele klimaat in Gorcum. Tja, men moet niet vergeten dat we in een gewoon provinciestadje wonen. In elk geval hebben we toch maar een mooie Poëzieroute. Op de terugweg loop ik even aan bij De Franse Winkel van Eelco & Martine in de Tinnegietersteeg. Veel lekkernijen uit de Franse keuken. Ik neem een tros rose knoflook, een knoflook brood en een blik confit de canard mee. Bij thuiskomst tref ik Ans met haar dochters en de kleinkinderen Nikita en Vajèn. Later komt Jeffrey ook langs. Vanavond wil ik naar een orgelconcert door Gerben Budding in de Grote Kerk. Terug naar boven

Motorkruiser 'Hunter' op de rivier met het protestdoek 'Handen af van de Woelse Waard'

Zondag 22-09-2013

Een mooi orgelconcert, gisteravond in de Grote Kerk. Vaste organist Gerben Budding speelde een programma, gewijd aan de herdenking van Albert Schweitzer (1875 - 1965), arts, organist, theoloog en musicoloog. Het gerestaureerde Bätz- Witte orgel (1853) klinkt in mijn oren altijd wat scherp, maar ik geniet van de akoestiek in de kerk. Schweitzer verzorgde een uitgave van alle orgelwerken van Bach met analyses in drie talen, die zes delen beslaat en uitkwam in 1912-14. Gisteravond speelde Budding vier orgelkoralen, waarvan BWV 767 me bijzonder beviel. De Vierde Symfonie voor Orgel van Schweitzers leermeester Charles-Marie Widor (1844-1937) uit 1872 is van een heel ander kaliber. Een fantasievol stuk met zes tamelijk korte onderdelen. Het andante cantabile is zangerig, het zou gebaseerd zijn op een verloren gegaan pianoconcert van Widor. Na afloop praat ik bij een kop koffie wat met Budding, een aardige, bescheiden jongeman, maar ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Wist ik er maar meer van! Hij zegt dat het orgel één van de grootste kerkorgels in Nederland is. Zou dat zo zijn? In mijn herinnering was het orgel van de Grote Kerk in Breda, waar mijn jeugdvriend Wim Thijs op placht te spelen, groter. Ach, wat maakt het uit.

Zondagmorgen mist het. We slaan het met enige zorg gade, want vandaag is de jaarlijkse toervaart van KNAKE, onze buurtvereniging. Om tien uur verzamelen we ons bij het passantengebouwtje op de 3e Waterkering Oost.  Van het nieuwe appartementencomplex Bastion VII zijn ook een aantal bewoners aanwezig. Er is koffie met vlaai. Er liggen vier boten klaar, waaronder het mooie aakje Niets Zonder Gods Zegen (uit 1925!) van onze achterburen Laurens & Joke. Iemand gaat boven op de sluis naar de rivier kijken; door de mist is de overkant niet te zien. Derhalve nog maar een rondje koffie. Een uurtje later houden de schippers beraad; ze besluiten dat de mist voldoende is opgetrokken. Men scheept zich in; Ans zoekt de luxe op de motorkruiser Hunter, ik kies het meer Spartaanse regime op het aakje. Allereerst varen we langs de oever van de Merwede naar de kom 'De Woelse Waard' bij Dalem, aan de oostkant van Gorcum. Op de 'Hunter' wordt een protestdoek aan de reling gehangen, waarop staat 'Handen af van de Woele Waard' (zie foto hierboven). Dat zit zo: Rijkswaterstaat heeft het plan om hier, in de kwetsbare uiterwaard naast de oude binnenstad een overnachtingshaven te maken voor schepen, die gevaarlijke stoffen vervoeren. Lees er hier meer over.

We steken de Merwede over naar de oude vesting Woudrichem en varen langs het stadje de Afgedamde Maas in. De rivier waar verderop, na de sluis, Andel ligt met de appartementenflat De Oude Silo, waar we voor ons vertrek in 2007 een paar jaar gewoond hebben. Maar zover varen we niet; ruim voor de sluis keren we om om met de boeg tegen het strandje aan de kant van slot Loevestein aan te meren. Volgt de ontscheping van mensen, tafels, stoelen en een scala van meegenomen lekkernijen en drank. De maaltijd in deze landschappelijke, nautische ambiance is uitermate vrolijk en ondanks de bewolking is de temperatuur aangenaam. Enige KNAKE-leden wagen zich zelfs te water. Later op de middag breekt toch nog de zon door. Een groot aantal mensen wandelt naar Loevestein. Ik was er jaren niet geweest; in onze Andelse tijd dronken we vaak op winterse zondagen hier in de taverne glühwein. Ik verbaas me over de verbouwingen die er sedertdien hebben plaatsgevonden en over het grote aantal bezoekers. Je kunt er hier meer over lezen.

Na terugkeer in de Lingehaven zetten we de resten van het eten en drinken op de tafels van de 3e Waterkering Oost en zien terug op een geslaagde toervaart. Je kunt hier een 7-tal foto's zien.

Terug thuis kijk ik naar de uitslag van de verkiezingen in Duitsland. Merkel heeft een grote zege geboekt, maar haar coalitiepartner, de liberale FDP, heeft de kiesdrempel niet gehaald. Waarschijnlijk komt er na zware onderhandelingen een Große Koalition met de SDP, wat niet slecht is voor de Europese koers van Duitsland. De SPD is bijvoorbeeld een voorstander van eurobonds om uit de schuldencrisis te geraken. Het is ook mooi dat de eurosceptische partij Alternative für Deutschland onder de kiesdrempel bleef.   Terug naar boven

Op het terras van Grand Café Tax

Maandag 23-09-2013

Maandag: marktdag in Gorcum. We hervatten onze gewoonte om op de markt boodschappen te doen; verse vis,  oude kaas, fruit en sokken (voor mij) Het is licht bewolkt, af en toe komt de zon erdoor. Het carillon van de Grote Kerk strooit ragfijne klanken uit over de kramen. Op het terras van Tax zitten we een uurtje aan de koffie, te genieten van de bedrijvigheid (foto hierboven). Later schuiven Tessa en peuter Vajèn ook aan.

Op de terugweg koop ik uit nieuwsgierigheid bij het VV-kantoor in het voormalige stadhuis de brochure, waarmee je de Poëzieroute kunt lopen. Die ziet er mooi uit. De routekaart is voor mijn ogen te klein afgebeeld: ik kan de straatnamen onmogelijk lezen of ik moet een loupe gebruiken. Dan is het kaartje van de Culturele Route beter. Net als op de website mis ik de weergave van de gedichten in de brochure. Misschien heeft het met rechten te maken; ik zal het bij gelegenheid eens vragen.

Al wekenlang geeft mijn uitgever Jan-Willem geen antwoord op de emails die ik hem zond. Dat begint vervelend te worden, ik wil wel eens weten waar ik aan toe ben. Wanneer gaat hij deel 2 van mijn boek uitbrengen? In de herfst, was onze afspraak. Ik leverde hem tijdig (voor 1 augustus) het gecorrigeerde manuscript en de tekst voor de achterkant, hij leverde het coverontwerp. Daarna werd het stil. Ik bel hem tweemaal op zijn mobiel nummer, maar hij neemt niet op. Het lijkt alsof hij me niet te woord wil staan. Hij zal toch niet failliet zijn? Terug naar boven

De watersportwinkel naast ons geeft het op

Dinsdag 24-09-2013

Steeds meer winkels gaan dicht in de Gorcumse binnenstad, ik maakte er al melding van. Nu geeft onze buurman, de watersportwinkel van Bouwmeester, er ook de brui aan (zie hierboven). De activiteiten worden geconcentreerd op de hoofdlokatie in Hardinxveld-Giessendam en de winkel hier staat te koop. Malaise alom. In de boekenbranche worden iedere maand minder boeken verkocht. Je kunt het zelfs per week volgen op Boekblad: in week 37 - 10% minder dan vorig jaar, week 36 - 7,6% minder, week 35 - 11,4% minder, week 34 - 14,1%. Alleen in week 33 was er een plus van 0,6%, toe te schrijven aan 'Inferno' van Dan Brown. Dat gaat een slecht boekenjaar worden!

Mijn uitgever Jan-Willem stuurt bericht dat hij vandaag naar een beurs is en dat hij me morgen zal bellen. Over vandaag is niks te melden, dan dat ik veel lees en grasduin in mijn boeken. Met nostalgie volg ik omzwervingen van Second Lady, de boot van Peter & Daniëlle Tazelaar, een van de weinige zeilkennissen die nog varen. Ze liggen nu op het eiland Kalymnos, waar we eerder dit jaar ook waren. Verder breng ik wat lijn in de afsprakenagenda en zoek ik mijn gegevens bijeen voor het bezoek van de belastinginspecteur, volgende week. En peins over hoe ik de draad van mijn tweede boek weer kan oppikken.   Terug naar boven

Bij de kapper op de Langendijk

Woensdag 25-09-2013

Een stille, grijze herfstdag. We lopen samen de stad in.

'Het is hoog tijd dat je naar de kapper gaat', zegt Ans.

We lopen juist langs het Marokkaanse kappertje op de Langendijk.

'Dan ga ik meteen', zeg ik gehoorzaam.

'Je zult er een stuk jonger uitzien', zegt de geliefde. Ja, wie wil dat niet?

Zie hierboven de foto.

Dat is niet het einde van mijn uiterlijke vernieuwing. Bij Specsavers op de hoek van de Haarstraat en de Westwagenstraat kopen we nieuwe brillen. Ans drie leesbrillen en ik twee voor veraf, waaronder een rode. Die staat leuk! Waarom kopen we er zoveel? Nou, het is alweer drie jaar geleden en sindsdien is bij ons allebei de brekingsindex van onze ooglenzen veranderd. Plus: in onze aanvullende ziektekostenverzekeringen staat dat we elk jaar een nieuwe bril kunnen kopen, maar dat doen we nooit. Nu is er ruimte voor meerdere nieuwe brillen. Er is overigens wel reden om eens krtitisch naar de verzekeringspakketten te kijken. We kunnen er aardig wat bezuinigen, vermoeden we.

De opticien doet een oogmeting. Grappig is dat mijn ogen steeds beter worden. Drie jaar geleden had ik -2,0 en -1,5, nu is het -1,5 en -1,0 geworden. 'Als u 85 bent, hebt u geen bril meer nodig', voorspelt de opticien. Dat zou bij het zeilen een stuk prettiger zijn, maar de vraag is natuurlijk of ik dan nog zeil.

's Middags loop ik bij Rijk langs voor een kop thee. Hij en Joke zijn juist terug van een culturele vakantie in Denemarken. We praten bij. Na de officiële opening van de Poëzieroute is Rijk uit de werkgroep gestapt; hij vindt dat hij er lang genoeg aan heeft getrokken. Thuis krijg ik eindelijk uitgever Jan-Willem aan de lijn. Nee, hij is niet failliet, hij heeft het veel en veel te druk, het hoofd loopt hem om. We worden het eens over een nieuw contract, in dezelfde lijn als dat voor deel 1, en over de cover. Op mijn tektvorrtsel voor de achterkant zal hij nog reageren. We zijn het erover eens dat deel 2 enige weken vóór de cadeautjesmaand december moet uitkomen en dat er half november een boekpresentatie moet zijn, waarschijnlijk weer in Utrecht. Komende maandag zal Jan-Willem laten weten of er definitief groen licht is. Terug naar boven

Boekhandel 'De Rooie Rat', Oudegracht 65, Utrecht

Donderdag 26-09-2013

Vanmorgen neem ik de snelbus naar Utrecht. Wat gaat dat toch gemakkelijk! De bus sjeest langs de file op de A27 over de vluchtstrook. Onderweg twee ongelukken, oorzaak van die file. Binnen een halfuur sta ik op Hoog Catharijne, waar nog heftig gebouwd wordt. Via de Mariaplaats en de Lijnmarkt loop ik naar de Oudegracht. Heerlijk om weer een keer in mijn oude stad te lopen. Voorbij de Hamburgerstraat is het antiquariaat van Hinderickx & Winderickx. Ik koop er de papieren editie van nummer 3/2013 van De Utrechtse Boekhouder, tijdschrift voor Utrechts literair erfgoed. De winkelier toont interesse in de recensie van mijn boek, die op pagina 29 staat. 'Wilt u misschien een paar boeken in consignatie nemen?', vraag ik hoopvol. Jawel, dat wil hij wel, drie stuks graag. Ik zeg toe het snel te regelen.

Dit kleine succesje brengt me op een idee. Het leidt tot een heuse promotietour langs andere Utrechtse boekhandels. Bij De Literaire Boekhandel in de Lijnmarkt mag ik er 2 noteren. Misschien helpt het dat ik er een lijvige biografie van de door mij zeer bewonderde Ryszard Kapuściński vind, die ik niet kan laten liggen. Per slot komt hij in deel 3 van mijn boek voor. Aldus gesterkt ga ik op weg naar de Bruna op de hoek van de Choorstraat en de Steenweg. 'Mijn baas is er niet', zegt het meisje achter de kassa, 'misschien kunt u over een uur terugkomen?' Hetzelfde is bij de Libris-boekhandel in de Servetstraat, onder de Domtoren, het geval. Ik voel me nu als een handelsreiziger, een vertegenwoordiger, de baan waarmee mijn vader zijn loopbaan ooit begon. Bij de Polare-boekhandel (voorheen Selexyx, nog eerder Broese Kemink) op de Stadhuisbrug weten ze niet goed raad met mijn verzoek. 'In consignatie, dat is te lastig voor onze administratie', zegt de vriendelijke dame, 'We bestellen altijd bij het Centraal Boekhuis in Culemborg. Daar wijken we niet van af.' Dacht ik het niet: hoe groter de organisatie, hoe geringer de flexibiliteit. Ze maakt echter wel een fotokopie van de recensie in De Utrechtse Boekhouder, als ik vertel dat het boek grotendeels in Utrecht speelt en dat Broese Kemink erin voorkomt. Ze zal de recensie lezen en 'Als we het interessant vinden, zullen we het bestellen', zegt ze.

Weer op weg. Mijn schoenen beginnen te knellen; ik ben niet meer gewend om zo lang op schoeisel te lopen. Op het Janskerkhof bezoek ik Boekhandel Bijleveld. Hoe vaak in het verleden kwam ik niet hier? Ontelbare keren. De twee dames beduimelen laatdunkend mijn boek en lezen fronsend de recensie. 'We nemen eigenlijk alleen boeken over de Utrechtse literaire geschiedenis in consignatie', zegt de strengste van onder haar bril en geeft het boek terug. Ik ben niet voldoende ad rem, zie je wel dat ik geen verkoper ben! Pas buiten bedenk ik, dat ik had kunnen zeggen dat mijn boek in Utrecht literaire geschiedenis zal maken, maar dat is nu te laat. Het had vermoedelijk niks geholpen. Ik ga ietwat gedesillusioneerd op weg naar een winkel, waar ik meer van verwacht: de linkse Boekhandel 'De Rooie Rat', vroeger in de kelders onder het Stadhuis, nu op de Oudegracht (foto hierboven). Die komt ook in deel 3 aan bod. Dat blijkt een goede gok, de vroegere kameraden laten me niet in de steek, ze nemen er liefst vijf. 'Ze mogen er een jaar blijven liggen', zegt de jongen van de kassa, die Jilles heet. Monter stap ik voor de tweede keer naar de Bruna, waar de baas zegt dat alles via het hoofdkantoor verloopt. Bij de Libris-boekhandel lukt het tenslotte wel: 3 stuks.

Ik tracteer mezelf op een bruin broodje oude kaas en koffie op het terras van Graaf Floris op de Vismarkt. Bij hoedenzaak Jos van Dijck in de Bakkerstraat vind ik onderweg een nieuwe, donkerblauwe pet. De laatste, zeggen ze, slechts elf euro. Met een wat slepende, pijnlijke tred loop ik terug naar het station. De snelbus naar Gorcum staat al klaar en vertrekt meteen nadat ik instap. Onderweg op de A27 wil ik mijn uitgever inlichten, want hij moet de al die exemplaren versturen, maar nu blijkt dat mijn mobieltje het heeft begeven. Hij gaat steeds uit. Pffff...nou, dat los ik morgen wel op. Je kunt me dus even niet bellen.

Thuis zijn ze bij de sluis bezig om tenten op te zetten voor de Boten- en Camperbeurs van dit weekeinde. We moeten morgen tijdig ons autootje elders parkeren. Op de mobiel van Ans bel ik Jan-Willem; hij zegt toe de consignatie-boeken te versturen. Ik mail hem de adressen en de aantallen. Wat je als auteur vandaag de dag niet allemaal moet doen om je boek in de aandacht te spelen! Toch neem ik me voor om de komende tijd ook elders, in andere steden, boekhandels langs te gaan. Terug naar boven

Mijn nieuw mobieltje: een smartphone, een LG-P875 Optimus F5

Vrijdag 27-09-2013

Het is eindelijk zover. Ik ben bezweken voor de moderniteit. Jarenlang heb ik het bewust vermeden: een smartphone te bezitten. Het is immers een stuitend gezicht om in gezelschap mensen voortdurend over hun schermpje gebogen te zien. Als kinderen en kleinkinderen hier zijn, doen ze het ook, zitten op de bank, kijken niet op of om en spelen Wordfeut (of zoiets) met elkaar. Alsof dat beslist online moet. Vroeger hadden we scrabble, dat speelde je tenminste live mét elkaar op een gezellige manier. Een andere reden om die smartphones te mijden was mijn angst om in het buitenland ongemerkt een kapitaal aan roamingkosten op te bouwen. Maar daar zijn ze tegenwoordig tegen beschermd. Enfin. Om kwart over negen sta ik voor het KPN-filiaal op de hoek van de Haarstraat en de Gasthuisstraat. De deur is nog dicht, ze zijn kennelijk niet zo matineus bij KPN.

Om half tien gaat de winkel open en een halfuur later ben ik de bezitter van een LG-smartphone. Het bijbehorend abbonnement is zelfs beduidend goedkoper dan dat van mijn oude, kaduke mobieltje. Een LG-P875 Optimus F5 met 4G (zie hierboven). In het begin voel ik me volledig hulpeloos. Ik staar voortdurend nét zo ingespannen naar het schermpje als ik het de kinderen zie doen. 'RTFM', zou Fons zeggen, 'read the fucking manual.' Hij heeft gelijk, maar tja, je probeert het toch. Op zeker moment heb ik een rijtje van drie alarmklokken in het startscherm staan. Ik weet niet hoe je die weer verwjdert. Lastig is ook het handmatig invoeren van al mijn telefonische contacten. Het meisje in de winkel had geprobeerd om ze van mijn oude SIM-kaartje over te zetten, maar het lukte niet, het was een ouder model (zei ze)/ Nu zet ik het kaartje in de telefoon van Ans en voer ze één voor één in. Daar ben ik nog wel een aantal dagen mee bezig.

Ondertussen is het buiten een aardige dag. De Botenbeurs wordt opgebouwd. In de haven komen steeds meer jachten, die te koop zijn. Er ligt één zeiljacht, een 9 meter Jeanneau, direct naast de sluis. Bouwjaar 2010, vraagprijs 62.500 euro. Later in de middag ontmoeten we Herman & Marian U. op het terras van Bon'Apart op de 3e Waterkering West. Herman heeft wel zin in dat bootje, zegt hij. Lekker hier in de omgeving mee zeilen. Van Marian mag hij, zegt ze, maar hij doet het niet. Ik kan niet naar dat scheepje kijken zonder een scheut van verlangen in mijn hart naar mijn eigen schip. Was het maar vast hier!

Aan het eind van de middag naar Inge in Heukelum. Diverse stamgasten helpen me met de instellingen van mijn nieuwe smartphone. De drie alarmklokken raak ik kwijt en ik weet ook hoe. Ook e-mail wordt geïnstalleerd. En werkt! Ook lukt het om een ietwat beschaafde ringtone te installeren. 'Je zit nog zeker twee weken lang op dat scherm te turen, om alles uit te zoeken', zeggen ze. Op deze foto zie je - heel ongezellig - ze aan het werk. Het zij zo. Het is me zojuist gelukt om verbinding te maken met mijn eigen (beveiligd) WiFi-netwerk.  Terug naar boven

Boten- en Camperbeurs 2013. Ans bij de Peterbrug

Zaterdag 28-09-2013

Al vroeg horen we hoe men bezig is om rond de haven kraampjes op te zetten voor de jaarlijkse Boten- en Camperbeurs. We ontbijten op ons gemak en tegen elven gaan we de stalletjes en de boten langs (foto hierboven). Vanwege het mooie weer is er veel volk op de been. Diverse orkestjes varen door de haven. Ondermeer een vrolijke boerenkapel (foto hier) De leider roept naar boven: 'Hallo mensen! Om één uur zijn we op Buiten de Waterpoort, om twee uur op bij de 3e Waterkering en om drie uur bij het Hamel-beeldje bij de Korenbrug!' Uit het publiek roept iemand luidkeels terug 'En om vier uur zijn we in de kroeg!' Het is druk en uitermate gezellig. We zien weinig zeilboten maar raken toch haast verkikkerd op een mooie platbodem (zie foto hier). Dat is natuurlijk niet serieus te nemen.

De prijzen van de verschillende motorjachten vallen vaak niet mee. We kunnen ons niet voorstellen dat men die koopt. Er gaan verhalen rond over eigenaren, die de vaste kosten (ligplaats, verzekering, onderhoud) niet meer op weten te brengen en genoodzaakt zijn om hun boot te verkopen. Toch schuifelen er drommen mensen langs. De watersportwinkel van Bouwmeester, die te koop staat en per 1 oktober gaat sluiten, heeft uitverkoop. Mensen drommen en masse naar binnen. We kopen wat van die handige balletjeselastiekjes, die ieder zeiler kent en waar je nooit genoeg van hebt. Verderop zien we een goedkope dinghy, splinternieuw voor slechts 695 euro. Die kunnen we niet meenemen naar Sicilië. Af en toe lopen we een lezer van onze website tegen het lijf. Altijd leuk. Opeens ontmoet Ans een oude vriendin uit haar jeugd, Madée, met haar man. We besluiten met zijn vieren een glas te gaan drinken op het terras van Bon'Apart op de 3e Waterkering West. Zo maken we kennis met Bernard Prins, nu gepensioneerd maar vroeger TV-producer van bekende programma's, zoals Villa Felderhof en Spel zonder Grenzen. Bernard & Madée zeilen in een 30-jaar oude Outborn 44 genaamd Salentijn, een polyester jacht dat destijds door een Nederlander in de toenmalige DDR werd gemaakt. Bernard zeilde in 2011/2012 als opstapper rond de Atlantic (zijn verslag staat hier op internet). Hij kent onze website ook al. Als we om vier uur opstappen, hebben Bernard & Madée een exemplaar van mijn boek gekocht. Een boeiende ontmoeting! Zie een foto hier.

Thuis eten we een boterham. Ans gaat slapen en ik loop nog een keertje de haven rond. Het boekenantiquariaat van Rijk & Joke beleefde een drukke dag. Vanavond wilden we gaan eten bij de de Griek op de Langendijk, maar alle tafels zijn bezet. Dan maar thuis eten. Terug naar boven

Zondag 29-09-2013

Zondagmorgen zonder zorgen. Nou ja, oppassen dat ik niet in het bad in slaap val. Of uitglij bij het verlaten van de badkuip. In mijn leunstoel lees ik het nieuwe boekje van Frans Pointl. De auteur is nu tachtig jaar oud en woont in het Amsterdamse Sarphatihuis, sedert bij hem een mutilerende spierziekte werd ontdekt. Met recht 'de laatste kamer'. Daar schreef hij moeizaam op zijn electrische schrijfmachine een aantal korte verhalen, impressies en gedichten. De zorg die hij ondergaat munt uit door meedogenloos tekortschieten, zoals we dat kennen in deze wachtportalen van de dood. Ik hield destijds van de korte, onopgesmukte zinnen van Pointl. Je vindt ze hier ook weer. Vermakelijk vond ik altijd de mislukte geschiedenissen met vrouwen van deze eeuwige eenzaat. Ook hier staat er weer een in, gedateerd 1959. De auteur reageerde op een contactadvertentie en spreekt af in het Vondelpark. Er verschijnt een dame met kind:

'Een week later zat ze in mijn kamer compleet met kinderwagen en spruit. Hoe het zo snel gebeurde, weet ik niet meer maar in no time lagen we in mijn eenpersoonsbed (....) Ik vingerde haar wat terwijl ze mijn stijve vasthield. Al heel snel kwam ze met hoge gilletjes klaar waarna ze me geroutineerd aftrok.

"Volgende keer moet hij erin hoor", merkte ze op terwijl ze mijn piemel bekeek.'

Die volgende keer komt er niet. Op de coverfoto zie je een oude man, vermoedelijk de schrijver zelf, in een ouderwetse leunstoel. Voor de hoge ramen hangt vitrage. Er tussendoor kijkt een poes hem aan, schijnbaar roerloos blikt Pointl terug. Poezen waren de enige levende wezens met wie de schrijver het uithield. Hij schreef er zelfs een boek over, 'Poelie de Verschrikkelijke' (2008).

Het is een wat landerige zondag, gevuld met uitzoekerij voor de belastingcontrôle van overmorgen. Bonnetjes bij elkaar zoeken. En lezen. Plus luisteren naar Discotabel. Dat compenseert wat. Buiten is het zonnig en fris, met een gure wind uit het noodoosten. De beide dochters van Ans komen eten, met hun kinderen. Vol huis, dus. het valt me op hoe snel en gemakkelijk we na drie maanden varen ons Gorcumse leven weer op ons hebben genomen. Flexibiliteit, heet dat.  Terug naar boven

Ans bij haar kruidentuintje in de serre. Let op de spin op de achterwand

Maandag 30-09-2013

Nieuwsbericht: 'Zeker 13 migranten verdronken bij Sicilië.' Ze probeerden bij Marina di Ragusa - waar onze boot ligt! - naar de kust te zwemmen. Elders staat meer over de toedracht: 'The arrival of migrants had been reported by tourists who were on the beach. According to the reconstruction about 250 refugees landed. The dead are all men. Up to this time the police have tracked down 70 refugees, all would-be Eritrean.' Er stond een zeer zware zeegang toen hun boot een eind voor het strand aan de grond liep. Het is daar inderdaad tot ver in zee ondiep. Er waren rond de 250 mensen aan boord, onder wie 20 vrouwen en kinderen. De mensen werden door de mensensmokkelaars met zwepen gedwongen in zee te springen, waar een aantal door de golven werd meegesleept. Nog steeds zoekt men verder naar vermisten. De migranten waren, zo schrijft de krant, 'zogenaamd afkomstig van Eritrea.' Een overlevende vertelde dat ze waren vertrokken uit Libië en ieder 1000 euro hadden betaald voor de overtocht. Inmiddels zijn de 70 opgespoorde migranten in een opvangkamp ondergebracht, de rest ontkwam naar het binnenland. Naar hen wordt nog gezocht. Minstens één van de mensensmokkelaars werd gearresteerd.

Ik zoek verder naar berichten in Italiaanse kranten, maar daar leer ik weinig nieuws. Op de weersites blijkt dat dat het in Ragusa inderdaad BF 6 waait uit WZW. Het contrast met onze eigen vreedzame, comfortabele wereld kan nauwelijks groter zijn. Een schijnbaar onschuldige wereld. We lopen over de markt en kopen fruit bij de luidruchtige Marokkaan. Drinken koffie in de zon op het terras van Hugo. Het is zonnig, fris en winderig. Al een paar dagen is Ans van plan om in de serre een kruidentuintje aan te leggen. We rijden naar het tuincentrum van Ranzijn en kopen een lange bak en zeven potjes met verschillende kruiden: lavas, oregano, rozemarijn, thijm, koriander, salie en laurier. Basilicum en peterselie hadden we al. In de uitgestrekte winkel zien we een grote spin van reclamemateriaal, die je tegen de muur kunt vastmaken. Dat is leuk! Ans' dochter Tessa is als de dood voor spinnen en kleinkind Esri is ook geen liefhebster.

Thuis richten we de bak met kruidenplantjes in en bevestigen de spin tegen de muur. Op de foto hierboven zie je het resultaat.  Terug naar boven

Lees vanaf hier verder in Logboek 2013/4, Gorinchem